«Juist door humor te gebruiken, is het boek geen moment larmoyant. Sterven doe je zo mag dan een literaire novelle zijn, het boek vult wel een leemte in de markt.» – Ezra de Haan

Over Sterven doe je zo van Tjeerd Ybeles Smit op Literatuurplein.nl, 27-09-2012:
‘Sterven doe je zo’ is een uniek boek. Stein schrijft: ‘Ik heb er vijfenzestig jaar over gedaan om genoeg materiaal te verzamelen om deze schriftelijke cursus in elkaar te zetten, dus profiteer ervan. Nog nooit zijn mensen voor minder gestorven!’ Door Steins menselijke woede en onmacht een stem te geven ontstaat een verhaal dat je niet snel vergeet. Tjeerd Ybeles Smit verstaat de kunst iets uiterst serieus te nemen en er vervolgens om te lachen. Dat is niet iedereen gegeven.

Lees hier de hele recensie

«De manier waarop hij taal en ritme naar zijn hand zet, is bewonderenswaardig.» – Ezra de Haan

Over De muziek van het huis van Cor Gout op Literatuurplein.nl, 9 augustus 2012:
Met De muziek van het huis heeft Cor Gout een bijzondere dichtbundel geschreven die verder gaat dan de verklanking van het huis waarin hij woont en ook is opgegroeid. De muziek van het huis maakt ons bewust van een denkproces, van datgene wat maakt dat je geroerd wordt en waardoor dat kan ontstaan. In een bundel die vol met verleden staat, maakt hij ons bewust van onszelf en het leven dat we leiden. Daarmee is deze dichtbundel van Gout een vervolg op zijn twee verhalenbundels Noirette en De stilte die volgt op het woord. De taal van Cor Gout is uniek in zijn soort en onttrekt zich aan genres. Gout is, als geen ander, in staat ook deze vorm van literatuur een eigen geluid te geven.

Lees hier de hele recensie.

«Absurdistische verhalen in de lijn van Ionesco, Jarry en Schwitters.» – Ezra de Haan

Over Voor de eerlijke vinder van Ilona Verhoeven op Literatuurplein.nl, 9 augustus 2012:
Het is proza dat een onthutsend inzicht biedt in de ongerijmdheid van het leven. Door met de onbevangenheid van een kind diverse onderwerpen aan te snijden, blijkt steeds weer meer mogelijk dan de lezer van tevoren dacht. Haar totaal eigen kijk op de wereld maakt de verhalen van Verhoeven tot een genot om te lezen. Met Voor de eerlijke vinder zorgt Ilona Verhoeven voor een frisse en totaal nieuwe stem in de Nederlandse literatuur.

Lees hier de hele recensie.

«Ingenieus is ook hoe hij het gedicht laat lopen door klankrijm, eindrijm en binnenrijm te gebruiken. Eigenlijk valt het niet eens op dat hij het doet, hoogstens dat het soepel leest. Albert Hagenaars heeft met Bloedkrans een zeer doordachte bundel geschreven.» – Ezra de Haan

Over ‘Bloedkrans’ van Albert Hagenaars op Literatuurplein.nl, 19-05-2012:
Pas nadat je de bundel gelezen hebt, weet je dat bloed of de kleur daarvan bijzonder vaak voorkomt. Je begrijpt dan pas dat krans voor cirkel staat, of zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen een ‘Werdegang’. Niet voor niets begint de bundel met de geboorte en eindigt het laatste gedicht met de dood. Daar tussenin maken we een leven mee. Misschien kun je deze gedichtenbundel daarom ook het best vergelijken met een rij fotoboeken zoals iedereen die vroeger in de kast had staan. Die begonnen met de babyfoto’s, de kiekjes van grootouders en ouders en vervolgens kwamen dan de vakantieherinneringen. Hagenaars beschrijft zijn leven en dat van hen die hij liefhad en heeft in gedichten. Die gedichten zijn enorm gecomprimeerd geschreven. Ze beschrijven jarenlang verblijf of stapels ervaringen. En toch staat er geen woord teveel.
Lees

«Die cross-over tussen Bollywood en literatuur ben ik nooit eerder tegengekomen.» – Ezra de Haan

Over Azijn in mijn aderen van Orchida Bachnoe op Literatuurplein.nl op 13-05-2012:
Het geeft de auteur de ruimte om te laten gebeuren wat normaal gesproken niet kan. De tempowisselingen, de gesprekken met de doden, het groteske, alles valt op zijn plek. Tenminste zolang je bereid bent mee te gaan in de wereld die Orchida Bachnoe je voorschotelt. Wanneer je dat doet, beland je in een rollercoaster waarin de ene heftige scène de volgende hilarische afwisselt.

Lees

«Een intrigerend boek waarin alle kanten van de discussie rond karma en voorbeschikking samenkomen.» – Ezra de Haan

Over De voorbestemming van Hans van Hartevelt op Literatuurplein.nl, 20 april 2012:

De voorbestemming van Hans van Hartevelt is zijn meest ambitieuze roman tot nu toe. Door de slimme vorm waarin deze roman is gegoten, vraagt het boek om directe herlezing. Al is het alleen al om te checken of alles wel klopt.
Lees

Mooie woorden (1) over Hot Brazilian Wax van Eric de Brabander

1. Wim Rutgers op Caraïbisch Uitzicht:
Meergelaagdheid van verhalen leidt tot vragen en discussie, iets wat aan een eendimensionaal verhaal ontbreekt. Zei de bekende Nederlandse auteur Simon Vestdijk niet ooit: een roman die het niet waard is twee keer te lezen, is het ook niet waard een keer te lezen? Ik heb de roman inderdaad met een flinke tussenpoos twee keer gelezen, de tweede keer intensiever en met evenveel plezier. In de wetenschap dat interpretatie nooit definitief is, zal ik het boek ooit nog een derde keer gaan lezen.
Lees meer

2. Ezra de Haan op Literatuurplein.nl:
Met Hot Brazilian Wax en het requiem van Arthur Booi heeft Eric de Brabander een roman geschreven die zich steeds weer tussen twee werelden beweegt. Die van Nederland en Curaçao, die van de medische wetenschap en die van de kwakzalverij, die van leven en dood. Vooral bij het laatste komt regelmatig de herinnering op aan André Malraux’ roman La conditon humaine, Het menselijk tekort, een boek uit de tijd van Sartre en Camus. De Brabander plaatst de vragen van toen in de tijd van nu. Hij schetst waartoe de mens in staat is en laat de lezer daar zijn vraagtekens bij zetten. Dat hij zijn geliefde Curaçao uitkoos als podium voor dit toch wel morbide verhaal toont aan dat hij als schrijver werkelijk voor niets uit de weg gaat. Het levert een roman op die tot nadenken stemt over dat wat er meer zou kunnen zijn tussen hemel en aarde. Met Hot Brazilian Wax… heeft Eric de Brabander een uniek boek aan de Caraïbische literatuur toegevoegd.
Lees meer

3. Karel de Vey Mestdagh in Antilliaans Dagblad:
De spanning wordt opgebouwd vanaf het begin, dat nog in Nederland speelt, en wordt steeds drukkender en verhitter naarmate, via een oversteek per schip, de tropen in beeld komen. Eenmaal op Curaçao toont de schrijver zich niet alleen een kind van het eiland, maar ook een auteur die de zo eigen literaire stijl van zijn land en zijn streek in zijn pen heeft. Hot Brazilian Wax fascineert tot de laatste pagina. ‘Voorbij’ is het dus zeker nog niet in de Nederlands-Antilliaanse literatuur. (Antilliaans Dagblad Vrijdag 14 oktober 2011)
Lees meer

4. NBD/Biblion:
Arthur Booi is een geneeskunde student, afkomstig van Curaçao. Hij is een aparte man met speciale interesse in de alternatieve, holistische kant van de geneeskunde. Zijn latere vrouw Estelle houdt hem nog met een been in de realiteit. Wanneer Arthur met Estelle teruggaat naar Curaçao om daar een praktijk als huisarts te beginnen, komt hij steeds dichter bij de grens van de waanzin. Wat is daarin de rol van een plaatselijke kruidenvrouw met wie hij samenwerkt? Prettig geschreven en fijn vormgegeven roman. De auteur (1953) is zelf Curaçaenaar en studeerde tandheelkunde. Hij debuteerde met de roman ‘Het hiernamaals van Dona Lisa’. (S.M.J. Angenent)

5. Jan Bouman in Antilliaans Dagblad, 29 september 2011:
In dit raamwerk van het verhaal speelt zich eigenlijk af, wat ‘Arthur’ probeert te meten: het verschil tussen ergens zijn en niet-zijn, leven en dood. In het taalgebruik van de schrijver is de plaats van het niet-zijn Nederland. De zinnen zijn hoekig. Zodra we echter voet aan wal hebben gezet op Curaçao, gaat de taal vloeien. Hier vallen de woorden op hun plaats. Hier is het leven echt. Estelle is van Curaçao; haar familie woont er en we maken
er kennis mee. De persoon van Arthur verbleekt erdoor. De werkelijkheid van het eiland gaat domineren in de figuur van mevrouw Da Silva. Zij blijkt de echte meesteres. Het is een boek geworden om in één ruk uit te lezen.
Lees meer

6. Stanley Brown (Curaçao) in Amigoe, 14 oktober 2011:
Met een ongebreidelde fantasie zonder zijn geloofwaardigheid te verliezen sleept Eric de Brabander je chronologisch en op herkenbare plaatsen van het ene avontuur van Arthur naar het andere zodat je op het laatst niet meer weet wat misschien autobiografisch is of wat gefantaseerd en waar het toeval een soms te grote rol speelt. Zoals schilders in bepaalde periodes van hun leven onder invloed van grote meesters staan is in dit boek zoals bij vele Latijns-Amerikaanse en Caribische schrijvers duidelijk de invloed merkbaar van Gabriel Garcia Marquez. Klonten aarde vallen knallend uit de mond van een patiënt, vlinders vliegen door scheepsgangen achterna gezeten door kakkerlakken, kolibries vliegen midden in de nacht om lampen en pikken ogen uit, chuchubis met een zwart kapje voor hun oog bezoeken doden, blauwe landkrabben kruipen uit een dode mond en de warawara opgeroepen door een voodooritueel zorgt uiteindelijk voor een gruwelijke einde van de hoofdfiguur. Het is dan ook een boek waarbij ik u alvast waarschuw voor schokkende beelden en dat u niet moet lezen als u alleen thuis bent en van dieren houdt en religieus bent en in gebedsgenezers, handopleggers, voodoo gelooft.
Lees meer