Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin op Alles over boeken en schrijvers, 1 april 2020:
Een liefdesgeschiedenis is de ondertiteling van deze roman, en dat is het ook. Edgar, die zijn leven lang nooit ergens anders heeft gewerkt als in de bibliotheek van de universiteit als catalograaf. En nu, nu gaat hij met pensioen. (…). Zijn vak, en de uitermate precisie waarmee hij dit uitvoerde, hield hem ver weg bij zijn diepste zielenroerselen. De geschiedenis van zijn uit Suriname afkomstige ouders met een Chinees Joodse wortels. (…) Kortom, hij raakt in een ernstige dip, en daar komt zijn vader hem redden. Samen rijden zijn naar Portugal om op zoek te gaan naar de roots van zijn moeder. Zij bleek een Sefardische Jodin afkomstig uit Portugal en haar familie vluchtte vanwege de Spaanse Inquisitie naar Suriname. Hij ervaart daar een nieuw soort thuiskomen. Hij herkent de mensen daar en zij herkennen hem. (…) Diana Tjin schrijft met deze roman een ontroerende geschiedenis over een onthecht gezin in Nederland. Over familiebanden, over mensen uit verre orden die in Nederland komen wonen, over nergens bij horen, over op zoek gaan naar identiteit, zonder je wortels te verloochenen. Over discriminatie, over ingewikkelde familiegeschiedenissen. Met heel veel humor, maar zeker ook met veel respect en liefde voert zij haar hoofdpersonages op. Ik ben van hen gaan houden en hoop van harte dat Edgar het geluk vindt wat hij in mijn ogen zeker verdient, gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: depressie
«Zorgvuldig vertelde roman over feminisme, emancipatie, migratie en identiteit.» – Wim Rutgers
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin in Antilliaans Dagblad, 14 november 2020:
(…) De grote lijn van het verhaal in ‘De catalograaf’ is gauw verteld. Edgar van Rijn is catalograaf en gaat na een werkzaam leven met pensioen, “een wanhopig makend uitzicht op een toekomst zonder enig perspectief”. Talrijke en uitvoerige terug-verwijzingen in de tijd tonen een onevenwichtig gezin van een katholieke vader en joodse moeder die de jonge Edgar – te – weinig houvast bieden. Vader Van Rijn (…) is erg traditioneel ten opzichte van zijn echtgenote die hij het liefste in de keuken ziet, waartegen de moeder zich aanvankelijk lijdzaam maar vasthoudend en effectief verzet. (…) Feminisme en emancipatie blijken daarom belangrijke motieven in het verhaal. (…). Vrouwen slaan zich op verschillende manieren door het leven in zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Twee andere motieven zijn migratie en identiteit. (…) De ondertitel, ‘een liefdesgeschiedenis’ (…) duidt op de dubbele liefde voor zijn werk als catalograaf en een tenslotte gevonden geliefde aan het eind van het verhaal. Diana Tjin heeft met haar derde roman, ‘De catalograaf’, in bijna vijftig korte hoofdstukken van gemiddeld nog geen vijf pagina’s een zorgvuldig vertelde roman geschreven die zorgvuldige lezing vraagt en verdient. (…) Zijn aanvankelijk gevreesd “wanhopig makend uitzicht op een toekomst zonder enig perspectief” als pas gepensioneerde aan het romanbegin krijgt perspectief aan het eind. Dat levert tot besluit een drievoudig onverwacht slot op, maar dat leest u zelf wel.
Prof. dr. Wim Rutgers is als buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde verbonden aan de universiteiten van Aruba en Curaçao.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Intrigerende roman over een catalograaf van Surinaamse afkomst.» – Ezra de Haan
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin in SU Magazine, 10 november 2020:
(…) ‘Een catalograaf zonder een collectie om te beschrijven, is niet langer een catalograaf.’ Het zijn de veel betekende woorden waarmee Diana Tjin haar roman laat beginnen. Ze schetsen Edgars dwangmatige leefstijl, typerend voor iemand die zijn identiteit aan zijn beroep ontleent. ‘Een catalograaf moet eten op gezette tijden, en dat in hoeveelheden die onverstandig zijn voor mensen die niet in de bouw werken.’ De schrijfster werkt toe naar het moment waarop de gedrevenheid voor zijn werk zich tegen hem keert. Angst voor concentratieverlies en het daardoor maken van fouten, gaan een grote rol spelen. En dat terwijl volledigheid, precisie, accuratesse en productiviteit van hem worden verwacht. Jaren vol angst voor de controleurs van zijn beschrijvingen hebben hem getekend. Los daarvan was hij zelfs onnodig bang geweest dat men hem zou afwijzen vanwege zijn Aziatische uiterlijk en Joodse afkomst. (…) ‘De catalograaf’ doet aan de romans van schrijvers als Paul Auster en Kafka denken, en zelfs Roald Dahl schemert erdoorheen. Mensen komen, door ijdelheid of hun gewoonten in een val terecht. Weet Edgar zich eruit te worstelen? Diana Tjin weet je met deze zeer originele roman blijvend te boeien.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Op zoek naar de waarde van het leven in een mooi, bespiegelend boek, zorgvuldig van taal en stijl.» – Marianne Janssen
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin op Leeskost, 26 mei 2020:
Als Edgar te midden van zijn bijna ex-collega’s met hen proost op zijn ‘welverdiende rust’ na vijfenveertig jaar arbeid als catalograaf, is zijn lach gemaakt, zijn vreugde gespeeld. Inderdaad hij zal niet langer ‘loonslaaf’ zijn en als ‘vrij man’ zelf zijn tijd kunnen indelen, maar dat is nu juist het laatste waar hij zin in heeft. Hij houdt van zijn werk, hij is gehecht aan zijn collega’s, de ledigheid die hem wacht ziet hij met afschuw tegemoet. Na het festijn vertrekt hij zo gauw mogelijk naar zijn buitenhuisje in Groet. Daar komt hij op zijn wandeling kort na aankomst een man tegen. Meneer Charles. En die biedt hem een freelance karwei als catalograaf aan. Edgar neemt het aanbod gretig aan. (…) In Charles’ huis ontmoet hij Maria, diens assistente. (…) Edgar is gefascineerd door Maria. (…) Zou Maria hem eindelijk toekomst bieden? En wat moet hij met zijn afkomst als Surinamer en tevens Portugese jood? Daarvan zou hij meer willen weten. (…) Dit is een mooi, bespiegelend boek, zorgvuldig van taal en stijl. Niet alleen dat: ook fascinerend om te lezen wat een catalograaf doet, een bijzonder beroep waarvan ik nog nooit had gehoord.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een zoektocht naar identiteit, met als neventhematiek de traditionele rolverdeling binnen een huwelijk.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin op Leestafel, 20 mei 2020:
Edgar, als catalograaf werkzaam bij de Universiteitsbibliotheek, gaat met pensioen. (…) Wat moet hij nu met al die vrije tijd, met die leegte? (…) Meneer Charles zoekt een catalograaf, om zijn verzameling automatons te ordenen. Dit is wat een catalograaf doet: materialen als boeken, films, games, spelmaterialen, e-boeken catalogiseren. En automatons dus, mechanische speelgoedjes of robotjes, heel oud of modern, gemaakt met behulp van de modernste technologische middelen. Terwijl hij het aanbod in overweging houdt, neemt hij eerst tijd om zijn eigen leven ook eens te ordenen… Hij vertelt over zijn ouders en zijn grote familie, Surinaams, deels met Chinese wortels, deels Joods. Edgar wist niet precies hoe het allemaal zat, en zijn moeder gaf geen duidelijke antwoorden. (…) Wie is hij, wat is zijn afkomst? Alles op een rijtje zetten brengt hem misschien inzicht en begrip. (…) Zijn moeder wilde een eigen leven wilde: zij is kunstenaar, vindt ze, geen huissloof. Zijn vader vindt het maar niks. (…) Het draait om het aloude probleem, de traditionele rolverdeling, door de vrouw als verstikkend ervaren, terwijl de man een ander leven als een bedreiging ziet. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Die geweldige tante Aaltje. Wat een prachtig mens.» – Annelien Kruithof
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin op Boekleven, 1 mei 2020:
(…) Edgar gaat met pensioen en terwijl dit speelt, word je als lezer meegenomen naar zijn verleden. Je leest over zijn jeugd, zijn ouders, die geweldige tante Aaltje. Ach tante Aaltje, zij is mij misschien nog wel het meeste bijgebleven. Wat een prachtig mens. En zo weet Tjin je mee te voeren in Edgars gedachten maar ook in het heden. Het aanbod dat hij krijgt van een verzamelaar, de mensen die hij vervolgens ontmoet. Waar ik in het begin mijn twijfels had over de verweving van heden met verleden, heeft Tjin dit toch op een goede manier vorm weten te geven. Het loopt mooi in elkaar over. Ook de korte hoofdstukken lezen prettig, dit voorkomt dat het verhaal langdradig wordt. (…) Het verhaal zelf straalt een soort rust uit en dwingt je bijna om er ook de rust voor te nemen tijdens het lezen. (…) Voor mijzelf was dit boek ook een keuze buiten mijn comfortzone maar inmiddels ben ik door dit soort keuzes al meermaals positief verrast. Ook ditmaal.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een verrassend mooie roman over leven, lijden en liefhebben.» – André Oyen
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin op Lezers tippen lezers, 29 april 2020:
(…) Het leven van catalograaf Edgar wordt door de schrijfster grondig onder de loupe genomen. Hoewel zijn ouders aanvankelijk een vrij goed huwelijk hebben, ook al heeft de moeder last van zware depressies, toch bezwijkt het onder de wens van zijn moeder om zelfstandig een creatief beroep uit te oefenen. (…) Noch vader, noch moeder stapt van het eigen standpunt en er komt een breuk waar Edgar erg onder te lijden heeft. Het leven en het huwelijk van zijn ouders, ook de joodse identiteit van zijn moeder, blijft Edgar achtervolgen maar als hij op pensioen gaat probeert hij hier wel een punt achter te zetten. Hij wil een nieuw leven met een diversiteit aan dingen die hij nog wil doen en beleven, en… de liefde wordt er onverwacht één van. Een verrassend mooie roman over leven, lijden en liefhebben.
Lees hier het signalement
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Hij is in de eerste plaats een dichter, een schrijver, een kunstenaar.» – Abys Kovács*
Over ‘Khazarenbloed’ van Rogi Wieg in Vrij Nederland, 27 oktober 2012:
Rogi is heel goed als dichter, hij heeft een eigen stem en ik proef zijn Hongaarse achtergrond in zijn gedichten. Hij is een prachtige man, hij heeft humor, is slim. Als we samen aan het werk waren – hij schrijven, ik tekenen – leek alles goed.
* in gesprek met Mischa Cohen over leven met Rogi Wieg
Lees hier het hele artikel
Meer over Rogi Wieg
Rogi Wieg – Khazarenbloed. Gedichten
ROGI WIEG
Khazarenbloed. Gedichten
Nederland
september 2012
Ingenaaid, 72 blz., € 17,50
ISBN 978-90-6265-807-7
Met tekeningen van Abys Kovács
Presentatie 21 oktober in Pletterij Haarlem
Rogi Wieg publiceerde zijn eerste bundels op twintigjarige leeftijd in 1982. Sindsdien verschenen van hem zo’n 25 titels, waaronder ook romans, novellen en verhalen, en werd hij gelauwerd met diverse belangrijke poëzieprijzen. Hij werd geïnterviewd door onder meer Ischa Meijer en Theo van Gogh.
Vooral de laatste 15 jaar vecht hij tegen zware depressies. Hij schreef er in 2003 – wat kan een schrijver anders doen? – een boek over: Kameraad Scheermes. Op onthutsende maar ook geestige wijze beschrijft hij hierin de lijdensweg van iemand die lange tijd op de rand van het bestaan heeft gebalanceerd.
Van Rogi Wieg zijn de regels: Ik ben niet jong meer, ik heb in het gesticht gezeten, mijn vingers staan stijf van de medicijnen, en toch ga ik een blues spelen op de piano.
In Khazarenbloed speelt Rogi Wieg de blues in een reeks indringende en persoonlijke gedichten. Zo schrijft hij voor het eerst over zijn overleden vader. Zoals voor de Khazaren de keuze voor het Jodendom een overlevingsmechanisme was, is het schrijven van gedichten dit ook voor Rogi Wieg.
‘Poëzie is een daad van bevestiging,’ zoals Remco Campert ooit schreef. Zolang Wieg leeft, wil hij, op die momenten dat hij de kracht nog heeft, bevestigen dat hij nog bestaat.
«Rogi Wieg is een van onze grote dichters.» – Arie Storm (2012)
Abys Kovács (Hongarije, 1976) woont en werkt in Nederland. Zij volgde de Gerrit Rietveld Academie, is beeldend kunstenaar en exposeerde schilderijen, tekeningen en installaties in diverse landen. Tekeningen van haar hand verschenen ook in de Nederlandse literaire tijdschriften De Gids en Nynade. Kovács studeerde in Hongarije Nederlands en Geschiedenis, is promovenda in Hongarije en bereidt zich tevens voor op een promotie aan de VU in Amsterdam.