«Charmante novelle over tijd en het stilletjes verglijden.» – André Keikes

VoorplatLunchroom-75Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op Tzum, 21 maart 2022:
Hoe belangrijk het is de tijd te nemen en aandachtig te kijken is een al vaak verteld verhaal. Hans Muiderman laat in zijn charmante novelle ‘De lunchroom’ een volwassen man nadenken over een plek op de vloer van de bovenetage in zijn ouderlijk huis, waar hij als jonge jongen graag sliep. Dus niet in zijn bed op zijn eigen slaapkamer, maar op de grond vlak bij de kamer van zijn grootvader. (…) De volwassen geworden jongen, Freek, zit nu in een ook nauwelijks veranderde lunchroom met een aantekeningenboekje en een pen op tafel voor zich uit te staren. Hij is er een bekende, sinds hij er elke week een uurtje komt mijmeren en schrijven. (…) Tijd en het stilletjes verglijden, hebben Freek van jongs af aan al geboeid. Dat weet hij van zijn grootvader, Frederic, die het heel opmerkelijk vond voor zo’n jongen. Nu maakt de oudere Freek het allemaal zelf mee. (…) Toch weet Muiderman te voorkomen dat opa al te zeer geïdealiseerd wordt. De man blijkt in het verleden niet vergeten te zijn door het noodlot en dat heeft hem op een wat buitenissige manier voor het leven getekend. Kleine Freek wist daar nauwelijks wat van, nog helemaal levend in de magische fase van zijn bestaan, de oudere Freek des te meer. (…)
Lees hier de recensie ‘Wat waren de plinten toen hoog’
Kijk ook naar de presentatie van het boek
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

Boekpresentatie ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op 10 april 2022

VoorplatLunchroom-75Op zondag 10 april 2022 om 13.30 uur vindt de presentatie plaats van ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman in de lunchroom waar het boek ontstond. Voor degenen die het gelezen hebben: inderdaad die plek is ingrijpend veranderd. Bevestig uw komst vóór 26 maart met een reply van deze mail aan hansmuiderman@hetnet.nl. Laat weten met hoeveel personen u komt en of u het boek al hebt aangeschaft (neem het dan mee, Hans Muiderman signeert het graag voor u). Marike Verheul (componiste/violiste, speelde bij het Armando Kwartet) heeft fragmenten van ‘De lunchroom’ op muziek gezet. Dirk Monsma voelt de auteur aan de tand over tien jaar schrijverschap. Een lunch met voorlezen, muziek, een oude bekende ontmoeten en natuurlijk – voor degenen die het boek al gekocht hebben of het die middag kopen – de uitslag van de loterij voor 5 vrijkaarten voor het theaterfestival De Parade. Kom voor een lunch met ‘De lunchroom’ naar Ock Brasserie in Den Haag (Loosduinen): Loosduinse Hoofdplein 190, 2553 CZ Den Haag.
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een zorgvuldig geschreven kleinood.» – C.C. Oliemans

VoorplatLunchroom-75Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman voor NBD/Biblion, 9 maart 2022:
Een man van middelbare leeftijd komt regelmatig in een stille Haagse lunchroom, en daar gaat hij aan een tafeltje in een notitieboekje zitten schrijven. Hij probeert zijn herinneringen aan zijn geliefde (en inmiddels overleden) grootvader en de jaren dat hij en zijn moeder samen met hem in één huis woonden op papier te krijgen. Tegelijkertijd vraagt hij zich af wat hij zich nog écht herinnert, wat hem later door zijn moeder verteld werd en wat hij onbewust erbij heeft gefantaseerd. Wanneer de moeder overlijdt, gaat de man het huis leegruimen en daarbij stuit hij op een geheim dat het leven van zijn grootvader in een ander licht stelt. (…) Een zorgvuldig geschreven kleinood. (…)
Lees hier de recensie
Kijk ook naar de presentatie van het boek
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een kleinood om lang in je herinnering te behouden!» – Kees de Kievid

VoorplatLunchroom-75Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op Boekenbijlage, 17 februari 2022:
(…) Uitermate belangrijk zijn de herinneringen in deze korte roman in twee delen. In het eerste deel, De gang, beschrijft Muiderman de herinneringen van Freek als jongetje. Freeks herinneringen als volwassene ‘bewonen’ het tweede deel, De ladder. In beide delen noteert Freek, in de eerste persoon, de herinneringen aan een tafeltje in Lenny’s lunchroom (“een schuilplaats”) aan de rand van de stad. (…) In De gang lezen we dat Freek in de gang ligt voor de kamer van zijn opa. Vanuit dat perspectief beschrijft hij tot in detail alles wat hij ziet en de (familie)omstandigheden waarmee zijn herinneringen in verband staan: “Alsof ik alles weer in kaart wil brengen”. Van belang is daarbij het zien van opa’s schoenzolen, het laatste wat hij van hem zag. (…) Deel twee De ladder (…) betreft recentere zaken. Het is alsof Freek iets op het spoor is gekomen. (…) Wat betekent het luik in de kast opa’s kamer en de ladder aan de wand? Er dient zich hier wel degelijk een plot aan. Freek ontdekt onder in een bureaulade van zijn opa nog twee enveloppen. Op de een staat “Sara”, op de ander “Verrader”. (…) Muiderman heeft een intrigerend boek geschreven. (…) De thematiek is hypnotiserend. Wat zijn herinneringen en wat doen ze met je. (…) Laat Muiderman niet bij toeval opa zijn kleinzoon vertellen: “En besef je wel dat een herinnering altijd een vorm van verbeelding is? Wat niet in je herinnering past, vergeet je en wat aan je herinnering ontbreekt verzin je er gewoon bij. Toch?” Een kleinood om lang in je herinnering te behouden!
Lees hier de recensie
Kijk ook naar de presentatie van het boek
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De herinnering is een intieme vriend waartoe je je voortdurend verhoudt.» – Hans Muiderman

VoorplatLunchroom-75Interview van Jan Stoel met Hans Muiderman over ‘De lunchroom’ op Bazarow Magazine 3, februari 2022:
(…) Een schrijver die in een Lenny’s lunchroom zit te schrijven. Ik heb even gezocht op internet. Vroeger was die lunchroom gesitueerd in Loosduinen. Zelf kom je uit Scheveningen. Is het niet Hans Muiderman zelf die daar aan dat formicatafeltje zit te schrijven, de reuring in de lunchroom waarneemt? “Ja daar zit Muiderman als schrijver en hij verzint een zekere Freek. In het verhaal waaraan ik schreef was die Freek al een beetje op stoom, een gezin, relatie en alles wat daar omheen hangt, zo’n figuur die de hele wereld op zijn nek neemt. En toen stapte ik die lunchroom binnen, ik was daar nooit eerder geweest, en die alledaagse sfeer die vond ik belangrijk klaarblijkelijk. (…) In het begin weet ik niet waar ik naartoe schrijf, ineens zijn daar die schoenzolen en even later hangt er een ladder aan de muur. Die heb ik toch niet voor niets verzonnen? vraag ik aan mezelf. Ja, dat klinkt gek, maar zo werkt dat in de eerste fase bij mij. Maar op het moment, of beter kan ik zeggen, in de periode dat het verhaal voor het eerst staat, wankelend weliswaar, dan begint het fijn-tunen. En dat houdt niet meer op. Keer op keer op keer, op het niveau van een woord, een fragment van een zin, een alinea, enzovoort. Dagen, maanden, wel een jaar lang. Het bijzondere is dat er geen weg terug meer, het verhaal heeft mij in bezit, zo voel ik dat. Het moet zo zijn, alsof ik het verhaal niet maak, maar volg. Het komt uit zichzelf voort, lijkt het.”
Lees hier het interview ‘Een verhaal is als een gruyère kaas, juist door de gaten wordt de lezer aangetrokken’
Kijk ook naar het interview door Peter de Rijk met Hans Muiderman
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

« * * * * * Muiderman schrijft helder en uiterst precies. ‘De lunchroom’ is een rijk boek!» – Jan Stoel

VoorplatLunchroom-75Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op De Leesclub van Alles en op Hebban, 29 januari 2022:
(…) Freek en zijn moeder zijn dus bij grootvader ingetrokken. Grootvader is voor Freek een vader geweest. “Alsof ik met jouw komst opnieuw geboren ben,” zegt grootvader. Maar deze zin heeft ook een andere lading. Waarom zegt grootvader dit? Dit soort subtiele zinnen geven diepte aan het verhaal. En dat maakt het lezen van ‘De lunchroom’ tot een speciale ervaring waarin het verleden en het proces van herinnering als het ware afgepeld wordt. (…) Het verhaal valt in twee delen uiteen: de gang en de ladder. Het eerste deel wordt verteld vanuit het ik-perspectief van het kind Freek. In het tweede deel is het de volwassen Freek die terugblikt en steeds meer over het verleden ontdekt. Door deze twee perspectieven naast elkaar te zetten wordt de kleuring van het verleden anders. “Misschien wil ik hier in de lunchroom precies opschrijven wat er toen gebeurd is, maar wat ik niet gezien heb.” Dit is een sleutelzin in het verhaal. (…) Muiderman schrijft helder en uiterst precies, vaak wat associatief, in een stream of consciousness en brengt zo gelaagdheid in het verhaal en zijn personages aan. Dat past helemaal bij de exercitie die Freek doet. Ieder detail telt. “Het gaat niet om wat er te zien is, maar om hetgeen verborgen blijft.” ‘De lunchroom’ is een rijk boek!
Lees hier de recensie of hier op Hebban
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een meesterlijke vertelling.» – Casper Postmaa

VoorplatLunchroom-75Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman in Den Haag Centraal, 13 januari 2022:
(…) Muiderman ontleedt wat de herinnering met ons leven doet en vertelt hoe gebeurtenissen die in de kinderjaren gecomprimeerd in ons geheugen zijn opgeslagen, weer in volle glorie tevoorschijn komen dankzij een enkele prikkeling. De vraag is natuurlijk hoe betrouwbaar zo’n flashback is als die zich plotseling in het heden aandient. Muiderman geeft daar op bijzondere wijze antwoord op. (…) Er heerst bij tijd en wijle een emotionele chaos in het huis, huisgenoten verdwijnen en keren na lange tijd weer terug zonder een verklaring te geven voor hun afwezigheid, en Freek ziet het allemaal hulpeloos aan met als enige bondgenoot zijn soevereine grootvader. Samen redden ze het wel, totdat de oude man overlijdt en Freek in het verleden gaat graven. Zo neemt Muiderman je mee op het misleidende spoor dat hij heeft uitgezet waarbij de lezer, steeds minder zeker van zijn zaak, op de tast meeloopt. Als de apotheose zich aandient, doet de herinnering als onbetrouwbare reisgenoot nog steeds zijn werk. (…) Een meesterlijke vertelling.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het is een on-Nederlands goed boek.» – Peter de Rijk

Op 20 december 2021 werd in de Pletterij in Haarlem de novelle/compacte roman ‘De lunchroom’ gepresenteerd van Hans Muiderman. Bij deze gelegenheid speelde de Haarlemse singer-songwriter Bert Vissers (samen met gitarist Tom Bak) twee nummers: ‘Zo mooi’ en (uit ‘De wereld wacht op mij’) ‘Het komt goed’, werd een door redacteur Willem Thies geschreven recensie voorgelezen en werd de schrijver geïnterviewd door Peter de Rijk. Hans: Het boek is vrij associatief ontstaan in een lunchroom. De kern van het boek is dat de hoofdpersoon zich steeds vragen stelt over het herinneren. Klopt die herinnering wel? Peter: Het is een heel prettig leesbaar boek over iemand die allerlei herinneringen krijgt aan zijn fantastische jeugd met die ontzettend leuke opa. Je hebt het boek met een plot geschreven waardoor wel plotseling de Tweede Wereldoorlog in jouw verhaal komt. Hans: Ik schrijf vanuit de herinnering. Herinneren is bewust iets vergelijken met wat geweest is. Peter: Die herinneringen zijn hele mooie stukjes met een hele fijne nauwkeurige kijk op de dingen en mooi opgeschreven. Het is een on-Nederlands goed boek.
Kijk hier naar de presentatie op YouTube Bert Vissers begint op de tijdlijn vanaf 28:00
Lees hier de recensie van Willem Thies over ‘De lunchroom’
Meer over ‘De lunchroom’ op deze site
Meer over Bert Vissers bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Heden en verleden op een heel fijnzinnige manier met elkaar vervlochten.» – André Oyen

VoorplatLunchroom-75Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op Ansiel, 23 december 2021:
Hans Muiderman (Den Haag) is schrijver van romans en (reis)verhalen. Tijdens het festival Winternachten/Writers Unlimited 2013 werd zijn debuutroman ‘Souvenir Utopia’ gepresenteerd. Daarna verschenen ‘Ik ben hier geboren’ (2014, korte verhalen) en ‘Hank & Heinrich’ (2016, roman). In al zijn proza tracht Hans Muiderman heden en verleden op een heel fijnzinnige manier met elkaar te vervlechten, fictie en non-fictie schuiven nostalgisch in mekaar over. Muiderman is een herinneringen-onderzoeker, in al zijn verhalen onderzoekt hij hoe herinneringen werken, hoe vals en vervormd ze zijn. Zijn nieuwste werk ‘De lunchroom’ is hier een schoolvoorbeeld van. Het is trouwens een hele mooie manier van herinneren die hij gretig met zijn lezer deelt. Een man schrijft in een lunchroom notities over zijn grootvader, hoe hij die zich herinnert. Eerst vanuit het perspectief van een kind, later vanuit het heden waarin hij ronddwaalt door het lege huis waar zijn grootvader ooit woonde. Hans Muiderman reconstrueert in ‘De lunchroom’ het verleden niet, maar hij onderzoekt het. Hij schrijft over wat nog rest: de onvolledige vervormde herinnering. Wat niet in je herinnering past vergeet je en wat aan je herinnering ontbreekt vul je aan. Het verhaal begint met gewone herinneringen uit een Haagse buurt: Freek lag soms op de gang te slapen voor de deur van zijn grootvaders kamer. Hij zag onder de drempel de zolen van zijn grootvaders schoenen. Vooral dat fragment is heel visueel en aansprekend en het komt dan ook herhaaldelijk terug in het verhaal. Zijn grootvader was zijn held en daar haalt hij mooie maar ook minder mooie herinneringen aan op. Van warme knuffelmomenten tot zwarte oorlogsmomenten.
Bronbericht
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een zeer tedere roman die je opnieuw wilt lezen, om er het ongeschrevene aan te ontfutselen.» – Inge Meijer

VoorplatLunchroom-75Column over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op Literair Nederland, 22 december 2021:
(…) Een man onderzoekt de herinneringen aan zijn grootvader. Wekelijks is hij in een lunchroom te vinden. daar bestelt hij een espresso en schrijft, in een notitieboekje. (…) Zo’n boek is het, dat je wat onbeschreven bleef, toch ziet. (…) De man herinnert zich het huis waar hij met zijn grootvader en moeder woonde. Als er veel bezoek was, sliep hij op de gang, voor de kamer van zijn grootvader. (…) Als hij vijftien is, zijn vader allang verdwenen, overlijdt zijn grootvader. Hij slaapt in de gang wakker als ze hem ‘wegdragen’. In liggende positie ziet de jongen de schoenzolen van zijn grootvader. Herinneren is ook vergeten wat er was. Zijn grootvader had een ladder in zijn kamer. (…) Voor de dakdekkers, zei zijn grootvader. Daar moest hij het mee doen. Als zijn moeder overlijdt, moet het huis leeg. Hij ontdekt boven in het huis een andere wereld door zijn grootvader gemaakt. Daar diende de ladder voor. (…) Uit herinneringen wordt een verhaal in momenten verteld, een sfeer van een leven geschetst. (…) Er wordt geschreven over herinneringen alsof je ze kunt benaderen, er zo naar toe kunt lopen om ze te inspecteren. Zoals die schoenzolen van zijn grootvader. (…) Een zeer tedere roman die je opnieuw wilt lezen, om er het ongeschrevene aan te ontfutselen.
Lees hier de column ‘Ontfutselen’
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer