Over ‘De overmaat van vergeten’ van Margreet Schouwenaar in Bazarow Magazine nr. 5, 1 februari 2020:
Bazarow Magazine publiceert als voorpublicatie van Margreet Schouwenaar drie gedichten uit haar nieuwe bundel ‘De overmaat van vergeten’. Een van de laatste regels in het titelgedicht is: ‘Iedereen wil kijken, niemand wil zien.’ Dat Schouwenaar een uitzondering is op deze regel blijkt uit ieder welgekozen woord in de verontrustende, maar schitterende bundel die ze schreef.
Lees hier verder
Meer over ‘De overmaat van ontbreken’
Meer over Margreet Schouwenaar bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Nederlandse literatuur
«Inge Nicole ziet schoonheid ook in lelijke dingen.» – Hettie Marzak
Over ‘Maanbrief aan het getij’ van Inge Nicole op MeanderMagazine, 3 februari 2020:
(…) De bundel is onderverdeeld in drie afdelingen van elk veertien gedichten. De afdelingen refereren aan de stand van de getijden van de zee: Hoogwater, Springtij en Doodtij. Ze lopen daarmee parallel aan de levensloop van elk mens. (…) Inge Nicole heeft de dood dan ook geenszins geschuwd in haar gedichten: de dood van haar vader is een terugkomend onderwerp, maar ook het rottingsproces van een dode vis wordt in ‘Neerslag in een spoelbak’ akelig nauwkeurig beschreven, net als een veld met gesneuvelde soldaten in de Eerste Wereldoorlog in ‘Rekwisiet in landschap’. De dichter kijkt met de blik van de beeldende kunstenaar en ziet daarom de schoonheid ook in lelijke dingen. Ze heeft de gave om zich heel goed in een ander te kunnen verplaatsen, of dat nu een ding, een dier of een mens is en ze schroomt niet om daarbij duidelijk in detail te treden, zoals in het beklemmende gedicht ‘Geknakt’ bij een foto van een Japans meisje. (…) Kwalitatief gezien maakt het niet uit of de gedichten gemakkelijk te doorgronden zijn of niet: de moeilijkheidsgraad bepaalt niet de intensiteit. Een relatief duidelijk en eenvoudig gedicht als ‘Geknevelde knuffels’ bij een afbeelding van een speelgoedbeest met een zak over zijn kop en een riem strak aangetrokken om zijn ledematen blijkt heel goed in staat om een wrange en onbehaaglijke indruk achter te laten. (…) De titel van de bundel brengt de aantrekkingskracht van de maan op het water in gedachten en de wisselwerking tussen maan en aarde. Zo beïnvloeden zij elkaar wederzijds, zoals ook de gedichten in deze bundel zich beurtelings met het ‘hogere’ en het ‘lagere’ bezighouden. Op het eerste gezicht lijkt de poëzie van Inge Nicole onschuldig; pas bij nadere beschouwing wordt een onderhuidse dreiging waarneembaar. Zoals ook de schoonheid van het getij verraderlijk kan zijn.
Lees hier de recensie ‘Twee keer kijken’
Meer over ‘Maanbrief aan het getij’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Juryleden van de debuutprijs let op! Hier is een kandidaat!» – Kees de Kievid
Over ‘Winterwater’ (Boek van de Week) van Lex Paleaux op Boekenbijlage, 3 februari 2020:
(…) De auteur Lex Paleaux laat de lezer in wisselwerking meekijken in de gedachtewereld van de protagonist Lex Paleaux in zijn jonge jaren, naar schatting vanaf de basisschool tot en met de eerste klas van de middelbare school. Wat is autobiografisch en wat is fictie? Wat de jonge Lex allemaal meemaakt gaat van luchtige zaken tot zeer heftige belevenissen. De stijl die de auteur daarbij gebruikt, mag nogal uniek genoemd worden. Hij beschrijft de emoties van Lex op zo’n onderkoelde manier, dat het nergens melodramatisch wordt. Maar ze komen zeker heel hard aan bij de lezer. Ze dragen onvermijdelijk bij aan een beklemmende sfeer. (…) Wie is Lex? Hij is de jongste zoon en heeft twee oudere broers. Zijn moeder, uit Friesland, heeft tijdens een vakantie haar Franse echtgenoot leren kennen, die haar naar Friesland is gevolgd. Lex kan het niet al te best met zijn ouders vinden. (…) Ook van zijn broers moet hij het niet hebben. (…) Dat de behandeling door ouders en broers uiteindelijk tot climax moet leiden komt langzamerhand steeds duidelijker naar voren. (…) Een boek dat je ontroert en lang zal bijblijven met een sympathieke hoofdpersoon met wie je zijn jeugd mag meebeleven. Geschreven in een stijl die je direct laat verlangen naar zijn volgende boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een pleidooi voor de literatuur op zich, de aard en de functie ervan, in een spel tussen auteur, tekst en lezer.» – Wim Rutgers
Over ‘Lambarosa’ van Annel de Noré in Antilliaans Dagblad, 1 februari 2020:
Het vuistdikke ‘Lambarosa’ is Annel de Noré’s derde roman, na ‘De bruine zeemeermin’ (2000) en ‘Een stem uit duizenden’ (2007) en twee verhalenbundels ‘Het kind met de grijze ogen’ (2004) en ‘Vers vlees oud bloed’ (2017). De roman telt in drie keer tien hoofdstukken, drie delen, ‘De grot’, ‘Scheidingsangst’ en ‘Ik’, die op het eerste oog nauwelijks iets met elkaar te maken hebben. In het eerste verhaal, ‘De grot’, proberen drie jonge mensen en drie kleine kinderen te overleven nadat hun vliegtuig op weg naar Suriname in een onherbergzaam berggebied is neergestort. ‘Scheidingsangst’ gaat over een veertiger met een aankomende midlifecrisis die verliefd wordt op een prostituee, die zwanger van hem raakt. Dat leidt tot grote problemen in zijn huwelijk. In deel 3, ‘Ik’ getiteld, vertelt een oudere nachtclubzanger die aan geheugenverlies lijdt hoe hij beetje bij beetje zijn verleden weet te achterhalen. Deze drie delen worden besloten met een dubbele epiloog. (…) Waar de eerste twee romans nog relatief gemakkelijk onder een noemer bleken te interpreteren, als een familieroman met sterk feministische trekken (‘De bruine zeemeermin’) en een roman die opnieuw gezins- en familierelaties thematiseert (‘Een stem uit duizenden’) , heeft de derde roman, ‘Lambarosa’, door zijn diversiteit aan verhaallijnen en motieven iets ongrijpbaars en ongenaakbaars als uitdaging voor de lezer. (…) ‘Lambarosa’ is een met hoge inzet geschreven en gecomponeerde roman die niet alleen in omvangrijkheid maar ook in veelzijdigheid en meerduidigheid de vorige twee romans overtreft. (…) Zo is ‘Lambarosa’ uiteindelijk een pleidooi voor de literatuur op zich, de aard en de functie ervan, in een spel tussen auteur, tekst en lezer.
Prof. dr. Wim Rutgers is als buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde verbonden aan de universiteiten van Aruba en Curaçao.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Lambarosa’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Debuut ‘onzichtbare’ schrijver.»
Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux in Haarlems Dagblad, 1 februari 2020:
(…) Schrijver Lex Paleaux is ongekend populair met zijn columns op de Facebookpagina ‘Je bent Haarlemmer als’. En nu is er zijn debuutroman ‘Winterwater’. (…) Het liefst zou hij zelf graag anoniem blijven. ‘Ik had het liefst mijn naam helemaal niet op de cover van het boek gehad. Ik, als schrijver, doe er niet toe. Ik vind dat de woorden ertoe doen, en het verhaal. Als je een naam of een plaatje koppelt aan het verhaal, hoe kan het verhaal dan van de lezer worden? Ik wil me zelf zo onzichtbaar mogelijk maken in dienst van het verhaal.’ Gezien de populariteit van zijn columns worden zijn fans op hun wenken bediend met ‘Winterwater’, een fictief drama op basis van feiten, beginnend met een moord, dat zich afspeelt in het Friesland van de jaren tachtig en negentig. (…) Hij groeide op in een gereformeerd milieu, dat hij op zijn zestiende ontvluchtte door naar Canada uit te wijken. (…) Ik ben lang zoekende geweest naar een thuis. Heb overal en nergens gewoond.(…)
Lees hier het interview/artikel van Hein Flach
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Nu weten we zeker dat de wereld bestaat en de dichter er ons naar toeschrijft.» – André Oyen
Over ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar op Lezers tippen lezers, 31 januari 2020:
(…) Samen met dichter, schrijver en kunstenaar Inge Nicole Bak heeft ze een programma gemaakt waar met behulp van een filmpje woorden aaneengeregen worden tot een programma van ongeveer drie kwartier, waarin beiden gedichten voorlezen en vertellen over hun werk. Voor middelbare scholen wordt dit programma aangevuld met schrijfopdrachten tot een programma van 100 minuten. In ‘De overmaat van ontbreken’ zijn doorleefde gedichten samengebracht. Het is mooi hoe ze in het gedicht ‘Zachtjes kindje’ toch een heel aparte kijk op verdriet geeft. In verbond laat ze muziek een bijzondere rol krijgen. Nu weten we zeker dat de wereld bestaat en de dichter er ons naar toeschrijft.
Lees hier het signalement
Meer over ‘De overmaat van ontbreken’
Meer over Margreet Schouwenaar bij Uitgeverij In de Knipscheer
Presentatie ‘Geef me je taal. Dat ik je beter versta’.
Over presentatie ‘Geef me je taal. Dat ik je beter versta’ van Hilda de Windt Ayoubi in Amigoe, 25 januari 2020:
(…) Bij de presentatie (in Nationale bibliotheek Curaçao) waren er lezingen van verschillende experts op het gebied van taal. Daarnaast werd de avond opgeluisterd door verschillende optredens en een interview [door Diana Lebacs en Laura Quast] met de schrijfster. Tijdens dit interview legde De Windt Ayoubi uit dat zij met dit boek de waarde van elke moedertaal voor de linguïstische erfenis van de hele wereld wilde belichten. Ook wilde ze aantonen dat een moedertaal in de eerste jaren van het onderwijs geen gevaar oplevert voor de ontwikkeling van het kind, maar juist een goede basis vormt voor de taalontwikkeling. (…)
Lees hier verder
Meer over ‘Geef me je taal’
«Scherpe schetsen van mens en wereld in heldere getuigenis.» – Dirk Kroon
Over ‘Het geluid van denken’ van Karel Wasch in Poëziekrant, januari-februari 2020:
Ernest Hemingway stelde dat elke schrijver ‘a sense of justice and of injustice’ dient te bezetten. Karel Wasch wekt met ‘Het geluid van denken’ de indruk dat hij een gevoel van onrechtvaardigheid bezit. Zijn scherpe schetsen van mens en wereld komen voort uit teleurstelling en ontreddering. (…) Hij lijkt beelden van de realiteit op te roepen als verzet tegen wat hij in wezen niet accepteert. Bij zijn aanklacht is boosheid hem niet vreemd. (…) Ontreddering en teleurstelling onthullen de eerlijkheid van een dichter die noch de wereld, noch zichzelf in heden en verleden spaart. ‘Het geluid van denken’ is een heldere getuigenis, geschreven vanuit een onder de oppervlakte schuilgaand geheel van onrechtvaardigheid.
Nieuwsgierig naar de hele recensie? Studenten kunnen een kopie aanvragen bij indeknipscheer@planet.nl
Meer over ‘Het geluid van denken’
Meer over Karel Wasch op deze site
«Een loflied op de taal van de Antillen.» – Hans Franse
Over ‘Geef me je taal. Dat ik je beter versta’ van Hilda de Windt Ayoubi op MeanderMagazine, 29 januari 2020:
De lijvige bundel van Hilda de Windt Ayoubi (1951), die als kind van Libanese ouders opgroeide op Curaçao, is veel meer dan een gedichtenbundel: het is een essay, maar ook een pamflet. Het is een eerbetoon aan Curaçaos schrijver Frank Martinus Arion. (…) en een waardige bijna indrukwekkende ode aan Pieter Muysken die zoveel deed voor de conservering en de beschrijving van Indiaanse minderheidstalen. (…) Zij ontdekte de kracht, de emotionele en pedagogische waarde van de moedertaal/minderheidstaal als lerares én in haar gezin. (…) De Windt Ayoubi raakte via haar liefde voor taal in het algemeen steeds meer in de ban van de minderheidstalen, ze zag hoe belangrijk de waarde ervan was voor de persoonlijke ontwikkeling van de sprekers. In feite zingt ze in een deel van de poëzie een loflied op de taal van de Antillen, die haar in haar jeugd werd afgeraden als middel voor intellectuele en economische ontwikkeling. (…) Hier schrijft iemand die iets ontdekt wat voor haar fundamenteel wordt: ze ontdekt het voertuig van de emoties, de taal van de bevolking op haar eiland en vindt dat belangrijker dan dat je er economisch wat aan zou hebben. Ze schrijft dat voor het grootste deel neer in een taal die niet de hare is. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geef me je taal’
Gedicht uit ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar op Laurens Jz. Coster
Uit ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar op Laurens Jz. Coster, 28 januari 2020:
Redacteur Raymond Noë maakt voor het blog Laurens Jz. Coster elke werkdag een keuze uit een poëziebundel van een Nederlandstalig dichter. ‘Dichter van de dag’ is op deze 28ste januari Margreet Schouwenaar (1955) van wie op 25 januari jl. ‘De overmaat van ontbreken’, haar tweede dichtbundel verscheen bij Uitgeverij In de Knipscheer. Het gekozen gedicht ‘Een minuut’ is ook geplaatst op Neerlandistiek.nl.
Een minuut
Zestig slagen om de hemel te zien, de neerkomende
regen, die steeds lichter tikt; onregelmatig tikt.
Het is tekort. Nog niet licht. Nog niets ruikt, het gras
zwijgt. Ik spreek opnieuw de tijd aan en kijk. Het
heden reikt naar het dun gesloten gordijn, rekt naar
het vel op straat dat glinstert als scherven glas hoog
in de nacht. Ook nu is het wederom laat. De laatste slag,
weer een dag een minuut kleiner. Ik herpak en zie gestaag
neerslag over het hele oppervlak. Soms valt een druppel
met de slag van een knikker. Hard. Droppels als noppen
betegelen een doorbuigend blad. Nu pas hoor ik het lied
van de neerslag. Het ruisen, het nauwelijks merkbare
geklap, de klokken in de goten. Nu pas zie ik de kleur
van het zompig gras, ruik ik de frisse geur van het blad.
Weer een minuut. O vertraag je slag. Verlangzaam de
dag tot het mechaniek verdampt. Het uurwerk van
de stroom stapvoets verzacht, zoetjesaan stilstand brengt
en alles in wasem laat. Ik heb de tijd gehad, dat kleine
strookje tijd, drie minuten waarvan alleen de woorden
resten en het sterfelijk licht dat zich terugtrekt in het hart
van het gras waar het zich genadig en onhoorbaar hervat.
Meer over ‘De overmaat van ontbreken’
Meer over Margreet Schouwenaar bij Uitgeverij In de Knipscheer