«Een grootse roman.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Ansiel en op Lezerstippenlezers, 20 januari 2016:-
Met haar debuutroman ‘Geen weg terug’ wil Iraida van Dijk een heel moeilijke periode die het Suriname volk moest doorleven, aankaarten. Het boek schetst de periode van 1962 tot 2014, een belangrijke moment voor Suriname, met name voor al die bewoners van het gebied dat later een stuwmeer werd. (…) De auteur verweeft historische feiten met fictie in een grootse roman die een stuk patriarchaat blootlegt, waarmee we bijvoorbeeld ook geconfronteerd werden in het werk van Alice Walker, Toni Morrison en Astrid H. Roemer, en dat generaties lang giftige sporen nalaat. Een bijzonder goed gestileerd boek dat door zijn tijdschakeringen de lezer ook de evolutie van het landelijk Suriname laat beleven.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’

«* * * * Met passie en een enorm inlevingsvermogen.» – Rabin Gangadin

Opmaak 1Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Hebban, 16 januari 2016:
Op 4 februari 1957 sloten de Surinaamse Overheid en de Alcoa/Suralco na tien maanden van gesteggel en parlementair-gedelibereer een overeenkomst die gelabeld werd met het opschrift: ‘Letter of Intent’. Deze Letter of Intent omvatte de wil van beide partijen om te komen tot de ontwikkeling van een waterkrachtcentrale in de Suriname rivier, nabij Brokopondo. (…) Tot hier het technisch- en planologisch vernuft waarbij er volstrekt geen rekening is gehouden met de ecologische gevolgen ervan. De Surinaamse debutante Iraida van Dijk-Ooft vertelt in haar roman ‘Geen weg terug’ met passie en een enorm inlevingsvermogen hoe de Marrons uit het dorp Dembeston, dat voorgoed onder de watermassa ligt bedolven, van hun grond en uit hun huis werden verdreven. (…) De schrijfster heeft een zeer zware en ingewikkelde taak op zich genomen door over een bepaalde realiteit van Suriname te durven schrijven welke velen onopgemerkt aan zich voorbij hebben zien gaan. Diep verankerd in de Surinaamse natuur, nauw verbonden met de aarde reikt de schrijfster ons ook de sleutel aan voor een verlossing. Zij schildert met een overdaad aan wrede en rauwe bijzonderheden, met een anatomische precisie en een wellustig zwelgen in kleur, houding en kreten, een bikkelharde miskende realiteit van Suriname.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’

«Een deel van de Surinaamse geschiedenis een stem gegeven.» – Ezra de Haan

Opmaak 1Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Literatuurplein.nl, 8 december 2015:
Met haar debuutroman Geen weg terug toont Iraida van Dijk-Ooft aan dat de Surinaamse literatuur zich inmiddels kan meten met de wereldliteratuur. Zelden las ik een op historische feiten gebaseerde roman die zo authentiek overkwam. Waar Cynthia McLeod het bij de ontsluiting van de Surinaamse geschiedenis voor een groot publiek hield, gaat Van Dijk-Ooft verder. Bij haar gaat het eerst om de taal, om het schrijven, pas daarna komt het ongelooflijke verhaal van de Afobakadam en het Brokopondostuwmeer, en wat dat allemaal teweeg bracht, aan bod. (…) Iraida van Dijk-Ooft heeft de roman dusdanig vernuftig in elkaar gezet dat ieder puzzelstukje pas tevoorschijn komt als het verhaal het echt nodig heeft. Juist door heen en weer in de tijd te springen, zie je hoe Suriname in de periode van 1962 tot 2012 veranderde. Daarmee heeft ze een deel van de Surinaamse geschiedenis een stem gegeven. Geen weg terug is een meesterlijke roman. Een roman die qua verhaal en schrijven alles biedt wat je mag hopen van een boek. Het is soms best ontluisterend en regelmatig keihard wat je leest, maar het is wél een boek over echte mensen.
Lees hier de recensie of op Caraïbisch Uitzicht
Meer over ‘Geen weg terug’

Surinaams boekenfeest 2015 in foto’s en in de media

vlagNederland-SurinameOp zondag 25 oktober vindt in Theater van ’t Woord in de OBA de presentatie plaats van nieuwe titels uit of over Suriname. In zijn ‘Praatjes voor de West’ (over het belang van De Wereldomroep voor de ontwikkeling van de Antilliaanse en Surinaamse literatuur van 1947-1958) wijdt auteur Jos de Roo o.a. een heel hoofdstuk aan de Surinaamse culturele vereniging Wie Eegie Sani die 34 bijdragen verzorgde, waarin we de namen tegenkomen van o.a. Eddy en Elias Bruma, Hein Eersel en Frits Moll. Jos de Roo analyseert hun bijdragen en zo komt de lezer heel wat te weten over wat toen gerekend werd tot de Surinaamse cultuur, met name ook de muziek. John Leefmans krijgt eveneens een heel hoofdstuk toebedeeld. Hij leverde 17 bijdragen, waarvan er elf bewaard zijn gebleven. In een later leven zou hij diplomaat en dichter worden en een gerespecteerd kenner van het Sranantongo.

Clyde Lo A Njoe (op Aruba geboren uit geïmmigreerde Surinaamse ouders) draagt op zijn kenmerkende wijze drie gedichten voor uit zijn nieuwste bundel ‘Mijn lief mijn leed’: Tapanahoni, Avonddansen en Tegen wil en dank.

Sakoentela Hoebba (woonachtig in Paramaribo) kan de Nederlandse presentatie van haar debuutboek ‘De lottowinnaar’ wegens ziekte niet meemaken. Het eerste exemplaar wordt overhandigd aan Sharita Jankipersad, een nicht van Sakoentela Hoebba.

Over Astrid H. Roemer wordt een preview van 7 minuten getoond uit de komende documentaire ‘De wereld heeft gezicht verloren’ van Cindy Kerseborn die op 7 december 2015 in première gaat in de OBA. Van Astrid H. Roemer worden ook twee nieuwe, nog niet eerder gepubliceerde gedichten voorgelezen onder de noemer ‘Bij het overlijden van geliefde auteurs’ mede naar aanleiding van het overlijden van Frank Martinus Arion: Steffi huilt en Hoop. Ook nieuw van Astrid H. Roemer zijn haar bijdragen aan het literaire tijdschrift ‘Extaze’ van oktober 2015, een voorpublicatie uit een nog te verschijnen roman ‘Olga en haar driekwartsmaten’, die zij in Schotland schreef en, op het digitale supplement van ‘Extaze’, nog een niet eerder gepubliceerd ‘tragikomisch’ gedicht: Op poes Steffi.

Zangeres Fleur Tolman en gitarist Frank Ong-Alok spelen zowel voor als na de pauze drie nummers van de door Frank Ong-Alok op muziek gezette 17 gedichten van Astrid H. Roemer van de cd ‘Omhels mij’.

Robert Sordam van IKO Foundation, eerder met componist Dave MacDonald initiator van ‘De stilte van het gesproken woord’, vertelt over het op handen zijnde nieuwe project ’40 jaar Surinaamse Muziek in Nederland’.

Iraida van Dijk-Ooft is speciaal voor deze presentatie over uit Suriname voor de presentatie van haar debuutroman ‘Geen weg terug’, over de dramatische en traumatische gebeurtenis voor de mensen die het onmetelijke gebied van de Brokopondo-stuwdam (opgeleverd in 1964) tot dan bewoonden. Iraida van Dijk-Ooft reikt het eerste exemplaar uit aan Jörgen Raymann en wordt over haar roman geïnterviewd door Peter de Rijk.

Ook Mala Kishoendajal, die van jongs af in Nederland woont en van wie sinds 2001 drie titels verschenen bij Uitgeverij In de Knipscheer, gaat over haar nieuwe roman ‘Kaapse goudbessen’ in gesprek met Peter de Rijk.

Meer over ‘Praatjes voor de West’
Meer over ‘De lottowinnaar’
Meer over ‘Geen weg terug’
Meer over ‘Mijn lief mijn leed’
Meer over ‘Kaapse goudbessen’
Meer over Frank Ong-Alok
Hier en hier meer over (Astrid H. Roemer in) ‘Extaze’
Lees hier de twee nieuwe gedichten van Astrid H. Roemer
Bekijk hier de foto’s van André Homan
Klik hier en hier voor de aankondigingen van het programma in OBA Theater van ‘t Woord

Iraida van Dijk-Ooft – Geen weg terug. Roman

Opmaak 1Iraida van Dijk-Ooft
Geen weg terug. Roman

Nederland / Suriname
Paperback met flappen, 224 blz., € 17,50
ISBN 978-90-6265-878-7
Presentatie 25 oktober 2015

Precies 50 jaar nadat de Afobakadam gesloten werd en het Brokopondostuwmeer zich met water begon te vullen, zoekt Alex naar goud op de plek waar zijn moeder Bé ooit is geboren. Daar waar de oude kankantri stond. Sinds hij daarmee bezig is heeft hij al zijn naasten verloren. Eiste de mma fu doti een terugbetaling? Het begon allemaal op de vooravond van de dood van zijn moeder Béate. ‘Alex, ga. Ga zoeken. Weet waar we vandaan komen.’

Het duurt negentien jaar voordat hij aan haar woorden gevolg geeft. Hij leert zijn verleden kennen en dat van vele anderen in zijn omgeving. Dembeston, eerst een woord, later een vergeten plaats, blijkt het sleutelwoord dat via een droom tot hem komt. Niets van zijn jeugd blijkt te zijn zoals Alex dacht. Het samenwonen, met zijn moeder, bij opa John en oma Suze, het is allemaal gebaseerd op leugens en verzwijgen.

Geen weg terug schetst de periode van 1962 tot 2014, een belangrijke periode voor Suriname, met name voor al die bewoners van het gebied dat later een stuwmeer werd. Nooit is hun leven meer normaal geworden. Vooral omdat ze niet alleen hun huis en verleden verloren maar ook hun dierbare gestorvenen op de begraafplaatsen achterlieten. Alles viel immers ten prooi aan het water. Geen weg terug beschrijft het zwijgen van generaties en de grote gevolgen ervan.

Iraida Martha van Dijk-Ooft (1974) woont en werkt in Paramaribo. Zij studeerde in 2014 af aan de Schrijversvakschool in Paramaribo. Met haar debuutroman Geen weg terug wil zij het respect tonen dat zij heeft voor het leven zoals het is… en zoals het soms kan worden.
Meer over ‘Geen weg terug’