Over ‘Dubbelbloed’ van Ethica Voorn op Ansiel, 4 juli 2018:
(…) ‘Ik ben een halfbloedje, mijn vader is Surinaams en mijn moeder Nederlands,’ vertelde de 10-jarige Etchica op school tijdens een spreekbeurt. Half, ze telde zeker niet mee, waarom zou het geen twee-bloed zijn? Maar die vraag durfde ze niet te stellen, ze had er al genoeg werk aan zich staande te houden op school waar ze altijd geplaagd werd. En nee, een ‘mulat’ was ze evenmin, antwoordde ze later op vragen. Haar ‘meest zwarte neef’ bracht uitkomst. ‘Niks halfbloed! Dubbelbloed ben je!’ Twee ouders, twee culturen, twee soorten bloed. (…) De ene keer wint het vaderland, de andere keer het moederland. Uiteindelijk, aan het eind van de tocht, komt ze tot de conclusie dat ze de vruchten plukken zal van haar dubbele bloed. Een beklijvend knap boek over een dappere zoektocht naar een identiteit.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
Tag: Nederlandse literatuur
«Een van de grootste troeven van ‘Ik wordt’ is ongetwijfeld het onteugelbaar taalgebruik.» – André Oyen
Over ‘Ik wordt’ van Harry Vaandrager op Ansiel, 30 juni 2018:
(…) Een boek van Harry Vaandrager lees ik persoonlijk heel graag voor onder meer zijn uniek taalgebruik en dat geldt heel zeker voor zijn laatste roman ‘Ik wordt’ waar je in nog geen zestig pagina’s een onvoorstelbare woordenvloed, gemarineerd, in woord- en taalkunst over je heen krijgt. ‘Ik wordt’ bestaat uit drie redevoeringen die een smid geeft omdat hij zich moet zich verantwoorden voor de verdwijning van ene Kiki, een vrouw die hij naar eigen zeggen slechts viermaal ontmoette. Hij windt er geen doekjes om en pleit schuldig, tegenover zijn onzichtbare en onhoorbare toehoorders (het is een monoloog) geregeld aansprekend met ‘heren’, ‘mijne heren’ of ‘meneer de rechter’. (…) Harry Vaandrager geeft in de vlijmscherp gebalde roman ‘Ik wordt’ met mokerende en tegelijk vloeiende zinnen vorm aan de paradox van de ik-figuur. Tussen breuk en versmelting twijfelt zijn hele zelfonderzoek, dat een hellevaart wordt. Aan de ene kant wil hij het nu scheiden van het toen, aan de andere kant wil hij dat verleden voortdurend opnieuw beleven. Een van de grootste troeven van ‘Ik wordt’ is ongetwijfeld het onteugelbaar taalgebruik van de auteur waarin hij zijn zinnen met een haast baldadige kracht visueel maakt.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Ik wordt’
Meer over Harry Vaandrager bij Uitgeverij In de Knipscheer
Yvon Muskita levert bijdrage aan Moluks theaterproject ‘Aan de andere kant’
Over ‘Snijden & stikken’ van Yvon Muskita in De krant van Midden-Drenthe, 5 juli 2018:
Zaterdag 14 juli 2018 werden in voormalig kamp Westerbork opnames gemaakt voor videobeelden in het eerste deel van de theatertrilogie ‘Aan de andere kant’, Een tijdelijk verblijf. De opnames verbeelden een passage uit de roman ‘Snijden & stikken’ van Yvon Muskita. Het gaat om een scène in een badhuis van een Moluks woonoord in Nederland, waarbij de vrouwen de kinderen aan het wassen zijn. De theatervoorstelling is te zien in september en oktober 2018 in Appingedam, Hoogkerk en Bovensmilde. ‘Aan de andere kant’ is een driejarig theaterproject van Adak-theater over de Nederlands-Molukse geschiedenis. (…) De hoofdrollen in de voorstellingen worden vertolkt door Roger Goudsmit, Nynke Heeg en Nel Lekatompessy (op film). De regie is in handen van Hiepie Hoogeveen en Mietji Hully. (…)
Meer over Yvon Muskita bij Uitgeverij In de Knipscheer
Lees hier het artikel
Meer over ‘Aan de andere kant’
Meer over de Molukse geschiedenis bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Boeiende en authentieke poëzie.» – Ko van Geemert
Over ‘Alsof men alles loslaat’ van Michaël Slory voor NBD / Biblion, 9 juli 2018:
(…) Michaël Slory, de ‘grand old man’ van de Surinaamse literatuur (samen met de 91-jarige Shrinivási), verdient deze nieuwe bloemlezing ten volle. Slory laat zich evenzeer inspireren door de vlucht van een vlieger, als door het leven van Anton de Kom. En dat levert boeiende en authentieke poëzie op.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Alsof men alles loslaat’
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Roept zonder mooischrijverij een wereld op van plattelandsleven.» – Wijnand Steemers
Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot voor NBD / Biblion, 5 juli 2018:
(…) Poëziedebuut [van Friese dichter] in het Nederlands. Titelgedicht biedt een mise-en-scène van haven, polder en uitzicht op zee (zie de strandgrot op omslag). Zes afdelingen, waarvan de eerste een vierluik. De eeuwige terugkeer van leven en sterven van mens en dier in de natuur – met name het veenlandschap – eist continu thematische ruimte op, waartegen de ‘ongelovige’ dichter taal en herinneringen inzet en poëtisch bezweert: ‘openbaring mankeert’. Citaten uit werk van Lowry, Dante, Dickinson e.a. zijn met een YouTube video-link aangegeven. Roept zonder mooischrijverij een wereld op van plattelandsleven met baggeraars, turfstekers, vissers, kerkklokken, observaties van vogels, zelfs wielrennen (Huez). (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’
«In deze autobiografie beschrijft Etchica Voorn haar bi-raciale achtergrond.»
Interview over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn in Opzij, 3 juli 2018:
(…) Mijn moeder was een echte feministe, en dat kon je bij haar aan alles merken. (…) Ik ben ook altijd doordrongen geweest van het feit dat ik economisch zelfstandig moet zijn. (…) Dit boek betekende voor mij: ergens voor uitkomen en vooruitkomen. Een soort van uit de kast komen. (…) Van mijn twee oma’s, de Surinaamse en de Drentse, heb ik mijn twee culturen geërfd, mijn dubbelbloed. Het is een heel heftig en gevoelig thema, maar ik heb het wel luchtig opgeschreven. Het moest er gewoon uit. (…) De problematiek van ‘Dubbelbloed’ is herkenbaar voor iedereen die in twee culturen is opgegroeid. (…) Ik ben heel blij met alle lovende recensies en reacties op het boek. Ik durf nu ook pas te zeggen dat ik schrijver ben, dat kreeg ik eerder niet uit mijn strot. (…)
Lees hier het hele interview
Meer over ‘Dubbelbloed’
«Actuele, krachtige roman.» – Theo Vos
Over ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen voor NBD / Biblion, op 5 juli 2018:
Gedreven door zijn hartstocht voor democratie en het vrije woord, interviewt journalist Paul Goedemont mensenrechtenactivisten. Als hij in 2013 in Istanbul de Turkse activiste Aysel spreekt, raakt hij met haar verzeild in de bloedig neergeslagen opstand op het Taksimplein. Hij is zwaargewond, zij spoorloos verdwenen. Deze gebeurtenis, de terroristische aanslagen in Parijs op Charlie Hebdo en concertzaal Bataclan in 2015, en de dood van zijn geliefde partner John, brengen Goedemont in een depressie met writer’s block. Op aanraden van zijn zus keert hij terug naar Parijs om zichzelf te hervinden. Daar groeit iets moois tussen hem en de Iraanse fotograaf Barry. Ook al heeft die een vrouw en kinderen, het geeft hem hoop. Maar die wordt wreed door de actualiteit gesmoord. Een niet bepaald vrolijke, maar helaas actuele, krachtige roman die een aansporing wil zijn om de menselijke vrijheden te verdedigen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De rijkdom van een dubbele identiteit.» – Sander Becker
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn n.a.v. OPZIJ Literatuurprijs 2018 in Trouw, 5 juli 2018:
(…) En zo staat Voorn ineens middenin twee actuele maatschappelijke debatten: over de positie van vrouwelijke schrijvers en over etnische identiteit, het thema van haar boek. (…) Met blond haar en een getinte huid zat ze altijd tussen twee culturen in. ‘Halfbloedje’, hoorde ze vaak. Heel kleinerend, ook door dat ‘-je’. Ze raakte er als kind aan gewend, maar fijn voelde het nooit. Toen een Surinaamse neef een keer zei dat ‘dubbelbloed’ de lading beter dekte, wist ze meteen: ‘Dat wordt ooit de titel van mijn boek.’ Haar roman gaat over de rijkdom van een dubbele identiteit, maar ook over je nergens helemaal thuis voelen. (…) De boodschap is universeel: je mag zijn wie je bent. Zwart, wit of iets ertussenin. “Ik heb het boek nooit als statement bedoeld”, besluit Voorn. “Maar dat is het toch geworden.” En ‘halfbloed’ gaat wat haar betreft de geschiedenis in als het woord dat we in 2018 vervingen door ‘dubbelbloed’.
Lees hier of hier het interview
Meer over ‘Dubbelbloed’
Etchica Voorn wint met haar prozadebuut ‘Dubbelbloed’ de OPZIJ Literatuurprijs 2018
Dinsdagavond 3 juli 2018 is op een feestelijke bijeenkomst in EYE Amsterdam uit de shortlist van tien genomineerden Etchica Voorn met haar prozadebuut ‘Dubbelbloed’ als winnaar van de OPZIJ Literatuurprijs 2018 bekendgemaakt.
De OPZIJ Literatuurprijs is een stimulering die jaarlijks wordt uitgereikt. In aanmerking komen titels die bijdragen aan de bewustwording, emancipatie en ontplooiing van vrouwen. Daarnaast moet de winnende titel Opzij hebben gegrepen vanwege de literaire kwaliteit en de impact op onze maatschappij. De prijs wordt sinds 1979 uitgereikt. Grote namen als Hella S. Haasse, Doeschka Meijsing en Manon Uphoff ontvingen eerder de prijs als erkenning voor hun literaire werk. De prijs bestaat uit erkenning voor het literaire werk en een halve bitcoin, met een waarde van ruim 2.500 euro. De tien genomineerde boeken voor de shortlist van de OPZIJ Literatuurlijst 2018 – in alfabetische volgorde van de auteur – zijn: Griet op de Beeck met ‘Het beste wat we hebben’, Renate Dorrestein met ‘Dagelijks werk’, Laura van der Haar met ‘Het Wolfgetal’, Hella de Jonge met ‘Hartschade’, Charlotte Mutsaers met ‘Harnas van Hansaplast’, Nina Polak met ‘Gebrek is een groot woord’, Marieke Lucas Rijneveld met ‘De Avond is ongemak’, Aya Sabi met ‘Verkruimeld land’, Etchica Voorn met ‘Dubbelbloed’ en Jolande Withuis met ‘Raadselvader’.
Klik hier voor juryrapport
Meer over ‘Dubbelbloed’
«Nergens larmoyant of sentimenteel tekent ze openhartig haar herinneringen op in ragfijne trefzekere miniatuurtjes.»
Juryrapport ‘Dubbelbloed’ OPZIJ Literatuurprijs 2018 in Opzij, nr.5, juli 2018 :
In het autobiografische ‘Dubbelbloed’ doet Etchca Voorn verslag van de zoektocht naar haar eigen ik. Als dochter van een Nederlandse moeder en Surinaamse vader die op haar vijfde uit elkaar gingen, voelt ze zich nergens echt helemaal thuis. Het thema is inmiddels bekend in de literatuur , maar Voorn heeft het vermogen om in ragfijne trefzekere miniatuurtjes te schetsen wat het voor haar betekent om niet wit en niet zwart te zijn. Nergens larmoyant of sentimenteel tekent ze openhartig haar herinneringen op. Het is alsof ze zelf nog altijd verbaasd is als ze haar Drentse grootvader vanuit de kamer hoort roepen of haar moeder al weg is ‘met die zwartjes’. Tegelijkertijd moet haar Surinaamse oma naar wie ze als meisje jarenlang onbeantwoorde brieven schreef, niets van haar hebben als ze de 92-jarige dame eindelijk ontmoet. Het schrijnt en schuurt in dit boek. Voorn hunkert, maar ze veroordeelt nooit. Dit plus haar vermogen om naast haar pijn, de rijkdom te zien van haar dubbele afkomst, maakt dat haar verhaal voor alle dubbelbloedigen maar ook voor enkelbloedigen invoelbaar wordt.
Meer over ‘Dubbelbloed’
Virusvrij. www.avg.com