Op 30 mei 2018 zijn de genomineerden bekendgemaakt voor ‘De Halewijnprijs 2018’. Gelijktijdig is ook een jongeren-schaduwjury gevormd. De jongeren lezen en beoordelen van alle genomineerden één werk. Doel is om álle genomineerden voor de Halewijnprijs meer aandacht te geven en om bij jongeren passie voor lezen en literatuur te activeren. De jongeren kiezen een eigen winnaar die de ‘Reinaerttrofee’ ontvangt voor Beste Boek van de genomineerden voor de Halewijnprijs. Winnaar van de trofee in 2017 was Christine Otten voor haar boek ‘We hadden liefde, we hadden wapens’. Bibliotheek Bibliorura en docenten begeleiden dit Reinaerttrofee-leesproces. Erevoorzitters Reinaerttrofee zijn Annette van Herten en Lindy Simons. In januari 2019 wordt de winnaar van de Reinaerttrofee uitgeroepen. De prijsuitreiking vindt plaats op zondag 31 maart 2019 in Theater Royal Roermond binnen een sprankelend literair programma. Organisatie van de prijsuitreiking is in handen van Bibliotheek Bibliorura.
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Reinaerttrofee op deze site
Tag: Nederlandse literatuur
«★★★★★ Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen.» – Mieke Koster
Over ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Alles over boeken en schrijvers, 29 mei 2018:
Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen. Na ‘Mijnverdriet’ en ‘Bitterdagen’ is dit het derde boek dat ik van hem lees. Elke keer voel ik mij, door beschrijvingen van het landschap, de plekken waar hij rondloopt, maar ook de interacties tussen, en de mijmeringen van zijn personages het verhaal ingezogen. (…) Iemand, we weten nog niet wie, zwoegt zich een weg door Belleville. Hij gromt, rouwt, monstert deze wijk. “Je zou willen dat de straatkeien er al lenteachtig bij lagen. Met hun gladgewreven glimkoppen doen ze het meest denken aan een stoet schildpadden. Straks zullen de schaduwen als ineengekrompen pochels aan de voeten van de bomen samenballen” (pagina 8). Hoezo een revolutionair verleden? Voor hem geen glorie, slechts zwart, zwart, zwart, alles! Paul, hij heeft inmiddels een naam, van beroep journalist, die zich bezighoudt met het verhalen van alle ver weggestopte en vervolgde mensenrechtenactivisten van over de hele wereld, is diep in rouw. Zijn grote liefde John is oeverleden, Op dezelfde dag als de terroristische aanval in Parijs. (…) Maar uiteindelijk komt er toch beweging in hem. Zijn oude buurvrouw Félice heeft hem nodig, om eens samen een boodschapje te doen. Hierover schrijft Lenssen zo ontroerend mooi. (…) Peter Lenssen schreef met Pleisterplaats Belleville een supernoodzakelijk boek. Een pleidooi om alert te blijven. Je niet te laten misleiden door mooie praatjes van wie dan ook, je niet te laten indommelen door mooie beloften. Altijd wakker te blijven, je mondje te roeren teen discriminatie op welk terrein dan ook. Geweldig!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Met prachtige tekeningen van Paul van der Steen.» – Jaap Timmers
Over ‘Schertsfiguur’ van Joost Pollmann in Haarlems Dagblad, 28 mei 2018:
Stripboeken zijn allang niet meer voorbehouden aan spannende en humoristische vertellingen. Steeds vaker zijn biografieën, romans en novelles getekend voorhanden. (…) Joost Pollmann, de stripprofessor die tien keer de stripdagen op touw zette, is ook nu weer actief in de stad. Van hem verscheen ‘Schertsfiguur. Mijn leven in 15 stukken’. Een ervan gaat over een poging geld te vragen aan ondernemer Jaap Blokker voor de organisatie van de stripdagen. Als hij er zit hoort Blokker via de telefoon dat een van zijn filialen is overvallen en meldt de bezoekers dat het ‘een allochtoon’ is. Honderd gulden kan Pollmann krijgen voor zijn ‘buurtfeestje’. Met prachtige tekeningen van Paul van der Steen. (…)
Lees hier betreffende passages uit artikel
Meer over ‘Schertsfiguur’
«Een authentiek geluid in beeldend Nederlands.» – Hans Franse
Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot op Meander Magazine, 27 mei 2018:
(…) Ik vind het fascinerend om nu de eerste bundel in het Nederlands van een Friese dichter te recenseren. (…) Het betreft hier de bundel (…) ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’, naar het gelijknamige mystieke gedicht, waarin de dichter een zondag beschrijft langs een (Friese?) dijk, waarbij ‘de ziel wordt uitgelaten’ en een mantelmeeuw die is gevallen bij de vuilstort weer verteert en ‘alles wat zij bezit / wordt weer zee’. (…)
De dichter presenteert zich uitdrukkelijk als bewoner van Friesland, o.a. in het gedicht ‘Hoog op zolder’. Citaat: ‘ik gelijk het nuchtere land waar ik uit ontsproten ben’. In zijn woordkeus zit een grote authenticiteit, die verwijst naar het vlakke Friese land. Hij presenteert zich ook duidelijk als kwetsbare dichter, al of niet belaagd door analyserende critici. (…) Toch is de dichter geen enge provincialist, hij schrijft over de Ardennen, vaak laadt hij zijn gedichten met een filosofie, hij schrijft over Poolse vrienden, over Alpe d’Huez en geeft een variatie op een gedicht van Emily Dickinson (pag.43), waarin prachtige regels voorkomen: ‘Klief de prikklokklokkende doodbidder / open, dan vind je de gebeten grijze / muizen één voor één, als vitrinefabeldiertjes / gewikkeld in zilveren kwijl’. (…) Samenvattend: een authentiek geluid in beeldend Nederlands, waardoorheen ‘it Heitelân’ verbeeld en verklankt wordt: aardse poëzie van grote kracht, mede door de soms heel bijzondere woordkeus, vaak met neologismen die eveneens iets authentieks hebben. De bundel getuigt ook van de hoge kwaliteit van de Friese poëzie, een bijzonder stukje literatuur in ons Nederlandse taalgebied. Alleen daarom al is deze ‘cross over’ van belang. Van harte aanbevolen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’
«Pendelend tussen humor en horror.» – Erik van den Berg
Over Paul van der Steen met ‘Schertsfiguur’ van Joost Pollmann in De Volkskrant, 26 mei 2018:
Een golfbeweging noemt Paul van der Steen het, de keuze die uitgevers maken tussen fotografie en illustratie. Er zijn tijden dat je vooral foto’s in de krant ziet en tijden met meer ruimte voor de illustratie. Zo’n cyclus is er ook in boekontwerp.’ (…) Deze maand verscheen het autobiografische, tussen humor en horror pendelende Schertsfiguur van Joost Pollmann, bekend als striprecensent van de Volkskrant. Tekenend detail: het genadeloze peertje boven het onfortuinlijke jeugdportret van de auteur. Geïnspireerd door Francis Bacon en Picasso’s Guernica’.
Lees hier betreffende passages uit artikel en hier het hele artikel
Meer over ‘Schertsfiguur’
«We zien kleuren waar we die niet verwachten.» – Cor Gout
Over ‘De vloeivelden in’ van Aly Freije op Extaze, 25 mei 2018:
‘De vloeivelden’ in begint met een geboorte. Niet die van het hoofdpersonage Anna, die in 1944 ter wereld komt en opgroeit op de boerderij van haar ouders in Veendiep, Oost-Groningen, maar van een kalfje. (…)
We staan met de laarzen vastgezogen in de Groningse klei, we zien het leven, stug en zwaar, voor ons opdoemen, we snuiven de geuren op. En wanneer Anna’s vader de droge vervening van de veenlaag wegsteekt en Anna dieper in de bodem graaft, zien we kleuren waar we die niet verwachten. (…) Dit deel I toont ons Anna als natuur, in haar natuurlijke leven, haar leven thuis en in de directe omgeving daarvan. (…) Deel II brengt ons en Anna in beweging. Letterlijk met neef Derk op de benzinetank van zijn motor. (…) Nu de wereld groter en inzichtelijker is geworden, beweegt Anna zich ook naar de volwassenheid, waarbij hoort het accepteren van tegenslag en leed en daarmee om kunnen gaan. Haar vader die na een ernstige ziekte was ‘vertrokken’, een eufemisme voor ‘overleden’. (…) In de beweging ligt ook het ontluiken van sexuele gevoelens besloten, vooralsnog verward en verontrustend. Die beweging is niet lineair maar circulair en wordt aangestuurd door Anna’s tocht naar het jeugdinternaat, waar Rob haar in zijn kamer naar muziek laat luisteren. (…) Helen komt later. In deel III (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘De vloeivelden in’
Meer over Aly Freije bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Heel knappe bundel die de veelzijdigheid van Michaël Slory extra in de kijker zet.» – André Oyen
Over ‘Alsof men alles loslaat’ van Michaël Slory op Ansiel, 24 april 2018:
(…) Slory zet in zijn poëzie de geschiedenis en het leven van de creolen met een karakteristieke eigen toon neer, maar tevens draagt zijn poëzie sporen van een brede oriëntatie , bijvoorbeeld met bundels sonnetten en kwatrijnen. (…) Op vijf na werd geen van de bijna 50 gedichten in deze bundel eerder gepubliceerd. (…) Het is een heel knappe bundel geworden die de veelzijdigheid van Michaël Slory extra in de kijker zet.
Lees hier de recensie [ = pdf in bijlage ]
Meer over ‘Alsof men alles loslaat’
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Alles wat Michaël Slory ziet leidt bijna vanzelf tot een gedicht.» – Hans Franse
Over ‘Alsof men alles loslaat’ van Michaël Slory op MeanderMagazine, 23 mei 2018:
(…) De bloemlezing ‘Alsof men alles loslaat’ van Michaël Slory, maakt deze recensent (…) trots op de verzameling poëzie en proza die in deze 93 bladzijden zijn samengebracht. (…) Dank zij dichters als Michaël Slory hebben wij de mogelijkheid kennis te nemen van mooie poëzie in die taal uit een land waar nog zoveel Nederlands leeft: het maakt de bundel interessant en belangrijk; een ‘must’ voor diegenen die geïnteresseerd zijn in poëzie in het algemeen en de culturele ontwikkeling in de republiek Suriname in het bijzonder. En uiteraard voor diegenen die van fraaie boekjes houden, want het is mooi uitgegeven. (…) De dichter is iemand voor wie alles taal wordt. Sommige mensen die ik ken maken constant tekeningetjes van alles wat ze zien, waar soms heel rake, meesterlijke bij zijn; ik krijg de indruk dat alles wat Michaël Slory ziet bijna vanzelf tot een gedicht leidt. Er is niet één alles doordringend poëtisch thema dat de bundel bepaalt, maar het is de hele wereld, inclusief de talen die er gesproken worden. In de verhelderende Verantwoording achterin de bundel merkt Michiel van Kempen niet voor niets op dat er maar weinig dichters zijn ‘voor wie leven, werkelijkheid en taal zo’n naadloos continuüm vormen’. (…) De liefhebbers hebben de polyglot Slory al herkend; het is aan hen om de bundel aan te schaffen en verder te lezen en van de kleurrijke internationale taaloefeningen te genieten. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Alsof men alles loslaat’
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De agressie in de wereld verklaard in wonderschoon boek.» – André van Leijen
Over ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren op Trefpunt Azië, 19 mei 2018:
Zo langzamerhand krijg ik het idee dat we voor het betere boek niet meer bij de grote uitgeverijen moeten zijn. Want steeds meer bepaalt de lezer wat de schrijver schrijft. Dat is commercieel verantwoord. Het zijn juist de kleine uitgeverijen waar het borrelt en waar de schrijver bepaalt wat de lezer te lezen krijgt. En als dat een goede schrijver is, neemt hij je mee en voert je naar gebieden waar je nog nooit bent geweest. Eén zo’n schrijver is Rob Verschuren. Met zijn nieuwe roman ‘Tyfoon’ voert hij je mee naar een onbepaald land, dat veel overeenkomsten heeft met Vietnam. Maar juist door de naam van het land niet te noemen, krijgt zijn verhaal een universele betekenis. (…) In de wereld die de schrijver schept, ontmoeten we drie kinderen, twee jongens en een meisje, die een eeuwig verbond met elkaar sluiten. Dat verbond valt echter gaande het verhaal steeds meer uiteen en uiteindelijk komen de twee jongens, als ze volwassen zijn, tegen over elkaar te staan. (…) ‘Tyfoon’ is een wonderschoon boek waarin aan de hand van de levensgeschiedenis van drie kinderen, de agressie in de wereld verklaard wordt door het onvermogen elkaars taal te begrijpen. Een taal overigens, waarmee Rob Verschuren zich zo trefzeker bedient.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
Pollmanns latere leven bleek niet minder hachelijk.
‘Schertsfiguur’ van Joost Pollmann in Volkskrant Boeken, 19 mei 2018:
In vijftien tragikomische maar genadeloze verhalen beschrijft Joost Pollmann zijn verleden. Met ouders die er Duitse en katholieke voorliefdes op nahielden, en met wie het merkwaardig afliep. Pollmanns latere leven bleek niet minder hachelijk.
Meer over ‘Schertsfiguur’