Over ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout, in Boekenbijlage 12 januari 2019:
(…) Elementen die we er in aantreffen zijn o.a. magisch-realisme, surrealisme, gothic, horror, maar er zijn er ook die veel dichter bij het dagelijkse leven staan. (…) De verhalen hebben geen duidelijk plot, maar laten de lezer, soms geschokt, achter met vragen die hij zelf moet beantwoorden. Turenhout weet zeer soepele dialogen te schrijven en maakt veelvuldig gebruik van beeldspraak. Er zitten juweeltjes van vondsten tussen. – “De Nikon, die hapjes uit de werkelijkheid neemt…” – “Stil waden ze door de vrijdagmiddag, duwen zich door de beschaving, hun hoofden gebogen, hun gedachten slepend”. (…) Het kan een kwestie van smaak zijn, maar het meest bevielen mij de verhalen die het dichts bij het magisch-realisme aansluiten. De bundel doet verlangen naar een roman van Dieuwke van Turenhout (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Olifanten warm houden’
Meer over Extazereeks
Tag: horror
«Boeiende verhalenbundel vol afwisseling.» – Ko van Geemert
Over ‘Vers vlees oud bloed’ van Annel de Noré in Parbode [nr. 136], augustus 2017:
(…) De bundel bestaat uit veertien verhalen, variërend van vijf tot vijfendertig pagina’s. De verhalen variëren niet alleen in lengte, maar ook in onderwerp en stijl. Naast realistische verhalen presenteert De Noré ons sprookjes, science fiction, horror. (…) Wat mij betreft sprongen er een paar verhalen uit: het bizarre ‘Vooroordelen’, dat wel wat weghad van een verhaal van Roald Dahl: ‘Na haar weidse woordeloze zwaai stapte ik op mijn hoede de salon binnen. Toch hapte ik naar adem. Recht tegenover me zat op een strakke, zwarte bank met glimmende metalen poten een op het eerste gezicht deftig geklede dame uit het begin van de vorige eeuw. […] Het gezicht was onvervalst dat van een skelet.’ Van een heel andere orde is het aandoenlijke ‘Het geheim’: ‘Onderweg naar de parkeerplaats is mijn beste vriend door messteken om het leven gebracht na een gezellig huwelijksfeest van een van mijn andere vrienden. Het ergste is dat een derde vriend als dader wordt gebrandmerkt.’ (…) In de verhalen herkennen we soms Suriname, soms Nederland, soms blijft de plek ondefinieerbaar. Wellicht het meest Surinaams is het slotverhaal ‘De Zeemeerman’ met de slotwoorden: ‘Samen liepen we naar buiten. In de etalageruit ving ik een blik van ons op. We hadden een tweeling kunnen zijn. Ik was trots op mijn jonge vader. Ik wiste de tranen uit mijn ogen. Ik had een vader. En wat voor een!’ (…) Boeiende verhalenbundel vol afwisseling (…) van een Surinaamse schrijfster die het waard is te volgen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vers vlees oud bloed’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer
René Huigen – Hartsoeker. Verhalen
RENÉ HUIGEN
Hartsoeker
Nederland Verhalen
Paperback, 256 blz., € 14,75
ISBN 90-6265-393-6
Eerste druk 1994
Om vijf over twaalf ‘s nachts werd hij officieel doodverklaard. Hij bleef aan het beademingsapparaat gekoppeld, zodat zuurstofrijk bloed door zijn lichaam zou blijven circuleren. Een kwartier later kreeg de patholoog-anatoom een telefoontje van het ziekenhuis. Desgevraagd verleende hij toestemming om de organen van de overledene te oogsten. Binnen achtenveertig uur zouden de stoffelijke overblijfselen van de patiënt hun geëigende functies uitvoeren in de lichamen van zo’n vijfendertig Europeanen.’
‘De Horlogemaker’, het langste verhaal uit Hartsoeker, het nieuwe boek van René Huigen, is een gotische vertelling met beklemmend realistische trekjes. Het is de omgekeerde versie van het Frankenstein-verhaal. Er wordt geen mens samengesteld uit de verschillende lichaamsonderdelen van anderen, maar de diverse organen van één mens worden verdeeld om in andere lichamen de stofwisseling te verzorgen, te pompen en te zuiveren.
Eens gegeven blijft gegeven, maar waar dat voor de ontvangers vanzelfsprekend is, weigert de donor zich neer te leggen bij zijn versnippering. Postuum blijft hij heersen over wat ooit het zijne was.
Zoals de diverse organen in ‘De Horlogemaker’ met elkaar in verbinding staan, zo vormen ook de dertien verhalen (incl. de appendix) in Hartsoeker een organisch geheel. Ze nemen allemaal een eigen plaats in en hebben elk een eigen karakter, variërend van cyberpunk tot gruwelijke horror, van historisch tot sprookjesachtig, van post-human tot nouvelle violence.
Scherpzinnig, soms hard en desnoods hilarisch geeft René Huigen (1962) een eigenzinnig beeld van de hedendaagse westerse samenleving. Hij schetst een wereld waarin wetenschap illusie wordt, en illusie werkelijkheid.