Annel de Noré prijswinnaar in dichtwedstrijd Guido Gezelle.

AnneldeNoréOp 27 november 2019 was het 120 jaar geleden dat Guido Gezelle overleden is. De dichter die geboren werd in Brugge, was ooit leerling én later ook leerkracht in het Klein Seminarie in Roeselare. De stad bracht een eerbetoon aan zijn uitzonderlijk talent door onder meer de organisatie van een dichtwedstrijd. Op 27 november koos de jury uit de inzendingen vier prijswinnaars: Gerrit De Moor (met ‘Gezelle’), Tom Vanhaverbeke (met ‘RSL Gezelle’) , Frank Pardaan (met ‘Paardenbloem’ en Antoinette Simons (met ‘Koudvuur’). De prijsuitreiking vond plaats op 29 november. Hieronder het gedicht ‘Koudvuur’ van Antoinette (Netty) Simons, vooral bekend onder haar schrijversnaam Annel de Noré.

Koudvuur

Kano, zeilboot, plezierjacht had hij kunnen zijn
sprankelend glas wijn in een glas van kristallijn
robijnen om mijn oren te sieren; een feestjurk:
gelaagd décolleté om ’s nacht feest in te vieren
hotpants, bikini, een lot uit de miljoenenloterij
kabbelgolven op de kale dag, mijn lachstimulus
de Klaagmuur voor mijn onuitgesproken klacht
gitaargetokkel in lome stilte, drum in de nacht
brandweer in seizoenen van verzengende kilte.

Wat ervan overblijft, is het scherpe roestgeluid:
de schoppen die derdegraads snijden in de huid
van de grond exact op het dode punt waar ik sta
kluiten werpend op het cabriolet dak van de kist
waarin ik raar nog niet doodgegooid door een list
uit het niets waarmee ik me kan verweren gaatjes
weef met dunne verzonnen groenstalen draadjes
en tollend mijn harnas smeed op ‘t Fikkie bedacht
waarop, ik, roltabak in strak pak gewikkeld wacht.

Het keurkorps van de troepen vindt me met gemak
terwijl ik kloekzinnig als een kip zonder kop wentel
om het schaterlachen buiten mijn leden te houden
en als heks op ijs gezwachteld in geweld kippengaas
het kogels op me regent door de honingraatgaatjes
waarin ik niets ontziend belaagd door de hagelslag
immobiel verpakt stervend me verwonder over m’n
paradoxale pseudo rust-Armada en gekweld vaststel
dat ik hem in niets, wat ik ken, herken… jouw stem.

Meer over Gezellewedstrijd
Meer over Netty Simons op deze site
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Boeiende verhalenbundel vol afwisseling.» – Ko van Geemert

VoorplatVersVleesOver ‘Vers vlees oud bloed’ van Annel de Noré in Parbode [nr. 136], augustus 2017:
(…) De bundel bestaat uit veertien verhalen, variërend van vijf tot vijfendertig pagina’s. De verhalen variëren niet alleen in lengte, maar ook in onderwerp en stijl. Naast realistische verhalen presenteert De Noré ons sprookjes, science fiction, horror. (…) Wat mij betreft sprongen er een paar verhalen uit: het bizarre ‘Vooroordelen’, dat wel wat weghad van een verhaal van Roald Dahl: ‘Na haar weidse woordeloze zwaai stapte ik op mijn hoede de salon binnen. Toch hapte ik naar adem. Recht tegenover me zat op een strakke, zwarte bank met glimmende metalen poten een op het eerste gezicht deftig geklede dame uit het begin van de vorige eeuw. […] Het gezicht was onvervalst dat van een skelet.’ Van een heel andere orde is het aandoenlijke ‘Het geheim’: ‘Onderweg naar de parkeerplaats is mijn beste vriend door messteken om het leven gebracht na een gezellig huwelijksfeest van een van mijn andere vrienden. Het ergste is dat een derde vriend als dader wordt gebrandmerkt.’ (…) In de verhalen herkennen we soms Suriname, soms Nederland, soms blijft de plek ondefinieerbaar. Wellicht het meest Surinaams is het slotverhaal ‘De Zeemeerman’ met de slotwoorden: ‘Samen liepen we naar buiten. In de etalageruit ving ik een blik van ons op. We hadden een tweeling kunnen zijn. Ik was trots op mijn jonge vader. Ik wiste de tranen uit mijn ogen. Ik had een vader. En wat voor een!’ (…) Boeiende verhalenbundel vol afwisseling (…) van een Surinaamse schrijfster die het waard is te volgen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vers vlees oud bloed’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

Netty Simons wint met gedicht tweede prijs

465px-AnneldeNorePoëzie- en voordrachtsprijs Het Gebroken Hart in Teylers Museum Haarlem, 4 juli 2004:
Onder haar eigen naam Netty Simons is de Surinaamse schrijfster Annel de Noré (‘De bruine zeemeermin’ en ‘Het kind met de grijze ogen’) tweede geworden op de poëzie- en voordrachtsprijs Het Gebroken Hart. De finale vond zondag 4 juli plaats op De Dag van het Gebroken Hart in het befaamde Teylers Museum in Haarlem rondom de tentoonstelling ‘Het hart, een teken van leven’. Uit de meer dan honderd inzendingen uit Nederland, België, Zuid-Afrika en Suriname nomineerde de jury twintig dichters voor tien eervolle vermeldingen plus oorkonde. Onder de tien prijswinnaars bevonden zich onder meer de bekende dichteres Carla Bogaards en schrijfster Inge Bak, die dit voorjaar bij Uitgeverij In de Knipscheer debuteerde met de roman ‘Zon in het haar’. De prijzen werden overhandigd door de Haarlemse stadsdichter en juryvoorzitter George Moormann. De eerste prijs ging naar dichteres Sylvia Hubers, van wie in oktober een tweede bundel uitkomt bij de Amsterdamse uitgeverij Fagel. Netty Simons, die nog niét eerder poëzie publiceerde, werd verrassend tweede.

Gebroken: een oeroud stenen hart

Wekker, computer, afwasmachien,
douche, haardroger, wasmachien,
sleutel in slot, pinpas in automaat,

roltrap op,
trein in.
Fluit!

Rust…

Omlijst door driedimensionaal dagduister
reist in vlakke, onthullende, flitsvlagen
een ijl, vreemdbekend spiegelbeeld mee…

en ‘t gisternacht doorgeseind noodsignaal
wreekt de gigabeet links onder het borstbeen
die eerst in, nu door de wind wordt geslagen.

Gevangen in technologie, digitaal en staal
breekt verweerd, oeroud, ‘t hart van steen
alsnóg en weigert – uiterst banaal – dienst.

Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Omdat mijn hoofd in de wolken is zie ik soms te weinig.» – Annel de Noré

465px-AnneldeNoreAnnel de Noré in gesprek met Marieke Visser over schrijven in De Ware Tijd Literair, 21 augustus 2004:
Ze was even terug in Suriname, Netty Simons, tegenwoordig ook bekend als Annel de Noré auteur van de roman ‘De bruine zeemeermin’ (2000) en van de verhalenbundel ‘Het kind met de grijze ogen’ (2004).

“Als ik een goed verhaal wil schrijven, dan moet ik een begin en een einde hebben, en zo’n beetje weten hoe het verhaal loopt. Dan ga ik schrijven en gebeurt er van alles. Je hebt personages waarover je nadenkt, en je ziet iemand op straat die er heel aardig uitziet en dan opeens heel naar uitvalt, onverwacht. Dat gebruik je dan. Bij ‘De bruine zeemeermin’ hebben heel wat mensen zich in mijn personages herkend: onterecht, want het boek gaat niet over bestaande personen. Het moet zelfs niet echt zijn, want het blijft een spel. Schrijvers liegen de waarheid. Als je een leugen vertelt kan het nooit over de realiteit gaan.”

“Het leven is een spel. Een boek is een spel dat geschreven is over een spel: dubbelop een spel dus.” Gevraagd naar het plezier dat het spelen van het spel haar brengt, begint de schrijfster te stralen. “Ongelofelijk! Het ís heerlijk! Je bent als schrijver in een bevoordeelde positie. Je moet ‘t niet te vaak doen, maar je kan je eigen frustraties kwijt in je verhalen. Je kan iemand van repliek dienen.”

Een andere reden waarom zij zo geniet van haar schrijverschap is dat ze al schrijvend de wereld om haar heen lijkt te verklaren. “Ik ben een idealistische realist. Ik loop met mijn hoofd in de wolken, maar sta met mijn voeten op de grond. Omdat mijn hoofd in de wolken is zie ik soms te weinig. Ik verwacht altijd redelijkheid, terwijl die er niet is, niet bestaat. In mijn verhaal ‘De vloek’ probeer ik aan te geven waarom mensen dingen doen. Mensen zijn gewoon niet redelijk. Ik probeer situaties te creëren in mijn verhalen waar beweegredenen, motieven duidelijk worden. Op jezelf heb je niet goed zicht. Vandaar mijn lievelingsspreekwoord: advocaat voor jezelf, rechter voor de ander.”

Voelt zij zich méér schrijfster nu ze gepubliceerd heeft? “Mijn grootste droom is in vervulling gegaan. Ik dacht dat ik nooit iets zou durven laten lezen aan een ander. Dat heb ik nu wel gedaan en dat voelt goed.” Simons heeft haar hele leven geschreven, zolang als ze zich kan herinneren. Zelfs bij de sommetjes schrijf je een verhaal, zei een onderwijzer op de lagere school tegen de kleine Netty. “Ik heb dat nooit zo gezien. Het schrijverschap, en in het bijzonder het publiceren, is – behalve natuurlijk mijn kinderen – het beste dat me overkomen is.”
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer