«Ze onderscheidt zich van andere schrijvers door over onderbelichte thema’s over Suriname(rs) te schrijven.» – Estefanía Pampín Zuidmeer

Voorplat catalograaf-75Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin op La Chispa, 24 juli 2020:
(…) Vlak na zijn pensioen krijgt Edgar een bijzondere opdracht: het beschrijven van een collectie automata. (…) Tjin voert de lezer tot de magie van mysterieuze creaties die zelfstandig bewegen. (…) Maar midden in dit mystieke decor speelt zich een ware drama af. Zijn ouders, Surinamers met Chinese en Portugese wortels, katholiek en joods, wonen in Amsterdam. Ze horen nergens bij. Edgar zal zich zijn hele leven afvragen wie hij eigenlijk is. (…) Tjin gaat moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Ze onderscheidt zich van andere schrijvers door over onderbelichte thema’s over Suriname(rs) te schrijven. In ‘De catalograaf’ voert ze de lezer naar de kleine gemeenschap Chinese Surinamers (maar vijf procent van de Surinamers is van Chinese origine). En ook naar een andere minderheid, de Joodse Surinamers van Portugese origine. (…) Ze verwoordt dat op zo’n manier dat het luchtig en humoristisch blijft. Dit doet ze bijzonder goed via de vertelstijl van ieder personage, zoals tante Aaltje. (…) Het is moeilijk om niet verknocht te raken aan tante Aaltje, die Edgar begeleidt door een moeilijke fase. (…) ‘De catalograaf’ is een boeiend, gelaagd boek met vele gezichten. Het is grappig én tegelijkertijd snijdt het zware thema’s aan; het legt bloot hoe mensen grip proberen te krijgen op hun problemen. Het biedt een interessante kijk op de geschiedenis van Suriname. Tjin weet op meesterlijke wijze alles met elkaar te verbinden, de automata, de identiteitscrisis, de keuze voor het werk als catalograaf, en de zoektocht naar Edgars Surinaamse wortels. (…)
La Chispa is een journalistiek platform over Latijns Amerika.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Musical van de vergankelijkheid.» – Erik Hoogcarspel

Opmaak 1Over ‘De wind van morgen’ van Arjan Sevenster in Boeddhistisch Dagblad, 22 juli 2020:
(…) Wiskundige Arjen Sevenster kreeg tijdens zijn studententijd door zijn enthousiasme voor judo belangstelling voor de Japanse cultuur. Tijdens zijn studie wiskunde kwam de wens bij hem op om colleges te volgen in de Japanse taal, als bijvak. Zijn studie in deze taal verliep vlot en na verloop van tijd kreeg hij de kans om in Japan verder te studeren. (…) Daar raakte hij bekend met het zenboeddhisme en beoefende er zenmeditatie. Deze tijd in Japan is hem altijd bijgebleven, want veel van de herinneringen die hij in zijn boek ophaalt, stammen juist uit die periode. (…) Het laatste werk van Sevenster is getiteld ‘De wind van morgen’, een kroniek van het leven, neergeschreven in 233 pagina’s. Het is het verslag van zijn ziekteverloop, vanaf de eerste diagnose tot aan de laatste dagen. (…) Ze bevatten observaties, herinneringen en overpeinzingen en zijn gelardeerd met gedichten die naar aanleiding daarvan ontstaan. Het is daardoor een soort musical van de vergankelijkheid geworden, een aaneenschakeling van lichtpuntjes, gezellige pleisterplaatsen en de vele hobbelige wegen tijdens een reis door de nacht. (…). Zijn meeste gedachten gaan uit naar zijn familie en naasten, waarvan hij steeds duidelijker beseft afscheid te moeten nemen. Dit alles wordt gedragen door de doorgaande baslijn van de invloed van de ziekte op zijn lichaam en de vele behandelingen die hij moet ondergaan. (…) Het testament dat hij hierbij in de vorm van dit boek achterlaat is een bron van inspiratie, een laatste groet van een vriend aan de lezer: wat er ook gebeurt, alles is zoals het is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De wind van morgen’
Meer over Arjen Sevenster bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Verstild en mystiek.» – F. Hockx

Voorplat75Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren voor NBD / Biblion, 23 juli 2020:
Bobby West, een succesvolle reclameman van middelbare leeftijd, raakt geïntrigeerd door een foto van een vrouw in een op Vietnam lijkend communistisch Aziatisch land waar een tsunami is geweest. Hij verbrandt zijn schepen achter zich en reist naar het land, met het onmogelijke doel de vrouw te vinden. Uiteraard gaat het vooral om een zoektocht naar zichzelf en het overdenken van zijn verleden: herinneringen aan mislukte relaties en aan zijn kinderjaren komen boven. Zich steeds verder onderdompelend in zijn nieuwe omgeving en lezend in ‘Don Quichote’, raakt hij in de ban van een gehandicapte vrouw in het wit in een afvalloods en vindt uiteindelijk vrede in een nieuw bestaan. De sfeer in ‘Het Witte Land’ is verstild, mystiek (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Sterke misdaadroman bewijst overtuigend de literaire kwaliteiten van de auteur.» – André Oyen

drakendoder zonder logo met tekst proef18 (1) kopieOver ‘Het dossier van de drakendoder’ van Clyde R. Lo A Njoe op Lezers tippen lezers, 17 juli 2020:
(…) De auteur weet heel goed de personages en hun omgeving te schetsen. Zelfs al spelen ze maar een kleine rol. Ook op de manier van werken van de verschillende politiediensten krijgt de lezer een heel goed zicht. Alhoewel het centrale personage genoeg op zijn kerfstok heeft om hem moreel te veroordelen krijg je door zijn struggle for life, de vernietiging van zijn dromen en zijn oorspronkelijke goede bedoelingen, toch een zekere sympathie voor hem. ‘Het dossier van de drakendoder’ is het boeiende verhaal van een in oorsprong onschuldige, aardige jongeman, die ondanks alles nog hoopt het eenvoudige geluk te vinden met de liefde van zijn leven. ‘(…) Met deze sterke misdaadroman ‘Het dossier van de drakendoder’ heeft de auteur zijn literaire kwaliteiten op een overtuigende manier bewezen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het dossier van de drakendoder’
Meer over Clyde Lo A Njoe bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Rogi Wieg alweer 5 jaar geleden.» – Wim van Til [1]

Rogi-Wieg-PletterijWim van Til is oprichter van en coördinator bij Poëziecentrum Nederland. Hij plaatste onderstaand gedicht van Rogi Wieg ter gelegenheid van zijn overlijden 5 jaar geleden (15 juli 2015). Het gedicht De oudste jazzmuziek van ‘als’ komt uit de dichtbundel ‘Afgekapt dichtwerk’ uit 2014, verschenen bij Uitgeverij In de Knipscheer.

De oudste jazzmuziek van ‘als’

‘Als’ is een Groot Woorden-woord,
dat tijdens het zijn van een mensheid,
doorgaande naar een andere mensheid,
misschien vaker valt en is gevallen,
zal vallen, dan welk woord dan ook.

De zwaartekracht in dit heelal trekt
‘als’ uit onze monden, dat is nodig
voor schoon voedsel, waarop gekauwd
kan worden over oorzaak en gevolg.
Zolang er meubilair is, zolang er
zijn: messen en vorken, borden en glazen
voor Eenzamen en Niet-Eenzamen, die
bedenktijd en bedtijd hebben, is ‘als’
het woord voor ruimtetijd. Een grote klok,
een keukenblok waarop de afwas staat,
veel menselijke liefde- en haatvaat.
En verder, van alles daartussenin.

Morsdood zal ik niet na kunnen denken
over onze ligplek, ik moet dit eerder doen.
Hoe jij en ik ooit samen niets zullen doen,
maar, niet onder ongemalen, donker steen,
gelegd over het onbeweeglijke heen. Ik wil
anders. Wil ik ons in hout leggen? Lichamen,
die zich ooit met elkaar deelden, nu in hol hout?
Geen gesnurk of zachte adem te horen. Niets
meer van gegil, gekronkel. Niet iets hebben,
jij en ik. Wanneer wij samen zullen liggen,
is het ‘als’ voor altijd uit, zoals een door God
platgelegde laptop. Een gebarsten, niet meer
zichtbaar beeldscherm zonder toetsenbord.

Toch genoeg. Veel vlinders, met op hun kleine
ruggen en buiken onze dansende vingerafdrukken,
dansend op de oudste jazzmuziek van ‘als’.

Zie
Meer over ‘Afgekapt dichtwerk’
Meer over Rogi Wieg bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Interessant en verontrustend beeld schetsen van een mogelijke toekomst.» – Mick K. Zwart

VoorplatRozen-75Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst voor NBD/Biblion, 16 juli 2020:
In 2050, in een Europa waar machines, robots en kunstmatige intelligentie de macht hebben, zijn het de kunstenaars, de creatieven die het verschil kunnen maken voor de mens. De jonge dichter Walid Fransman trekt van zijn woonplaats in Engeland naar Frankrijk om de nalatenschap van zijn grootvader, de schrijver Pieter Fransman (en hoofdpersoon in de eerste twee delen van deze trilogie) te zoeken. Daar ontmoet hij naast de liefde van zijn leven, een schare bijzondere dorpelingen die hem ieder op eigen wijze aanzetten tot filosofische beschouwingen, het schrijven van nieuwe dingen en zijn rol in de toekomst van de mensheid. Laatste deel dat volgt op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ waarmee het samen een familiekroniek vormt. De auteur heeft reeds heel wat romans en dichtbundels op zijn naam staan en beheerst de kunst van het schrijven. Mooie bespiegelingen over kunst, liefde en het denken wisselen af met wat meer droge, feitelijke beschrijvingen van de gebeurtenissen, die tezamen een interessant en verontrustend beeld schetsen van een mogelijke toekomst. Verzorgde uitgave.
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

Gedicht van Margreet Schouwenaar vertaald in het Indonesisch

VoorplatOvermaat1-75Uit ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar op Nederlandse poëzie in het Indonesisch, 12 juli 2020:
Op ‘Suara suara dari utara’ (‘Stemmen uit het noorden’), het blog Puisi Belanda, is op 12 juli 2020 het gedicht ‘Ik schrijf je’ in een Indonesische vertaling van Siti Wahyuningsih en Albert Hagenaars geplaatst. Het gedicht is afkomstig uit de bundel ‘De overmaat van ontbreken’. Het is het 201ste gedicht in een almaar groeiende digitale poëziereeks van een keur van Nederlandstalige dichters.
Lees hier het gedicht ‘Ik schrijf je’ in het Nederlands en in het Indonesisch.
Meer over ‘De overmaat van ontbreken’
Meer over Margreet Schouwenaar bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Autofictioneel coming-of-agedebuut met een knappe timing.» – Margreet de Haan

VoorplatWinterwater-75Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux in De Volkskrant, 10 juli 2020:
In de rubriek ‘De Gids: De boekhandel tipt’ van Jet Steinz in De Volkskrant tipt boekhandelaar Margreet de Haan tien zomerboeken voor wie van heftig houdt. «Zelf lees ik graag heftige boeken met veel drama. Zoals ‘Winterwater’ van Lex Paleaux, een autofictioneel coming-of-agedebuut met een knappe timing over een Fries jongetje dat te maken krijgt met seksueel misbruik.»

Lees hier de tips van Margreet de Haan
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Schrijven kan Lo A Njoe! Boeiend verhaal.» – Ko van Geemert

drakendoder zonder logo met tekst proef18 (1) kopieOver ‘Het dossier van de drakendoder’ van Clyde R. Lo A Njoe voor NBD /Biblion, 10 juli 2020:
Schrijver, beeldend kunstenaar Clyde R. (Roël) Lo A Njoe (1948) is geboren op Aruba, uit Surinaamse ouders. Deze (derde) roman, 535 pagina’s, met op de rood/groene cover de befaamde Chinese draak, speelt zich af in de jaren tachtig op verschillende plekken in de wereld. Hoofdpersoon is Wong Xiao Xie uit Hongkong. Hij groeit op bij pleegouders; zijn echte vader, die lid was van een triade, een bende, overleed bij een drugsdeal. Op zeker moment krijgt Wong de opdracht om als wraak een lid van de concurrerende triade uit de weg te ruimen. Wong staat in tweestrijd, maar de druk wordt te groot. Het is het begin van een turbulent leven, met handel in drugs en daarmee samenhangende moorden. In Amsterdam wordt Wong verliefd op Liesbeth. ‘Het dossier van de drakendoder’ – de titel verwijst naar het Amsterdamse politiedossier dat zo heet – is het boeiende verhaal van een in oorsprong onschuldige, aardige jongeman, die in het criminele circuit belandt. Hier en daar wel wat wijdlopig. Maar schrijven kan Lo A Njoe wel!
Meer over Clyde Lo A Njoe bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zijn laatste herinnering is die van zijn vader thuis opgebaard.» – Wim Fievez

VoorplatDans-75Over ‘19 x Dans, smalle man, dans’ van Cor Gout met tekeningen van Harrie Geelen voor NBD/Biblion, 8 juli 2020:
Dit fraai uitgegeven boekje bestaat uit 19 korte, autobiografische verhalen waarin de auteur herinneringen ophaalt aan zijn vader, die al stierf toen hij pas acht jaar oud was. De verhalen zijn eigenlijk niet meer dan korte voorvallen, willekeurige gebeurtenissen die de auteur in gezelschap van zijn vader in het Den Haag van de 50’er jaren heeft meegemaakt. Zijn vader aan het werk of aan de piano, oorlogsherinneringen ophalend of gewoon samen bij het eten van een ijsje. Wat opvalt, is dat de sfeer van de verhalen eerder zakelijk dan persoonlijk is, een specifiek sterke emotie is niet aanwezig. De herinneringen zijn niet vanuit het ik-perspectief geschreven; er is voor een auctoriaal perspectief gekozen. De tekeningen van Harrie Geelen zorgen voor een speciale sfeer. De warme kleuren en danserige figuren contrasteren scherp met de lage temperatuur van de tekst. Zijn laatste herinnering is die van zijn vader thuis opgebaard, vreemd en ijskoud. En je vraagt je af of de auteur zijn vader eigenlijk wel echt gekend heeft. De auteur is neerlandicus, schrijver, filosoof en muzikant en publiceerde verhalen- en poëziebundels.
Meer over ‘19 x Dans, smalle man, dans’
Meer over Cor Gout bij Uitgeverij In de Knipscheer