Tag: Patronaat

Over ‘Vlo’ van Lex Paleaux in Haarlems Dagblad, 22 maart 2022:
De schrijver is populair, maar zijn hond lijkt nog populairder. Een massaal applaus barst los als beiden zondagavond het podium van de grote Patronaatzaal opkomen voor de presentatie van Lex Paleaux’ nieuwe roman ‘Vlo’. Voor driehonderd toegewijde fans. Een wonderlijke gebeurtenis. Zoiets hebben andere Haarlemse literaire kanonnen de afgelopen decennia niet gepresteerd: Thomése niet, Wiener niet en zelfs bij leven en welzijn Ferron niet. Terwijl deze zelfde Paleaux in de literaire katernen van de grote dag- en weekbladen nota bene volstrekt wordt genegeerd. Dat maakt hem bijzonder. Een ‘Haarlemse held’. Een fenomeen. Een social media fenomeen om preciezer te zijn, want zijn succes begon met een serie columns op Facebook.
Drie boeken heeft hij inmiddels uitgegeven bij de Haarlemse uitgeverij In de Knipscheer: twee romans en een bundel columns. De eerste, ‘Winterwater’, is een lokale bestseller. Het zijn geen boeken die als maatschappelijke ‘eye-opener’ functioneren, waarin een filosofisch universum geschapen, of een gepassioneerd engagement uitgedragen wordt. Paleaux zoekt het liever in anekdotes dicht bij huis en jongleert behendig met invoelbare sentimenten. In ‘Vlo’ is de hoofdpersoon een schrijnend realistische schlemiel en het boek is doorspekt met al even herkenbare kantoorhumor. Het lokkende decolleté van een collega en de toiletgroep van het bedrijf spelen een hoofdrol.
In Patronaat bewijst Paleaux zich in een interview met redacteur Peter de Rijk een snedig gesprekspartner. De Rijk ontdekt in ‘Vlo’ heel wat diepere lagen dan aanvankelijk vermoed. Vervolgens speelt de in kleinsteeds leed en hartstocht op de vierkante centimeter gespecialiseerde Haarlemse groep Bender een handvol verzoeknummers van de auteur, die tenslotte nog eenmaal zelf terugkomt op het podium. Ditmaal als ‘Lexje’, de hoofdpersoon uit zijn populaire columns. In een groene overall en met een pet lijkt hij wat op Gerben uit ‘De Kameleon’. Na nog een Lexje-verhaal zwelt de muziek aan. In de beste karaoketraditie zing Paleaux ‘Old and Wise’ van Alan Parsons. Een van de drakerigste liedjes uit de popgeschiedenis. Bij het slotakkoord verschijnt Freddy Mercury op een metershoog scherm. Grotesk of geniaal? Ik neig naar het laatste. In de communis opinio is alle grote kunst onbegrijpelijk. Na afloop is een lange rij kopers voor de signeertafel Paleaux’ loon. Ere wie ere toekomt.
Lees hier het artikel in het Haarlems Dagblad
Meer over ‘VLO’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer