«Paleaux geeft acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek een stem.» – Marieke van Meijeren

VoorplatZucht1-75Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux in De Nieuwe Koers, 14 april 2023:
Op Twitter volg ik Charlotte Bouwman en Jason, die regelmatig in een ggz-instelling verblijven. Charlotte vroeg eens chocola te sturen naar de kliniek en Jason tweette: ‘Dit. Vakantie betekent geen school. Geen school betekent geen dagbesteding. Geen dagbesteding betekent langer op kamer. Tot 22 uur per dag. Stop gesloten jeugdzorg.’ Ik moest aan deze jongeren denken toen ik de roman ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux las. Even leek het alsof mijn digitale vrienden bij de personages op bezoek waren. Paleaux geeft acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek een stem. Een van hen heet Frank en is de schrijver zelf (als kind was hij een tijdje opgenomen). Tijdens de rondleiding merkt de jongen op dat er geen vloerbedekking ligt. ‘Een thuis is een plek waar je het fijn hebt en graag bent. Waar het warm en gezellig is en er een groot vloerkleed op een houten vloer ligt, of een hoogpolig tapijt waar je voeten in verdwijnen.’ Een koude vloer, een dwangbuis en isoleercel, een bewaker die hardhandig controleert of de pillen zijn doorgeslikt en een meisje dat ongevraagd haar borsten laat zien en haar dode vader elke middag belt, illustreren het niet-thuis zijn. (…)
Bron
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Deze roman zou het verfilmen meer dan waard zijn.» – Kees de Kievid

VoorplatZucht1-75Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux op Boekenbijlage, 11 april 2023:
(…) Die titel is nauw verbonden met een citaat “Fenna zuchtte diep en Quintin hield zijn adem in…” Het verloop van het verhaal zal deze connectie voor de lezer duidelijk maken. Fenna en Quintin zijn twee van de acht bewoners van een psychiatrische kliniek voor jongeren. De overige zes zijn Frank, Joachim, Reinout, Thea, Felix en Mirjam. Allemaal zijn zij op een of andere manier in de problemen geraakt/gemaakt en hier terecht gekomen. Ze worden uitmuntend levensecht door de auteur aan de lezer voorgesteld. (…) Hun verhalen liegen er niet om. (…) De auteur laat hun gedrag de problemen veel aangrijpender zien dan ze verteld kunnen worden. Somtijds is hun cynisme het meest belangrijke om te kunnen overleven. Op deze manier laat Paleaux alle jongeren in hun waarde en spreekt hij nergens een veroordeling uit. (…) Elkeen leert zo het verleden van de anderen kennen. (…) De humor die hij erin verweeft zorgt voor een aangename verademing. (…) Paleaux gebruikt net als in zijn eerdere romans een uitgesproken eigen stijl, soepel en enigszins onderkoeld, maar zeer aangenaam. (…) En dan ook nog eens zo’n verrassend slot. Het zal de lezer aanzetten tot herlezing in de diepte met nog meer begrip voor een onderdeel van de maatschappij dat slechts zelden beschreven wordt, zeker niet op deze manier. Deze roman zou het verfilmen meer dan waard zijn. En natuurlijk zal het verschijnen op vele literatuurlijsten.
Bron
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer