«Net zo scherp als dat het zou moeten zijn.» – K. Monpellier

Over ‘Omwille van het Bloed’ van Suzanne Binnemans op Vrouwenbibliotheek, 12 oktober 2014:
Een kijkje in het leven van een kind dat begrijpt dat haar vader, een alcoholist, ziek is, maar daar niets aan kan veranderen. Ze beschrijft haar vader als een man op zee maar niet als zeeman, daar is hij te zwak voor. In plaats daarvan zet ze hem neer als een man die telkens weer op het punt staat zich te verdrinken. In haar gedichten distantieert ze zich van dit gedrag, en toch voelt ze zich intens met haar vader verbonden. Al was het maar ‘omwille van het bloed’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Omwille van het bloed’
Meer over Suzanne Binnemans bij Uitgeverij In de Knipscheer

Suzanne Binnemans, Michiel van Kempen en Rogi Wieg bij ‘De 100 beste gedichten voor de VSB Poëzieprijs 2014’

Beste100Dit jaar stelde Ahmed Aboutaleb, juryvoorzitter van de VSB Poëzieprijs 2014 (de belangrijkste prijs voor dichters in het Nederlands taalgebied) ‘De 100 beste gedichten’ samen:
De VSB Poëzieprijs is een literaire prijs voor de beste dichtbundel van het voorgaande jaar. De winnaar krijgt een geldbedrag van 25.000 euro en een glaskunstwerk van Maria Roosen. De prijs werd op 29 januari bekendgemaakt, aan de vooravond van de Poëzieweek 2014 (van 30 januari tot en met 5 februari). Aboutaleb koos voor ‘De100 beste gedichten’ werk uit drie door In de Knipscheer uitgegeven bundels.
Van Suzanne Binnemans gedicht ‘14’ uit de bundel Omwille van het bloed, van Michiel van Kempen het gedicht ‘Runenteken’ uit de bundel Wat geen teken is maar leeft en van Rogi Wieg het gedicht ‘Traag verdwenen zwarte bloemenvelden’ uit de bundel Khazarenbloed.
Andere dichters in de bundel onder meer: Maria Barnas, F. van Dixhoorn, Micha Hamel, Miriam Van hee, Antoine de Kom.

Lees meer over de bundel Omwille van het bloed

Lees meer over de bundel Wat geen teken is maar leeft

Lees meer over de bundel Khazarenbloed

«Proficiat voor de mooie uitgave van een waardevol debuut.» – Ina Stabergh

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans, 26 juni 2013:
Sinds de publicatie van haar ‘De woorden van Elisabeth’ heb ik al haar romans gelezen. Mijn belangstelling voor haar poëziedebuut was dus groot. Twee keer heb ik de gedichten gelezen. Ik las ze als één lang gedicht met meermaals herlezen van gedicht 4 en 5, zo ook ging het met de laatste zes gedichten. Mooi, ontroerend en heftig voor het kind dat wacht om te mogen verder fietsen in de volwassene, die de woorden heeft gevonden voor het schrijven van dit unieke levensgedicht met tranen achter de tanden. Proficiat voor de mooie uitgave van een waardevol debuut.


Meer over ‘Omwille van het bloed’ en Suzanne Binnemans

«Bij Binnemans is het boek één geheel.»

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op De VVL-Boekhouding, 24 juni 2013:
Suzanne Binnemans serveert kieskeurige kwaliteit waarbij goede smaak en strenge afwegingen kenmerkend krachtig zijn. Wat zij schrijft is doorwerkt. Bij haar is trage tijd een onderdeel van de opdracht als schrijfster. (…) We hier te maken hebben met tedere poëzie die een strakke lijn trekt doorheen wat een doorworsteld leven moet zijn geweest. Deze bundel is geen potpourri, geen amalgaam van gedichten die gedwongen worden onder één dak samen te wonen. Bij Binnemans is het boek één geheel. De dichteres kijkt naar wat voorbij is. Die analyses groeiden uit tot een bundel van 27 gedichten, verspreid over drie cycli. Haar verzen bestaan uit afgebeitelde woorden die via uitverkoren metaforen tot een duidelijke poëtica leiden. Sterke visualisatie. Oude wonden worden opnieuw geopend, maar enkel om een totale genezing mogelijk te maken.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Omwille van het bloed’ en Suzanne Binnemans

«Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat dit een debuutbundel is.» – Frank Decerf

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op De schaal van Digther, 20 mei 2013:
Na 25 jaar schrijverschap is dit Suzanne Binnemans’ rijpe debuutbundel. Het getuigenis van in de tijd bevroren emoties. (…) Nergens passages die herkenbaar zijn of aan iemand anders doen denken. Een eigen stijl en taalgebruik, dat vind ik bij Binnemans. Haar woorden zoeken eenvoud, vinden schoonheid. (…) De stijl van Suzanne Binnemans is een eigen concept voor nu al volwassen gedichten die traag gerijpt zijn tot tijdsloze getuigenissen. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat dit een debuutbundel is.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Omwille van het bloed’ en Suzanne Binnemans

«Een bundel die gewaagd kan worden genoemd.» – Ivan Sacharov

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op MeanderMagazine, 14 april 2013:
Prachtig is de regel ‘niets bleef langer dan de dag zelf’: een toestand die we allemaal kwijtraken, en niet alleen door spijt. (…) Het gedicht als een glas dat moet worden leeggedronken. En dan die gelijkenis: is dat niet waar dichters altijd naar zoeken? Een treffend beeld slaat een brug, die het mogelijk maakt om te kunnen geloven, zowel in gedichten als in iemand waarmee je een relatie hebt.

Lees hier de recensie

Meer over Omwille van het bloed

«Helder en beeldend taalgebruik.»

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans voor NBD Biblion, 14 maart 2013:
Cyclus bestaande uit drie delen (De verzoeking, Belofte en schuld, De verzoening) met in totaal 27 gedichten in vrije versvorm. Thema is de (mislukte) relatie van een dochter met haar aan alcohol verslaafde vader. Ondanks alles wat er is misgegaan, kont de dichteres tot de conclusie dat verzoening mogelijk is en dat uiteindelijk, omwille van de bloedband, de liefde telt. Helder en beeldend taalgebruik.

Meer over ‘Omwille van het bloed’

«Met bijzondere aandacht las ik haar eerste dichtbundel ‘Omwille van het bloed’.» – Rose Vandewalle

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans:
Gevoelige verzen over de verzoeking van alcohol en parallel daarmee over kinderangsten en verdriet maar evenzeer over vergeving, verzoening en liefde-die-overwint. ‘Het hart luistert slechts naar het hart’. Het citaat komt van Elsschot en staat vooraan in de bundel. Het staat er niet voor niets. Elsschot moet immers zelf het soort vader zijn geweest, waarvan de strapatsen zolang hij in leven was met de mantel der liefde bleven bedekt. De opdracht net onder dit citaat vervolledigt het plaatje: ‘Voor mijn vader. Tegen de middelmatigheid.’

Lees hier de aanbeveling

Meer over ‘Omwille van het bloed’

«Deze dichtbundel is glashelder en bloedeerlijk geschreven.» – Ezra de Haan

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op Literatuurplein.nl, 7 februari 2013:
Belangrijker dan de waarheid is, blijkt de liefde. Dat klinkt zoet, maar deze dichtbundel is allesbehalve zoet. ‘Omwille van het bloed’ is glashelder en bloedeerlijk geschreven. Suzanne Binnemans is een auteur waar je, of ze nu proza of poëzie schrijft, niet omheen kunt.

Lees hier de recensie

Meer over Suzanne Binnemans

«Wat ’n mooie, krachtige, ontroerende bundel is ‘Omwille van het bloed’!» – Willy Verhegghe

Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans, 29 januari 2013:
En: ook met bloed en tranen op papier gezet, een kunststukje. Al zie ik al de pijn bij het schrijven, maar tegelijk ook de louterende kracht, het genezen van een getormenteerde zwakke vader die [de dochter] uiteindelijk in de zieke armen sluit. (…) Vooral de eerste cyclus ‘De verzoeking’ is een klein lyrisch huzarenstukje, zeer sfeervol, zeer pijnlijk, zeer doorvoeld en tegelijk o zo ontwapenend mooi. Als ik zinnen als ‘stikkend in zijn braaksel’ lees word ik wel achterovergeduwd, dit is de extreme schets van een vader door zijn dochter die hem spijts alles blijft liefhebben. ‘Misschien was het de schimmel zelf…’ (p. 12) is al even ontluisterend en groots in zijn directe zegging. ‘Hij is nu wrakhout’ (p. 14) is eveneens een brok rauwe lyriek.
Het wellicht mooiste beeld heb ik dan weer op p. 20 gevonden: ‘het kleine meisje kijkt verwonderd…’, met die ladder, het fietsje als vriend. (…)
Uit de laatste bevrijdende cyclus onthoud ik vooral de ‘blinde woede in de zakken van zijn kamerjas’, een beeld om stil van te worden… En wat verder, p. 37, de hand die het album van de leugens weglegt, gewoon subliem, een extreem sterk beeld dat je bij de keel pakt en ontroert, al moet qua sterke zegging het eenvoudige ‘mijn liefste kind’ van de voorlaatste pagina daar niet voor onderdoen.

Meer over Suzanne Binnemans