Over ‘De laatste framboos’ van Elly Stolwijk in Pletterij, 19 september 2021:
‘de laatste framboos’ kun je zien als een memoriaal, een herinneringsboek ter nagedachtenis aan Renée Sterre. Het is een poging verlies op te heffen door het te bewaren, vast te leggen en op te slaan. (…) Het kind dat er maar even was, moest blijven, in nauwgezet gekozen woorden, in proza en poëzie en in door haarzelf gemaakt illustraties. (…) Met woorden worden alle zintuigen op scherp gezet. De auteur eist volledige aandacht. ‘Laat geen woord, geen letter ontsnappen aan je aandacht.’ Iets wat de lezer geen moeite zal kosten, want er staat geen woord te veel waardoor datgene wat er staat keihard binnenkomt. Dit komt mede door de intimiteit van het relaas. Prachtig wordt het ervaren proces, waaronder de zwangerschap, beschreven zoals alleen een vrouw dat kan. (…) Het gaat om ‘nieuwe woorden wegen’, taal te vinden bij momenten waarbij mensen meestal geneigd zijn te zwijgen. Ze zijn sprakeloos, lamgeslagen. Stolwijk doet het anders. Ze pakt de taal aan. ‘De taal moet dunner worden, dunner dan een vlies van traanvocht.’ Desondanks zijn de woorden waarmee de bevalling van het kind beschreven worden ontluisterend. Zeker voor diegenen die zelf een miskraam mochten beleven. En toch zijn de woorden verbijsterend mooi. (…) In het laatste gedicht vraagt Elly Stolwijk zich af in welke vorm haar kind voortleeft. Of het nu een meisje, een wezen van de overkant, een gaasvliegje of een vuursalamander is? Het antwoord mag duidelijk zijn. Ze is een indrukwekkend boek geworden dat ‘de laatste framboos’ heet.
Ezra de Haan schreef en schrijft recensies voor o.a. Literatuurplein, Antilliaans Dagblad en Caraïbisch Uitzicht.
Lees hierhier de recensie
Klik hier voor de presentatie in Pletterij
Meer over ‘de laatste framboos’
Tag: miskraam
«Liefdevol verhaal over het eilandleven en een persoonlijke tragedie.» – Dr. H.A. ten Hove
Over ‘De eed’ van Henry Toré voor NBD / Biblion, 28 oktober 2020:
De korte roman (of lange novelle) start met een begrafenis. In de 50-60’er jaren brengen de vrienden Oi en Lucien samen hun jeugd op Bonaire door, hun middelbare schooltijd op Curaçao en hun studie in Nederland en zweren er altijd voor elkaar te zullen zijn. Teruggekeerd probeert Oi met zijn lichtende voorbeelden – de sociaal bewogen priesters Camilo Torres, Dom Helder Camara, Paolo Freire en de lokale Mgr. Amado Römer – andere Bonairianen tot sociaal politiek bewustzijn te brengen. Na een miskraam van Oi’s vrouw krijgt deze een lesbische relatie, ongehoord in die tijd, laat staan op een klein eiland als Bonaire. Bij Oi slaan de stoppen door. Hij probeert zijn echtgenote en haar vriendin dood te ranselen, belandt in het gevang, raakt aan de drank en drugs. Mede hierdoor verwatert het contact met Lucien. Bij Oi’s te vroege dood blikt Lucien terug. Liefdevol verhaal over het eilandleven en een persoonlijke tragedie. Leest vlot weg. Toré (Curaçao, 1940) werkte ruim 30 jaar in het Bonairiaanse onderwijs. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De eed’