«Margriet Westervaarder kan haar eigen bestaansrecht in de poëzie opeisen.» – Hettie Marzak

VoorplatWiggelied-75Over ‘Wiggelied’ van Margriet Westervaarder op Meander Magazine, 27 januari 2022:
(…) Een wig is bedoeld om iets uit elkaar te drijven. In deze wrange bundel zijn dat de mensen in het algemeen, die niet tot elkaar kunnen komen, maar zeker geldt dat voor het gezin waarin de lyrische ik opgroeide, waar volgens de gedichten angst, eenzaamheid en dreiging haar jeugd beheersten. De wig van onbegrip en liefdeloosheid drijft het kind en de ouders uit elkaar. Geen ‘wiegelied’ dus, waarbij een kind zacht in slaap valt, maar een ‘wiggelied’, een lied van pijn, dat je met een klap wakker maakt en je nog lang uit je slaap houdt. (…) Nadat over de liefdeloze jeugd van de ik-figuur verteld is, komt verderop in de bundel in vijftien gedichten een liefdesrelatie aan de orde, een liefde tussen ‘twee argeloze dieren’. Maar ook deze relatie ontaardt in geweld, dat voornamelijk van seksuele aard is. (…) De ik keert als volwassene terug in het ouderlijk huis en probeert zich te verzoenen met een bitter verleden. (…) Hard, direct en confronterend is haar taalgebruik, alsof ze de lezer onverhoeds met een natte handdoek in het gezicht slaat. Ik vind het helemaal niet erg om een kaakslag te krijgen van een gedicht, integendeel. (…) Margriet Westervaarder (…) kan haar eigen bestaansrecht in de poëzie opeisen.
Lees hier de recensie ‘Een bundel als een knock-out’
Meer over ‘wiggelied’
Meer over Margriet Westervaarder bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Met ironie geschreven.»

VoorplatGeelsTuin-75Over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’ van Johanna Geels voor NBD/Biblion, 26-01-2023:
Een roman over ziekte, identiteit, eenzaamheid en vrouw-zijn. De hoofdpersoon in ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’ is door ziekte aan huis gekluisterd. In haar dagboeken doet zij verslag van een woelig heden en verleden, terwijl de tuin onder haar raam de wacht houdt. Gaandeweg wordt de lezer steeds dieper een statische, absurdistische wereld ingetrokken van bipolaire waanzin, foute mannen, onvoorspelbare vaders, kraken in de jaren ’80, de Me Too-beweging en schrijversdromen. Met ironie geschreven. Geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep. Johanna Geels (1968) publiceerde 4 dichtbundels en een verzameld columnboek met columns die zij eerder voor o.a. HP/DeTijd schreef. Haar debuutbundel ‘Tuig’ werd genomineerd voor de C. Buddingh’-prijs. Debuutroman.
Meer over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’
Meer over Johanna Geels bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Rob Verschuren leidt je een wereld in die wervelt, overtuigt, verwondert en ontroert.» – Ezra de Haan

VoorplatVerschurenCarmona-750Over ‘Carmona’ van Rob Verschuren op Elders, 25 november 2022:
Bijzonder lastig is het over vrijheid, of het afnemen ervan, te schrijven zonder ergens Kafka of George Orwell te noemen. ‘Het proces’ en ‘1984’ behoren immers tot het mondiale gedachtegoed. Het is Rob Verschuren in zijn laatste roman ‘Carmona’ gelukt om daar een nieuwe dimensie aan toe te voegen. (…) Wu is veroordeeld tot veertien maanden gevangenisstraf wegens het plegen van een bankoverval met een speelgoedpistool. In tegenstelling tot andere criminelen zocht hij juist zijn straf op. (…) Wellicht voorzag hij wat de directeur hem in een gesprek duidelijk maakte: ‘Mijn gevangenis is de enige plek waar mensen vrij zijn. Vrij om aan zichzelf te werken, om te reflecteren over misstappen uit het verleden en zich te bezinnen over de toekomst.’ (…) Rob Verschuren laat Wu dromen van een leven tussen mensen die hun wijsheid niet uit boeken halen, maar uit de natuur: ‘Eenvoudige mensen, die het leven aanvaardden zoals het kwam, zonder te verdwalen in een doolhof van existentialistische vertwijfeling.’ En zo schrijft deze auteur licht in een zwaarmoedige, prachtige roman. Zoals we het gewend zijn uit zijn eerdere vier boeken van dit onbelichte, schitterende oeuvre, schrijft Verschuren beeldend zonder daarvoor ooit een woord teveel nodig te hebben. Met welgekozen formuleringen leidt hij je een wereld in die wervelt, overtuigt, verwondert en ontroert. Ook in ‘Carmona’ heeft hij daar maar weinig pagina’s voor nodig. Om precies te zijn: 141.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Geschreven met de bekwaamheid van de bonsaimeester. Een magnifieke roman.» – Yolande Belghazi-Timman

VoorplatVerschurenCarmona-750Over ‘Carmona’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 24 oktober 2022:
(…) Wu, emeritus hoogleraar Russische letterkunde, is vastgelopen in zijn leven. Tussen twee werelden gevallen in een lege bodem van het bestaan. Beroofd van zijn portefeuille pleegt hij een bankoverval met een gestolen speelgoedpistooltje op het Vrijheidsplein in de bovenstad. Hij wordt veroordeeld tot ruim een jaar detentie. (…) Terwijl de meeste gevangenen hunkerend uitkijken naar de dag van vrijlating, ziet Wu er huizenhoog tegenop. (…) Hij komt te werken in de gevangeniskwekerij waar bonsaiboompjes geproduceerd worden. (…) Wu is verlaten door zijn vrouw en kinderen, afgewezen door zijn studenten, zelfs zijn boeken hebben zich tegen hem gekeerd. Zijn vrijheid is die waarover Janis Joplin zingt: ‘Freedom is just another word for nothing left to lose.’ In de gevangenis verandert Wu. Centraal in deze ontwikkeling staat de relatie met zijn celgenoot Kid, een jonge drugsverslaafde. De deftige professor en de streetwise junkie. (…) Op een dag vraagt de jongen wanneer Wu voor het laatst gelukkig was. Het antwoord is de opmaat voor een verrassend en ontroerend einde. ‘Carmona’ is geschreven met de bekwaamheid van de bonsaimeester. (…) Snoeien en laten groeien. Met als resultaat een magnifieke roman die nu eens inzoemt op een situatie tussen mensen met al hun emoties van gevoelloosheid tot en met euforie, en dan het perspectief weer verbreedt naar de dystopische context. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Geschreven in een ingetogen literaire stijl voor een brede tot literaire lezersgroep.»

VoorplatVerschurenCarmona-750Over ‘Carmona’ van Rob Verschuren voor NBD / Biblion, 21 oktober 2022:
Een psychologische roman over eenzaamheid, vriendschap en gevangenschap. Het verhaal speelt zich af in een Aziatische stad, waar emeritus hoogleraar Russische literatuur John Wu een misdaad pleegt nadat zijn vrouw hem verlaat en hij door eenzaamheid en depressie geplaagd wordt. In de gevangenis vindt Wu een prettig bestaan. Hij is onder de mensen en er wordt voor hem gezorgd. De celgenoot van Wu is een drugsverslaafde jongen die veroordeeld is tot een levenslange straf voor doodslag. Na een moeizame start groeit er langzaam een vriendschap tussen de twee. Geschreven in een ingetogen literaire stijl en geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep. Rob Verschuren (1953) is een Nederlandse auteur. Hij heeft lang als copywriter in de reclame gewerkt. Sinds het midden van de jaren tachtig woont hij buiten Nederland, de laatste dertien jaar in Vietnam, met zijn Vietnamese familie. ‘Carmona’ is na de verhalenbundel ‘Stromen die de zee niet vinden’ en de romans ‘Tyfoon’, ‘Het karaokemeisje’ en ‘Het witte land’ zijn vijfde boek bij Uitgeverij In de Knipscheer.
Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Gaaf relaas van een plek en een liefde.» – Jan-Hendrik Bakker

VoorplatBik-75Over ‘Bik’ van Cor Gout op Den Haag Centraal, 24 juni 2021:
Iets meer dan honderd jaar heeft Bik Hoeden en Petten bestaan. De Haagse winkel (…) is een begrip in de geschiedenis van de stad, onderdeel van het industrieel en cultureel erfgoed. (…) Cor Gout heeft zijn jongste boek geheel gewijd aan de winkel (…) en de geschiedenis die deze plek verbindt met het Berlijn uit de nazitijd. Hoofdpersoon is de in 2007 overleden Simon Johannes Bik, kortweg Bik. Een dandyachtige personage met een vleugje tragiek. (…) ‘Bik’ vertelt over een telg uit de hoedenwinkel die voor de oorlog in Berlijn terechtkomt in het kielzog van zijn Duitse minnares Irmina. (…) Helaas is zijn minnares toch wel erg haar eigen leven toegedaan. In de oorlogsjaren vinden we Bik weer terug in Kortenbos. (…) De herinnering aan zijn verloren liefde Irminia blijft echter wel aan hem haken. (…) Als Bik sterft wordt zijn lichaam pas na een week gevonden. Eigenlijk is dat de rode draad van dit verhaal. Als het alleen om de persoonlijke ervaringen van de hoofdpersoon zou gaan is dat een dunne draad. Bik is immers een man zonder voornaam. Toch is dit boek een heel gaaf en pakkend portret geworden door de zakelijke documentaire stijl waarin Gout de geschiedenis weergeeft. (..) Over hoe het leven van Bik er ongeveer moet hebben uitgezien krijgen we alleen iets meegedeeld aan het eind van het boek, wanneer de schrijver de lijst met spullen noteert die er in Biks woning na zijn dood werden aangetroffen. (…) Het gaat dan vooral om het stapeltje brieven van Irminia. Dat zegt alles. En daar laat de schrijver het bij. Een meer zeggend slot had Gout deze microlokale geschiedenis niet mee kunnen geven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bik’
Meer over Cor Gout bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Bik is een geslaagde en originele roman.»

VoorplatBik-75Over ‘Bik’ van Cor Gout op Alles over boeken en schrijvers, 17 juni 2021:
Verhalenschrijver Cor Gout heeft zich voor het eerst aan een roman gewaagd. Hij beschrijft in fragmenten het leven van Bik, een individualist die een grote liefde had in het Berlijn van vlak voor de Tweede Wereldoorlog en haar na korte tijd kwijt raakte. Op documentaire wijze beschrijft Cor Gout in korte schetsen het leven van Bik, over zijn leven in het Berlijn van vlak voor de oorlog en in Den Haag tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Over een vader die pro-Duitse sympathieën had en een moeder die zich het wangedrag van haar man liet welgevallen. Over Den Haag in verschillende periodes en over een man die nooit over zijn grote liefde heen komt en verzandt in eenzaamheid. De vrij koele afstandelijke vertelstijl, soms letterlijk documentair, maakt de roman juist indringend. Bik is een geslaagde en originele roman.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Bik’
Meer over Cor Gout bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zoektocht naar een verdwenen vader eindigt in het vinden van een moeder.» – Maria van Heumen

VoorplatOnomkeerbaar75Over ‘Onomkeerbaar’ van Ines Nijs op LeesKost, 16 mei 2020:
Jong meisje doet er alles aan om de geheimen rond haar afkomst te ontmaskeren. (…) Haar lerares weet te vertellen dat de zusters van de school in de oorlog zigeunerkinderen hebben opgevangen. De les wordt besloten met een opdracht: interview familieleden die de oorlog hebben meegemaakt en maak een verslag van hun ervaringen. Voor Zoé is dat een onmogelijke opgave: ze heeft alleen maar haar moeder Alida. (…) De enige die haar meer kan vertellen, haar moeder, zwijgt. (…) Zoals elk jaar gaan de examenleerlingen op reis naar Italië. Op uiterst vreemde wijze is Zoé achter het adres van haar vader in Florence gekomen. (…) De kennismaking verloopt totaal anders dan ze in haar gedachten had. (…) Thuisgekomen vertelt haar moeder eindelijk wat er allemaal gebeurd is. Er blijken verscheidene dingen onomkeerbaar te zijn. (…) Een vlotlezend werk.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onomkeerbaar’

«Een spel van aantrekken en afstoten.» – Jooris van Hulle

coverAMvoorDefOver ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op MappaLibri, juli 2019:
Een verregaande en alles bepalende vriendschap tussen Sieglinde, de ik-verteller, en leeftijdgenote Ava Miller bepaalt de sfeer en de plotontwikkeling in ‘Ava Miller en ik’. Sieglinde Engel, door haar vrienden kortweg Sieg genoemd of Siegmund (de verwijzing naar Freud ligt hier voor de hand) heeft voor zichzelf beslist letterlijk en figuurlijk aan kant te gaan staan. (…) Wat volgt, is een steeds verder om zich heen grijpende afzondering, tot in de kledij die ze kiest: geen merkkledij, zoals het hoorde in de jaren zeventig, maar zwart, zwart en nog eens zwart. (…) En dan is er Ava Miller, in wie Sieg een denk- en geestesgenote meent te vinden. (…) Gaandeweg echter zal blijken dat Ava het absolute van de vriendschap met Sieg niet aankan. (…) Er ontstaat een spel van aantrekken en afstoten. In het relaas van Sieg in haar terugblik op wat Ava voor haar heeft betekend, word je via een aantal tijdsprongen meegevoerd naar het jaar 2012: Ava vlindert van de ene man naar de andere en raakt ten slotte in de ban van haar universiteitsprof, die belooft haar met haar doctoraat te helpen. Dit is het moment dat Sieg zal ingrijpen. (…) Handig last de auteur hier een aantal cliffhangers in (…).
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Overrompelend boek.» – Cor Gout

coverAMvoorDefOver ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Extaze, 5 juni 2019:
(…) Bij ieder woord dat de auteur in de mond van Sieg Engel legt, hoor ik de nagalm van de motor van de roman: de werking van een genius, een would-be beschermgeest die haar klasgenote Ava vormt naar een ideaalbeeld, en invloed uitoefent op haar doen en laten. (…) Het eerste beeld dat Sieg (zestien jaar op dat moment) van Ava krijgt is een tegenbeeld van haarzelf: ‘Ze was goddelijk om bezig te zien, onbewust en blij, zoals kleine, wrede kinderen zijn.’ (…) Voordat zij haar eerste blikken op Ava richtte, waren het slechts de lessen Grieks van docent oude talen Franken geweest die haar boven de kille leegte van haar bestaan deden uitstijgen. Gek van opwinding kon ze worden bij het ontbinden van een stijlfiguur bij Homerus. (…) De eerste en de laatste die het object van een vergelijkbare verrukking werd, was Ava. ‘Ze stevende op mij af als een stoomboot op kruissnelheid. Mijn verstand verwachtte dat ze me voorbij zou schieten, mijn hart hoopte van niet.’ (…) Na de eindexamens ging Ava zich bovenmatig aan Matisse hechten. Dit tot ergernis van Sieg. Mateloos stoorde zij zich aan het slappe, behaagzieke gedrag dat Ava tentoon ging spreiden. (…) Nu greep Sieg voor het eerst rigoureus in Ava’s leven in. Ze raadde Matisse af te zoeken naar de Ava van wie hij dacht te houden. (…) Ava veranderde en Sieg voelde de greep op haar verslappen. (…) Aan het eind van het verhaal is Ava niet dezelfde als de persoon die we aan het begin van het boek leerden kennen. Toegenomen kracht en gerijpt inzicht worden zichtbaar in haar verbale afrekening met Sieg. (…) Ava’s inzicht in de status quo van hun relatie maakt een einde aan de tovermacht van haar demon. Ava is concreet, ze is wie ze is, ze doet wat ze nu eenmaal doet, ze maakt fouten, ze is wispelturig, ze is kwetsbaar. Ze leeft. Sieg is al deze dingen niet. Leeg was ze, toen de lezer haar leerde kennen. Nu, na alles wat in dit overrompelende boek is verteld, blijft ze leeg achter.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site