Over ‘De vergankelijkheid der dingen’ van Eric de Brabander op De Leesclub van Alles, 5 april 2019:
(…) Hoe lees je de eind vorig jaar verschenen vijfde roman van Eric de Brabander, ‘De vergankelijkheid der dingen’: als een eenvoudig verhaal over een beroemde ontwerper en fabrikant die aan het begin van de twintigste eeuw een polshorloge ontwerpt dat vervolgens een wonderlijke tocht door tijd en ruimte maakt, door de hele vorige eeuw heen van 1918 tot 2016, en van Zwitserland via Nederland, Colombia naar Curaçao? Of ontlenen we ons leesplezier aan de ‘verborgen’ diepere lagen van het verhaal? (…) Is leesplezier van leesbegrip afhankelijk? (…) De zwerftocht van het horloge is een metafoor voor de zwerftocht die de lezer onderneemt op zijn leesavontuur door tijd en plaats. Het horloge biedt de bezitters ervan bepaald niet altijd geluk. Het horloge wordt cadeau gedaan bij de pensionering van Gaspard, een medewerker bij de Franse Peugeotfabriek, het komt vervolgens terecht bij diens zoon Julien, bij zijn kleindochter Helène, vervolgens bij een horlogemaker, bij Johannes die veilinghuizen afstruint, bij witwasser en drugshandelaar Hans van Amerongen en zijn vrouw Mireille die op Curaçao slachtoffer worden van een atrako omdat een grote drugsdeal via de Rotterdamse haven is mislukt, de twee jonge schlemielen Juny en Gerold die voor de drugsdealer Kabès Rodriguez werken, die op zijn beurt slachtoffer wordt van de grote Colombiaanse drugsbaron Alejandro Morales Peña, dan bij een schoonmaakster op vliegveld Hato die het gevonden horloge verkoopt en vervolgens politie-inspecteur Berti Camelia die het van zijn broer op zijn verjaardag cadeau krijgt, om tenslotte te eindigen bij Gunnar Fischer, de achterachterkleinzoon van de ontwerper. De twaalf hoofdstuktitels verwijzen naar al deze personen. Dan zijn we als lezers honderd jaar verder en hebben we vanuit Zwitserland een tocht gemaakt naar Nederland, Curaçao, Colombia en opnieuw naar Curaçao, waarna het horloge tenslotte weer in Zwitserse handen komt. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De vergankelijkheid der dingen’
Meer over Eric de Brabander op deze site
Tag: frankrijk
«Hoe maak je rond vierkant?» – Wim Rutgers
Over ‘De vergankelijkheid der dingen’ van Eric de Brabander in Antilliaans Dagblad, 23 februari 2019:
(…) Het verhaal begint er mee dat een prachtig rond uurwerk in een rechthoekig kastje moet worden gemonteerd. Hoe maak je rond vierkant? Het blijkt symbolisch voor de rest van het boek over echt en onecht, mogelijk en onmogelijk. (…) Aan dat concrete voorbeeld wordt in het verhaal een hele reeks van vragen naar waarheid en leugen gekoppeld. (…) Het hele verhaal door komen onopgeloste en onoplosbare problemen voor, rond schijn en werkelijkheid, feit en perceptie, wetenschap en persoonlijke overtuiging, empathie, gevoel en verstand, opportunisme, angst, religie, uiteindelijk uitmondend in schaamte en de idee van keuzevrijheid en morele verantwoordelijkheid van de mens. (…) Na deze beschouwingen krijgt het verhaal een heel andere wending als we als lezers van Zwitserland naar Nederland, Curaçao en Medellín gaan. Dan verhardt het verhaal zich tot een verhaal van witwaspraktijken en drugshandel, maar ook daar blijft het horloge een rol spelen door ook dan van hand tot hand te gaan. (…) Het uurwerk zit dan wel in zijn benauwde vierkante kastje maar is en blijft in werkelijkheid rond. Zo is het ook met het verhaal want na alle omzwervingen van het horloge is ook het verhaal rond en eindigt het horloge waar het begon, bij een verre nazaat van de ontwerper en fabrikant in Zwitserland. (…) Met zijn vijf romans bouwt Eric de Brabander aan een hecht oeuvre waarin vanuit geheel verschillende situaties en een gevarieerdheid aan gegevens desondanks een eenheid van motieven en thema’s steeds terugkomt. Er blijkt in ‘De vergankelijkheid der dingen’ veel terug te komen uit onder meer zijn debuut ‘Het hiernamaals van Doña Lisa’. In die betekenis is niet alleen deze roman gebouwd met een cirkelstructuur maar ook zijn hele oeuvre tot nu toe. Prof. dr. Wim Rutgers is als buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde verbonden aan de universiteiten van Aruba en Curaçao.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘De vergankelijkheid der dingen’
Meer over Eric de Brabander op deze site
«Overtuigend en onderhoudend beschreven.» – Peter Bosma
Over ‘De vergankelijkheid der dingen’ van Eric de Brabander voor NBD / Biblion, 25 februari 2019:
Het verhaal start in 1918 in Zwitserland, waar een uurwerkmaker gevraagd wordt mee te werken aan de productie van een gouden polshorloge. Het is een prachtige sfeerschets van een overspannen, depressieve man die liever zakhorloges blijft maken zoals hij gewend is. Daarna volgt een aaneenschakeling van verhalen over elf andere personages, waarbij het horloge fungeert als verbindingsschakel. Een knappe metafoor van wegtikkende tijd. Elk verhaal is filmisch geschreven en voert de spanning op over wat er met de bezitters van het horloge zal gebeuren. Met grote tijdsprongen naar 1921 en 1952 komen we in de 21e eeuw terecht. De locatie verschuift van Zwitserland naar Frankrijk, Nederland, Curaçao en Columbia. Het toeval regeert in deze reeks als een soevereine kracht, het noodlot loert steeds om de hoek. De eindfase is een dwaaltocht door de Nederlandse en Caribische criminele onderwereld, overtuigend en onderhoudend beschreven. Eric C de Brabander (1953) laat zich ook in zijn vijfde roman kennen als een rasverteller. Een onderhoudende en spannende ketting van verhalen.
Meer over ‘De vergankelijkheid der dingen’
Meer over Eric de Brabander op deze site
«Een bijzondere ervaring.» – Yolande Belghazi-Timman
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Leestafel, 28 december 2016:
Het lezen van Stromen die de zee niet vinden van Rob Verschuren, een Nederlandse schrijver die al geruime tijd in Vietnam woont, is een bijzondere ervaring. In elf verhalen raak je verzeild in uiteenlopende werelden. (…) Met deze verhalen reis je niet alleen over de aardbol, maar ook in de geest. Ze brengen je dicht op de huid, hier en daar onder de huid van mensen in Vietnam, India, Nederland, Frankrijk. De schrijver zoemt in op gedachten en emoties van een personage, en stijgt naar de omgeving, de natuur en de stad en dat alles op een moeiteloze, soepele manier. (…) Veelkantig, gelaagd proza dat het bijzondere van onbekende mensen, de magie van het alledaagse tot leven brengt. Universeel. En dat alles geschreven in een stijl die doet denken aan Luceberts woorden: ‘ik tracht op poëtische wijze / dat wil zeggen / eenvouds verlichte waters / de ruimte van het volledig leven / tot uitdrukking te brengen’. Wereldliteratuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Zorgvuldig wikkend en wegend zoekt ze naar woorden en synoniemen, naar metaforen die de gevoelswereld versterken.» – Eric de Brabander
Over ‘De rode appel’ van Giselle Ecury in Antilliaans Dagblad, 14 september 2013:
Giselle Ecury is een taalkunstenaar. Zorgvuldig wikkend en wegend zoekt ze naar woorden en synoniemen, naar metaforen die de gevoelswereld versterken, en naar zinsconstructies totdat de bladzijden gewoon ‘kloppen’. Een vrouwelijk boek? Doen vrouwen dat meer dan mannen? Ik vroeg me dat af. En liep langs mijn boekenkast, hield mijn hoofd schuin en liet mijn ogen over de titels en auteurs glijden. Ik vond wat ik zocht: de Hongaarse schrijver Sándor Márai. Tussen de twee wereldoorlogen schreef hij zijn meesterwerken, die pas in de jaren negentig van de vorige eeuw vertaald werden en wereldbekendheid kregen, met name Gloed en De erfenis van Eszter. Dezelfde broeierigheid, dezelfde traag stromende taal. En dan… de muziek die van tijd tot tijd uit de bladzijden opstijgt. De brutaal romantische zomerhitjes van Julien Clerc. Of Melanie, met Beautiful People. Ik was terug in de tijd waar Giselle Ecury dat zo bedacht had.
Lees hier de recensie
Meer over De rode appel
Giselle Ecury – Glas in lood
Giselle Ecury
Glas in lood
Roman. Nederland / Aruba
Ingenaaid, 360 blz.
ISBN 978-90-6265-645-5 € 18.50
Eerste druk 2009
Clarissa woont met haar dochter Inca aan een dijk tussen de kassen in een lieflijk tuindersdorp. Het kind heeft in haar oude buurman de ideale en toegewijde grootvader gevonden. Dan gebeurt er een ongeluk met opa Veer. Zonder zwaailicht en sirene is de ambulance weggereden. ‘Gek, dat alles door blijft gaan. Dat het al maar later wordt en nooit meer vroeger,’ zegt het kind. En juist dat herkent Clarissa uit haar eigen jeugd, die begon op het platteland en die zich daarna deels op Aruba afspeelde, ver weg van de mensen bij wie ze zich thuis voelde. Totdat ze uiteindelijk in een Frans dorp bij de oudere François-Xavier de rust vindt – en vrijwel direct weer verliest.
De wijsheid van Inca werkt soms confronterend. Het brengt moeder en dochter terug naar Frankrijk. Daar is de vader van het dan nog ongeboren kind omgekomen als hij een glas-in-loodraam verwijdert tijdens restauratiewerkzaamheden.
Clarissa en Inca leggen samen de weg af die hen beiden terugbrengt naar de oorsprong, naar huis. En dan blijkt de sleutel tot Clarissa’s eigen leven dichterbij te liggen dan zij ooit heeft gedacht.
Glas in lood is de tweede roman van Giselle Ecury. Zij werd geboren op Aruba, waar haar vader vandaan kwam. Het gezin vertrok naar Nederland toen ze ruim zes jaar oud was. Regelmatig keert ze echter voor korte tijd terug naar het Caribisch gebied waar een deel van haar familie nog steeds woont.
Erfdeel, haar eerste roman, speelt zich even-eens af in Nederland en op de Antillen:
«De zwaarte van andermans hartzeer invoelen is niet makkelijk. Het kan als gezeur overkomen of het kan je raken van binnen, echt ontroeren. In dit laatste geval is de verteller erin geslaagd de hoofdpersoon kwetsbaar neer te zetten; dan wil je als lezer weten hoe het verdriet wordt geleden en verwerkt tot mogelijk een bron van (nieuw) geluk. Giselle Ecury is zo’n verteller die het lukt om verdriet dusdanig te beschrijven dat het ‘mooi’ wordt, dat het meer is dan alleen maar wat ze beschrijft, dat het kunst wordt, letter-kunst.» – Jeroen Heuvel in Antilliaans Dagblad
Leon de Winter – La Place de la Bastille. Vertelling
LEON DE WINTER
La Place de la Bastille
Nederland, Vertelling
Gebonden, 160 blz., 14,75
ISBN 90-6265-404-5
Achtste druk 2001
Op 1 november 1976, debuteerde In de Knipscheer als uitgever en Leon de Winter als auteur met de bundel ‘prozateksten’ Over de leegte in de wereld met, inderdaad, als ISBN 90 6265 001 5. Al met al een mooie aanleiding om zijn uit de voorraad gelopen romantitels te herdrukken in de gebonden edities.
Heeft de mens een geschiedenis, en als hij die heeft, waaruit bestaat die dan? Met dergelijke vragen worstelt Paul de Wit, de hoofdpersoon van La Place de La Bastille. Daar, op dat plein in Parijs, heeft hij een drietal foto’s gemaakt van zijn vriendin Pauline. Als hij de foto’s later bekijkt, ziet hij dat naast Pauline iemand staat die sprekend op hem lijkt. Hij brengt zichzelf in de waan dat dit zijn tweelingbroer Philip is, die dus leeft en niet, zoals waarschijnlijk leek, in de oorlog is omgekomen. Het vinden van zijn ‘dubbelganger’ wordt de drijfveer van Pauls leven.
Leon de Winter is uitgegroeid tot een van de belangrijkste schrijvers van Nederland. Van La Place de la Bastille zijn inmiddels bijna 90.000 exemplaren verkocht in de diverse edities. Het boek werd verfilmd door Rudolf van den Berg in een productie van George Sluizer.
La Place de la Bastille is een beklemmende en toch ook tedere vertelling, omdat het verdriet en het isolement van de hoofdpersoon bestreden worden met verlangens en verwachtingen.
De pers over La Place de la Bastille
«Het boeiende bij De Winter zit hem niet alleen in de thematiek, maar ook en vooral. in de vertelstructuur – het experiment zo je wil – die perfect past op de voorgestelde levensvisie. Hij is nogal sceptisch over de geldigheid van verhalen, zelfs en in de eerste plaats over de geldigheid van het verhaal bij uitstek, de geschiedenis. Dit scepticisme zoekt naar thema’s en structuren die telkens weer de geldigheid van het vertelden in vraag stellen. Dat wordt bij deze auteur geen steriel taalspelletje, geen experiment in het luchtledige, maar het staat direct in verband met bijvoorbeeld de jodenuitroeiing. La Place de la Bastille is daarvan een uitmuntend voorbeeld. Geschreven in de sierlijke, welhaast klassieke stijl van de betere literatuur, doorbreekt het de eigen grenzen, waarbinnen het zich nochtans moet bewegen. De grenzen zijn: de zoektocht van een historicus van joodse origine naar zijn herkomst… Hoe moet de man erachter komen tijdens zijn crisisjaren als mens, als man én als geschiedenisleraar, waar hij eigenlijk vandaan komt? La Place de la Bastille is de mooiste Nederlandse novelle sinds heel lang.» – De Nieuwe, Leo Geerts
«De zeer persoonlijke verwerking van het thema, en het verband dat wordt gelegd met het bankroet van de westerse cultuur, maken La Place de la Bastille tot het meest opmerkelijk boek van wat er de laatste tijd in Neder land verscheen.» – Haagse Post, Jaap Goedegebuure
«Een fascinerende vertelling, waarin de hoop het durft op te nemen tegen de berusting, waarin verdriet en eenzaamheid daadwerkelijk bestreden worden.» – Haarlems Dagblad, Wim Vogel
«De Winter weet het verloop van de gebeurtenissen zo te presenteren, dat er een spannend verhaal ontstaat… Een rijk en vol boek.» – Het Parool, Robert Anker
Pauline J. van Munster – Het evangelie volgens Daphne
PAULINE J. VAN MUNSTER
Het evangelie volgens Daphne
Nederland / Roman
Paperback, 128 blz., € 15,–
ISBN 90-6265-475-4
Eerste druk 2000
Daphne, een aangenomen negerinnendochter van een pastoor, groeit op in het zuiden van Frankrijk. Ze ontwikkelt zich onder de bescherming van haar gestorven moeder tot een jongvolwassen zelfstandige vrouw die in de pastorie de taak van vrouw des huizes vervult.
Haar positie maakt haar onaantastbaar en haar opvallende schoonheid blijft voor haar omgeving vooralsnog slechts een lust voor het oog.
Totdat de nieuwe burgemeester en zijn echtgenote in het dorp verschijnen. Dan gebeuren er dingen die niet door de beugel kunnen, als je het door de ogen van haar vader bekijkt.
Wat Daphne betreft is vrijheid een grenzeloos goed en is de blijde boodschap het gegeven dat er geen verschil is tussen leven en dood, tussen zwart en wit, tussen man en vrouw. Het verschil zit ‘m in hoe je ermee omgaat. Daphne maakt de keuzes en laat zonder schroom de dingen gebeuren zoals zij het wil.
Het evangelie volgens Daphne speelt nu maar is een verhaal van alle tijden. Het is een heel sensueel boek en puur erotisch, niet alleen in de relaties tussen mensen maar ook bijvoorbeeld in de beschrijving van het landschap. De korte roman koppelt de kracht van literatuur aan de suspense van een thriller.
De pers over Het evangelie volgens Daphne
«Deze debuutroman is een boekje […] dat ik na lezing nooit meer ‘boekje’ zal noemen. Dat heeft te maken met de niet-Nederlandse mentaliteit en durf die eruit spreken. Het verhaal wordt geen moment onwaarschijnlijk. De vormbeheersing van de schrijfster is zodanig dat je als je het boek uit hebt, het meteen opnieuw wilt lezen. Om tot de ontdekking te komen dat de roman vanaf het begin strak is geregisseerd.» – De Groene Amsterdammer
«Opmerkelijk geschreven, sensueel en ook een beetje erotisch. Van Munster heeft een heel eigen stijl, trage, poëtische beelden, stijlvol vormgegeven met veel aandacht voor details. Ze heeft weinig woorden nodig om de lezer het verhaal in te zuigen maar kiest precies de goede […] Daphne zelf blijft volstrekt onbewogen. Het plot is juist daarom verrassend. Als lezer heb je geen flauw benul welke wending het verhaal zal nemen.» – Leeuwarder Courant
«Goede schrijvers laten zich kennen door een oorspronkelijk verhaal, met persoonlijke stijl of structuur. De schrijfster heeft met Daphne een sterk personage neergezet, dat enerzijds intrigeert door haar ongewone gevoeligheid voor de mystieke kant van het leven en anderzijds door de eigengereide keuzes die ze maakt. De roman krijgt aan het slot thrillerachtige trekjes.» – Friesch Dagblad
«De sfeer. Die blijft tot het laatst toe mooi, loom in zijn vreemdheid.» – De Volkskrant
Harmen Lustig – Schelle Hel
HARMEN LUSTIG
Schelle Hel
Nederland, roman
Paperback 192 blz., € 13,50
ISBN 90-6265-448-7
Eerste druk 1997
Schelle Hel, Harmen Lustigs tweede roman, vormt met Wit Licht een tweeluik. Evenals in zijn eersteling sleept hij de lezer met zijn ritmische verteltrant het boek door. Er is weinig afstand tussen verteller en hoofdpersoon. Het boek wordt de lezer als het ware op het lijf geschreven, zodat de roes van de hoofdpersoon haast voelbaar wordt.
Maar in tegenstelling tot Wit Licht is ,strong>Schelle Hel een meer ingetogen, minder hedonistisch boek. Protagonist Kaspar Muys, de 22-jarige psychologie-student, trekt zich terug op het Franse land. In contemplatie. Bijna twee weken vertoeft hij tussen de heuvels, tussen de koeien, en tussen het gezin van een ooit door hem bewonderende middelbare schoolleraar. Een bewondering die omslaat in haat en walging, en in het laatste hoofdstuk tot een grootse apotheose leidt.
«Life is a mystery, everyone must stand alone.» – Madonna
Harmen Lustig (1966) is redacteur van Zoetermeer en voorganger van het literair-theatraal-muzikale collectief Lustig Inc. Hij debuteerde in 1995 met Wit Licht, een manische lofzang op het leven, waarmee hij vooral scoorde bij jonge lezers. Over zijn beschrijving van Kaspar Muys’ tomeloze tocht langs dranklokalen, danspaleizen, festivals en nachtcafés schreef Strictly: ‘Word je van de meeste literaire hoogstandjes niet echt vrolijk, Lustig geeft me met zijn manische verteltrant een arm voorjaarsgevoel waardoor je hoogt dat hij nog veel meer uit zijn pen zal laten vloeien.’ En Harmen Lustig zelf: ‘Ik wil het ritme van de tijd in woorden vangen, letterlijk, technoproza, teksten met een beat.’
Veere Vrijmoet – Gaten in de sneeuw
VEERE VRIJMOET
Gaten in de sneeuw
Nederland. Roman
Paperback, 160 blz., € 12,95
ISBN 90-6265-447-9
Eerste uitgave 1997
Gaten in de sneeuw speelt in het Amsterdamse studentenmilieu. Heleen stort zich vol overgave in het snelle en opwindende studentikoze leven. Ze kan desondanks haar jeugd in de Betuwe niet vergeten: Haar vader is om onduidelijke redenen vertrokken naar Frankrijk toen ze zes was en ze is opgevoed door EVa, de zweverige moeder van wie ze zich geen dochter voelt. Heleen houdt Eva verantwoordelijk voor de breuk in hun gezin.
Door Heleens relatie met een oudere man en door de dood van een medestudente groeit het besef dat de waarheid genuanceerder ligt. Op haar eenentwintigste verjaardag krijgt Heleen bezoek van haar vader. Onbedoeld zet hij het verleden in een heel ander daglicht.
Heleen keert terug naar de Betuwe om het contact met Eva te herstellen. Er ontstaat een wankel evenwicht dat in de kerk van haar geboortedorp volkomen onverwacht uit balans wordt gerukt.
De spannende ontwikkelingsroman beschrijft de schrijnende onmacht van de personages om hun eigen leven te sturen. ‘De’ waarheid blijft tot op de allerlaatste bladzijde ongrijpbaar door het verhaal tollen.
Veere Vrijmoet (1966) trok op haar drieëntwintigste, klaar met haar studie Communicatie, naar Amsterdam en na vijf jaar werk in de reclamewereld afscheid van deze ‘rat race’. Gaten in de sneeuw is haar debuutroman.