Over ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’ van Hans van Hartvelt in Het Parool, 3 november 2014:
Het beulswerk werd verricht door een weinig zachtzinnige interimmanager. Als hij onder de naam Dick Sergeant het boek binnenkomt, worden de verhoudingen tussen politiek, directie, commissarissen, managers en personeelsleden nog meer op scherp gezet. Resultaat: een meeslepend relaas over de teloorgang van de bibliotheek, het kroonjuweel uit de titel. (…) Als je het terugleest, is het vanaf dag één duidelijk dat de uitkomst vaststond. Al die businessplannen, al die begrotingen – altijd met spoed – al die papierschuiverij: het was allemaal voor niks. We zijn naïef geweest.” (…) De werkelijkheid was nog botter en intimiderender dan in het boek. Dat wilde ik niet opschrijven, omdat het anders te ongeloofwaardig zou zijn geworden. Hij heeft zijn taak voortvarend uitgevoerd, maar de manier waarop, daarvoor heb ik geen begrip. Je kunt bikkelhard zijn en toch empathisch.” Jeroen van Helferen, het alter ego van Hans van Hartevelt, is ook niet altijd even zachtzinnig in het boek. “Ik deed wat Sergeant deed, alleen in het klein. Ik was, om een doorstart te maken, bereid de helft van het personeel weg te sturen, maar wel op een nettere manier. Ik heb mijn rol zelfs nog wat onsympathieker gemaakt, omdat dat beter was voor de roman.”
Lees hier het artikel
Meer over ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Ismail Serageldin
‘De werkelijkheid was natuurlijk gruwelijker en harder dan in het boek’
Over ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’ van Hans van Hartevelt in interview met Jos Damen in IP, vakblad voor informatieprofessionals, nr. 07, oktober 2014 :
‘Op een hoorzitting van de vaste Kamercommissie betitelde Knapen het KIT als een ratjetoe. De regering viel, maar Knapen trok op zijn laatste werkdag toch de stekker uit het KIT. Onder zijn opvolger Ploumen ging geen andere wind waaien. Waarom niet? Dat is me een raadsel. We moesten wel het ene na het andere plan schrijven, om uiteindelijk in april te horen te krijgen: toch maar niet. (…) Of mensen in de roman herkenbaar zijn? Dat moet de lezer zelf maar uitmaken. Mijn roman is een sleutelroman genoemd, maar ook een apologie. Ik hoop echter dat mensen de roman lezen als meer dan een sleutelroman, want uiteindelijk probeer ik de zaak natuurlijk boven een specifieke bibliotheek uit te tillen. Ik heb geprobeerd uit te leggen wat er met 250 jaar cultureel erfgoed kan gebeuren, en ook welke processen daarbij spelen. De politiek speelde natuurlijk een grote rol.’ (…) ‘Ik hoop vooral dat mensen zich achter de oren krabben, want denk als bibliotheek maar niet dat je veilig bent. Verder hoop ik op wet- en regelgeving, want in de komende nieuwe bibliotheekwet staat veel over taken en bestuurslagen, maar niets over hoe er omgegaan moet worden met verweesde collecties. Een gemiste kans.’
Lees hier het interview
Meer over ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Van Hartevelt geeft in zijn roman knap weer hoe de ondergang plaatsvond.» – Jos Damen
Over ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’ van Hans van Hartevelt in IP, vakblad voor informatieprofessionals, 30 oktober 2014:
Van Hartevelt geeft in zijn roman knap weer hoe de ondergang plaatsvond, en vooral hoe de nauw betrokkenen daarin acteerden. Dat doet hij op een slimme manier: de lezer kijkt mee door de ogen van een van de wat meer sympathieke hoofdpersonen, de wat brommerige Jeroen van Helferen, afdelingshoofd van het ‘KIOC’. In dertig hoofdstukken gaat het onafwendbaar de verkeerde kant op, in titels lopend van Rechtszaak via Nieuwe kansen tot De onttakeling. Ondertussen schetst Van Hartevelt portretten van de hoofdrolspelers, in wie de ingevoerde lezer zonder moeite kenmerken van de echte hoofdrolspelers Jan Donner, Bram van Ojik, Rudy Rabbinge, Jasper van Dijk en Ben Knapen herkent. Maar ze zijn het natuurlijk ook niet, want Van Hartevelt boetseert de werkelijkheid zodanig dat het verhaal overeind blijft, en componeert de figuren vooral om met zijn verhaal te laten zien dat in deze Griekse tragedie ieder zijn rol speelt, maar dat niet de personen, maar de achterliggende politieke werkelijkheid doorslaggevend is. (…) Deze roman verplichte literatuur voor iedereen uit de wereld van cultureel erfgoed.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer