Lof van lezers voor ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout

coverEreeks6-OWH-Def«Roald Dahl, maar dan erger
Korte verhalen waar je lang over doet: Ten eerste omdat ze nogal zwaar op de maag liggen door de unheimische sfeer die van Turenhout aan de doodgewoonste situaties weet te geven. Ze schrijft over tamelijk verschrikkelijke onderwerpen die ze uit elkaar peutert tot tamelijk verschrikkelijke onderdelen. Roald Dahl, maar dan erger. Ten tweede omdat de personages moeilijk aan het einde van een verhaal van je af te schudden zijn, dat zal met de zintuiglijke schrijfstijl te maken hebben. Het is lastig afstand bewaren als je spiegelneuronen steeds meedoen met wat je leest. Ten derde omdat je ze zeer zorgvuldig moet lezen want elke detail doet er toe, van Turenhout spelt niet voor je uit wat er gebeurt, lezen is werken bij haar. Als je een verhaal voor de tweede keer leest zie je dat het er echt allemaal stond, maar dat je details gemist hebt omdat je je eigen blik niet los kon laten. Tip: stap uit je eigen hoofd en kruip in het hare. ‘Lezen is denken met andermans hoofd’, dat schijnt een citaat van Schopenhauer te zijn. Waarnemen en denken met het hoofd van Dieuwke van Turenhout: echt een heel raar gevoel. En een aanrader.
Bron
Meer over ‘Olifanten warm houden’

«Diana Tjin schreef een boek over haar tienerjaren in de Bijlmer.» – Andrea Huntjes

VoorplatBijlmerliedje-75Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin in Folia, 19 februari 2019::
‘Amstel was voor mij een belangrijk station. Dit was het scharnierpunt tussen de Bijlmer en de stad. Vanaf hier stapte ik van de bus over op de tram en ging ik het centrum in. Ik heb hier vaak gewacht na feestjes, denkend aan de leuke jongens die er waren.’ Tegenwoordig werkt Diana Tjin bij de Universiteitsbibliotheek als erfgoed-catalograaf. Ze heeft klassieke talen gestudeerd aan de UvA. ‘Een Bijlmerliedje’ is haar tweede roman, nadat ze in 2017 debuteerde met ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’. Haar tienerjaren speelden zich af in de Bijlmer. Een fijne tijd, vond ze, en dat wilde ze in haar boek duidelijk maken. Vandaag leg ik met haar de weg af die zij in de jaren zeventig dagelijks maakte: vanaf Amstel naar station Strandvliet, richting de flats van Dennenrode en eindigend bij de Bibliotheek aan het Bijlmerplein. ‘Een Bijlmerliedje’ gaat over Sheila, een pubermeisje dat opgroeit in de Bijlmer van de jaren zeventig. Dat klinkt bekend, ‘maar het is niet helemaal autobiografisch, hoor’, zegt Diana. Het boek is opgebouwd rondom muziek, de Bijlmerliedjes. ‘Mijn broers en ik gaven die naam vroeger aan muziek die we leuk vonden. Dan hoorden we een nieuw nummer op de radio en zeiden we: “Dit is echt een Bijlmerliedje!” Het is lichte soulmuziek, lekker vrolijk. Het moet een beetje dansbaar zijn.’ (…) Folia is het journalistieke medium van de Universiteit van Amsterdam (UvA).

Lees hier het hele artikel/interview
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin

«Mooi tijdsdocument in een prettige en heldere stijl.» – Arjen van Meijgaard

Opmaak 1Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink op Extaze, 15 februari 2019:
Met ‘Zwijgplicht’ heeft Theo Stokkink een interessante en veelomvattende familiekroniek geschreven. Hij zet hiermee het werk voort van de Vlaamse schrijfster Elisabeth Marain die in 1994 was begonnen aan een trilogie over de Eerste Wereldoorlog, getiteld ‘De vluchtelingen’. Het derde deel is er echter nooit van gekomen en met haar toestemming heeft Theo Stokkink drie decennia later het laatste deel geschreven. Een belangrijke motivering daartoe was dat zijn moeder, Hélène Borret, de hoofdpersoon is van het grotendeels op historische feiten gebaseerde verhaal. (…) Naast zijn rijke leventje in Amsterdam heeft Theo Borret te maken met de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog die het neutrale Nederland zijdelings raken, al was het maar vanwege de vluchtelingen die vanuit Vlaanderen naar Nederland komen. (…) Om toch te voldoen aan de maatschappelijke druk die op homoseksuelen rust om als getrouwde man door het leven te gaan, huwt hij zijn huishoudster, een gewezen prostituee. Wat nog ontbreekt is een kind om het gezinsleven te vervolmaken. (…) De lezer voelt al aankomen hoe het echtpaar aan een kind kan komen. Het gezin zal worden aangevuld met een vondelinge, waarschijnlijk een wees, die met de vluchtelingenstroom is meegekomen. Hier komt Hélène het verhaal binnen. Gedetailleerd schetst Theo Stokkink het leven van de bovenklasse aan het begin van de twintigste eeuw. (…) De exodus van vluchtelingen uit Vlaanderen tijdens de Eerste Wereldoorlog is waarschijnlijk niet bij veel mensen bekend. (…) Het is niet moeilijk de verbinding te leggen met onze tijd, waarin vluchtelingen huis en haard verlaten om elders een nieuw leven op te bouwen. (…) Samen met deze tragiek en de worsteling van Theo over zijn geaardheid kan het centrale thema het best samengevat worden met het begrip ‘identiteit’. In hoeverre wordt je identiteit bepaald door je geboorte, je opvoeding en je eigen keuzes? Daarover zwijgen is klaarblijkelijk niet de juiste oplossing, zeker niet als het zwijgen opgelegd wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site

«De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap.» – Romain John van de Maele

Groen Omslag def2Over ‘Wakker vallen’ van Els de Groen op MeanderMagazine, 15 februari 2019:
(…) Er zijn pretentieloze gedichten die me echt aanspreken, zoals ‘Waarheid’. (…) Els de Groen is vaak een pragmatische dichteres, zoals blijkt uit ‘Hiernamaals’. (…) In een gedicht als ‘Randstad’ treedt ze echter als een geëngageerde, principevaste observeerster naar voren. (…) Niet alleen de ‘Randstad’ werd gekalanderd, ook het leven van de nijvere inwoners van de kuststrook werd door de mangel gehaald. Els de Groen illustreert dit in het gedicht ‘Kijkers’ [met] een tafereel dat behoorlijk kritisch is, maar ook een pragmatische houding verraadt. (…) Het pragmatisme van Els de Groen is niet haar algemeen richtsnoer, het is een dichterlijke houding om soms ongemakkelijke inhouden door te geven. (…) ‘Meisjes’ illustreert niet alleen een verworven inzicht, maar ook dat er verschillende waarheden bestaan, niet in de zin zoals politici en populisten het woord misbruiken, maar in de fenomenologische context die elke vorm van verstehen meebepaalt. (…) De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Wakker vallen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Wat een schrijftalent heeft Helen Knopper toch.» – André Oyen

VoorplatOnbesproken3_Opmaak 1.qxdOver ‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper op Lezers tippen lezers, 14 februari 2019:
‘Wel, als ik iets niet begrijp, dan is het de tijd, wanneer ik terugkijk op een afgelopen periode, is omgevlogen, terwijl ik gefocust ben op het heden de tijd zo traag gaat, dat de seconden als het ware gaan klonteren en de tijd onverteerbaar wordt.’ (…) Naar aanleiding van haar ziekbed begin 2017 schrijft ze in 2018 haar nieuwe roman of liever novelle ‘Het onbesproken beeld.’ (…). Wat een schrijftalent heeft Helen Knopper toch. En zelfs een gescheurde aorta kan de kracht van haar verbeelding niet temperen.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Het onbesproken beeld’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

De geschiedenis van de mooie Beatrice is een aangrijpend, waar gebeurd verhaal.

Margreet HoflandOver ‘Duizend levens’ van Margreet Hofland in Pandora, nr. 1, februari 2019:
‘(…) De geschiedenis van de mooie Beatrice is een aangrijpend, waar gebeurd verhaal. Ze was jarenlang opgesloten en misbruikt door haar adellijke vader, Conte Francesco Cenci. Op een dag lukte het haar om hem samen met een knecht van het balkon te duwen. De graaf overleed. Helaas werden in het kasteel waar ze opgesloten zat, de bebloede lakens gevonden en Beatrice werd beschuldigd van moord. Dit alles vond plaats op 11 september 1598. Precies een jaar later, op 11 september 1599 werd ze onthoofd. In 2001, weer op 11 september, wist ik waar mijn volgende boek over zou gaan. Het was voor mijn gevoel allemaal té toevallig. (…)’ Pandora is een tweemaandelijks tijdschrift voor kunst en literatuur.
Lees hier of hier het artikel
Meer over ‘Duizend levens’
Meer over Margreet Hofland bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Bijzondere gedichten in een verzorgde stijl.» – Paul Lips

VoorplatSevenster-75Over ‘Bloemen in de regen’ van Arjen Sevenster op Spaarnestroom, 14 februari 2019:
‘Bloemen in de regen’ is de titel van de onlangs verschenen poëziebundel van Arjen Sevenster. Het is een bijzondere verzameling gedichten met verschillende thema’s, in een verzorgde stijl. De bundel is opgedeeld in hoofdstukken, maar wellicht is de omschrijving ‘verzamelingen’ hier meer op z’n plaats, met titels als ‘Zee’, ‘Verlangen’, ‘Vloedlijn’ en ‘Touwladder’. Het openingsgedicht ‘Tijd’ is direct een schot in de roos. De dichter beschrijft het fenomeen ‘tijd’ als ‘een tovenaar die uit het niets / al wat bestaat tevoorschijn haalt’. De tijd zelf blijft onzichtbaar, ‘op schaduwen op zonnewijzers na’. (…) In dit gedicht is de tijd een tovenaar, die met zijn hand het zandglas keert. De schrijver van het vers beseft dat de tijd die je als mens hebt eindig is. (…) Mooi zijn de spirituele regels die Sevenster schrijft. (…) Ook al is het verval, de eenzaamheid en de dood dichtbij, en zingt het verlangen naar de aanwezigheid van een Allerhoogste door de regels heen, er is in ‘Bloemen in de regen’ ruimte voor natuur en een vleugje erotiek. (…)
Lees hier de recensie
Meer over Arjen Sevenster

«Boeit door knappe beeldspraak en dialogen – André Oyen

coverEreeks6-OWH-DefOver ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout op Lezers tippen lezers, 12 februari 2019:
In het titelverhaal ‘Olifanten warm houden’ heeft een man zijn vrouw bij een auto-ongeluk verloren. Zijn dochter zit in India (project voor opvang van verwaarloosde olifanten?). Hij probeert zelf te overleven door contacten te leggen met een bewaker van de fietsenstalling, een caissière en de buren. De verhalen hebben niet altijd een duidelijk plot, maar weten de lezer te boeien door een knappe beeldspraak en knappe dialogen. Het zijn ook verhalen met een donker randje die de lezer soms een stomp in de maag geven en aanzetten tot lezen en herlezen.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Olifanten warm houden’

«Ambitieuze, maar geslaagde debuutroman.» – Theo Jordaan

VoorplatDeweinigen-75Over ‘De weinigen’ van Lucas Hirsch op Alles over boeken en schrijvers, 12 februari 2019:
(…) Lucas Hirsch heeft met ‘De Weinigen’ een ambitieuze, maar geslaagde eersteling afgeleverd. (…) Als de bank waar hoofdpersoon Jonas Staal als Intelligence Officer tijdens de financiële crisis in de problemen komt is een overname onvermijdelijk. Tijdens deze heikele periode doet Jonas Staal diverse onderzoeken tot in de diepe krochten van de financiële wereld. Onderzoeken die die zich meestal in het grijze gebied van wat wettelijk is toegestaan bevinden en met regelmaat de grens ervan overschrijden. (…) De stijl die Lucas Hirsch kiest om het verhaal van ‘De Weinigen’ te vertellen is uitstekend gekozen. Korte, bondige zinnen, soms maar een paar woorden lang, gegoten in stijlvolle roman. ‘De Weinigen’ doet trouwens in veel opzichten denken aan de betere crime noir novel, waarin de hoofdpersoon het lot niet kan ontlopen. Je proeft door de gehele roman heen de kans dat het fout afloopt voor Jonas Staal. Zowel beroepsmatig als privé loopt alles langzaam maar zeker op de klippen. Toch doet dit gegeven geen enkele afbreuk aan de spanningsboog. Sterker nog het verhoogt de spanning. Kortom Lucas Hirsch heeft met ‘De Weinigen’ een geslaagde debuutroman geschreven die smaakt naar meer.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De weinigen’

«Luyendijk kreeg datgene wat de financiële wereld aan hem kwijt wilde. Maar dat was lang niet alles.»

etalageBij de presentatie van ‘De weinigen’ van Lucas Hirsch in Athenaeum Boekhandel Haarlem op 10 februari 2019:
(…) Lucas Hirsch schrijft met kennis van zaken; let wel, het gaat hier om de wereld van het grote geld, de banken en beurzen. Is deze roman daarmee wellicht een sleutelroman? De roman is immers de ideale vorm om te kunnen zeggen, dus schrijven, wat je wilt. Het is fictie. Maar dan wel fictie die in dit geval de waarheid blootlegt van een grimmige wereld waarmee we al een zeer lange tijd te maken hebben. (…) Bijzonder aan deze ‘pageturner’, want dat is ‘De weinigen’, is de helderheid. Geen moment is het nodig je in de wereld van banken en beurzen te verdiepen. Hirsch schrijft precies genoeg om duidelijk te maken wat er speelt en hoezeer zijn personage Jonas Staal zich daarvan bewust is. Hij weet immers alles van de waarheid áchter de waarheid en de effecten van ‘fake news’. Maar wie valt er nog te vertrouwen en hoe paranoia word je als je in een wereld werkt waar slechts ego en ambitie ertoe doen? (…) Lucas Hirsch zoekt naar antwoorden in ‘De weinigen’. Als begenadigd dichter kent hij de kracht van het woord en gebruikt die dan ook ten volle. Waar menig dichter met moeite een verhaal schrijft, start Hirsch meteen met een schijnbaar moeiteloos geschreven en indrukwekkende roman. (…)
Lees hier de inleiding bij de presentatie
Meer over ‘De Weinigen’