Over ‘Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen’ van Jaap van der Bent op Tzum, 26 april 2023:
(…) Qua vitaliteit en rauwe energie vormden Jack Kerouac (samen met William Burroughs en Allen Ginsberg de grote drie van de Beat Generation) een welgekomen tegenbeweging, een soort van literaire rock-’n-roll die met veel branie en lawaai een alternatief vormde voor academische droogstoppels of sentimenteel geschmier. (…) Wat die receptie betreft, was trouwens lang niet iedereen overtuigd van Kerouacs talent. Bekend is natuurlijk de dooddoener van Truman Capote dat Kerouac niet schreef, maar ‘typte’. Ook Gerard Reve deed een duit in het zakje: hij vond On the road ‘een muf boek met veel lawaai’. Dat de meningen over het boek verdeeld waren, en trouwens nog steeds zijn, is niet eens zo verwonderlijk. Het boek was niet alleen zijn tijd vér vooruit, het heeft een nogal rommelige structuur en is stilistisch verre van volmaakt. Maar dat doet er helemaal niet toe: het put zijn kracht uit de rauwe energie, het jachtige, jazzy ritme, en vooral de compromisloze vrijheidsdrang. (…) Anderen waren dan weer wel onmiddellijk overtuigd van Kerouacs kunnen, niet in de laatste plaats natuurlijk alternativo Simon Vinkenoog, maar de recensies waren toch overwegend negatief. (…) Op die manier wordt in dit boek ook aanschouwelijk gemaakt hoe de literaire kritiek er vrijwel collectief volledig naast kan zitten: eendagsvliegen worden soms de hemel in geprezen, echt belangrijke boeken volledig afgekraakt. (…)
Lees hier de recensie ‘On the road in de polders’
Meer over ‘Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen’
Tag: Henry Miller
«Ik begon in ‘Het lieve leven’ te lezen. En stopte niet meer voor ik het uit had!» – Jan Oldenburg
Over ‘Het lieve leven’ van Didi de Paris (Konkreet, 1985) op Elders, 17 september 2022:
Ik had dit boekje. Twee keer zelfs! Het eerste exemplaar, op aanraden van Richard, verkoper van Boekhandel Academia op de hoek van de Oude Delft. Ik had net een rits boeken van Henry Miller via die boekwinkel laten overkomen uit Amerika en wist even niet wat verder te lezen. Het dunne boekje met zijn lichtblauwe omslag maakte niet veel indruk, maar ik wilde de boeken nog niet achterlaten. Zoals wel vaker zette ik me op de onderste treden van de trap en begon – dan toch maar – in ‘Het lieve leven’ te lezen. En stopte niet meer voor ik het uit had! Ja, ik wilde het tóch wel graag naast de Millers in mijn boekenkast hebben. (…)
Lees hier verder
Meer over Didi de Paris bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een fraai nummer van een blad, dat het verdient om nog lang te bestaan.» – Karel Wasch
Over ‘Extaze 24 ’[Fotografie], zesde jaargang nr. 4 [november 2017], 6 december 2017:
Uitgeverij In de Knipscheer heeft het nieuwe nummer (24) van Extaze laten verschijnen. En het moet maar weer eens worden gezegd de meeste literaire bladen sneuvelen na enige tijd. Thema van dit nummer is fotografie. Dat is niet zo vreemd want bijvoorbeeld Bill Brandt (1904-1983) fotografeerde veel celebreties waaronder literatoren zoals Dylan Thomas en Ezra Pound. Van hem is de uitspraak: ‘‘Fotograferen is niet aan regels gebonden, het is geen sport. Alles moet geprobeerd en uitgedaagd worden.” Ook Joan Ganny, de Amerikaanse fotografe, die nu in Amsterdam woont, maakte prachtige portretten van o.m. Bukowski en Henry Miller. Dichter bij huis was schrijver Willem Frederik Hermans een gedreven fotograaf. (…) Wim Noordhoek vindt dat de fotografie altijd een link met de werkelijkheid heeft. Een aanvechtbare stelling, immers veel foto’s zijn geraffineerde verdraaiingen van die zelfde realiteit m.i.. Een leuke uitspraak in dit artikel is: “Je ziet foto en schilderij naar elkaar toekomen in het ‘betrappen’ van het moment, van de tekenpen naar de foto, de heilige graal die zich eeuwen schuilhield.” (…)
Lees hier de recensie
Meer over Extaze 24