Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzism (‘Vivat Chris Hinze’ in rubriek Bebop Business), mei 2016:
Hoeveel Nederlandse musici worden geëerd met een biografie van 600 pagina’s? Boy Edgar moest het vorig jaar doen met 256 bladzijden. De loopbaan van John Engels werd door Jeroen de Valk in 224 pagina’s beschreven. Mijn eigen levensverhaal van Rita Reys beperkte zich tot 216 bladzijden. En zelfs de eerste 75 jaar van het veelbewogen leven van Hans Dulfer vulden niet meer dan 400 pagina’s.
Dat alles valt geheel in het niet bij de recente biografie van fluitist/componist/pianist Chris Hinze: 608 bladzijden op groot formaat (verschenen bij uitgeverij In de Knipscheer). De auteur Kees Ruys lijkt geen detail te hebben verwaarloosd. (…) De slotmonoloog van het boek is een beknopt credo. (…) ‘Maar als ik in mijn leven één ding heb gedaan, is het muziek maken zoals ik dat heb willen doen, met mensen die ik goed en prettig vond. Hoe die muziek genoemd wordt, interesseert me niet. Jazz, fusion, barok, wereldmuziek… give it a name.’ (…) De jazzcritici, onder wie ik, die zoveel bewondering hadden geuit voor The Present Is Past hadden aanzienlijk minder waardering voor Hinzes barok/jazz, en dat wordt in de biografie breed uitgemeten. (…) Ook bijvoorbeeld Dave Brubeck en Herbie Hancock verkochten gigantische stapels platen, maar bleven zich mateloos opwinden over het handjevol critici dat in jazzbladen met uiterst geringe oplage ongunstig over hun muziek oordeelde.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: nederlands-indië
«Het is een boek geworden.»
Interview met Janny de Heer door Moon Kager n.a.v. ‘De Barones’ op Mustreads or not!, 14 april 2016:
Als beroep heb ik ‘schrijfster’ vroeger nooit durven kiezen. Ik dacht er zijn er al zoveel die schrijven… ik weet nog de verbazing toen iemand publiceerde die jonger was dan ik. Het kon dus toch… Hoe je je zelf in de weg kunt zitten, he? Het verlangen naar ooit een boek te publiceren is gebleven. Toen wij als gezin aanvankelijk voor drie jaar naar Curaçao (werd later vier jaar) uitgezonden werden door de KM, dacht ik, ik ga niet drie jaar in de zon zitten. Ik kom met iets terug: een diploma of een boek. Het is een boek geworden.
Lees hier het interview
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Eigenlijk mooi uitgegeven boekwerken.» – André Oyen
Over ‘Extaze 16 – Film’ op Ansiel, 25 maart 2016:
In een soort dagboekfragmenten vertelt Pieter Verhoeff over de perikelen die hij meemaakt om zijn recente filmproject ‘The Tokyo Trial’ op de rails te krijgen. (…) Hans Muiderman noemt Adriaan Ditvoorst de meester van de beweging en de stilte, van het intrigerende grensgebied tussen zichtbaar en onzichtbaar. Dankzij dit bijzonder knap opgebouwde artikel komt een monumentaal werk weer tot leven. (…) Cor Gout beleefde aan boek en film ‘Rubber’ merkbaar plezier en deelt dat heel overtuigend met zijn lezer. Dit filmnummer brengt film op een vrij academische leest naar de lezer maar beschikt toch ook wel over de nodige toegankelijkheid. Mij persoonlijk charmeerde deze Extaze-uitgave vooral door de originaliteit van de onderwerpen.
Lees hier en hier de recensie
Meer over Extaze 16
«Deze biografie leest als een trein. Kees Ruys heeft uitstekend werk geleverd.» – Roger Nupie
Over ‘Chris Hinze, Een biografie’ van Kees Ruys, in De Auteur en op De Boekhouding, 24 maart 2016:
Chris Hinze was een pionier: hij zette world music en new age op de kaart lang voor deze termen waren ingeburgerd. Hij richtte een eigen label op, Keystone Music, waarop hij eigen werk en door hem geproducete platen uitbracht. En alsof muziek alleen nog niet voldoende is, toert hij heden ten dage met visuele concertprojecten. Net zoals Chris Hinze met een onvermoeibare vaart doorheen het leven, de wereld en muzikale genres raast, leest deze biografie als een trein. Kees Ruys heeft uitstekend werk geleverd met deze aaneenschakeling van anekdotes, getuigenissen van personen die Hinze van nabij meemaakten en diepgaande gesprekken met Hinze zelf, die zichzelf niet ontziet (zijn controledrift, niet onderhouden contacten).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«***** Een spetterend muzikaal en visueel spektakel.» – Rabin Gangadin
Over ‘Chris Hinze. Een biografie’ van Kees Ruys op Hebban, 7 maart 2016:
Zijn avonturen bezorgden hem een magazijn aan werkbare handvatten die voor hem zeer leerzaam bleken te zijn. De exclusief bij het boek uitgebrachte cd illustreert de veelzijdigheid van Chris Hinze als grote muzikale aanwinst. (…) De componist die even vaak van muziekstijl wisselde als een slang van haar huid is een ongekende virtuoos gebleken. (…) Het boeiende van deze uitgave is de muzikale wisselwerking tussen de adembenemende beelden en de indringende muziek, afgewisseld met persoonlijke verhalen en anekdotes. (…) Kees Ruys laat ook zien dat Hinze’s carrière een pleidooi is voor zijn eigen composities. (…) Dat waarmee hij zich verrijkte uit de vreemde culturen werd voor hem het uiteindelijke concept voor zijn muzikale expressie en improvisatie. De opgevangen exotische geluiden werden uitgedrukt in een nieuw soort intermezzo. Kees Ruys is er absoluut in geslaagd om middels dit 608 pagina’s tellend werk op een niet mis te verstane wijze een overzicht te bieden van het leven en werk van Chris Hinze.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De sfeer van het Indische leven is voortreffelijk weergegeven.» – M. Kruse-Gerhards
Over ‘Koude sambal’ van Peter Andriesse voor Biblion, 9 februari 2016:
Herinneringen van de auteur aan zijn jongensjaren in Indonesië in de jaren vijftig. In de korte stukjes komen vooral de belevenissen van hem en zijn oudere broer op het internaat tot leven, evenals de grote en kleine problemen van jongens die in een vreemd land, aanvankelijk wat onwennig en zonder veel contact met thuis, hun plaats tussen leeftijdgenoten moeten zien te vinden. De sfeer van het Indische leven is voortreffelijk weergegeven evenals de reacties van de jongen op het zeer Hollandse leven bij oom en tante, als hij alleen is teruggekeerd naar zijn vaderland. Deze 6de druk is vermeerderd met het verhaal ‘Kleine topografie, prille liefde’.
Meer over ‘Koude sambal’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Grappig, ontroerend en goed geschreven.» – Ton van der Molen
Over ‘Kerstverhalen voor Eva’ van Peter Andriesse op Hebban, 2 december 2015:
‘Kerstverhalen voor Eva’ is een bijzonder uitstapje van Peter Andriesse, die al zo’n 45 jaar prachtige romans en verhalen voor volwassenen schrijft. In zijn nieuwe boek bundelt hij de tien kerstverhalen die hij jaarlijks tussen 2004 en 2014 schreef voor de kleine Eva. Die groeide in die periode op van 3-jarige kleuter tot 13-jarige puber, de heldinnen van de verhalen groeiden met haar mee. Het resultaat van deze kersttraditie is een grappig, ontroerend en goed geschreven boekje voor alle leeftijden. Want niet alleen voor kinderen, ook voor volwassenen is er veel te genieten. (…) ‘Kerstverhalen voor Eva’ heeft alle kenmerken van een echte Peter Andriesse: het trefzekere taalgebruik, het gemak waarmee de vertelstijl van een ander genre, het jeugdverhaal, wordt gehanteerd en de ingehouden humor die makkelijk overgaat in ontroering.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Kerstverhalen voor Eva’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer
«An ambitious project for which she was extremely well suited.» – Harry A. Poeze
Over ‘Roep der verten’ van Lutgard Mutsaers in Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde 171 (Brill, 2015), oktober 2015:
Mutsaers has a long past in popular music studies, and has published on rock and roll, as embraced and adapted by Indo European musicians, and the Hawaiian music that was popular in the Indies as well as the Netherlands from the thirties to the sixties. Both competed with krontjong, and even threatened to push krontjong into oblivion. Now, she has fulfilled the promise to write the history of krontjong, and has done so with six hundred pages of dense print, an ambitious project for which she was extremely well suited. (…) This book with about 900 notes, with a very useful register of terms and names in krontjong, with short amplifications, with an index, with a timeline, offers another attraction. As a bonus there is a cd with 25 tracks, 19 historical recordings, first released between 1904 and 1957, and 6 ‘modern’ ones, attesting to the excellent quality of these kroncong asli recordings, which will ensure the powerful raison d’etre of this Indo music.
[KITLV/Royal Netherlands Institute of Southeast Asian and Caribbean Studies.]
«‘Krontjong’ en wat er over te zeggen valt komt ook echt tot leven.» – Albert Roessingh
Over ‘Roep der verten, krontjong van roots naar revival’ van Lutgard Mutsaers in De Ware Tijd Literair, 22 augustus 2015:
Krontjong blijkt drie betekenissen te hebben. In de eerste plaats een populaire muzieksoort die oorspronkelijk met de Portugezen een paar eeuwen terug naar Indonesië is gekomen en daar in een eigen vorm is opgenomen in de cultuur. Ten tweede is het een gitaarachtig muziekinstrument, waar die muziek dus naar benoemd is. En ten slotte als het werkwoord ‘krontjongen’ een bezigheid van jongemannen ’s avonds in de maneschijn. Namelijk om als groepje – gewapend met instrumenten als een gitaar en/of krontjong gitaar, een fluit (suling), een viool en een tamboerijn (pandeiro) – met weemoedige en ook wel ondeugende serenades meisjes uit de buurt het hoofd op hol te brengen. Het was voor de uitverkoren meisjes dan erg moeilijk om in slaap te komen, wanneer ze buiten in het maanlicht voorbij kwamen slenteren, zachtjes tokkelend op een gitaar en in een donker koor hun wijsjes van droevig zoet liefdesverlangen neuriënd. Ouders en overige familieleden maakten zich dan ook zorgen over de wellicht niet geheel zuivere om niet te zeggen voze bijbedoelingen van dit ‘krontjongen’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Roep der verten’
«Ghandi zou in njai Katinem een medestander hebben gezien.» – Levity Peters
Over ‘Rood en wit met blauw’ van Barney Agerbeek op MeanderMagazine, 7 juli 2015:
De Indo is de bastaard van Indonesië, de halfbloed, de Indo-Europeaan. Rood en wit zijn de kleuren van de Indonesische vlag. Vandaar de titel: Rood en wit met blauw, waarin de toevoeging met blauw de Nederlandse vlag toont. (…) Agerbeek en zijn ouders waren bannelingen. De poëzie van Agerbeek is doordrongen van het besef van gevangenschap in een lot dat je nooit verkozen hebt. (…) Het lijkt een niet aflatende boosheid te zijn van Agerbeek, dat het menselijke wordt geofferd aan het materiële. (…) Rood en wit met blauw is een prachtig uitgegeven bundel, subliem vormgegeven door Gracia Khouw en rijk geïllustreerd met werk van een groot aantal kunstenaars, en niet de kleinste.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rood en wit met blauw’
Meer over Barney Agerbeek bij Uitgeverij In de Knipscheer