«Fascinerende zoektocht naar Indiaanse root heel fijnzinnig uitgebeend.» – André Oyen

Over ‘De vloek van de familie Darkland’ van >Craig Strete op Ansiel, 14 december 2023:
Eindelijk heb ik nog eens een klassiek spookverhaal ‘De vloek van de familie Darkland’ gelezen. De Amerikaans-Indiaanse schrijver Craig Strete verrast zijn lezers voortdurend met zijn magisch-realistische (SF-) verhalen in o.a. ‘Als al het andere faalt’ en ‘Doodsriten’ (resp. bejubeld door Jorge Luis Borges en Salvador Dalí). Bijna altijd speelt zijn indiaanse erfenis een rol in zijn literatuur, zo ook in ‘De vloek van de familie Darkland’. En dat vind ik fascinerend! Sees Jane Elkhart is half indiaans, half . Zij woont met haar witte moeder in de grote stad. Haar vader, haar indiaanse deel, is overleden toen zij nog maar een klein kind was. (…) Haar grootvader Elkhart en nichtje Mary hebben een huis gehuurd aan een meer, bij de grond van de stam van haar vader. (…) Aan de andere kant van het meer (…)  bevindt zich een indiaanse winkel, waarboven de familievriend Jason Two Elks woont, die geregeld het meer over peddelt in zijn kano. Al van dag 1 komt Sees Jane komt er al snel achter dat het spookt in het huis. (…)  Maar de grootvader, oud als hij is, is sterk en koppig – hij laat zich niet wegjagen. ‘De vloek van de familie Darkland’ is een bijzonder boeiend en goed geschreven vol magisch realisme. Wat mij persoonlijk in het boek aansprak was de fascinerende zoektocht van Sees Jane naar haar Indiaanse roots, die Craig Strete heel fijnzinnig uitbeent!
Lees hier de recensie
Meer over ‘De vloek van de familie Darkland’
Meer over Craig Strete op deze site

«De gedichten over de vader en de moeder lieten mij als lezer sprakeloos. Zo origineel van opzet en vooral ontroerend.» – Brede Kristensen

VoorplatEiland-75Over ‘Het eiland en andere gedichten’ van Michiel van Kempen in Ñapa / Amigoe, 30 januari 2021:
(…) In zijn nieuwste dichtbundel is zijn verbeelding soms knap extreem en regelmatig steekt hij de draak met onze verwachtingen. Te beginnen met een lang beschrijvend gedicht over Aruba. Ik heb ervan genoten. Jammer dat het slechts 7 pagina’s lang is. Wat mij betreft had hij nog wel wat pagina’s door kunnen schrijven. (…) Na het overrompelende prozagedicht over Aruba, volgt een reeks kleinere gedichten, getiteld ‘Eilanden’. Ze bevatten verbeelde herinneringen aan de eilanden en vooral Suriname. (…) Na de reeks ‘Eilanden’, volgen nieuwe reeksen en dan krijgt de bundel weer vaart en diepgang. Dat begint al met de reeks ‘Stupor Mundi’: verbazing der wereld. Tussen haakjes, naar mijn gevoel had de hele bundel zo getiteld mogen zijn. (…) Dan volgt, bijna logischerwijze, de reeks ‘Efemeer’. Het kortstondige. Hier gaat het over liefde en relaties, o zo kwetsbaar, o zo vluchtig. (…) Wat hierna volgt zijn herinneringen, van familie in ‘Genen’ en van vrienden in ‘Verzoeke geen rouwbeklag’. Hier lijken schijn en verbeelding te zijn weggeblazen door de verhevigde werkelijkheid van verlies. De gedichten over de vader en de moeder lieten mij als lezer sprakeloos. Zo origineel van opzet en vooral ontroerend. (…). In de laatste reeks probeert hij in de geest van de overleden dichters zijn herinneringen aan hen te verwoorden. Daarin slaagt hij wonderwel. Het is alsof ze zelf nog even spreken door Van Kempens pen. (…) Misschien geldt dit het sterkst voor Shrinivási, die bescheiden dichter die met een minimum aan woorden zoveel wist te zeggen. Het korte kwatrijn van Van Kempen drukt het feilloos uit, de herinnering aan hem. (…) Wat een onvergetelijk inzicht in vriendschap. Alles overziende denk ik dat deze bundel van Van Kempen inderdaad een gedenkwaardig voorbeeld van ‘ultraïsme’ is in zijn diverse gedaanten. Eerst het scheutje surrealisme dat onze beleving van de vreemde werkelijkheid verhevigt en dan, geleidelijk aan, het besef van een ‘ stupor mundi’, om te besluiten met verlies en de ervaring van het niets dat ons bewustzijn van het ongrijpbare verhevigt, van dat ‘iets’ dat niet meer is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het eiland en andere gedichten’
Meer over Michiel van Kempen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Doordrongen van de eeuwige verwevenheid van leven en dood.» – Fred de Haas

VoorplatDoorwaaiwoning72Over o.m. ‘Cas di biento /Doorwaaiwoning’ van Olga Orman in Antilliaans Dagblad, 27 juni 2020:

Fred de Haas stelde voor het Antilliaans Dagblad drie afleveringen samen onder de titel ‘Gedichten als troost’. In de laatste aflevering bloemleest hij (met toelichting) een dichtwerk van Jorge Luis Borges, Lucille Berry-Haseth, Olga Orman, Lidia Alexandrova Iotkovskaja en Richard de Veer. Over het gedicht ‘Ciclo’ (‘Kringloop’) van Olga Orman schrijft hij: «Het werk van Olga Orman (1943, Aruba) is onlosmakelijk verbonden met de herinneringen aan haar geboorteland, herinneringen die nog scherper zijn geworden door haar lange verblijf in Nederland. Olga Orman heeft de meeste van haar gedichten in Nederland geschreven. Haar leven heeft zich immers voor het grootste deel in Nederland afgespeeld. Maar nooit is haar geboorteland Aruba ver weg en de beelden die opwellen uit haar herinneringen en latere ervaringen op het eiland zijn krachtig en authentiek. Ze is altijd dicht bij haar land en volk gebleven. Dit blijkt onder andere uit haar verbondenheid met de voornamelijk Papiamentstalige in Nederland gevestigde dichtersgroep Simia Literario (Literair Zaad) die zij jarenlang heeft geleid. Uit de bundel ‘Cas di Biento/Doorwaaiwoning’ die is verschenen in 2015 bij Uitgeverij In de Knipscheer te Haarlem volgt hier een gedicht waaruit blijkt hoezeer de dichter is doordrongen van de eeuwige verwevenheid van leven en dood. Het bewustzijn van de betrekkelijkheid van het bestaan gaat hand in hand met de verwondering over het verschijnsel dat het leven zich steeds weer vernieuwt. Symbool hiervoor is de aarde die – voor het dichterlijk beleven – ’s avonds in slaap valt en de volgende dag weer door de zon tot leven wordt gewekt.

Lees hier het artikel met de gekozen gedichten [ = pdf in bijlage)
Meer over Olga Orman bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Fred De Haas op deze site

Rob Verschuren – Het karaokemeisje. Roman

VoorplatKaraoke75Rob Verschuren
Het karaokemeisje

roman
Nederland, Vietnam
vormgeving Els Kort
gebrocheerd met flappen,
188 blz., € 18,50
Eerste uitgave 2019
ISBN 978-90-6265-768-1

In Het karaokemeisje tekent Rob Verschuren de belevenissen van de hartveroverende criminele familie Le op in een schitterende stijl, doorspekt met subtiele humor.

In een Vietnamese badplaats houdt de familie Le zich in leven met allerhande zwendeltjes, waarvan vooral buitenlandse toeristen het slachtoffer worden. Zoals vader Duc het verwoordt: ‘Internationale samenwerking is de toekomst’. De heldin van deze wervelende schelmenroman is Phoenix, een barmeisje met een gecompliceerd gevoelsleven. Ze gaat alleen met mannen mee wanneer ze geld nodig heeft. Haar tweelingbroer Tommy tilt de snode projecten van de familie naar een hoger niveau via het internet en Moeder drijft een stalletje met ‘organische’ groenten en fruit dat ze bevoorraadt met afval van de markt. En dan is er nog opa, die sinds oma’s begrafenis geen woord heeft gesproken en is vastgegroeid in de houding waarin hij na de noodlottige tocht naar de stad van de brommer werd geholpen.

Rob Verschuren is in 1953 in Malden geboren. Hij heeft lang als copywriter in de reclame gewerkt. Als auteur debuteerde hij met een kort verhaal in Tirade. Na verschillende publicaties in andere tijdschriften verscheen in 2016 zijn verhalenbundel Stromen die de zee niet vinden in de Extaze-reeks van uitgeverij In de Knipscheer, in 2018 gevolgd door zijn romandebuut Tyfoon. Beide titels werden in de literaire kritiek geprezen om hun stilistische kwaliteiten en volkomen eigen geluid. Sinds het midden van de jaren tachtig woont Verschuren buiten Nederland, de laatste tien jaar in Vietnam. Hij is een voorbeeld van wat Salman Rushdie ‘translated men’ heeft genoemd, expatschrijvers wier geografische, culturele en linguïstische grensoverschrijdingen leiden tot een rijke kruisbestuiving tussen identiteiten en perspectieven.

Cees Nooteboom over Tyfoon: ‘Een spannende roman met de allure van een sprookje. Je zult niet gauw een Nederlands boek vinden met zulke personages.’
Jan-Hendrik Bakker over Stromen die de zee niet vinden (in Den Haag Centraal): ‘In dit type verhaal kan Verschuren zich met Borges meten’.

Meer over Rob Verschuren op deze site
Lees ook zijn maandelijkse blog in de serie ‘Literatuur als avontuur’ op ‘Extaze Digitaal’

Craig Strete – De vloek van de familie Darkland

Opmaak 1Craig Strete
De vloek van de familie Darkland

roman
Amerika
oorspronkelijke titel The Angry Dead
vertaald uit het Amerikaans door Irma van Dam
gebrocheerd in omslag met flappen
240 blz., € 22,00
eerste uitgave 2023
ISBN 978-90-6265-976-0

De Amerikaans-indiaanse schrijver Craig Strete verrast zijn lezers voortdurend. Met zijn magisch-realistische (SF-) verhalen in o.a. Als al het andere faalt en Doodsriten (resp. bejubeld door Jorge Luis Borges en Salvador Dalí), met zijn realistische rock-’n-rollroman Twee spionnen in het huis van de liefde, met zijn bekroonde jeugdromans zoals Grootvaders reisdoel, met zijn avonturenroman De roep van stormbrenger, met zijn ‘Shakespeareaanse’ historische roman Het mes in de geest, met zijn (anti-)oorlogsroman Het spel van Kat en Adelaar, met zijn detectiveroman De dronken detective, maar ook met zijn poëzie (o.a. met Jim Morrrison) en toneelstukken. En bijna altijd speelt zijn indiaanse erfenis een rol in zijn literatuur, zo ook in De vloek van de familie Darkland.

De tiener Sees Jane Elkhart is half indiaans, half blank. Zij woont met haar moeder in de grote stad. Haar vader, haar indiaanse deel, is overleden toen zij nog maar een klein kind was. Zij kan zich weinig van hem herinneren. Haar moeder heeft kortstondige relaties met vriendjes, die haar allemaal weer na verloop van tijd verlaten, en verwaarloost Sees Jane. Het vriendje dat ze deze zomer heeft, weet haar ervan te overtuigen Sees Jane de zomer door te laten brengen bij haar grootvader, de vader van haar vader, en haar nichtje. Sees Jane heeft hen nooit eerder ontmoet, haar moeder heeft dit al die jaren niet toegestaan. Grootvader Elkhart en nichtje Mary hebben een huis gehuurd aan een meer, bij de grond van de stam van haar vader. Het is een groot maar vervallen huis, en het is het enige huis aan deze kant van het meer. Aan de andere kant van het meer staan caravans, en bevindt zich een indiaanse winkel, waarboven de familievriend Jason Two Elks woont, die geregeld het meer over peddelt in zijn kano.

Sees Jane komt er al snel achter dat er iets niet deugt in het huis. Sommige kamers zitten op slot, en ze bespeurt een aanwezigheid. Een meisje op een schilderij lijkt tot leven te komen. Ze ontdekt dat er iets moet zijn gebeurd met de oude bewoners van het huis, een groot en gruwelijk geheim, dat er iets duisters heeft plaatsgevonden. Maar de grootvader, oud als hij is, is sterk en koppig – hij laat zich niet wegjagen.

De vloek van de familie Darkland is een klassiek spookverhaal. Als de doden niet tot rust komen, als de doden boos zijn, zijn de levenden in hun nabijheid niet veilig. Gaandeweg ontdekken de bewoners van het huis dat er iets moet zijn waarvoor zelfs de boze doden bang zijn. Een krachtmeting volgt. Zal de familievloek eindelijk kunnen worden doorbroken, of zal deze strijd op leven en dood tot de ondergang leiden?
Meer over Craig Strete op deze site

«‘Veelbelovend’ zou een ongepast cliché zijn bij dit debuut.» – Jan-Hendrik Bakker

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren in Den Haag Centraal, 23 februari 2017:
(…) Wie slechts één verhaal gelezen heeft weet al direct dat de man zijn hele leven lang geschreven moet hebben, zo trefzeker van stijl, sfeertekening en compositie zijn deze verhalen. (…) Wat Verschuren tot een verhalenverteller pur sang maakt, is de volkomen natuurlijke, ongekunstelde setting in combinatie met het vermogen de zintuigen van de lezer direct te raken. In het eerste verhaal ‘Schroeven’ bij voorbeeld drinkt een man een borrel. Hij zit ‘met hoge rug over zijn glaasje gebogen, dat hij tussen zijn handen houdt alsof hij bang is voor diefstal’. Zo’n man zie je onmiddellijk voor je. Zijn verhalen staan vol met dit soort zinnen en nooit lijken ze bedacht of opgelegd. (…) ‘Veelbelovend’ zou een ongepast cliché zijn bij dit debuut. Iemand die de zestig ruim gepasseerd is heeft al een heel schrijverschap achter zich. Ging het met Frits Hotz niet net zo? Ik hoop van harte dat Verschurens talent dezelfde weg zal gaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

Craig Strete – Als al het andere faalt. Verhalen

90-6265-002-3CRAIG STRETE
Als al het andere faalt
kunnen we de zweep leggen over de ogen van het paard en hem laten huilen en slapen

Amerika, Indiaans, Verhalen
Met een introductie door Jorge Luis Borges
Vertaling: Jos Knipscheer
Paperback, 176 blz.,
ISBN 90-6265-002-3
Eerste druk 1976
UITVERKOCHT

Craig Strete (Fort Wayne, Indiana, 1950), Cherokee-Indiaan en lid van de American Indian Movement. Hij begon op 15-jarige leeftijd met schrijven, maar maakt, na veel en langdurige verblijven in ziekenhuizen en gevangenissen, pas sinds twee jaar serieus werk van zijn schrijverschap. De verhalen in deze bundel zijn, in hun oorspronkelijke vorm, in tijdschriften gepubliceerd.
In Nederland werd Craig Strete geïntroduceerd door het literaire tijdschrift Mandala met de verhalen Blanke broeders van de plaats waar niemand loopt en Met de pijn die het liefheeft en haat. Al mijn standbeelden hebben stenen vleugels werd voorgepubliceerd in Avenue literair (sept. 1976)

Jorge Luis Borges in zijn introductie:
«Elk verhaal, elk visioen in dit boek is een worp van de dobbelsteen. Met dit boek riskeren we de gevaarlijke macht van het genie, van iemand die in onze schedel een universum kan bouwen dat het op kan nemen tegen dat van de werkelijkheid. En het is een universum, zo luidt de ernstige waarschuwing van De bloedende man en andere verhalen in dit boek, dat bestaat, in de uiterste wanhoop, voorbij de benauwde grenzen van onze beschaving.»

The New York Times Book Review:
«Craig Strete presteert het om uit een combinatie van een ‘normaal’ laboratorium-gegeven en Indiaanse mythen à la Carlos Castaneda iets beklemmends nieuws te creëeren.» – Gerald Jonas over De bloedende man