Over ‘Het dilemma van Otto Warburg’ van Eric de Brabander op Literatuurplein, 17 oktober 2016:
Eric de Brabander toont ons een wereld van ‘eten of opgegeten worden.’ Mensen komen steeds weer in situaties waarin ze moeten kiezen tussen kansen, voorspoed, wellicht geluk en hun moraal. En de vraag of geluk wel mogelijk is als je ziel en zaligheid aan de duivel hebt verkocht. (…) De Brabander knoopt op vernuftige wijze naarmate het boek vordert de verhaallijnen aan elkaar. Tito leert Rebecca kennen, samen krijgen ze een kind: Esther die in Nederland medicijnen gaat studeren en later met kankerpatiënten in contact komt. Ze maakt iets verbijsterends mee: de spontane regressie van een osteosarcoom bij een diabeet. En zo schrijft hij De Brabander de cirkel rond naar de theorie van Warburg waar het allemaal mee begon. (…) Eric de Brabander schroomt niet om pijnlijke maar eerlijk gegeven antwoorden te noteren. ‘Je kan me laf noemen, of erger, onverschillig. Achteraf denk ik dat ik verkoos een struisvogel te zijn, net zoals zoveel andere Brave Duitsers in dit bruut verkrachte land. Denk wat je wilt. Want uiteindelijk ben ik een wetenschapper. Voor de oorlog, tijdens de oorlog en nu, erna!’ Ontluisterende woorden, waardoor je meteen aan de eerder in het boek genoemde Einstein moet denken en aan al die andere wetenschappers die blind voor de mogelijke gevolgen hun onderzoek deden. Met ‘Het dilemma van Otto Warburg’ heeft Eric de Brabander een belangrijk en intrigerend boek geschreven. Het levert vragen op waar je dagenlang op kunt kauwen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het dilemma van Otto Warburg’
Meer over Eric de Brabander op deze site
Tag: kanker
«De structuur is er sterk genoeg voor.» – Cor Gout
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Extaze, 28 december 2015:
‘Slachtvlinders’ is opgebouwd uit symmetrieën, gelijkheid van vormen en dubbelgangers. De naam van het hoofdpersonage had ons dat al doen vermoeden. Döppeler de schrijver komt niet tot schrijven. In hem huist een gitzwart verhaal, maar dat is geblokkeerd geraakt. Het contrast tussen zijn brandschone appartement en de wereld buiten, een wereld van afbraak, vernietiging en geweld, kan hij niet wegwerken, zoals hij ook niet in slaagt zijn liefde voor zijn vrouw Viola uit te spreken. De beknelling die hij voelt (de pijn die hij zichzelf aandoet) belet hem dat. In het verhaal dat in hem woekert vecht, ten noorden van de stad, zijn dubbelganger E. aan de kades van de rivier tegen onbekende voorbijgangers. Regen, staal, metaal, lage verlaten hangars, het is het decor waartegen de rauwe avonturen van E. en zijn strijdmakkers Derek en Alex zich afspelen. (…) De nachtelijke tochten van E. & co krijgen het karakter van horror stories. (…) In het laatste deel van de roman ‘verraadt’ de schrijver (De Voecht via Döppeler) zijn structuur: ‘Er is niemand die me kan zeggen wie wie verzint. Beeld ik me E. in om daarbuiten te zijn, of beeld E. mij in om hierbinnen te zijn?’ (…) De onverenigbaarheden zullen de lezer weldra duidelijk worden. De structuur is er sterk genoeg voor.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’