«Hoe onverwacht kan een overlijden zijn?» – Franc Knipscheer

KoosvandenKerkhofFoto Rosa van den Kerkhof

Toespraak bij de crematie van Koos van den Kerkhof in Venlo, 19 november 2021:
(…) De uitgeverij is op een leeftijd dat het niet te vermijden is dat zij met enige regelmaat afscheid moet nemen van schrijvers uit het fonds. Elke keer schrik ik als zo’n bericht bij mij binnenkomt. Soms is dat overlijden al enige tijd te voorzien, want heel hoge leeftijd of een aangekondigd ziekbed. Het bericht over Koos kwam keihard aan. Hij was een jaar ouder dan ik nu ben, zag daar niet naar uit. Koos behoorde, zonder dat hij dat wist, tot mijn rijtje voorbeelden dat mij inspireert om door te gaan, vol te houden. Ik was best jaloers op zijn staat van conditie, zijn monterheid. Hij beoefende heel lang de pencak silat, een Indonesische vechtkunst die het uiterste vraagt van lichaam en geest: beheersing, concentratie, respect – aspecten die hem voor de ander tot een aangenaam mens maakten. En dat gold zeker voor de vele Knipscheer-auteurs die hij onder zijn hoede nam. (…) In de literatuur komt alles voor, ook de gescheurde aorta. En Koos kende het fenomeen waaraan hij zou bezwijken: in 2018 redigeerde hij een novelle van Helen Knopper. (…) Wonder boven wonder overleefde ze drie zware operaties. (…) Dichter Koos. Ja, dat was hij zeker, al trad hij met zijn poëzie mondjesmaat naar buiten; slechts enkele bundels, waarvan één bij In de Knipscheer: ‘Oud zink’. Als redacteur moest hij kritisch zijn op het werk van anderen, maar kritisch was Koos zo mogelijk nog méér als het om eigen werk ging. (…) Natuurlijk eindig ik met een gedicht van Koos uit die bundel. Het heet ‘Reisgenoot’. (…)

Lees hier de hele tekst
Lees hier het IM van 14 november 2021
Meer over Koos van den Kerkhof bij Uitgeverij In de Knipscheer

“Zin om te schrijven.” Koos van den Kerkhof onverwacht overleden.

koos_van_den_kerkhof_bew_kl_2Deze zondag vernam ik dat in de nacht van zaterdag op zondag 14 november 2021 dichter en redacteur Koos van den Kerkhof (11 april 1946) onverwacht is overleden aan een gescheurde aorta. Als dichter debuteerde hij in 1978 bij de toenmalige Limburgse uitgeverij Corrie Zelen. Vanaf die tijd zit zijn naam in mijn geheugen, vanwege de samenwerking die Uitgeverij Corrie Zelen, de Rotterdamse uitgeverij Flamboyant/P en Uitgeverij In de Knipscheer in die jaren hadden op het gebied van vertegenwoordiging van hun fondsen naar de boekhandel toe. Pas in 2000 kwam het tussen hem in zijn hoedanigheid van redacteur en de uitgeverij tot een sindsdien ononderbroken samenwerking. De debuutroman De bruine zeemeermin van de toen in Paramaribo woonachtige auteur Annel de Noré was het eerste boek dat hij, al actief als schrijfdocent, voor In de Knipscheer redigeerde. Hij had antropologie gestudeerd en die gevormde belangstelling voor andere culturen gecombineerd met zijn dichterstalent voor taal maakte dat hij fascinatie had voor het schrijven van Surinaamse en Antilliaanse auteurs. Hij was begin deze eeuw een aantal jaar stadsdichter van Venlo; een aantal van die stadsgedichten is opgenomen in de bundel Oud zink, die in 2008 bij Uitgeverij In de Knipscheer verscheen. Enkele jaren later was hij gastdocent aan de Schrijversvakschool Paramaribo van Ruth San A Jong. Zijn laatste boek waaraan hij voor de uitgeverij werkte betrof de samenstelling en bezorging van een bloemlezing uit het poëtisch werk van Astrid H. Roemer Ik ga strijden moeder, die op het punt van verschijnen staat. Koos heeft de presentexemplaren nog net kunnen bewonderen. Onze laatste e-mailwisseling dateerde van een paar uur voor zijn overlijden:

Beste Franc, (…) Ik vond de kussenenvelop met twee exemplaren van Ik zal strijden moeder op de deurmat. Dank daarvoor. Mooi omslag met de handen, bijzonder mooie kleur ook. Ik heb met plezier en overgave aan de selectie gewerkt en het essay en de verantwoording geschreven. Het was een stimulerende opdracht. Ik kreeg erdoor zin om te schrijven. (…) Niets bepaalt wat ik schrijf dan mijn eigen verhaal en dat verhaal verandert steeds zoals alle deeltjes in mijn lichaam. Onlangs schreef ik onverwacht twee eerste versies van gedichten. Afbeeldingen van het werk van de Amerikaanse schilder Joan Mitchell brachten me ertoe terug te keren naar technieken die ik al vaker heb toegepast. (…). En ik mailde om 19:38 terug: Dag Koos, Ik hoop dat ze zullen leiden tot een bundel. Het is de tragiek van de redacteur: werk van anderen gaat voor.

Die anderen zullen hem dankbaar zijn: Barney Agerbeek, Peter Andriesse, Orchida Bachnoe, Alfred Birney, Eric de Brabander, Cándani [Yasmine Amores], Aly Freije, Els de Groen, Edwin de Groot, E. de Haan, Jopi Hart, Hans van Hartevelt, Elodie Heloise, Hanneke van der Hoeven, Hein van der Hoeven, Ernst Jansz, Mala Kishoendajal, Roni Klinkhamer, Helen Knopper, Frank Kraaijeveld, Karin Lachmising, Els Launspach, Diana Lebacs, Joan Leslie, Clyde R. Lo A Njoe, Ronny Lobo, Djordje Matic, Arjen van Meijgaard, Henriette de Mezquita, Quito Nicolaas, Annel de Noré, Frank Ong-Alok, Fred Papenhove, Glenn Pennock, Hans Plomp, Ton van Reen, Astrid H. Roemer, Arjen Sevenster, Brigitte Spiegeler, JP den Tex, Jacques Thönissen, Diana Tjin, Edith Tulp, Hans Vaders, Etchica Voorn, Bert Vuijsje, Karel Wasch, Rogi Wieg, Kristien De Wolf en de velen die ik zonder twijfel nu vergeet.

franc knipscheer
Haarlem, 14 november 2021

Meer over Koos van den Kerkhof bij Uitgeverij In de Knipscheer

Helen Knopper – En dan nog de liedjes. Roman

VoorplatLiedjesDEF-75Helen Knopper
En dan nog de liedjes

roman
Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
180 blz., € 18,50
ISBN 978-94-93214-56-9
eerste uitgave november 2021

Madeleine is zesentachtig, maar ze weet alles nog. Liedjes van vroeger roepen herinneringen bij haar op. Daar waar ze ooit woonde en hen die ze liefhad komen samen in liefdesverhalen. Er is altijd goed voor haar gezorgd. Door haar familie en door God. Door Onno, de bongospeler van nachtcafé Bamboebar en kunstschilder Albèrt. Door de man met de boevenkop die op Jack Palance leek. En dan nog haar veel te vroeg overleden en innig geliefde broer, met wie ze uit dansen ging…

Als meisje ging Madeleine door roeien en ruiten. Deed wat niemand durfde te doen. Werd zwanger op haar veertiende; het zou niet bij die ene keer blijven… Ze doet verslag van die wilde jaren, van haar jeugd en zelfs het huwelijksleven van haar ouders. Ze herinnert zich de voor haar zo belangrijke dienstbode juffrouw Moes, die nooit over de oorlog sprak, maar daardoor wel uit Madeleines leven verdween. Daan Bristol met wie ze verkering had, en andere geliefden als Rob Sterrenbosch, de ‘blauwe’ en de man die haar liet zitten toen ze dacht te gaan trouwen. Haar vriendin Mandy die zuster Clara werd. En niet te vergeten Govert Williamse met zijn mooie meisjesgezicht van wie ze intens hield.

De herinneringen blijven komen. ‘Als in een stormvlaag zwiepen ze over het strand van mijn geest, waar ze hoopjes vormen, heuveltjes of kluwens, die ik uit elkaar moet trekken, zoekend naar het uiteinde van de draad.’ Inmiddels compleet afhankelijk geworden van anderen, neemt Madeleine afscheid van alles wat haar dierbaar was. Het is mooi geweest. Boven verwachting.

Van Helen Knopper (1934) verschenen ruim twintig titels, w.o. romans, korte verhalen, poëzie, en een drieluik over de jaren negentig. Na een lange periode van stilzwijgen maakt Helen Knopper in 2016 haar glorieuze comeback met Het loopt het ademt het leeft, biografie van een vriendschap, (nominatie Halewijnprijs 2016). In 2018 verschijnt opnieuw Een onfatsoenlijk afscheid (oorspronkelijke uitgave 1977), een psychologische roman over een vader-dochterrelatie en de zoektocht van de dochter naar wie haar vader was. Datzelfde jaar volgt Het onbesproken beeld, het bijzondere verslag van een ziekbed met de impact van een kroniek van een aangekondigde dood, en in 2019 Het brandende huis, een indrukwekkende pleitrede voor behoud van een geestelijk gezond milieu, een essayboek en geen roman, maar wél een echte Knopper!

Over Knopper’s jongste novelle Het onbesproken beeld schreef Coen Peppelenbos in Tzum: «Behoort tot de 10 mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb.»
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

Een groslijst voor meer vrouwen in de canon.

vrouwentekenGroslijst canon Nederlands proza door vrouwen op Tzum, 9 januari 2021:
“Vorig jaar publiceerde Elena Ferrante in The Guardian een lijst van 40 romans geschreven door vrouwen. Zo’n lijst, liefst nog wat uitgebreider, zou er ook in Nederland moeten komen. De canon blijft voornamelijk een mannenzaak. Laten we er eens een lijst tegenover zetten van proza geschreven door vrouwen. Deze lijst pretendeert niet volledig te zijn. We presenteren een, hopelijk handzame, lijst met proza geschreven door vrouwen voor leerlingen en docenten die weleens wat anders willen lezen dan De Grote Drie. Hieronder staat een groslijst om wat diversiteit aan te brengen in de canon. Als je een toevoeging hebt, geef dan een pleidooi voor een boek (proza) en dan voegen we dat boek wellicht toe. Wij gaan door tot maximaal 200 prozawerken.” Van Uitgeverij In de Knipscheer staan op de groslijst auteurs van vroeger en nu bij de uitgeverij: Marion Bloem, Damesschrijfbrigade Dorcas, Henna Goudzand, Helen Knopper, Annel de Noré, Astrid H. Roemer, Diana Tjin, Bea Vianen, Etchica Voorn, Aya Zikken. Als de genoemde titels van deze auteurs nog leverbaar zijn in edities van In de Knipscheer kunt u op de blauwgemaakte namen klikken.
Lees hier het artikel van Marie-José Klaver op Tzum

«Behoort tot de 10 mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb.» – Coen Peppelenbos

VoorplatOnbesproken3_Opmaak 1.qxdOver ‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper op Tzum, 24 december 2019:
‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper (…) behoort tot de 10 mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb. Dat komt vooral door de toon die sterk ingekleurd wordt door humoristische terzijdes die Engels aandoen. De aanleiding tot dit autobiografische werk is de tijd die Helen Knopper (1934) doorbracht in het ziekenhuis. Daar verblijft ze een tijdje op de intensive care na een operatie aan een gescheurde aorta. Dat er dan nog twee andere operaties volgen weet ze nog niet. Met een laconieke geest ondergaat ze de ontberingen van een bedlegerige: de andere patiënten, het plassen op een po, de machinerie van een ziekenhuis. (…) De lange dagen in het ziekenhuis en tot de tijd daarna (waarbij haar mobiliteit ernstig is afgenomen) vult ze met herinneringen. Voor een groot deel gaan die over haar huisdieren en kat Dora en de hond Cosmo in het bijzonder. Hoe ze de hond na enige twijfel (haar vorige hond was net overleden) toch meeneemt naar huis tot aan de dood van het dier. Dat lijkt wat triviaal te zijn, maar bij Knopper ligt er een groter thema onder. Dat wordt duidelijk als ze ook het verhaal van haar vader vertelt die in de Tweede Wereldoorlog opgepakt en weggevoerd is. Daarover schreef Knopper eerder al de roman ‘Een onfatsoenlijk afscheid’. Het grotere thema gaat volgens mij over de moeilijkheid om je aan een ander – mens of dier – te hechten. Door je te hechten incorporeer je al het mogelijke verdriet in je leven dat je ooit afscheid van die ander moet nemen. De fragmentarische opbouw van ‘Het onbesproken beeld’ werkt uitstekend – van het heden schiet je naar het verleden, van angstdromen naar afgeronde herinneringen naar de sleur van een ziekenhuisdag – en daardoor ontmoet je tussen de regel een echt mens die aan het eind weer naar huis mag. ‘Ontsnapt aan iets wat niet vatbaar is voor herhaling.’ Een aanrader.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het onbesproken beeld’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Omdat de essays zo aangenaam geschreven zijn, blijf je ze lezen en herlezen.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Het brandende huis’ van Helen Knopper op Lezers tippen lezers, 13 november 2019:
(…) Nu is er ‘Het brandende huis’, een pleitrede voor het behoud van een geestelijk gezond milieu. (…) Naast veel ernst is er ook prettige luchtigheid waar de auteur nu eenmaal een patent op heeft. (…) Volgens de auteur zelf schreef ze het boek schreef om eens te kijken wat we kunnen doen voor het behoud van een geestelijk gezond milieu en gaat het boek over ‘Om wat houdbaar is en wat weg kan.’ (…) Over literatuur weet Helen Knopper wel het een en ander te vertellen en daarvoor haalde ze heel gretig de mosterd bij Gertrude Stein, C.G. Jung, Ronald Laing, Sigmund Freud, Viktor Frankl, Peter Sloterdijk, William James e.a. (…) Omdat de essays zo aangenaam geschreven zijn, blijf je ze lezen en herlezen en laten ze je even nadenken maar vooral veel glimlachen tijdens het lezen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het brandende huis’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een eclectische verzameling speels getoonzette essays.» – Drs. M.H. Langelaan

Opmaak 1Over ‘Het brandende huis’ van Helen Knopper voor NBD / Biblion, 28 augustus 2019:
(…) De essays zijn ondergebracht in acht delen met titels als ‘De sprong in het diepe’, ‘De oorsprong van het kwaad, ‘Het goede in mensengedaante’’, ‘Het psychologische onderhoud’ en ‘De fine fleur van het wonderbaarlijke’. Aan de orde komt een indrukwekkende hoeveelheid onderwerpen, waaronder psychologische theorieën, de technologische ontwikkelingen, digitalisering en uiteenlopende vormen van menselijk gedrag. (…) Volgens de auteur schreef ze het boek ‘om te lobbyen voor behoud van een geestelijk gezond milieu’ en gaat het boek over ‘Om wat houdbaar is en wat weg kan. Om tegenwoordigheid van geest. In het hier en nu. Want de tijd vliegt.’ Elk hoofdstuk sluit af met een literatuurlijstje, met verwijzingen naar onder anderen Gertrude Stein, Carl Jung, Harry Mulisch, Marc Dutroux en Peter Sloterdijk. Een eclectische verzameling speels getoonzette essays.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het brandende huis’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

Helen Knopper – Het brandende huis. Essays

Opmaak 1Helen Knopper
Het brandende huis

Verhalen uit het tijdloze hier en nu
waar de meisjes zijn & de geest
die waait waarheen hij wil

essays
Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
royaal formaat, 328 blz., € 22,00
ISBN 978-90-6265-509-0
eerste druk 2019

Van Helen Knopper verschenen ruim twintig titels, w.o. romans, korte verhalen, poëzie, en een drieluik over de jaren negentig. Na een lange periode van stilzwijgen maakte Helen Knopper in 2016 haar glorieuze comeback met ‘Het loopt het ademt het leeft’, biografie van een vriendschap, (nominatie Halewijnprijs 2016) in 2018 gevolgd door ‘Het onbesproken beeld’, het bijzondere verslag van een ziekbed met de impact van een kroniek van een aangekondigde dood. Niettemin is het Helen Knopper gelukt Het brandende huis te voltooien met als intrigerende ondertitel Verhalen uit het tijdloze hier en nu waar de meisjes zijn & de geest die waait waarheen hij wil. Het brandende huis is een essayboek en geen roman, maar het is wél een echte Knopper!

Gelet op de ondertitel moge duidelijk zijn dat de geest er de boventoon voert, maar het is niet alles bittere ernst wat de klok slaat. Er valt ook veel te lachen. Een kleine greep uit de veelheid aan onderwerpen: psychologische theorieën en hun grondleggers; religies en hun stichters; de toestand in de wereld en de technologische ontwikkelingen; de digitale opmars en de virtuele uitkomst. En niet te vergeten het menselijk gedrag – met stip! (Helen Knopper begon toen ze al dik in de zeventig was aan een studie psychologie aan de Universiteit van Amsterdam.) Een scala aan personen en onderwerpen komt aan bod: Gertrude Stein, C.G. Jung, Roy Baumeister, Robert M., Harry Mulisch, Dutroux, Ronald Laing, Sigmund Freud, Viktor Frankl, Dolly Parton, Ray Kurzweil, Willem Kloos, Ramana Maharshi, Peter Sloterdijk, William James, De zaak 40/61, de Tsjandogya Oepanishad, de Ashtavakra Gîta, principles of psychology, Prajnaparamita Sutra, snuffmovies, interrealiteit, mirakel van de synaps, metafysica.

Het lijkt heel wat voor één boek. Maar zoveel is het niet, omdat het in elk van de acht delen in het boek steeds om hetzelfde gaat, zoals verwoord in het Voorwoord: “Om wat houdbaar is en wat weg kan. Om wat echt is en wat niet. Om tegenwoordigheid van geest. In het hier en nu. Want de tijd vliegt. En Love is not for later. Aldus Shakespeare.”

Helen Knopper (1934) schreef met Het brandende huis een indrukwekkende pleitrede voor behoud van een geestelijk gezond milieu.

Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Oprechte en indringende verwoording.» – J.E. Meindertsma

VoorplatOnbesproken3_Opmaak 1.qxdOver ‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper voor NBD / Biblion, 19 april 2019:
(…) Als gevolg van gescheurde aorta ondergaat de ik-figuur twee zware operaties. (…) Na een derde ingreep volgt een langzaam herstel op de IC en de revalidatieafdeling. De spitsvondige dialogen met het verplegend personeel en haar bezoekers (vriendin Zwaan, buurvrouw Willemijn en anderen) worden afgewisseld met fragmenten uit haar verleden die gaan over haar vele huisdieren, ouders en jeugd. De ik-figuur laat herinneringen als video’s in haar hoofd afspelen om het verblijf in het ziekenhuis, waar ze overgeleverd is aan de zorg van anderen, uit te zitten. Met humor en met een oprechte en indringende verwoording van een levensfase waarin de mens steeds meer inlevert op de gezondheid en geconfronteerd wordt met het niet meer kunnen uitvoeren van dagelijkse handelingen. (…)
‘Lees hier de recensie
Meer over ‘Het onbesproken beeld’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Wat een schrijftalent heeft Helen Knopper toch.» – André Oyen

VoorplatOnbesproken3_Opmaak 1.qxdOver ‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper op Lezers tippen lezers, 14 februari 2019:
‘Wel, als ik iets niet begrijp, dan is het de tijd, wanneer ik terugkijk op een afgelopen periode, is omgevlogen, terwijl ik gefocust ben op het heden de tijd zo traag gaat, dat de seconden als het ware gaan klonteren en de tijd onverteerbaar wordt.’ (…) Naar aanleiding van haar ziekbed begin 2017 schrijft ze in 2018 haar nieuwe roman of liever novelle ‘Het onbesproken beeld.’ (…). Wat een schrijftalent heeft Helen Knopper toch. En zelfs een gescheurde aorta kan de kracht van haar verbeelding niet temperen.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Het onbesproken beeld’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer