«Ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s.» – Lex de Jonge

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD (Haagsche Courant), 30 juni 2016:
Op het eerste oog lijkt ‘De blijmoedige leugenaar’ een sleutelroman over een van de meest omstreden kwesties die de lokale (Haagse) politiek de laatste jaren te verhapstukken kreeg. (…) We ontwaren [heel wat] real life-politici op ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s die de Haagse roman telt. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is veel meer dan een simpele ‘wie is wie?’ (‘en wie deed wat?’). (…) Het gaat Theo Monkhorst toch om iets anders. Om bijvoorbeeld de bijzondere liefdesrelatie in de roman tussen de liegende wethouder, zijn sterke vrouw en zijn nieuwe vriendin. En om de filosofische kwestie van wat taal allemaal vermag. Van wat woorden kunnen bewerkstelligen. (…) De tegenstrever van [de wethouder] in ‘De blijmoedige leugenaar’ is een Hagenaar die juist niet kan liegen, al zou hij willen. Deze gedreven kunstenaar lijkt uiteindelijk ook de val in te luiden van de opportunistische wethouder. De sympathie van Monkhorst ligt geheel bij de kunstenaar.
Lees hier het artikel
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal.» – Cor Gout

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Extaze.nl, 23 mei 2016:
(…) Een echte sleutelroman is ‘De blijmoedige leugenaar’ niet. Er zijn sleutels te vinden, maar die vallen niet altijd even gemakkelijk in het slot. Bovendien biedt het verhaal naast ‘versleutelde’ personages ook plaats aan personen die met hun werkelijke namen worden aangeduid. (…) Als je een sleutelroman (of een satire, wat een sleutelroman meestal is… ook dit boek) half-fictie kan noemen, dan bestaat het boek uit fictie, half-fictie en journalistiek. (…) De fictie verbreidt zich met name rond Tiddo, die de openheid van zijn Gronings landschap is kwijtgeraakt en, sinds de stad hem in zijn greep heeft gekregen, een politieke manipulator en leugenaar is geworden. (…) Ook de uitbeelding van de perikelen rond de ‘Culture Dome’ kent fictieve momenten, maar toch vooral journalistieke. De wijze waarop dit ultieme voorbeeld van Haagse hoogmoed via goedkope verkooptechnieken aan de man (het volk) is gebracht, heeft Monkhorst met verve en naar waarheid opgetekend. (…) Hoe Tiddo met machiavellistische technieken het gevaar te lijf gaat is te komisch beschreven om de passage hier te resumeren. Welk een genot om weer eens een boek te lezen over dingen die er toe doen, doortrokken van historisch besef en gekruid met kritiek, waarbij ook kleinere onderwerpen de aandacht krijgen. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is een uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’