«Brouwer heeft een ingenieuze psychologische roman gecomponeerd.» – Jan Stoel

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Bazarow, 15 maart 2024:

De roman vertelt het verloop van het leven van Ellen, een vrouwenleven in vier fases. (…) We komen haar op vier sleutelmomenten in haar leven tegen: in 1985, 1986, 1997 en 2015. Deze vormen de delen van de roman: haar jeugd thuis, haar eerste stappen op weg naar zelfstandigheid, haar leven als volwassene waarbij ze zich allerlei vragen stelt en de slotfase waarin ze tot een conclusie komt. Brouwer heeft een meeslepend verhaal geschreven, waarin het tijdsbeeld van de genoemde jaren herkenbaar resoneert: de krakersrellen, de devotie, de kruisraketten, de zoek naar vrijheid (weg van het geloof). Hij zet dat karakteristiek neer. Zoals bijvoorbeeld wanneer Ellen met haar vriendin naar Amsterdam gaat en bij thuiskomst daarover niets vertelt: “Alsof ze zweeg over het leven.” De kracht van het verhaal zit hem in de subtiele manier waarop de auteur je de waarheid laat ontdekken. (…) Brouwer overtuigt in de scènes die hij schrijft. Zo beschrijft hij de verschillen binnen het gezin: de manische Gerda met haar Mariageloof die naar een vergadering van het kerkbestuur gaat, (…) en Ellen die op haar kamer met de gordijnen dicht op de televisie kijkt naar de film ‘Turks Fruit’ waarover ze het in de les op school heeft gehad. (…) In het tweede deel begint de zoektocht naar wie Ellen wil zijn. De lezer voelt met Ellen mee. Ze is dol op Julian, die uit een totaal ander gezin komt. (…) Hij was haar bondgenoot. Maar thuis wachtte moeder en die had twee gezichten. Die twee werelden stellen haar voor een keuze. “Gaf ze toe aan wat ze voelde voor Julian, dan werd ze verstoten.” Ze besluit met Julian te breken. (…) In 2015 komt het verhaal tot een climax. Als journaliste gaat ze een serie artikelen schrijven onder de titel “Was het zo erg?” “Dat haar een waarheid was onthouden, was haar stellige overtuiging.” Haar dochter zet zich tegen haar af, een prachtige parallel met haar eigen leven. Ze ontmoet Julian nog een keer. Is hij nog die bondgenoot van vroeger? Dan blijkt waar het allemaal om draait. Thema’s te over in deze roman: vooroordelen, het doorwerken van herinneringen, vertrouwen en wantrouwen, liefde, zoeken naar wie je zelf bent, manipulatie. (…)

Lees hier de recensie
Meer over ‘Op alles wat ik ben’
Meer over Peter WJ Brouwer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een deels weemoedige, deels pijnlijke novelle.» – Marianne Janssen

Over ‘Op weg naar Nos Plaser’ van Ken Mangroelal op LeesKost, 4 januari 2023:

Een Caribische zakenman koopt op zijn geboorte-eiland een kunukuhuisje, een plattelandshuisje. Hij is al jaren niet meer op het eiland geweest en dit huisje lijkt hem ideaal om er te overwinteren, een rustplaats in zijn hectische leven. Hij heeft geen enkele behoefte aan een senitimental journey, desondanks dringen de herinneringen uit zijn jonge jaren zich op. Hij geeft zich eraan over. Ontmoet al dromend oude vriendinnen, hoort in het restaurant iemands levensverhaal aan, ziet zelfs een oude vrouw in zijn huis die leeft en toch ook lijkt te spoken. Wat doet zij in zijn woning? Volgens een klusjesman die bij hem langs komt moet zij de oude bewoner zijn die af en toe komt kijken. Dat is nu eenmaal normaal bij kunukuhuisjes, daar moet hij maar aan wennen. Het eiland neemt bezit van hem. Want hij is weliswaar van ‘hier’ maar ook vele jaren van ‘ver’ geweest, wordt dat hem soms kwalijk genomen? Op een dag staan er twee politieagenten op zijn erf. Ze beschuldigen hem van zaken waarmee hij niets te maken heeft. Maar ernstig als ze zijn krijgt hij huisarrest opgelegd. Nu zit hij gevangen in eigen huis. Maar dan komt er een vrouw op bezoek met een verzoek dat hij niet kan weigeren. Dat vindt die vrouw tenminste… Maar zij kerft in een oude, pijnlijke familieruzie die nog lang niet is doodgebloed. De man verzet zich sterk.

Bron
Kijk hier naar de presentatie vanaf 4:10 tot 1:05:00 op de tijdlijn
Meer over ‘Op weg naar Nos Plaser’
Meer over Ken Mangroelal bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Op zichzelf staande losse verhalende fragmenten vormen een prachtig geheel.» – André Oyen

Over ‘Op weg naar Nos Plaser’ van Ken Mangroelal op Ansiel, 24 oktober 2023:

(…) In de novelle ‘Op weg naar Nos Plaser’ bezoekt een Caribische zakenman na lange afwezigheid zijn geboorte-eiland. (…) Eigenlijk is zijn woonplaats Amsterdam. Met zijn onverwerkt verleden is een migratiethema sterk verbonden. De hoofdpersoon voelt zich migrant en nooit ergens helemaal thuis, niet in Aruba, niet in Nederland. Maar nu wil hij een rustig verblijf, weg van het jachtige leven in Nederland, weg van telefoon en muziek. Aanvankelijk doet hij niet veel, hangt wat in de hangmat, loopt wat in de omgeving, doet boodschappen, wil de boa in zijn amandelboom bestrijden Maar helaas voor hem blijft zijn verblijf niet rustig… Op een dag komen twee politieagenten hem melden dat hij huisarrest krijgt omdat hij van cocaïnesmokkel verdacht wordt. Door de negatieve relatie met zijn moeder kan hij de wrok van het verleden niet loslaten. De pleegdochter van zijn moeder, Tamara, brengt hem het testament van moeder dat de donkere wolken van zijn jeugd doet opklaren. Door de hele novelle komen herhaaldelijk relatief op zich zelf staande losse verhalende fragmenten voor die een prachtig geheel vormen. Ook de fragmenten over volksgeloof en de werking van een amulet als exotische franjes, scheppen een heel aparte sfeer.

Lees hier de recensie
Meer over ‘Op weg naar Nos Plaser’
Meer over Ken Mangroelal bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Carmen blijft de omlijsting, maar lijkt wel te groeien, zodat ze misschien ook met haar eigen demonen af kan rekenen.» – Marjo van Turnhout

Over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’ van Diana Tjin opLeestafel, 1 oktober 2023:

Carmen heeft een idée fixe: haar vader is op vierenvijftigjarige leeftijd – plus twee maanden – gestorven, zomaar plotseling. En Carmen is er van overtuigd dat haar hetzelfde zal overkomen. Ze heeft het er met niemand over. Ook niet met haar man, met wie ze al jaren mee reist als ze in de gelegenheid is. Joop is journalist en reist veel voor zijn werk. Carmen zelf heeft ook al meerdere boeken geschreven, maar er is geen uitgever die met haar in zee wil. (…) Joop en Carmen komen aan op de plek waar ze  een paar dagen zullen blijven, in Italië. (…)  Carmen is van plan om op deze plek inspiratie op te doen voor die laatste roman, dus ze observeert de mensen met wie ze te maken krijgt. Dat zijn bepaald kleurrijke figuren. (…) Intussen hoort ze de verhalen aan, die inderdaad niet alledaags zijn en die ze goed zou kunnen verwerken in een roman. (…) Carmen blijft wel de omlijsting. Ze komt niet naar voren als een sterk karakter, maar lijkt wel te groeien in de loop van haar verblijf daar. Zodat ze misschien ook met haar eigen demonen af kan rekenen. (…)
Lees de recensie
Meer over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

Diana Tjin met twee titels in Pan Asian boekencollectie

Op 5 oktober 2023 werd in de OBA aan de Oosterdokskade de Pan Asian Boekcollectie gepresenteerd door het PAC (Pan Asian Collective). Het collectief staat voor volwaardige representatie voor de meer dan 1 miljoen Aziatische Nederlanders en de boekencollectie  staat voor de verscheidenheid van de Aziatische diaspora en biedt herkenning en nieuwe inzichten. De romans en gedichtenbundels voor alle leeftijden prikkelen de verbeelding over een tijd die geweest is of juist over een alternatieve realiteit. Immers, verhalen vertellen wie wij zijn, waar we vandaan komen en waar we naartoe kunnen gaan. De boekencollectie kan bekeken en geraadpleegd worden in de OBA. Op de lijst staan twee romans van Diana Tjin: ‘Een Bijlmerliedje’ en ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’.
Bron
Meer over ‘Pan Asian’
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over ‘Het dossier van de drakendoder’ van Clyde Lo A Njoe

«De realiteit van het leven op Aruba in een klein verhaal.» – Marjo van Turnhout

Over ‘Op weg naar Nos Plaser’ van Ken Mangroelal op Leestafel september 2023:

Een zakenman is terug op zijn geboorteplek: Aruba. Hij heeft er een huisje – een kunukuhuisje – gekocht om er in de winterperiode te wonen. Zijn woonplaats is in feite Amsterdam. Het gaat hem om een rustig verblijf, weg van het jachtige leven in Nederland. Helaas voor hem blijft zijn verblijf niet rustig… (…)  Maar als het verleden hem niet met rust laat en zijn herinneringen in flarden terugkomen, beseft hij: sommige herinneringen zijn inderdaad welkom, andere had hij liever niet gehad. Ze gaan met name over de vrouwen die er in zijn leven waren. (…) Nee, een idylle is het eiland niet meer. Dat is het al niet meer sinds de Europeanen de oorspronkelijke bewoners, de Indianen wegvoerden  en het land overnamen voor hun eigen gewin. Een klein verhaal dat onderbroken wordt door flarden herinneringen en dromerijen. Maar ook door de realiteit van het leven op Aruba: de toeristen die een idylle verstoren, de criminaliteit en de daarmee samenhangende corruptie. (…)
Lees hier de recensie
Kijk hier naar de presentatie vanaf 4:10 tot 1:05:00 op de tijdlijn
Meer over ‘Op weg naar Nos Plaser’
Meer over Ken Mangroelal bij Uitgeverij In de Knipscheer

«En dat werd dit schitterende vrijgevochten boek.» – Peter de Rijk

cover Noem me CalimeroOver ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’ van Diana Tjin in Straatjournaal, mei 2023:
(…) Carmen wil haar boeken publiceren en wijt vooral aan anderen dat het niet lukt. Al lezende komen we erachter dat ze zelf haar grootste tegenstander is. (…) Ze besluit haar vakantie te gebruiken om uit te rusten en antwoorden op al haar vragen te vinden. In Friuli maakt ze kennis met een aantal vrouwen die ook zoekend zijn naar de volgende stap in hun leven. De verhalen die zij Carmen vertellen, en die schitterende raamvertellingen zijn, zetten de tot dan onsuccesvolle schrijver op de rails. Het zijn bittere verhalen over armoede en je daaruit weten te vechten, een Me-Too verhaal waar je woedend van wordt en ieder verhaal geef Carmen een zetje om voor haar succes te gaan. Ze zal schrijven over normale menselijke emoties en gebeurtenissen, maar wel vanuit het perspectief van de gewone, hardwerkende, gekleurde Nederlander. Ook al was dat niet zo exotisch, zo helemaal niet tergend zielig. Al was het niet het soort literatuur dat iemand als zij ‘mocht’ schrijven. En dat werd het schitterende vrijgevochten boek dat we te lezen krijgen…
‘Straatjournaal’ is sinds 1996 de (maandelijkse) straatkrant van Noord-West Nederland.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Dit boek is een achtbaan. En je geniet.» – Marjo van Turnhout

VoorplatGeelsTuin-75Over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’ van Johanna Geels op Leestafel, 14 april-2023:
Johanna is aan huis gekluisterd vanwege allerlei fysieke en mentale kwalen. Ze is bipolair en chronisch ziek. Ze kan wel wat door haar huis scharrelen, maar buiten komt ze alleen met hulp. Ze wordt verzorgd door drie mensen: Wieke en Anna, verpleegkundigen en K. die vriend en mantelzorger is. Johanna schrijft in haar dagboek, zodat we haar gedurende tachtig dagen volgen: haar klachten en gedachten. Haar dromen en herinneringen. En de waarheid is om mee te spelen: Al op de eerste pagina zet Geels de lezer op een wankel been: “Als je ziek bent, heb je veel tijd om na te denken. Over waarom ik geen kinderen heb gekregen bijvoorbeeld. Mijn dochter zegt dat ik dit fysiek niet had aangekund en ik denk dat zij gelijk heeft.” (…) Als je leven geen enkele zekerheid biedt, als alles alleen nog maar erger wordt, kun je niet anders dan dwalen in je diepste zelf. De lezer gaat mee in deze wereld, in de absurde waan, waarbij niets zeker is. Je kent de waarheid niet en je zult haar niet kennen. Maar het vreemde is: die mis je niet. Dit boek is een achtbaan die soms even rustig over de rails rijdt om dan weer hard in de diepte te storten. En je geniet. Van de poëtische taal, van alles wat echt is maar misschien ook niet. En als je het boek dichtslaat, voel je enigszins labiel, zoals je ook uit een achtbaan stapt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’
Meer over Johanna Geels bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een verfrissende literaire geur.» – André Oyen

VoorplatEcuryDoor jou-75Over ‘Door jou mag ik er zijn’ van Giselle Ecury op Ansiel, 27 maart 2023:
(…) De vormvrije gedichten in de bundel ‘Door jou mag ik er zijn’ van Giselle Ecury (1953) gaan over liefde, weemoed en rouw. In de bundel staan 86 gedichten, waarin het terugblikken op vroeger en het nieuwe heden niet weg te cijferen vallen, zoals bijvoorbeeld in het gedicht ‘Eindelijk bevrijd’: het leven is mij als weleer/ rijkelijk gaan belonen/ veel werd gewonnen, niets ben ik kwijt, hooguit demonen/ uit mijn kindertijd. Die verluchtende positieve ingesteldheid dwaalt als een verfrissende literaire geur door de bundel. Haar zoektocht naar identiteit is zeer herkenbaar en weet de lezer te boeien en te inspireren.
Lees hier de aankondiging
Meer over ‘Door jou mag ik er zijn’
Meer over Giselle Ecury bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Fascinerende geschiedenis met zinnen van een lucide schoonheid. Geels flikt het.» – Suzanna Esther

VoorplatGeelsTuin-75Over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’ van Johanna Geels op LeesKost, 21-03-2023:
We lezen het dagboek van een chronisch ziek hoofdpersonage met een bipolair hoofd op haar schouders en één metaforisch hoofd in haar buik. Schakelend tussen haar realiteit, hersenspinsels in het heden en herinneringen uit het verleden schetst ze met een absurdistische rauwe zelfspot vanuit haar microkosmos een getroebleerde doch fascinerende geschiedenis. (…) Vanaf de eerste pagina word je Geels’ universum ingezogen, ze vuurt woorden, zinnen op de lezer af die van een lucide schoonheid zijn om er vervolgens een bitter en giftig sausje over te gieten. (…) Dat wij als lezers niet voor de gezelligheid komen maakt Geels al snel duidelijk, al blijft het tot het einde vaag wat er wél van ons wordt verwacht. Meeleven, meelijden, stukken tekst markeren omdat die herkenbaar, adembenemend zijn of om met afgrijzen vervuld onze billen samen te knijpen? ‘Ik houd niet van plot. Wat kan mij zo’n plot schelen. Ik hou van een huis waar mensen wonen, en dat je dan het dak optilt, naar binnen kijkt, opschrijft wat je niet ziet en weggaat. De rest is geouwehoer.’ Dat is precies wat ze doet. Ze tilt haar dak op, toont het onzichtbare, zet abrupt het dak terug en laat ons beduusd achter. We sjokken gelaten haar verwilderde tuin uit, onszelf afvragend: wat is waan en wat is werkelijkheid? Je moet het maar kunnen, een boek schrijven waarin het hoofdpersonage vanuit bed een fragmentarisch verhaal vertelt dat qua spanning niet onderdoet voor een spannende, soms gruwelijke thriller. Geels flikt het.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’
Meer over Johanna Geels bij Uitgeverij In de Knipscheer