Bij het overlijden van Michaël Slory en Bea Vianen in Argus (nr. 46), 22 januari 2019:
Kort na elkaar overleden twee iconen van de Surinaamse literatuur: dichter Michael Slory en schrijfster Bea Vianen, beiden 83 jaar oud, nazaten van de jaren zestig. Weerspiegelt zich in hun tragische levensloop de geschiedenis van hun geboorteland? John Jansen van Galen heeft hen gekend. (…) Slory bleef dichten, over het alledaagse leven in Suriname, over straatvuil en stakingen, over Nelson Mandela en Hillary Clinton, over kokospalmen en de onbereikbare schoonheid van de zwarte vrouw. (…) Gedichten als het poëtisch commentaar op de actualiteit van een ‘absolute dichter’, die zijn levensprogram samenvatte als ‘Ik zal zingen om de zon te laten opkomen’. Maar ook in de verzuchting, die de titel is van een documentaire over hem: ‘Als de droom over is….’. (…) Bea Vianen was in 1957 als 21-jarige onderwijzeres naar Nederland vertrokken. (…) Uit haar debuutroman ‘Sarnami hai’ blijkt wel hoe goed ze ook het verstikkende Hindoestaanse milieu kende. In ‘Strafhok’ heeft ze heel Suriname beschreven als een wemeling van volksgroepen waarbinnen men elkaar voortdurend controleert en beloert. De benauwenis slaat de lezer tegemoet. (…). Ze was in die tijd bevriend met Adriaan Morriën en Marte Röling, later geremigreerd en opnieuw uit Suriname gevlucht, altijd opgejaagd, rusteloos zwervend, cirkelend om het land heen, om er niet heen terug te hoeven keren en er uiteindelijk toch eindigend in een schamel hospitaal.
Lees hier het artikel
Meer over Bea Vianen op deze site
Meer over Michaël Slory op deze site
Tag: Mulisch
«Het wonderkind van de Nederlandse literatuur.» – Ruud van Weerdenburg
Over de literatuur van Hans Plomp in Onderstroom boven (nr. 7.0, april 2015)*, 30 mei 2017:
Het wonderkind van de Nederlandse literatuur (….) Hans Plomp werd op handen gedragen als een interessante jonge schrijver die zich naar Nederlandse maatstaven ergens tussen G.K van het Reve, Bordewijk en Mulisch voortbewoog.(…) ‘De ondertrouw’ trad bij de Vlaamse uitgeverij Manteau aan het daglicht en Plomp – 23 jaar jong – werd op slag als een groot schrijver ontvangen. (…) Zijn dope-scene verslag ‘Amsterdams Dodenboekje’ viel alom in de hoofdstad in goede aarde. Decennia later hebben nog illustere figuren als Jeroen Brouwers en Adriaan Venema in hun boek vastgelegd hoeveel gewicht dit juweeltje voor hen had. (…)
*Met toestemming van de auteur op deze site geplaatst ter gelegenheid van het verschijnen van ‘Dit is de beste aller tijden. Een bloemlezing uit vijftig jaar dichtwerk’.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Dit is de beste aller tijden. Een bloemlezing uit vijftig jaar dichtwerk’
Meer over Hans Plomp bij Uitgeverij In de Knipscheer
«‘Vreemd eten’ is in alle opzichten een literair werk.» – Susanne Lammers
Over ‘Vreemd eten’ van Hans van Hartevelt in Leidsch Dagblad, 19 november 2008:
De doordachte volgorde van de verhalen werkt effectief, net als de stilistische trucs waarmee Van Hartevelt je krijgt in de hoek waar hij je hebben wil. Zoals in het openingsverhaal, een dag uit het leven van een ‘partymanager’ die een koninklijk banket moet organiseren. De adrenaline spuit uit de zinnen, maar op een manier die je niet direct kunt plaatsen.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Vreemd eten’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer