Tag: Len Munnik

Over ‘Hebben mollen weet van zonsondergangen?’ van Els de Groen op MeanderMagazine, 28 december 2020:
‘Huidhonger’ is een woord dat de laatste maanden vaak te horen is. Covid-19 heeft toegeslagen en het gevolg is dat we elkaar niet meer mogen aanraken. Allerlei gewoontes bij begroeten zijn doorbroken en dat kost velen moeite. In dit gedicht komt wel een bijzondere vorm van huidhonger voor die nog een stap verder gaat dan het gemis van een handdruk, een schouderklop of een afscheidskus. Het vers werkt prachtig naar een climax. (…) Mooie zinnen, waarin geen woord te veel staat. (…) Het sonnet ‘Jachtoffers’ is opgebouwd uit tegenstellingen, waardoor contrast ontstaat. De derde strofe is prachtig door de compactheid en de assonanties (door, kogel, dood / katern, bekendmaakte, hare). (…) ‘Verdinging’ staat niet in Van Dale, maar uit de context begrijp je onmiddellijk wat de betekenis is, in dit verband betekent het van een dier een ding maken. Hier ook weer de tegenstelling als stijlmiddel. (…) De dichter probeert ons bewust te maken waar we mee bezig zijn en wat er namens ons gebeurt. Het is absoluut geen betweterig, drammerig werk, ook niet zwaarmoedig of sentimenteel eerder luchthartig met een vleugje ironie, maar daardoor komt de boodschap wel keihard binnen. Interessante bundel die het lezen dubbel en dwars waard is. (…) De bundel is mooi vormgegeven met illustraties van cartoonist Len Munnik die onlangs de Inkspotprijs 2020 won. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Hebben mollen weet van zonsondergangen?’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer

Over ‘Hebben mollen weet van zonsondergangen?’ van Els de Groen in Werelddier, Winter 2020, nr. 124, december 2020:
De gedichtenbundel Hebben mollen weet van zonsondergangen? is niet Els de Groens eerste boek over dieren. Ze begon al veel eerder met schrijven over dieren, en kaartte daarbij onderwerpen aan zoals de vossenjacht, pelsdierfokkerijen en de intensieve veehouderij, omdat ze vond dat dat moest veranderen. ‘Al ruim dertig jaar geleden heb ik megastallen bezocht en ik ben toen erg geschrokken. Daar moet echt een eind aan komen!’, zegt Els. ‘Koalabeertjes vinden we vertederend, varkens niet… waarom niet? Ik zie dieren als medebewoners van een planeet die gevaar loopt door menselijke overconsumptie.’ En precies vanwege dat punt besloot Els de Groen deze bundel te maken. ‘Ik hoop dat mensen door het lezen ervan gaan nadenken over hun houding ten aanzien van dieren.’ Inspiratie voor de gedichten haalde Els vooral uit eigen observaties. ‘Veel gedichten, bijvoorbeeld over eekhoorns en uilen, komen voort uit mijn ervaringen in Nederland. Je hoeft echt niet op safari om spannende dingen te zien.’ Zelf heeft Els geen lievelingsdier, alhoewel… ‘Met mijn oude kat Joris kon ik prima communiceren. Op zijn kats natuurlijk. Als je de lichaamstaal van dieren begrijpt, wordt de omgang opeens interessanter. Je gaat zelfs karakters onderscheiden, want de ene poes is echt de andere niet en dat geldt voor alle dieren. Juist vanwege hun verscheidenheid vind ik dieren zo interessant. Daarom wilde ik dat mijn bundel over zo veel mogelijk verschillende dieren ging. Niet uitsluitend over dieren die je kunt knuffelen, maar ook over insecten, krokodillen en olifanten.’ ‘Misschien is de kern van de bundel wel het gedicht Verdinging’, zegt Els. Het gedicht gaat over het feit dat we tegenwoordig geneigd zijn veel dieren als product te beschouwen: ‘In plaats van ons te verdiepen in dieren en ons te verwonderen over wat ze allemaal kunnen, maken we er producten van: een circusact, voedsel, medicijnen of schoenen. Dat gebeurt wereldwijd. Ook in het Westen gaat commercie boven dierenwelzijn. Dat moet echt anders.’
Meer over ‘Hebben mollen weet van zonsondergangen?’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer