Over ‘De Weinigen’ van Lucas Hirsch op Extaze, 16 juni 2019:
(…) De stijl van deel een van het boek, ‘2009’, dat in de chronologie van het verhaal aansluit bij het vijfde en laatste deel, laat zich omschrijven als Amerikaans proza in het Nederlands, korte zinnen volgens de regels van de kunst van het weglaten, cool, springerig en scheutig met het strooien van namen… Lucas Hirsch goes Bret Easton Ellis. (…) De hoofdstukken die de bitterzoete ervaringen van hoofdpersoon Jonas Staal als medewerker bij de afdeling Coördination, Intelligence & Analysis van een grote Nederlandse bank beschrijven, zijn rustiger van toon en ritme, documentair in de uitbeelding van een aspect van de realiteit (de bankwereld), ironisch in de beschrijving van Jonas’ meerderen, en parodistisch in de weergave van de taal die binnen het bedrijf (ook door Jonas) gebezigd wordt. (…) De verteltrant in de hoofdstukken die gaan over de huwelijksperikelen van Jonas, wordt gekenmerkt door iets langere zinnen en uitgebreider aandacht voor beschrijvingen van emoties en entourages dan in de andere gedeeltes van het boek, waardoor die doet denken aan de schrijfstijl die we vaak aantreffen in de betere soort roman over intermenselijke relaties. (…) De stijl van de schelmenroman (baldadig, stoer, in dit geval ook studentikoos) dringt door in deel drie, ‘1997’, waarin een beeld wordt geschetst van Jonas als lid van het Amsterdams Studenten Corps en van de vriendschap met zijn dispuutgenoot Jimmy Nooyman. (…) Hirsch had een thriller kunnen schrijven over de misstanden in het bankbedrijf in zijn algemeenheid en die in Jonas’ bank in het bijzonder. (…) Had Hirsch zich tot deze materie beperkt, dan was de persoon van Jonas Staal als privé-persoon (…) ondergeschikt gebleven aan het bankverhaal. En al deze facetten optuigen met uiteenlopende stijlen? Ach, waarom niet. Wacht maar af, dit boek wordt cult. Daarbij licht geholpen door de opmerkelijke vormgeving van de omslag.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De weinigen’
Tag: Intelligence Officer
«Ook al is maar een deel gebaseerd op de waarheid, dan nog is het behoorlijk ontluisterend.» – Margot Poll
Over ‘De Weinigen’ van Lucas Hirsch in NRC Handelsblad, 3 mei 2019:
(…) Hoofdpersoon Staal krijgt het zwaar te verduren als hij zelf onderzoek wil doen naar verdachte transacties waarbij de bank is betrokken en hem wordt gesommeerd te zwijgen omdat anders zelfs de overheid in problemen komt. Zijn manager Martin ziet een concurrent in hem en blijkt vooral bang voor de ‘corpsbal’ Jonas die te veel wil weten. De manager verzint een valstrik en Jonas trapt er in. Dat geeft de roman een interessante tweede component: naast de bank aan de Zuidas schetst Hirsch ook de mores van het Amsterdamse studentencorps aan de Warmoesstraat. Dat gaat goed totdat Jonas dreigt de geheimhoudingsplicht van het corps te verzaken. Een derde draad door het web is zijn huwelijk; Jonas loopt thuis ‘op eieren als mijnen’ omdat zijn vrouw zich aan hem irriteert. Hij neemt zijn werk te veel mee naar huis, heeft te weinig aandacht voor haar en voorziet het dagelijkse nieuws van ergerlijk commentaar door zijn ‘securityperspectief’.
Lees hier of hier de recensie ‘Intimidaties aan de Zuidas.’
Meer over ‘De weinigen’
«Je leest met verbijstering hoe dat wereldje in elkaar zit.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De Weinigen, of Het verhaal van de bankier in de buik van het beest’ van Lucas Hirsch op Leestafel, 30 april 2019:
(…) In een vrij droge stijl, met korte zinnen en dialogen die to the point zijn – hetgeen natuurlijk helemaal bij het onderwerp van de roman past – schetst Lucas Hirsch de bankwereld op zo’n manier dat je na het lezen geen enkele vertrouwen meer hebt in de financiële wereld. Je voelt hoe Jonas tegen zijn zin steeds meer aangetast wordt in zijn integriteit, hoe hij dan maar meegaat met de stroom. Ook al weet je vanaf het begin dat het fout zal lopen, je leest met verbijstering hoe dat wereldje in elkaar zit. ‘De Weinigen’ is de debuutroman van dichter Lucas Hirsch. Hij heeft zelf een tijd bij een bank gewerkt en putte voor dit boek uit zijn ervaringen. Dat er autobiografische elementen in verwerkt zijn blijkt uit een hoofdstuk waarin verteld wordt over de studietijd van de hoofdpersoon. En Kat Boef, zijn eigen kat, krijgt ook een rolletje…
Lees hier de recensie
Meer over ‘De weinigen’