Nederlandse literatuur – Uitgeverij In de Knipscheer

«Knap, droevig verhaal over het leven van een eenzame vrouw.» – Hans Loeve

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Boekhandel Riemer.nl, 22 april 2024:

Ellen leidt een nogal versnipperd, ongeordend en ongrijpbaar leven. Ze heeft een weinig opheffende jeugd gehad met een moeder die haar -vanuit een rigide geloofsopvatting en -uiting- klein hield en kleineerde waar ze maar kon. Ze zoekt zingeving in haar werk, maar ze lift mee op andermans werk en know-how en is zichzelf totaal kwijt. Ze stort zich dan op een liefde met Julian, dat echter misloopt. Later in het boek, als Ellen en Julian beide getrouwd zijn met een ander, probeert Ellen het opnieuw, maar ook dat mislukt. Haar liefdesleven met haar man Marc is nogal gezapig en Ellen heeft twee geliefdes buiten haar huwelijk. Niet verwonderlijk dat dit niet werkt. Melodramatisch wordt haar personage tot op de laatste bladzijde neergezet. Knap, droevig verhaal waarin opvoeding, het gebrek aan zelfrespect en vertrouwen, het leven bepalen van een eenzame vrouw.

Lees hier de boekentip
Meer over ‘Op alles wat ik ben’

«Laporte spreekt en zwijgt allerminst in zinderend verhaal waarin humor nooit ver weg is.» – Jan Stoel

Over ‘Zwijgen zweeg gezwegen’ van Johnny Laporte op Bazarow, 20 april 2024:

‘Zwijgen zweeg gezwegen’ is de titel van de debuutroman van Johnny Laporte (1952). Hij draagt zijn roman op aan de eerste generatie Indische Nederlanders. Laportes eigenlijke naam is John Rijken en hij is vooral bekend als gitarist bij onder meer de Oscar Benton Blues Band en Barrelhouse. Hij werd in Indonesië geboren en kwam met zijn familie in 1958 naar Nederland. De liefde voor Nederlands-Indië zit diep en heeft een mooie plek in de roman. De sfeer van het landschap, de geuren van het eten, de verwijzingen naar de taal. Laporte beschrijft het met liefde. De roman opent sterk. “Daar stonden ze dan met zijn drieën voor het grote ijzeren hek, waarachter een gigantische villa stond, statig en compleet met pilaren.[…] Ze wilden het terrein betreden, maar het grote kettingslot hield hen tegen.” We schrijven Wassenaar, december 1945. (…) Aanvankelijk denk je het om de familiegeschiedenis van de familie Broekhuis gaat. Maar dan kantelt het verhaal, wordt het verhaal spannend en gaat zelfs de maffia met zijn omerta (zwijgen!) een rol spelen. Er ontwikkelt zich een bloedstollend verhaal waarin het gaat om overspel, liefde, verlies en verdriet, onwrikbare vriendschap, jaloezie, ontkenning, een buitenechtelijk kind, witte en zwarte goena goena, de stille kracht, moord, de zwakke punten van iedereen, priesters met hun zwakheden, macht, afpersing, kisten met geld. De verhaallijnen buitelen over elkaar heen. Ieder personage blijkt zijn eigen verzwegen verhaal te hebben. (…) Laporte zet een wervelend verhaal neer in een meer dan dynamische stijl, waarin humor nooit ver weg is. (…) Laat je meevoeren in een gelaagd, zinderend verhaal met een diepere laag. Laporte spreekt en zwijgt allerminst.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgen zweeg gezwegen’
Meer over Johnny Laporte bij Uitgeverij In de Knipscheer

Interview met Peter WJ Brouwer

Over‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Rozet Arnhem, 11 april 2024:
Interview met Peter WJ Brouwer in het programma Uurtje Cultuurtje door Marlies Hogendijk. In het gesprek komen ook de illustraties van Albert Van Der Weide op het omslag en bij de vier deelpagina’s van de roman uitgebreid ter sprake. Peter WJ Brouwer leest ook enkele fragmenten uit zijn roman. De duur van het interview is 25 minuten. Het beeld is van Micha Peeters.

Kijk hier naar het interview
Meer over ‘Op alles wat ik ben’

«Knap portret van (anti)heldin met opmerkelijke precisie, poëtisch.» – Paul Gellings

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer in Argus, 10 april 2024:

(…) Ellen, hoofdpersoon van de jongste roman van Peter WJ Brouwer, (…) heeft twee geheime minnaars, Guy en Rico, is moeder van twee opgroeiende dochters, echtgenote van Marc, freelance journaliste en ze torst een beladen Rooms verleden met zich mee. Een jeugd getekend door onder meer een tirannieke moeder die aan Mariaverering doet (…) en haar grote maar gefnuikte liefde Julian. (…) Een verscheurde ziel dus. Ze zet zich af tegen haar achtergrond en kan er tegelijk niet van loskomen. (…) Zonder psychologie van de koude grond levert Brouwer een knap portret van zijn (anti)heldin. (…) Brouwer begint in het heden wanneer Julian de kop weer lijkt op te steken en daalt dan stapsgewijs af in Ellens jeugd (overtuigend tijdsbeeld van de jaren tachtig). (…) Het siert de auteur dat hij zich niet laat opjagen door de wetten van een lekkere plot en alle tijd neemt om hier en daar de spanning flink op te voeren. (…) Er is bij Brouwer altijd sprake van een opmerkelijke precisie, poëtisch maar zonder stijlbloempjes. In plaats daarvan een minimalisme dat klinkt en zingt en de lezer uitnodigt tot nieuwsgierig doorlezen. Waar gaat dat toch heen met Ellen? Heel gedurfd wat Brouwer maakt van alles wat zij is.

Lees hier de recensie ‘Mariabeeld met gebroken neus’
Meer over ‘Op alles wat ik ben’

«De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden.» – Marjet Maks

Over ‘De Madurese vriend‘ van Kees Ruys op Literair Nederland, 22 maart 2024:

In ‘De Madurese vriend’ reist schrijver Kees Ruys over de Indonesische archipel met als eindbestemming Pasir Putih, een badplaats op Oost-Java waar hij al vaak was. Het is misschien niet zijn laatste reis, maar wel een betekenisvolle. Hij beschrijft zijn terugkeer in een afscheidsbrief aan Djaman, een Madurees met wie hij veertig jaar bevriend is en met wie hij verstandhouding en vertrouwen heeft opgebouwd, maar die hij nog altijd niet begrijpt en dat is wederzijds. De auteur is melancholiek gestemd, want dit keer zal Djaman hem niet opwachten en tegemoet treden met de woorden dat hij hem al in zijn droom zag naderen. (…) Ruys verstaat de gave om zijn lezer mee te nemen op reis. Beelden, geuren, hitte, het zijn innemende, fraaie sfeerbeschrijvingen, nooit te zwaar, maar wel met diepgang. De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden. ‘De Madurese vriend’ is een ode aan een vriendschap, een melancholiek en meeslepend reisverhaal, dat moeilijk weg te leggen is. ‘Als ik aan Pasir Putih denk (…) is het er nog steeds een rommeltje, en onverdraaglijk heet, en gebeurt er zo ontstellend weinig (…)’. Tegen de achtergrond van hedendaags Indonesië met herinneringen aan weleer meandert de auteur tussen de vele personages en hun levensverhalen en verkeert hij met hen tussen hitte, stof en armoede en probeert hij de kracht van de vriendschap te ontdekken, maar kan die uiteindelijk niet echt in woorden vangen. En misschien hoeft dat ook niet, als het een zuiver gevoel is. ‘De Madurese vriend’ is (…) een bundeling van sentimenten, hallucinerende ervaringen en prachtige portretten van gewone mensen, maar ook van sferen en impressies van steden en dorpen en belevenissen tijdens Ruys’ tochten.

Lees hier de recensie
Meer over ‘De Madurese vriend’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Unieke bundel die melancholie en weemoed ontroerend concretiseert.» – Jan van Gulik

Over ‘Tegelijkertijd’ van Karel Wasch in Nieuwsbrief Meander, 24-03-2024:

(…) Wasch weet de thema’s melancholie en weemoed in een aantal gedichten op ontroerende wijze te concretiseren. Het gedicht ‘Betekenis’ is hier een mooi voorbeeld van. (…) Het gedicht opent met een beeldende scène, een jeugdherinnering. Het kind ligt in bed en herhaalt het woord ‘plaats’, zo vaak dat het op een gegeven moment geen betekenis meer draagt. De scène eindigt met een oordeel: ‘Misplaatst was het, een lege huls.’. Deze typering is werkelijk meesterlijk, poëzie op z’n mooist. Het woord ‘misplaatst’, waarin het woord plaats ligt opgesloten in de bestanddelen ‘mis’ en ‘t’, is werkelijk een lege huls. (…) Veel van de gedichten in ‘Tegelijkertijd’ hebben eenzelfde structuur (…) De dichter vangt aan met concrete beelden, (… ) en werkt naar een climax toe, een strofe waarin het gedicht een wending neemt. (…) Deze wendingen zijn interessant, ze amuseren of zetten aan tot denken. ‘Tegelijkertijd’ is een unieke bundel. (…) Wasch gebruikt onder andere (jeugd)herinneringen. Deze (jeugd)herinneringen verbindt hij in een aantal gedichten (…) aan het hier en nu. Vooral deze gedichten vind ik zeer de moeite waard. Ze bieden volgens mij inzicht in de boeiende reis van een dichter met ervaring.

Lees hier de recensie
Meer over Tegelijkertijd
Meer over Karel Wasch bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Mooi verhaal, goed geschreven, genuanceerd met treffende details.» – Michiel Horn

Over ‘Gentleman in slavernij’ van Janny de Heer op LinkedIn, 18 maart 2024:

Ik heb met plezier ‘Gentleman in slavernij’ gelezen. Complimenten! Mooi verhaal, goed geschreven, genuanceerd met treffende details. Een genoegen om te lezen. Hiervoor las ik ‘Staat en slavernij’. Mooi om te zien hoe een historische roman en een sociaalwetenschappelijke/-historische studie op elkaar aansluiten. Hoe ze elkaar aanvullen, versterken en verdiepen.

Michiel Horn is gepensioneerd antropoloog en socioloog.

Meer over ‘Gentleman in slavernij’
Meer over Janny de Heer op deze website

Presentatie ‘Voet in voet oog in oog’ van Elly Stolwijk nu op YouTube

Over ‘Voet in voet oog in oog’ van Elly Stolwijk in de Pletterij, 17 maart 2024:

Op 17 maart 2024 vond de presentatie plaats van ‘Voet in voet oog in oog’, het prozadebuut van dichter en beeldend kunstenaar Elly Stolwijk. Het boek, Stolwijk noemt het ‘een historie’, gaat het over de dwangarbeid van Nederlandse jongemannen in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. In Voet in voet oog en oog probeert Elly Stolwijk zich in te leven in de jonge dwangarbeider Fons, die later haar vader werd. Over die periode werd tijdens het verdere leven van Fons niet gesproken. Vanaf 15.30 op de tijdlijn van de registratie op YouTube gaat de presentatie over dit boek. Het interview van Peter de Rijk begint op 19.45 en duurt tot 47.00. “Ieder hoofdstuk over Fons telt 492 woorden, het aantal netto dagen dat hij in dwangarbeid doorbracht. Ik noem het ergens wel een keurslijf maar de beperking geeft ook heel veel vrijheid: 492 woorden is tegelijk heel overzichtelijk. Ik heb het grotendeels verzonnen, ik heb weinig heel concrete gegevens en ik heb geprobeerd om het zo waarachtig mogelijk te schrijven, maar of het waar is weet ik niet. Op het moment dat hij bevrijd was en op weg ging naar huis eind april 1945 kon ik de lange zinnen loslaten , want toen was hij geen dwangarbeider meer. Ik ben steeds trotser geworden op mijn vader.” Vanaf 48.00 tot 1.12.50 op de tijdlijn leest Elly Stolwijk fragmenten uit het boek afgewisseld door muziek uitgevoerd door Hans de Ruiter. Vanaf 1.13.15 wordt het eerste exemplaar uitgereikt aan René Versluis, voorzitter van de stichting Razzia Monument Rotterdam. In zijn dankwoord gaat René Versluis, net als Elly Stolwijk een van de naar schatting 1 miljoen kinderen van dwangarbeiders, in op hun eerdere samenwerking bij de opening van het monument.

Kijk en luister hier naar de presentatie
Meer over ‘Voet in voet oog in oog’
Meer over Elly Stolwijk bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Visionaire passage in ‘Op alles wat ik ben’.»

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Tips uit het boekenvak, 20 maart 2024:

De roman ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer blijkt zomaar ineens een visionaire passage te bevatten. De auteur is vanmiddag, net als zijn hoofdpersonage, ook met de racefiets gevallen en heeft ongelukkigerwijs zijn arm gebroken. Neeee, het is geen reclamestunt, maar een vervelend ongeluk. Luister dit door Bas Steman ingesproken fragment en schaf het boek aan tijdens de #Boekenweek. Wie anders kan een verhaal pakkender voorlezen dan Bas Steman, schrijver, journalist, regisseur (en wielrenner)? Het fragment komt uit de roman ‘Op alles wat ik ben’, publicatiedatum februari 2024. Eerder verscheen het als het verhaal ‘De Gazelle-man’ in Elders Literair.

Luister en kijk hier naar ‘De Gazelle-man’
Meer over ‘Op alles wat ik ben’

«…en wordt de roman er een voor alle tijden.» – Peter de Rijk

Over ‘Wat onbesproken bleef’ van Niek Bremen in Pletterij, 18 maart 2024:

(…) Bremen rept in ‘Wat onbesproken bleef’ over het zwijgzaam zijn van een personage. Het is het gevolg van wantrouwen en kwetsbaarheid. Deze keer betreft het de vader van het hoofdpersonage die het zwijgen boven het spreken verkiest. Tenminste, tot zijn Duitse vrienden komen om te drinken, te kaarten of het Horst Wessel Lied te zingen. Even lijkt de vader een ander, is het niet langer iemand die moeite met praten en trappenlopen heeft. Maar als zijn zoon over de oorlog en de dood van zijn Joodse moeder wil praten, stuit hij op stilzwijgen. (…) Indrukwekkend is de wijze waarop Bremen de twee kanten van de vader beschrijft, vooral van die stille, voor het raam zittende man. (…) Niek Bremen beschrijft eigenlijk al die mensen die de oorlog meemaakten en daarna door moesten leven. In stilte gehuld, met een hoofd vol vreselijke herinneringen. Families die daarmee moesten zien te leven… (…) Niek Bremen trekt je langzaam maar zeker in het verhaal en je wordt deelgenoot van alles wat Daniël denkt, voelt en moet meemaken. Hij leert zijn vader kennen op een wijze die allesbehalve prettig is. Desondanks blijf je lezen. Want als Bremen iets kan dan is het schrijven. (…) Hij kondigt onheil op een mooie wijze aan. Haast nog fraaier beschreven dan het sterven van de vader. Dit is typerend voor zijn proza dat strak, haast zakelijk is, maar wel met ieder woord op de juiste plek. Wie het boek leest, zal het later ervaren alsof hij een film heeft gezien. Een met geweldig acteerwerk, boeiende dialogen en ontluisterende scènes. Dit effect veroorzaken met letters op papier is het ware schrijven en slechts weinigen gegeven. Niek Bremen schreef over een man, over wie we veel te weten komen en tegelijkertijd haast niets. Het blijft maar gissen voor zijn zoon die het vooral van de verhalen van anderen moet hebben. En dan verdwijnt zijn vader in een poortje. En is weg… Daniël begrijpt dat het ondergaan van het kwaad niet alleen een ziekte van die tijd was. Het is een ziekte die in iedere tijd en in iedere werkelijkheid past, al zal die naar aard en omvang verschillen. Met deze regels legt de auteur een verbinding met het heden en wordt de roman er een voor alle tijden.

Lees hier de recensie
Meer over ‘Wat onbesproken bleef’
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer