Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Tzum, 3 juni 2019:
(…) In haar coming of age-roman ‘Ava Miller en ik’ beschouwt Kristien De Wolf op veelkantige en inventieve wijze de psychologie van menselijke verhoudingen. Sieg Engel is een meisje nog als ze tijdens haar schooljaren in de laatste decennia van de vorige eeuw een muur opwerpt tegen de buitenwereld door voor totaal zwart te kiezen. Zwart haar, zwarte make-up, vormeloze zwarte kleren en al even kleurloze schoenen. Een voor iedereen gemakkelijk te begrijpen boodschap: benader me niet. De permanent zwijgzame en afzijdige Sieg beschouwt het leven als een oefening in doorschijnendheid. (…) Sieg raakt geobsedeerd door de altijd drukke Ava met haar grote bos blonde haren en eigenzinnige optredens. Sieg en Ava zijn dermate elkaars tegenpolen, dat ze grote waardering voor elkaar krijgen. Siegs karakter leent zich echter niet voor initiatieven, zij kan zich echter wel laven aan Ava’s temperament en door hun innige vriendschap en begrip voor elkaars zienswijzen, kunnen ze op zeker moment zelfs niet meer zonder elkaar. Kristien De Wolf put voor haar roman, die geschreven is vanuit het perspectief van Sieg Engel, uit de talloze geestesgesteldheden en gedragingen die mensen vertonen als ze een relatie met een ander aangaan. En dat doet ze niet alleen door middel van rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook in rijke bewoordingen, waarbij prachtige Vlaamse uitdrukkingen de kers op de taart zijn. (…) Of Sieg ook een seksuele relatie met Ava had gewenst, blijft geheel onbesproken. (…) Maar waar Ava ten langen leste de ene na de andere jongen/man verslijt, lijkt Sieg, in een steeds ongezondere rol (…) terug te keren naar haar vroegere isolement. Haar enige seksuele ervaring deed ze, beschreven in een even grappige als gênante scène, op puur rationele gronden op om zich beter te kunnen voorstellen wat Ava toch bezielt. Het onderstreept de onderworpen houding van een van de partners in een relatie, die De Wolf in misschien wel elke menselijke verhouding lijkt te herkennen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
Tag: eenzaamheid
«Ontroerende en aangrijpende roman over geboorte en ondergang van een meisjes-vrouwenvriendschap.» – Mieke Koster
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Alles over boeken en schrijvers, 31 mei 2019:
(…) Sieg Engel, een pubermeisje, besluit onbenaderbaar te worden, geen aansluiting te zoeken bij klasgenoten, leeftijdsgenoten. (…) Helemaal in het zwart gehuld vindt zij dat zij kracht uitstraalt. Tegelijkertijd flirt zij met de eenzaamheid, die zij inzet om ongestoord te leren kijken naar de mensen om zich heen. (…) In haar klas zit ook Ava Miller. Een super populair meisje, dat haar intrigeert, dat haar trickert vanwege haar uitbundige gedrag. (…) Hun vriendschap wordt sterker, zij verbinden zich aan elkaar, met elkaar. Een van de basisvoorwaarden voor echte vriendschap. (…) Het enige wat Sieg te doen staat is Ava beschermen. Zonder haar loopt Ava immers met open ogen de afgrond in of wordt daarin gedreven door haar omgeving. Dus kan zij niet anders dan een plan bedenken om deze ramp te voorkomen. En daarin gaat ze ver. Met als ultiem doel Ava, zichzelf en hun vriendschap te redden. (…) Kristien de Wolf doorgrondt de verschillende aspecten van het leven tot op het bot. Zij spaart de lezer niet. Je ontkomt er niet aan met jezelf in gesprek te zijn tijdens het lezen van dit boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Eenzaamheid is een geliefd onderwerp voor schrijvers. Een inspirerend thema.» – Serge Sekhuis
Peter Lenssen over de eenzaamheid van het schrijverschap in De Limburger, 2 april 2018:
(…) Vorig jaar is mijn boek ‘Bitterdagen’ verschenen. Dat gaat over eenzaamheid. Over een oudere man, Sjef Sonneschein, die terugkijkt op zijn leven. Hij constateert dat hij helemaal alleen over is gebleven. Iedereen die hij ooit lief had, is overleden en hij vraagt zich af: heb ik wel genoeg voor ze gedaan? Ik ben nu zelf 60, was achter in de vijftig toen ik ‘Bitterdagen’ schreef. Ja, tijdens het schrijven heb ik ook terug gekeken op mijn eigen leven. Hoe ik zelf in een andere levensfase terecht ben gekomen. Wat heb ik eigenlijk voor mensen betekend? (…) Wil ik mijn einde zelf kunnen regisseren? Ja, schrijven is ergens een eenzaam vak. Je doet het helemaal alleen, het is je eigen kunstwerk dat je in de wereld zet. Dat kan een zeer confronterend proces zijn. Natuurlijk gaat ‘Bitterdagen’ ook over mezelf. Die bittere oude man, dat ben ik ook een beetje. Geen auteur die zijn personages toevallig kiest.
Lees hier het artikel
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een knappe reis door de tijd.» – Theo Jordaan
Over ‘Kerstverhalen voor Eva’ van Peter Andriesse op Alles over boeken en schrijvers, 14 december 2016:
(…) Wat ik het meest bijzondere vind aan ‘Kerstverhalen voor Eva’ is dat Peter Andriesse er bijzonder goed in slaagt om met Eva mee te groeien. In het begin zijn de verhaaltjes wat korter en geschreven naar de belevingswereld van een peuter of kleuter. Naarmate de jaren verstrijken, worden de verhalen wat langer en de onderwerpen groeien mee met Eva. Die zijn zeer uiteenlopend, al spelen relaties in de breedste zin van het woord in veel verhalen wel een rol. Niemand wil per slot van rekening eenzaam zijn met kerst! Wat echter nooit verandert, is de kwaliteit van de verhalen. Natuurlijk zal het ene onderwerp je meer aanspreken dan het andere, maar ik heb ze stuk voor stuk met veel plezier gelezen. (…) Een grappige en soms ontroerende verhalenbundel, dat is ‘Kerstverhalen voor Eva’. De illustraties van Peter van Harmelen passen uitstekend bij de toon en schrijfstijl die Peter Andriesse gebruikt. Een zeer goed boekje voor misschien wel het hele gezin!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Kerstverhalen voor Eva’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer
De pers over ‘Kerstverhalen voor Eva’
Over ‘Kerstverhalen voor Eva’ van Peter Andriesse:
«Wat ik het meest bijzondere vind aan ‘Kerstverhalen voor Eva’ is dat Peter Andriesse er bijzonder goed in slaagt om met Eva mee te groeien. In het begin zijn de verhaaltjes wat korter en geschreven naar de belevingswereld van een peuter of kleuter. Naarmate de jaren verstrijken, worden de verhalen wat langer en de onderwerpen groeien mee met Eva. Die zijn zeer uiteenlopend, al spelen relaties in de breedste zin van het woord in veel verhalen wel een rol. Niemand wil per slot van rekening eenzaam zijn met kerst! Wat echter nooit verandert, is de kwaliteit van de verhalen. Natuurlijk zal het ene onderwerp je meer aanspreken dan het andere, maar ik heb ze stuk voor stuk met veel plezier gelezen. (…) Een grappige en soms ontroerende verhalenbundel, dat is ‘Kerstverhalen voor Eva’. De illustraties van Peter van Harmelen passen uitstekend bij de toon en schrijfstijl die Peter Andriesse gebruikt. Een zeer goed boekje voor misschien wel het hele gezin!» – Theo Jordaan op Alles over boeken en schrijvers
«Kerstverhalen voor Eva is een bijzonder uitstapje van Peter Andriesse, die al zo’n 45 jaar prachtige romans en verhalen voor volwassenen schrijft. In zijn nieuwe boek bundelt hij de tien kerstverhalen die hij jaarlijks tussen 2004 en 2014 schreef voor de kleine Eva. Die groeide in die periode op van 3-jarige kleuter tot 13-jarige puber, de heldinnen van de verhalen groeiden met haar mee. Het resultaat van deze kersttraditie is een grappig, ontroerend en goed geschreven boekje voor alle leeftijden. Want niet alleen voor kinderen, ook voor volwassenen is er veel te genieten. (…) Kerstverhalen voor Eva heeft alle kenmerken van een echte Peter Andriesse: het trefzekere taalgebruik, het gemak waarmee de vertelstijl van een ander genre, het jeugdverhaal, wordt gehanteerd en de ingehouden humor die makkelijk overgaat in ontroering.» – Ton van der Molen op Hebban
«De verhalen situeren zich allen tijdens de kerstperiode en hebben meestal als kenmerk vriendschap en de bezorgdheid voor de eenzame. Een heel mooi voorbeeld hier van is ‘Meneer Kwakernaat en het klein geluk’. Het is het relaas van een vereenzaamd weduwnaar die doorheen het jaar vriendschap sluit met een kat. Op kerstavond vindt hij haar totaal verwaarloosd en achtergelaten door haar baas op straat. Hij warmt haar op, geeft haar melk met wat cognac, deelt zijn ‘feestdiepvriesmaaltijd’ met haar en samen vieren ze heel intens het kerstfeest. Stuk voor stuk raken de verhaaltjes je wel ergens niet alleen door hun mensvriendelijkheid maar ook door hun fijne glimlachwekkende humor. Het zijn absoluut geen kleffe smartlappen maar wel pretentieloze vertellingen, guitig en lief met een flinke knipoog naar de mensen van goede wil. De verhalen worden ook nog eens heel knap visueel ondersteund door beeldend kunstenaar Peter van Harmelen die elk verhaal heel geraffineerd in een illustratie wist te vatten. » – André Oyen op Ansiel
«Het levert verhalen op als ‘Kerstboom voor familie olifant’. Daarin heeft Fantje op een kerstkaart een boom gezien die hij wil hebben. ‘Zulke bomen groeien hier helemaal niet,’ zegt zijn vader nors. ‘En hoe komen we aan al die glinsterdingen? Mooi is het wel, maar voor ons olifanten is zoiets niet weggelegd.’ Het einde van het verhaal ga ik niet verklappen, hoogstens dat het verrassend is, zoals alle verhalen in deze bundel. Dankzij de heerlijke tekeningen van Peter van Harmelen is het een fijn voorleesboek voor de kleintjes geworden. Al staan er ook stoute en enge verhalen in die eerder voor jong volwassenen geschikt zijn.» – Peter de Rijk in Straatjournaal
«De bundel bevat tien verhalen. De verhalen zijn erg divers. Zo is er een verhaal waarin prinses Wendelien op zoek gaat naar een geschikte huwelijkspartner. Maar er staat ook een verhaal in over een eenzame oude man wiens huis nodig een schoonmaakbeurt kan gebruiken. Deze man zoekt tevens gezelschap tijdens de donkere kerstdagen. Een ander verhaal gaat over Sofietje die tijdens een wandeling in het park een jongen tegenkomt die in een doos heeft geslapen. (…) Bij ieder verhaal staat een paginagrote pentekening.» – Ingrid van der Heijden voor NBD | Biblion
Meer over ‘Kerstverhalen voor Eva’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De eenzaamheid heel poëtisch getekend.» – André Oyen
Over ‘Geen oorlog’ van Ton van Reen op Ansiel, 5 september 2016:
‘Oorlog is alleen maar haat. Haat ken ik allang. Mijn vader heeft het me geleerd. Hij haatte alles wat getekend was. Ik weet alleen nog niet wat de tekens van deze oorlog zijn. Misschien is het wel de ster!’ Deze roman speelt zich af in Nederland, afwisselend in de levensfasen: 1940-’45, 1960-’62 en 1965. In de oorlog duikt het joodse jongetje Jarde onder in een dorp. Zijn moeder blijkt aan het eind van de oorlog gestorven. Vader komt in een psychiatrische inrichting. In 1960 is Jarde soldaat. Wegens insubordinatie wordt hij van officier gedegradeerd tot gewoon soldaat. In 1965 gaat Jarde naar zijn vader, maar die is juist gestorven. Jarde heeft een korte maar onstuimige liefdesverhouding met Eliane, maar ze verlaat hem. Het boek is een aanklacht tegen jodenvervolging, oorlog en tegen vervreemding. In ‘Geen Oorlog’ tekent de auteur heel poëtisch de eenzaamheid van een jongen, later een man, die door zijn genetische afkomst wordt geminacht en vernederd.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Geen Oorlog’
Meer over Ton van Reen op deze site
«Verhalen die zich rond de kerst afspelen.» – Ingrid van der Heijden
Over ‘Kerstverhalen voor Eva’ van Peter Andriesse voor Biblion, 26 januari 2016:
De bundel bevat tien verhalen. Elk jaar schreef de auteur een verhaal, waardoor Eva/de doelgroep voor ieder verhaal een jaar ouder wordt. Het eerste verhaal is toegespitst op Eva die drie jaar oud is, het laatste verhaal is geschreven voor de dertienjarige Eva. De verhalen zijn erg divers. Zo is er een verhaal waarin prinses Wendelien op zoek gaat naar een geschikte huwelijkspartner. Maar er staat ook een verhaal in over een eenzame oude man wiens huis nodig een schoonmaakbeurt kan gebruiken. Deze man zoekt tevens gezelschap tijdens de donkere kerstdagen. Een ander verhaal gaat over Sofietje die tijdens een wandeling in het park een jongen tegenkomt die in een doos heeft geslapen. (…) Bij ieder verhaal staat een paginagrote pentekening.
Meer over ‘Kerstverhalen voor Eva’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De lezer verveelt zich geen moment.» – E. Mutter
Over ‘De rode kimono’ van Peter Andriesse voor NBD/Biblion, 5 augustus 2014:
Deze roman vertelt hij over Erik (13), die vanuit Sumatra naar Holland wordt gestuurd om naar de middelbare school te gaan. Hij wordt op de Willem Ruys onder de hoede gesteld van het echtpaar Vonk. Pamela Vonk, een jonge Indische vrouw, zoekt aan boord fysieke toenadering tot Erik. Deze ontwikkelt na enige aarzeling, een diepe genegenheid voor haar. In Holland komt hij in de kost bij een tante in een klein dorpje in de Achterhoek. Erik ervaart de overgang van het luxe leven aan boord naar het kille, armoedige leven bij zijn tante als een cultuurschok. Zijn eenzaamheid wordt verergerd door het grote verschil tussen het vrije leven in de tropen en het troosteloze leven in de Achterhoek. Andriesse vertelt dit verhaal over een jongeman die op de drempel staat van volwassenheid, op meeslepende wijze. Zijn stijl is beeldend en helder.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De rode kimono’
«Een heel sterke en prachtige geschreven roman.» – André Oyen
Over ‘De rode kimono’ van Peter Andriesse op iedereenleest.be, 2 mei 2014:
De rode kimono is een coming of age-roman over een ontheemde jongen die tussen twee werelden balanceert, die van Nederlands-Indië en die van het moederland Nederland. In zijn succesvolle bundel Koude Sambal schreef Peter Andriesse reeds eerder over zijn eigen verblijf vanaf zijn negende jaar op Sumatra, en in het bijzonder het internaat waar hij schoolging. In De rode kimono keert de dertienjarige Erik in 1954 met het schip de ‘Willem Ruys’ terug naar Holland om naar de middelbare school te gaan. (…) Het is de schrille overgang van de tropen en de overdadige luxe van een passagiersschip naar de kille Achterhoekse arbeiderswoning die door Andriesse zonder overdrijvingen in klare taal wordt neergezet. Hij tekent ontzettend mooi de eenzaamheid van de jongen, die na zijn verblijf in de tropen moeilijk kan wennen in het troosteloze oord. Ook kan hij moeilijk contacten leggen met de Nederlandse jongens. Hij voelt zich daardoor nog eenzamer. (…) De rode kimono is een heel sterke en prachtige geschreven roman, waarin de schrijver zich helemaal kan inleven in de leef- én gedachtewereld van een dertienjarige die in de knoop ligt met gedachten rond goed en kwaad, maar die zijn vleselijke verlangens niet onder controle kan houden.
Lees hier de recensie of (uitgebreider) hier]
Annel de Noré – Stem uit duizenden
ANNEL NORÉ
Stem uit duizenden
Suriname Roman
Ingenaaid, 320 blz., € 18,90
ISBN 978-90-6265-586-1
Eerste druk 2007
‘Zou ik… Henk… mogen spreken?’
Susans hart springt op en galoppeert in haar borstkas. Vroeger had Henk haar met dit soort grapjes geplaagd. Ze scant de mogelijkheden. Een practical joke? Uitgesloten! Zelfs een zonderling met een absurd gevoel voor humor zou dit niet grappig noemen. Trouwens wie zou haar zo’n valse streek flikken? Bovendien, van alle mensen die ze kent, lijkt geen enkele stem zoveel op die van Henk als deze. Een gelaagde stem. Lagen die achter elkaar aan vibreren zodat van elke klank echo’s natrillen door de lucht.
‘Bent u er nog?’
‘Met wie spreek ik?’ Tevergeefs probeert ze haar stem en hart te beteugelen.
De weduwe Susan Tersluys-Jones verzorgt thuis haar ernstig zieke moeder. Op een dag rinkelt de telefoon. Omdat ze verwacht dat een van haar beide dochters in Nederland belt neemt ze op. Aan de lijn is een man die zich een goede vriend noemt van haar overleden echtgenoot en ook haar dochters zegt te kennen. Hoe de vrouw ook haar best doet zich de ‘vriend’ te herinneren, ze kent hem niet. De raadselachtige telefonische kennismaking verbreekt haar eenzaamheid. Maar wat met ‘zijn stem uit duizenden’ onschuldig begint loopt uit op een situatie geladen met onderhuidse spanning waarin de hoofdpersoon meent te verliezen wat haar het meeste lief is.
Annel de Noré schaarde zich met De bruine zeemeermin (2000) bij de nieuwe generatie schrijfsters die het Suriname van nu als belangrijkste thema heeft. In haar van passie, wreedheid en magie doordrenkte verhalen, gebundeld in Het kind met de grijze ogen (2004), toonde zij deel uit te maken van een Caribische verteltraditie.
Lees hier de recensie van Joost Minnaard in ‘OSO, tijdschrift voor Surinamistiek en het Caraïbisch gebied’
Meer over Annel de Noré op deze site