Over ‘Dunkel’ van Cor Gout, 25 november 2024:
(…) Omdat de lezer die heeft meegeleefd met Dunkel in zijn loods, zich al die tijd afvroeg wat hij daar deed, zijn angsten en obsessie voor de droomvrouw in het restaurant bevroeg. En met hem meeliep door de tijd. (…) Ook beschrijft Dunkel zijn soms schuchtere omgang met de meisjes van school, waar de vriendin die niet veel praat er een van is en, later, zijn verlangen om naar de ‘ik’ van die tijd terug te keren. De dialogen tussen die vriendin en Dunkel en de slimme vragen die zij stelt zijn sterk en humoristisch en bieden de roman de nodige afwisseling en Dunkel tegenwicht. Zijn persoonlijke herinneringen zorgen voor spanning en contrast. Maar die herinneringen alleen zijn niet genoeg. De laatste twee hoofdstukken vormen een hoogte- en kantelpunt in de roman omdat de lezer hier ook begint te begrijpen waarom Dunkel in de loods niet alleen zijn eigen herinneringen blootlegt, maar ook de fascinatie voor oorlog (en macht en onderdrukking) uitdiept via de Franse staat Vichy. Hij legt de machinaties van dit regime bloot en welke gevolgen die hadden voor mensen die hier om de een of andere reden buiten vielen of juist aan mee werkten maar de gevolgen daarvan niet precies konden overzien. Hij vertelt over de noodzaak van verbeelding in revolutie en verzet, het opportunisme van de machthebber en een historicus die dat opportunisme probeert glad te strijken. Kortom, Dunkel plaatst, vanuit eenzame opsluiting, de mens in haar onvermijdelijke context die soms onverdraaglijk is. En beschrijft tussen de dozen vol herinneringen de hang naar werkelijke vrijheid en werkelijk leven. (…)
Lees hier verder
Meer over ‘Dunkel’
Meer over Cor Gout bij Uitgeverij In de Knipscheer