Op 31 januari 2022 werd in de Pletterij in Haarlem de roman ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper gepresenteerd. Bij deze gelegenheid speelde de Haarlemse troubadour Fredie Kuiper twee nummers, werd een speciaal voor de presentatie geschreven inleiding op het boek door redacteur Willem Thies voorgelezen door presentator en uitgever Franc Knipscheer en werd de schrijver geïnterviewd door Peter de Rijk. Peter: En dan nog de liedjes. Het zou misschien ook ‘En dan nog de liefdes’ kunnen heten. Want het gaat over herinneringen aan mensen die je lief waren. Bij dit boek verbaast het me hoe goed de vorm die je kiest werkt. Ontstond dat gewoon? Helen: Ik heb nagedacht over om één lopend verhaal te schrijven en geen fragmentarische stukken. Het is vertaalde emotie. Het is ook allemaal echt; ook als het verzonnen is. Peter: Door die scherpe herinneringen is er geen tussentijd met dat wat jou nu overkomt en toen je veertien was. Ik ben verbijsterd door hoe je dat doet. Helen: Het klinkt erg ongeloofwaardig, maar het is echt waar. Ineens zag ik mezelf als meisje op de Prinsengracht lopen. Alsof het in mijn schoot geworpen wordt. Dat beeld kwam binnen. Ik dacht dat boek moet af. Peter: Je vertegenwoordigt twee mensen in het boek, dat hele verleden en hoe jij nu terugkijkt. Helen: Ik heb niet het gevoel dat die twee mensen emotioneel van elkaar verschillen. Voor mij is het een geheel. Ik ben gewoon voortgegaan in hetzelfde stramien. Peter: Je zegt dat er altijd mensen zijn geweest die je gered hebben. Helen: Ja, ik ben gedragen door het leven. Peter: Je schrijft ‘het is mooi geweest, boven verwachting.’ Helen: Ik heb een fantastisch leven gehad met heel veel liefde en liefdes. Ik ben geboren onder het teken hond. Ik ben trouw, waaks en brutaal. Dus ga geen flauwekul met me uithalen, want ik bijt. Peter: Heeft het schrijven je overeind gehouden? Helen: ik citeer Joe Cocker ‘als ik niet was gaan schrijven, was ik een moordenaar geworden.’ Het schrijven heeft veel van de emoties verzacht, verkleind. Peter: Je scoort in blessuretijd.
Kijk hier naar de presentatie op YouTube. Fredie Kuiper begint op 10:58 op de tijdlijn.
Lees hier de inleiding van Willem Thies op ‘En dan nog de liedjes’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’ op deze site
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Joe Cocker
Film over Oscar Benton geselecteerd voor Gouden Kalf
Eerder dit jaar werd de lange documentaire ‘Oscar Benton – I’m Back’ van Roel en Mees van Dalen uitgezonden KRO NCRV. De film is geselecteerd voor een Gouden Kalf op het Nederlands Film Festival en draait op zaterdag 25 september 2021 in Kinepolis Jaarbeurs Utrecht. Haarlems bluesfenomeen Oscar Benton houdt aan een bijna fatale val een hersenbeschadiging over. Dankzij de hulp van vrienden en geliefden keert hij langzaam maar zeker terug: van het verzorgingshuis naar het poppodium. Oscar Benton, de Haarlemse blueszanger met die stem van het kaliber Joe Cocker, had in de jaren zeventig met zijn band een wereldhit. In 2006 valt hij door overmatig drankgebruik van de trap. Als door een wonder ontwaakt hij uit een coma, met een zware hersenbeschadiging. Tijdens het lange revalidatieproces wordt hij liefdevol verzorgd door zijn ex-vrouw en de verpleegster Ria. Zijn oude gitarist bezoekt hem elke week en vermoedt dat Oscar meer kan dan iedereen denkt. Samen beginnen ze, zin voor zin en noot voor noot aan nieuwe songs: de ultieme muziektherapie. Een film over loyaliteit, mantelzorg en de liefde voor muziek.
Meer over de film op Nederlands Film Festival
Meer over de film op de site van Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over het boek ‘De zeven levens van Oscar Benton 71 jaar blues en 1 evergreen’ van Peter Bruyn
«Oscar Bentons laatste leven.» – Dieter van den Bergh
Over ‘Oscar Benton – I’m Back’ van Mees en Roel van Dalen in VPRO Gids nr. 8, 20 februari 2021:
(…) Een broze man met dunne grijze haren stiefelt achter een rollator door een verpleeghuis. Hij bestelt een vruchtensapje. Even later haakt hij in bij zijn hoogbejaarde huisgenoten en deint mee op ‘Het kleine café aan de haven’. Weinig verraadt hier dat we te maken hebben met een voormalig podiumbeest, iemand die ooit begeleid werd door bodyguards de bühne opkwam. (…) Eind jaren zestig, begin jaren zeventig maakt hij furore met zijn Oscar Benton Blues Band, die belangrijke (Chicago-)bluesplaten aflevert en waar bluesband Barrelhouse uit voortkomt. Hij krijgt een plek in de Dutch Blues Hall of Fame, maast mensen als Harry Muskee, Rob Hoeke en Eelco Gelling. De Haarlemmer is gezegend met een schuurpapieren stem die zich ergens tussen die van Tom Waits, Van Morrison en Joe Cocker bevindt. Begin jaren tachtig scoort hij een merkwaardige wereldhit – hier over het hoofd gezien. (…) In 2006 valt hij na overmatig drankgebruik thuis van de trap. Hij komt terecht op de punt van een tafel, die zich dwars door zijn schedel boort. Met zwaar hersenletsel ontwaakt hij uit een coma en na het ziekenhuis belandt hij in verzorgingstehuis Velserduin in IJmuiden, waar hij anoniem en hulpbehoevend zijn dagen slijt. Gelukkig voor hem zijn daar nog zijn ex-vrouw, een vriendin en de broers Guus en Johnny Laporte, gitaristen met wie Benton jarenlang speelde, die zich opwerpen als mantelzorgers. (…)
2Doc: Oscar Benton – I’m Back, dinsdag 23 februari 2021, NPO 2, 22.40-0.05 uur
Lees hier verder
Meer over ‘De zeven levens van Oscar Benton’
Meer over Peter Bruyn bij Uitgeverij In de Knipscheer