«Ik koop de laatste twee verschenen boeken van Helen Knopper.» – Lisa de Rooy

Helen Knopper1Interview met Helen Knopper in OpNieuw, jrg. 36, nummer 3, oktober 2018:
(…) ‘Ik prijs me zelf gelukkig dat ik via schrijven en schilderen mezelf kan uiten, dat is absolute genade.’ Na achttien jaar schilderen pakte Helen Knopper het manuscript over Roos weer uit de kast. ‘Het kwam in 2016 uit onder de titel Het loop het ademt het leeft en de presentatie was tjokvol. Ik werd overstelpt met bloemen en cadeaus. Ik was na zoveel jaar weer op het literaire platform terug. Arjan Peters van de Volkskrant was er, die had een fantastische recensie geschreven, hij was zo enthousiast. Het was enig.’ (…) Nu beheerst schrijven weer voor negentig procent het leven van Helen. Dit najaar verschijnt naar aanleiding van haar ziekbed Het onbesproken beeld. In 2019 verschijnt een essayboek met de titel Het brandende huis. (…) ‘Berusting in je beperktheid is iets waar je langzaam naartoe groeit.’ (…) ‘Maar ik dank God op mijn blote knieën dat ik kristalhelder van geest ben en mijn herinneringen zo voor het oprapen liggen. Dat is een oneindig iets, daar kan ik altijd heen.’ (…)
Lees hier het interview
Meer over Helen Knopper op deze site

«Een wonderschoon, maar rauw boek.» – Ezra de Haan

VoorplatKnopper1-72Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper op Literatuurplein, 1 september 2016:
Helen Knopper (1934) had al een volledig oeuvre geschreven toen ze uit zicht van de literaire pikorde raakte. Ze debuteerde in 1966 met de dichtbundel Emotioneel Esperanto en de roman Osmose. Een voor haar typerend begin want Knopper heeft altijd flink geproduceerd. Met grote regelmaat verscheen er weer poëzie, een verhalenbundel of een roman. Een onfatsoenlijk afscheid, een roman met sterk autobiografische kenmerken, werd unaniem geprezen. In de jaren negentig schreef ze een drieluik over dit decennium: De pretentie, De terugtocht, De bestemming. Ondanks goede recensies werd het daarna stil en raakte ze in de vergetelheid, een radiostilte die 18 jaar duurde. Met Het loopt het ademt het leeft is Helen Knopper weer helemaal terug in de Nederlandse letteren. Haar boek staat zelfs genomineerd voor De Halewijnprijs. Vriendschap is een ingewikkeld begrip. Soms verwatert het, soms levert het een voortdurende irritatie op. En toch houd je het in stand, wellicht uit gewoonte. In Het loopt het ademt het leeft beschrijft Helen Knopper haar tumultueuze vriendschap met Roos Bonheur, haar heksenketel. Ze was degene die goed kon luisteren, aandacht en troost schonk en vooral onbaatzuchtig was. Toch zijn de beschrijvingen van Roos’ mindere kant die we in deze ‘biografie van een vriendschap’ te lezen krijgen, genadeloos. (…) Wat mensen bindt, is voor de buitenstaander vaak een raadsel. Liefde, vriendschap, het ligt dicht tegen elkaar en de dunne lijn met haat wordt maar al te makkelijk gepasseerd. Helen Knopper schreef met haar laatste roman een wonderschoon, maar rauw boek. Ze slaagt erin je deelgenoot te laten zijn van die heerlijke, maar vaak ook onmogelijke jaren met Roos. Het is een roman over echte mensen die je voor eens en altijd duidelijk maakt dat ouderdom er niet toe doet. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’

«Een heel indrukwekkend en doorleefd verhaal.» – André Oyen

VoorplatKnopper1-72Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper op Ansiel, 19 juli 2016:
‘Het loopt het ademt het leeft’, de ‘biografie van een vriendschap’, is een terugblik op de jaren 1979-1995, toen de schrijfster optrok met Roos Bonheur, een nogal anarchistische figuur in de Amsterdamse Nieuwmarkbuurt. Domineesdochter Roos, die in de trant van haar held, de Franse driftkikker Céline, verklaarde dat ze ‘niks met mensen had’, ging haar eigen gang. De gereformeerde Knopper heeft dan wel haar schrijverschap, maar als ze na een bezoek aan Roos thuiskomt, valt haar op dat ze in een ‘kale bunker’ leeft en een tuthola is. (…) Roos’ haar leven werd ook door wanorde getekend; ze las, dronk, snoof, schreef slechte gedichten en verwaarloosde zichzelf, om op haar 64ste te overlijden in het souterrain waar haar bed stond. In dit boek tracht de auteur te ontdekken waarin de aantrekkingskracht bestond van deze vriendin (…) aan wie ze ondanks alles ook goede herinneringen bewaart. Want ze kenden ook diepgewortelde verbondenheid. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’

«Glorieuze terugkeer van Helen Knopper aan het literaire firmament.»

VoorplatKnopper1-72Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper op Oost-Online, 14 april 2016:
Ze is al in de tachtig en overleefde jaren van zwaar uitgaan in de Nieuwmarkt, waar ze menig man onder tafel dronk. Stappen op het scherpst van de snede. Tussen hoeren pooiers, zeemannen en intellectuelen. Met haar vriendin Roos. Een mysterieuze vouw met een Indische achtergrond en een getroebleerd gemoed.
Ze herkenden elkaar als geestverwanten en maakten na hun eerst ontmoeting jaren de buurt onveilig. Menig glas werd geleegd, er waren drugs, en hoe Helen Knopper dat heeft overleefd is de medische wetenschap een raadsel. Over haar vriendschap met Roos schreef Helen Knopper een boek, jaren na overlijden van haar vriendin. Opmerkelijk, want tien jaar geleden stond Helen Knopper in een boek met vergeten schrijvers. Vergeten, uitgerangeerd en zonder uitgever. Maar ze bleef stug doorschrijven. Innerlijke Noodzaak. Levensbehoefte. Het Moest Eruit. En zie, nu is er een nieuw boek. Het is en biografie van een vriendschap. Het is de glorieuze terugkeer van Helen Knopper aan het literaire firmament. Hallelujah. Laat de kurken knallen. Vul de glazen. Bacchus is blij. Hopen dat dat boek geen vergeten boek wordt. Hopen dat de kater meevalt.
Bezoek hier de site
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’

«Pijnlijk herkenbaar.» – Elsbeth Etty

VoorplatKnopper1-72Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper in ‘Voorproef’ van NRC Handelsblad, 9 april 2016:
(…) In ‘Het loopt het ademt het leeft’ maakt Helen Knopper invoelbaar hoe moeilijk het soms is om hooggestemde idealen over naastenliefde in praktijk te brengen. In de jaren negentig schreef ze een indrukwekkende trilogie over het leven in de Nieuwmarktbuurt. Na twintig jaar zwijgen is ze terug met een gefictionaliseerd verslag van haar zestien jaar durende vriendschap met buurtgenoot Rosa Bonheur, genoemd naar een negentiende-eeuwse feministische Franse kunstenares, die de zelfkant prefereerde boven de brave burgerij. Knoppers Roos ging ten onder aan drank en drugs. Niemand kon deze warmbloedige, erudiete vrouw die zelf zo begaan was met verschoppelingen, redden. In 1995 stierf ze, begin zestig, totaal verloederd en van God en iedereen verlaten. (…)
Lees hier of hier de aankondiging in NRC
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’