Tag: journalist

Hans Vaders – Bij wijze van In Memoriam

HansVaders1(foto Jan-Reinier van der Vliet)

Het is nog geen twee maanden geleden dat het bericht kwam dat Hans Vaders was overleden. Als afscheid werd op 1 augustus in landhuis Bloemhof een In Memoriam georganiseerd. Ik stuurde als condoleance een brief die bij die gelegenheid werd voorgelezen door Jeroen Heuvel.

Beste aanwezigen,

U allen van harte gecondoleerd met het overlijden van uw mede-Curaçaoënaar Hans Vaders. U zult hem vooral kennen als krantenmaker pur sang: de journalist, de eindredacteur, de hoofredacteur, net zo’n gigant als zijn ‘voorganger’ Johan van de Walle een generatie eerder was. Beiden vertrokken als twintigers naar ‘de West’ en bleven er als journalist én als schrijver. Hans Vaders is de journalist die zowel verslag doet van een staatsgreep op Haïti als een rubriek over eten schrijft, want de krant komt elke dag en moet gevuld. Ik wist wie Hans Vaders was. Hij was voor de uitgeverij In de Knipscheer de man die in 1988 en 1989 van Boeli van Leeuwen een columnist maakte, een geniale zet die in 1990 zou resulteren in Boeli van Leeuwens meest succesvolle boek Geniale anarchie. Alleen al om die reden heeft Hans Vaders zich een blijvende plek veroverd in het literaire landschap van Curaçao en Nederland.
Toch was en is Hans Vaders voor mij vooral de schrijver. Het zal in 2000 zijn geweest toen ik hem ontmoette. Hij was in Nederland op familiebezoek, ik meen in Alkmaar. En dan is Haarlem dichtbij. Onder zijn arm een manuscript, Tropische winters. Ik viel als een blok voor die roman. Het boek voldeed bepaald niet aan de literaire spelregels en structuren die doorgaans gelden in het huis van vooral de Europese literatuur. Hans Vaders vraagt namelijk wel wat van zijn lezers, daagt hen uit. Hij laat de lezer alle hoeken van zijn kamer zien. Maar wát een rijk beeld wordt in amper 128 bladzijden geschetst van de hoofdpersoon Alex Lee, die Hans Vaders op het lijf geschreven moet zijn, de observerende oorlogsverslaggever in de turbulente Cariben van grofweg de jaren tachtig van de vorige eeuw, die zijn verhalen in de plaatselijke kroeg schrijft, het romantische archetype van wat ooit ‘de journalist’ was. Dat was een niet al te vrolijke tijdgeest. Die somberte resoneert in Tropische winters, maar is voor de lezer goed te verteren door de plezierige manier van schrijven. Tropische winters wordt in Nederland opvallend veel gerecenseerd. Hans Vaders is een nieuwe naam die met zijn thematiek en schrijfstijl in de traditie lijkt te staan van Curaçaose schrijvers als Boeli van Leeuwen en Tip Marugg. Erich Zielinski en Eric de Brabander moeten dan hun eerste boeken nog schrijven. Misschien maakte Hans Vaders wel de weg vrij voor hen.

In zijn tweede boek, het in de Caribische regio bekroonde Otrobanda, meer journalistiek dan fictie, is de hoofdpersoon Hans Vaders zelf die zijn veelkleurige stadsgenoten met liefde portretteert. Otrobanda wordt in Nederland nauwelijks besproken in de literaire media, want van oorsprong columns en dus – kennelijk – geen ‘echte’ literatuur. Niettemin roemt Michiel van Kempen Vaders’ verhalen in Otrobanda. Hij noemt ze ‘juweeltjes van beschrijvingskunst’ en schrijft: ‘Als stadsschrijver moet Tip Marugg zijn meerdere erkennen in Hans Vaders’. Otrobanda zal zijn weg naar de Nederlandse lezer uiteindelijk wel vinden als hét literaire handboek voor elke Curaçaoganger.
Hans Vaders was ook dichter. Hij debuteert als dichter in 2005 in het Nederlandse literaire tijdschrift De Tweede Ronde en het Curaçaose literair tijdschrift Kristòf. Zes jaar later, in 2011, komt zijn eerste dichtbundel uit, Kate Moss in Mahaai, een co-productie van Mon Art Productions en Uitgeverij In de Knipscheer, weergaloos geïllustreerd door Herman van Bergen. In deze bundel zingt ook een zekere zwaarmoedigheid. In ‘Terugkeer’, het slotgedicht, vertelt de ik waarschijnlijk ooit begraven te worden in ‘het mistig land van overzee/ dat niet en nooit meer het mijne zal zijn.’
[…]
Maar wie zal mijn begrafenis bekostigen?

En welke verloren zoon wrikt het zilver
voor de veerman op mijn kille tong en
ontsteekt het vagevuur van mijn brandstapel?

Het doet poëziecriticus Joop Leibbrand in MeanderMagazine verzuchten: ‘Lezers, help Vaders nu het nog kan, koop die bundel. Hij stort je midden in de andere wereld die Curaçao is en verloochent de Nederlandse wortels niet. Het levert een boeiende synthese op.’

Hans Vaders zou in september 2012 naar Amsterdam komen voor de presentatie van zijn novelle Terug tot Tovar. Een ernstige val een paar maanden daarvoor gooit roet in dit publicitaire eten, waardoor de novelle in Nederland tussen wal en schip raakt. En dat is zó jammer, want Terug tot Tovar is misschien wel Hans Vaders beste en meest ambitieuze boek en zal mettertijd uitgroeien tot een Antilliaanse klassieker. Hoe beknopt van omvang, hoe boordevol van inhoud: een net van verhalen waarin alles en iedereen, hoe uitgewaaierd ook over de wereld, een relatie heeft met Curaçao. Curaçao als het middelpunt van de wereld en de wereldgeschiedenis waarin oude en nieuwe continenten over elkaar heenschuiven, een Boeliaanse dimensie.
In datzelfde jaar, herstellend van die ernstige val, schrijft hij ook het verhaal De vodkadrinker, dat alleen op Curaçao als gelegenheidsuitgave bij Mon Art Productions verschiint en inmiddels ook gepubliceerd is in Nederland op de digitale evenknie van het literair tijdschrift Extaze. Het lijkt een voorbode te zijn, van wat nog in het vat zit. Dat is het niet geworden. Mogelijk is de val een klap geweest die hij nooit echt meer te boven is gekomen.
Hans Vaders heeft te lang van pen moet wisselen, te vaak die van de journalist moeten kiezen, immers het brood op de plank, en te weinig die van de schrijver kunnen hanteren. Begint Boeli van Leeuwen na zijn pensionering nog een rijk derde schrijversleven met Schilden van leem, Het teken van Jona en Geniale anarchie, dié mogelijkheid om vól voor zijn schrijverschap te gaan, is Hans Vaders niet gegund geworden. En dat is een gemis.
Rest in peace, Hans.
franc knipscheer

Meer over Hans Vaders bij Uitgeverij In de Knipscheer

Sylvain Ephimenco – Façades

SYLVAIN EPHIMENCO
FACADES
Globepocket, 284 blz., € 7,50
ISBN 90-6265-743-5
Eerste druk als Globepocket 1997

«Wie van suspense houdt en van politieke romans, kan het met Façades gemakkelijk een paar uur uithouden.» – Elsevier

Façades is een sleutelroman, waarin het levensverhaal van Dingetje, een Rotterdams heroïnehoertje op wie de hoofdpersoon, journalist Philippe Laroche, verliefd wordt, samenvalt met de door hem wereldkundig gemaakte onthullingen over een Franse zakenman, die het slachtoffer is van een undercover-drugsschandaal gefinancierd door de Nederlandse overheid.

«Het complot zit adembenemend in elkaar. Het boek ontleent zijn kracht aan de mogelijke werkelijkheid die het bevat. Op knappe manier laat het zien dat wat er aan de buitenkant netjes en verzorgd uitziet vaak een zeer benepen inhoud verbergt, of erger.» – Vara

Sylvain Ephimenco (1956), journalist, voor het Franse dagblad Libération in Nederland, debuteerde als Fransman met Façades, een rechtstreeks in het Nederlands geschreven roman, waarvan inmiddels de filmrechten zijn aangekocht.

Frans Dekkers – B & W rond de Tweede Wereldoorlog in Groot-Eindhoven

Frans Dekkers
B & W rond de Tweede Wereldoorlog in Groot-Eindhoven
Paperback 252 blz.,
ISBN 978-90-6265-363-8
Eerste uitgave 1992

Het ‘kloppend hart’ van een lokale samenleving is het stadhuis, het werkterrein van burgemeester, wethouders en ambtenaren,. Hoe past dit bestuurlijk apparaat zich aan als omstandigheden dramatisch wijzigen, zoals voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog? Kiest het voor verzet of voor collaboratie?
Frans Dekkers stelt die vraag in B & W rond de Tweede Wereldoorlog in Groot-Eindhoven en hij laat de laatste ooggetuigen van die periode hun eigen geschiedenis schrijven, die begint in de jaren twintig van de bestuurders ten tonele voert die tijdens de bezettingsjaren voor (marginaal) verzet of (soms al daarvoor) voor collaboratie zouden kiezen, en zich na de oorlog(stribunalen) zouden mengen in de machtsstrijd om de baantjes op het stadhuis.
Zij doen dit tegenover Dekkers opvallend openhartig. Dekkers plaatst hun doen en laten in een brede en begrijpelijker context door ook de persoonlijke ervaringen van de burgerij te noteren, een tewerkgestelde, een jodenhelpster, een verzetsman, een jeugdstormer, een Oostfrontstrijder.
Dekkers ‘componeert’ hun onthullende verhalen en ervaringen tot een authentieke bekentenis van méér dan lokale betekenis, enerzijds omdat een bestuurder als dr. Beel het tot de landelijke politieke top brengt, anderzijds omdat het verhaal van Eindhoven nu eenmaal onlosmakelijk verbonden is met het verhaal van het wereldconcern Philips.

Frans Dekkers (Valkenswaard, 1948) is free-lance journalist en schrijver van geruchtmakende boeken als Eindhoven 1933-1945. Kroniek van Nederlands Lichtstad in de schaduw van het Derde Rijk (1982) en King Kong. Leven en dood en opstanding van een verrader (1986).

Sylvain Ephimenco – Façades. Roman

SYLVAIN EPHIMENCO
FACADES
Nederland. roman
Paperback, 262 blz.,
ISBN 978-90-6265-346-1
Eerste uitgave juni 1991

Sylvain Ephimenco (1956) werkt sinds 1981 als journalist van het Franse dagblad Libération in Nederland. In die tien jaar heeft hij zijn lezers met grote regelmaat op de hoogte gehouden van de Nederlandse ‘mode de vie’ – artikelen over maatschappelijke en politieke vraagstukken, gebeurtenissen en tijdsverschijnselen en hoe onze samenleving daardoor geraakt wordt. Intussen bleef hij een oude ambitie koesteren: de literatuur. En nu is hij de eerste Fransman die zijn literaire debuut maakt met een oorspronkelijk in het Nederlands geschreven roman: Façades.

De schrijver heeft voor dit boek vanzelfsprekend gebruik gemaakt van de ervaring en de kennis van de journalist. Ephimenco’s alter-ego raakt verwikkeld in twee ‘affaires’, die de twee verhaallijnen vormen waarlangs de roman zich ontwikkelt: de ene is het verhaal van een Rotterdamse heroïneprostituee, de andere het verhaal van een Franse zakenman, wiens failliete bedrijfje met medeweten van de Nederlandse autoriteiten door de BVD gebruikt wordt voor illegale activiteiten. Ephimenco laat de verhalen met veel gevoel voor spanning en hartstocht samenvloeien en tot ene climax komen. Dat veel van die feiten in de roman het resultaat zijn van doortastend journalistiek speurwerk verleent Façades bovendien de kracht van een sleutelroman.
Een eerste versie van deze roman verscheen als feuilleton in De Krant op Zondag.