Over Roni Klinkhamer in De Haarlemmer, 16 november 2016:
Roni Klinkhamer maakt in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw naam als beeldend kunstenaar en performing poet/artist. Ze is in 1991, 1993, 1997 en 2001 organisator en initiator van de Haarlemse manifestaties ‘(H)art voor Africa’ met debat, muziek, literatuur en veilingen van beeldende kunst van Haarlemse kunstenaars. De afgelopen 15 jaar is ze (tot aan haar pensioen op jongstleden 11 november) stafmedewerker van het debat- en cultuurcentrum Pletterij (v/h Mondiaal Centrum Haarlem). In 2014 debuteert ze als schrijver met de 620 pagina’s tellende roman ‘Murphy Slaughter’, die ze in december van dat jaar gedurende een leesmarathon van vier dagen live voorlas t.b.v. de Haarlemse editie van Serious Request. Deze week verschijnt haar tweede roman ‘Murphy’s Laughter’, een feelgood-boek voor oudere jongeren.
Meer over ‘Murphy’s Laughter’
Meer over ‘Murphy Slaughter’
Meer over Roni Klinkhamer op deze site
Tag: feelgood-boek
«Dat andere werkelijkheden ook een mogelijkheid zijn. Dat is het mooie van schrijven.»
Jacob van der Meulen praat met Roni Klinkhamer in Haarlems Dagblad, 27 augustus 2016:
(…) Roni Klinkhamer ging schrijven. Dat ging niet makkelijk. “Ik ben een ontzettend ongedisciplineerd wezen. Het idee voor mijn boek ontstond in 1995. (…) Ik gooide voortdurend versies weg. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: Je gaat nu elke dag drie uur aan de computer zitten om het boek te schrijven. Komt er iets dan is het mooi. Komt er niets, het zij zo. (…) Ze besloot haar roman ‘Murphy Slaughter’ met de regel: Einde deel 1. “Ik had helemaal geen plannen om nog meer delen te schrijven, maar dit kwam er gewoon uit. Ik kon er gewoon geen punt achter zetten.” (…) Overigens, onthult ze: “Mijn tweede boek is klaar en wordt gepresenteerd bij mijn afscheid van De Pletterij op 11 november. Ik ga er niet veel over zeggen, maar het stipt wel ouderdom en ouderenzorg aan. Het is een feelgood-boek geworden, dat mensen uitnodigt om ouderdom op een positieve manier te benaderen. Goed, ik vertel iets. Een ouderentehuis gaat dicht en de bewoners gaan op reis. Verder komen dezelfde positieve neurotische personages uit het eerste boek weer terug. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het autobiografisch werk is. Het enige wat we gemeen hebben is dat we de werkelijkheid graag een beetje op losse schroeven willen zetten. Dat andere werkelijkheden ook een mogelijkheid zijn. Dat is ook het mooie van schrijven.’’ (…)
Lees hier het artikel
Meer over ‘Murphy’s Laughter’
Meer over ‘Murphy Slaughter’
Meer over Roni Klinkhamer op deze site