«Wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet.» – Ezra de Haan

Opmaak 1Over ‘Haarlem nocturne’ van Djordje Matić op Literatuurplein, 4 januari 2016:
Zonder ook maar ergens larmoyant te worden maakt Matić ons deelgenoot van zijn gevoelens en ervaringen. Neem zijn gedicht Steeds minder waarin hij beschrijft hoe een documentaire over Rothko deels wordt gewist door het opnemen van een documentaire over Dubrovnik. Juist het moment van de grens tussen twee werelden en hoe hij dat opschrijft, bevalt mij zeer. (…) Matić schetst de lastige spagaat waarin de nieuwe Nederlander zich bevindt. Het is een daar en hier en nergens thuis. Of zoals hij zelf schrijft: Ik bezing andere steden/ omdat ik die van mij niet meer bezingen kan. (…) Zijn dichtbundel is een wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet, waar ze ook vandaan komen en wat de reden voor hun buitensluiten ook is. De regels en metaforen die Matić kiest zijn virtuoos als de artiesten naar wie hij luistert. Hun blues klinkt door in zijn taal en laat je genieten. Al doet het soms pijn.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Het is 100 % poëzie. Wie mooie regels lezen wil, moet zich aan de eindeloos meanderende regels wagen.» – Ezra de Haan

Wat geenOver ‘Wat geen teken is maar leeft’ van Michiel van Kempen op Literatuurplein.nl, 1 december 2012:
Interessant is ook dat Van Kempen openlaat waar een regel stopt of doorloopt. Dat is aan de lezer. Hierdoor ontstaan steeds weer nieuwe regels. (…) Michiel van Kempen grossiert in prachtige regels. Ze zijn lang, maar nergens te lang. Het geheim zit in de beelden die hij ermee oproept. (…) Wat geen teken is maar leeft is een rijke dichtbundel die om herlezen vraagt. Steeds weer valt je een mooie regel, een vondst op. (…) Hij weet je te ontroeren, niet alleen door herkenning, maar vooral door zijn dichtregels die als een eindeloos lijkend lied doorklinken tot ze de gevoelige snaar raken.

Lees hier de recensie

Meer over deze bundel