Over ‘Dochters’ van Ton van Reen voor Ansiel, 27 maart 2018:
Lennert Rosenberg, 59 jaar, journalist en correspondent voor De Volkskrant in Afrika, reist naar Zwitserland voor de bruiloft van zijn dochter Miriam. Aan het begin van de reis ontmoet hij Nena, een jonge vrouw die verpleegster is in Amsterdam, op weg naar haar ouders in Zwitserland. (…) Lennert heeft een trauma overgehouden aan het feit dat zijn vader een NSB-er was en zijn moeder een joodse. Nena onthult het levensverhaal van haar familie die in de oorlog naar Zwitserland vluchtte. Door haar verhalen gaan zijn ogen open voor zijn eigen geschiedenis die hij is ontvlucht door zich in Afrika te vestigen en ook nog eens een Afrikaanse dochter te adopteren. Zo worden Lennert en Nena de beste maatjes, terwijl hij zich met de schrik om het hart voorbereidt op de confrontatie met zijn dochter Miriam en zijn ex-vrouw praat hij honderduit met Nena en werkt hij aan artikels over Afrika. (…) Ton Van Reen geeft heel veel buitengewoon interessante informatie over Afrika, de jodenvervolging en dergelijke meer, maar weet ondertussen ook nog een heel boeiend boek af te leveren. Een aangename leeservaring.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Nederlandse literatuur
«Een verrassende bundel!» – Miel Vanstreels
Over ‘De schoonspringer’ van Jos van Daanen voor NBD | Biblion, 29 maart 2018:
Jos van Daanen (1959) presenteert ‘De schoonspringer’, zijn officiële debuut, als ‘een gedicht’ waarin alles (poëzie en proza, waarheid en leugen) in elkaar overloopt, hybride wordt. In het eerste deel volgen we een schoonspringer in zijn val: ‘Tenslotte vloog hij éénmaal echt, niet lang / en niet langer dan drieëntwintig verdiepingen’. In zijn ‘verlangen om te aarden’ kijkt hij op iedere verdieping naar binnen, hoewel: ‘Dertien is er niet / daar zit een leegte / waar niemand aan wilde bouwen’. Zijn coach geeft íntussen commentaar: ‘Eigenlijk ben ik zo ook wel, beetje pielen op de achtergrond, beetje onzichtbaar zijn.’ Een merkwaardige reis die typografisch wordt ondersteund. Het tweede deel bestaat uit schijnbaar losse gedichten; ze verwijzen ook naar fragmenten uit het eerste deel. Een citaat uit ‘Laatste avondmaal’: ‘Brood gebroken, wijn smaakt naar lood / woord verraden, er wordt bitter gekust. // De dood woekert als iets vreemds / dat niet in je lichaam hoort / nauwe tunnels boort in lever, hart en darmen. // De tuin bracht vreemder vruchten voort.’ Een verrassende bundel!
Meer over ‘De schoonspringer’
Meer over Jos van Daanen op deze site
«Aangrijpend verhaal van zijn moeder en haar homoseksuele adoptievader.» – Adri Gorissen
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink in De Limburger, 28 maart 2018:
(…) Theo Stokkink wil al langer iets doen met het verhaal van zijn moeder. Dat komt er kort samengevat op neer dat haar Vlaamse familie haar tijdens de vlucht voor de Duitsers in 1914 kwijtraakt en dat ze als Belgische vondeling in Amsterdam terechtkomt. Ze wordt daar geadopteerd door notaris Theo Borret en diens vrouw Sophie. Theo is homoseksueel en is een schijnhuwelijk aangegaan met de ex-prostituee Sophie, die na een abortus geen kinderen meer kan krijgen. (…) Stokkink vertelt niet alleen over de tragiek van zijn moeder, maar laat ook en bovenal de verscheurdheid van de notaris zien, die echt worstelt met zijn geaardheid en die, om aan alle verleidingen te ontsnappen, verhuist naar Breda. Zijn moeder Hélène heeft het altijd geweten, vertrouwt ze hem later toe. Wat het echt voor hem heeft betekend, beseft ze pas later in haar leven. (…)
Lees hier het artikel ‘De homo en de vondeling’
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Onopgesmukte taal.» – Erick Kila
Over ‘Een warme oostenwind’ van Barney Agerbeek in De Auteur (De Boekhouding), 27 maart 2018:
(…) In ‘Een warme oostenwind’ brengt Barney Agerbeek zaken samen die geschiedenis zijn, maar die tegelijk een actuele waarde hebben. Uiteindelijk verandert er toch niet veel wezenlijks aan de belevingsmogelijkheden van de mens. Agerbeek tipt deze sluimerende waarheid in onopgesmukte taal aan. De wind die Agerbeeks herinneringen met zich mee voert, komt uit het oosten. Het oosten staat in het leven van de dichter in dubbele zin centraal: echo’s van de geschiedenis van Indonesië krijgen een plek in een poëtisch verband waarin we ook herinneringsbeelden van Polen aantreffen. (…) De werkelijke kracht van deze bundel is niet zo zeer de evocatie van het oosten (Europees dan wel Aziatisch), maar vooral het gevoel dat met deze evocatie verbonden is. Het gaat om het, uit alle ervaringen geboren, besef dat de ziel zich niet laat onteigenen, dat dromen, liefde en vriendschap de waarde van het bestaan uitmaken. Dit alles wordt verpakt in gewone taal, met hier en daar wat humor. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een warme oostenwind’
Meer over Barney Agerbeek bij Uitgeverij In de Knipscheer
Interview met Karin Lachmising over ‘Ademhalen’
Puwema Podcast (Paramaribo), 11 februari 2018:
In deze aflevering een gesprek met Karin Lachmising over haar boek ‘Ademhalen’. Haar jongste werk gaat over de kwetsbare tweederangspositie die vrouwen vaak bekleden in de samenleving.
Luister hiernaar de podcast
Meer over ‘Ademhalen’
Meer over Karin Lachmising op deze site
«Hier heerst de pure taal.» – Hajo Doorn
Over ‘Ik wordt’ van Harry Vaandrager in WORM, 22 maart 2018:
(…) Gaat het ergens over? Hoorde ik dat iemand vragen? Waar gaat het over? Wat is het verhaal? Is het mooi? Waar kan ik het mee vergelijken? Is het een pageturner? Blijft het hangen? Wint het een prijs? Al deze vragen zijn inert als het gaat om het werk van Harry Vaandrager. Het is geen oerHollandsche literatuur, van schitterende maar oeverloze beschrijvingen van personages, van koudwaterpsychologie, van doorgewinterde oninteressantie, van bloedeloze onderwerparmoede, van geëxalteerde schoonschrijverij, van opgeklopte niksigheid. Daaraan laaft zich het werk van Vaandrager niet. Het refereert er niet naar, het haakt niet aan of af, het reikt niet uit tot de zoete vernedering van het boekenbal. De pure uitgeklede armoede van geprojecteerd elitisme en wanhopige bestijging van de gedroomde tronen in fictieve medialandschappen. Nee, van dit alles kleeft niets aan dit werk. We hoeven ons geen zorgen te maken over would be buitenissigheden, heldenverering en celebrale treurigheden. Hier heerst de pure taal. De spitsvondigheden en banalismen, de ingedikte stroperigheid van gestapelde importanties en onsignificantie. wat het is, is het. En het wordt niks. Hoezeer de titel ons dit ook wil doen geloven. (…) Het boek wordt. Wellicht slaat de titel dus op de lezer van Harry Vaandrager. Niet hij wordt maar ik.
Hajo Doorn was artistiek leider van WORM en is stadsdramaturg bij Theater Rotterdam.
Lees hier de inleiding
Meer over ‘Ik wordt’
Meer over Harry Vaandrager bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Sprankelende zinnen, ontroerende observaties, mooie woorden.» – Mieke Koster
Over ‘Rotgeluk’ van Kristien De Wolf op Alles over boeken en schrijvers, 25 maart 2018:
Kristien De Wolf heeft een prachtige titel gekozen voor haar debuut: Rotgeluk. Wat moet je met geluk en wat kun je eigenlijk mee? En hoe zinvol is het om ernaar op zoek te gaan, terwijl het soms gewoon voor je neus ligt en je er overheen kijkt omdat jet het niet verwacht, niet herkent. In deze bundel staan tien prachtige verhalen die alle erg verschillen. Ze lijken alle opgedist uit het dagelijks leven. (…) De zoektocht naar geluk, of de hoop op geluk leidt eigenlijk vaak tot onoplosbare dilemma’s. Dus…stop ermee en kijk gewoon goed om je heen. In dit boek dus tien mooie geloofwaardige verhalen die helpen kunnen het leven een mooier randje te geven.
Lees hier de recensie ****
Meer over ‘Rotgeluk’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«‘Tropendrift’ heeft een geweldige aantrekkingskracht op velen. Deels zit dat al opgesloten in de titel.» – Willem Jongeneelen
Over ‘Tropendrift / Tropical Drift’ van Albert Hagenaars in BN /De Stem, 12 juli 2007:
(…) Zijn bundel ‘Tropendrift’ beschouwt Albert Hagenaars ook zelf als zijn belangrijkste werk tot nu toe. De 48 gedichten in het boek vormen de neerslag van zijn reizen naar Zuidoost-Azië en de Gordel van Smaragd. (…) Voor ‘Tropendrift’ schreef hij al in 1983 zijn eerste gedicht. In totaal werkte hij maar liefst 17 jaar aan het boek. (…) Belangrijk is ook de vorm waarin Hagenaars de gedichten goot. Daarvoor gebruikte hij de Borobudur, het Boeddhistische heiligdom op Java. (…) “De strofen zijn bedoeld als reliëfs van taal. Ze zijn uniform, even lang en terugkerend van vorm. Ik heb in taal die tempel nagebouwd.”
Lees hier het artikel
Meer over ‘Tropendrift / Tropical Drift’
Meer over Albert Hagenaars op deze site
«Zelden is de zoektocht naar de eigen identiteit van een kind zo openhartig beschreven.» – Cees Luckhardt
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn in Antilliaans Dagblad, 20 maart 2018:
‘Dubbelbloed’ is de eerste roman die heel persoonlijk en zeer herkenbaar de witte onschuld, kleurblindheid en ‘wit’ als superieur en ‘de’ maatstaf beschrijft. (…) Deze debuutroman bewijst een dienst aan eenieder die op zoek is naar heldere voorbeelden en bewijzen van ‘de witte onschuld’. (…) Zelden is de zoektocht naar de eigen identiteit van een kind, uit een relatie tussen een Surinaams-creoolse vader en een Nederlands-Drentse moeder, zo openhartig beschreven. Etchica kende een verscheurend verlangen naar haar Drents dialectsprekende grootmoeder en Surinaamse oma die Sranantongo sprak. Die taal kreeg Etchica thuis nooit aangeleerd omdat deze, en niet alleen thuis, betiteld werd als ‘Negerengels’. De emoties die dit alles oproept weet zij zeer beeldend en inlevend te omschrijven.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
«Mooi boek, betekenisvolle inhoud.» – Elvira Rijsdijk
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn in Parbode, nummer 142, februari 2018:
(…) Etchica Voorn slaagt erin haar dubbele ervaringen met haar Nederlandse landgenoten en Surinaamse familie te delen op een manier die de lezer raakt. Het is een knappe biografie waarvan elk hoofdstuk een awkward of liefdevolle situatie uit haar leven beschrijft, vaak emotioneel heftig, en voelbaar grievend. (…). Er is geen woord te veel gebruikt, dat maakt dat de 21 hoofdstukken een goede flow hebben en je geïnteresseerd door blijft lezen. (…) Mooi boek, betekenisvolle inhoud, realistisch, ik hoop dat bij veel mensen het kwartje gaat vallen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’