Tag: poëzie

Over ‘Het geluid van denken’ van Karel Wasch op Poëzie Leestafel, 19 december 2018:
(…) De gedichten zijn opgedeeld in elf Cycli te beginnen met de cyclus De stad. Waar het eerste gedicht De late stad onmiddellijk de troosteloosheid van een donkere, verlaten stad in de nacht oproept. (…) In de cyclus Erik wordt in schrijnende maar prachtige regels het verdriet geuit om de verloren vriend. (…) In de cyclus Dansen in een landschap klinkt vooral veel weemoed door naar verloren relaties. (…) Deze hele cyclus is overigens erg ontroerend en aangrijpend, zoals het gedicht En als het waar is wat je zegt waar in beklijvende woorden een ziekenhuisopname en het gevoel na de operatie weergegeven wordt, maar waar eigenlijk alles draait om die ene, die moet komen. (…) De bundel is verpletterend eerlijk en toont de kwetsbare mens, die we allemaal in feite zijn. Een bundel om te koesteren.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geluid van denken’
Meer over Karel Wasch op deze site

Over ‘Het geluid van denken’ van Karel Wasch op Tzum, 19 december 2018:
(…) Karel Wasch heeft altijd een voorkeur of liefde gehad voor dichters met een drankprobleem. Zo was er Murk Popma, een dichter met een problematische jeugd, zoon van een hoogleraar die alleen met zijn zoon sprak als er ruimte was in zijn agenda. Wasch blijft trouw aan hun vriendschap: ‘Nu iedereen zelf kan verzinnen / dat je onmisbaar bent, lees ik / verzen van je voor, als in / misplaatste metafoor geklemd.’ (…) De weglatingen in het gedicht over de verhouding met zijn moeder zijn sprekend. Waarvoor werd de zoon gewaarschuwd? Wij mogen en kunnen het raden. Liever richt de ik zich op haar hand met de ‘voedende’ slang. Hij heeft aandacht voor haar ring en haar eens gevoelde hartstocht, waaruit hij voortkomt. Een ander beeld van een vrouw krijgen we te lezen in ‘Het geluid van denken’, een beeld vol treurig begrip voor de moeder van zijn zoon. Hij, de dichter, schrijft ‘liefdespoëzie voor een onzichtbare / geliefde.’ (…) Zijn zoon vertelde later dat hij het geluid van de schrijfmachine prettig vond. Hij vond het een troostend geluid ‘alsof hij naar mijn denken / luisterde’. De dichter vraagt zich dit af: ‘hoe het geluid van mijn denken / iemand tot troost zou kunnen zijn,’. (…) Het gedicht ‘Opgedroogd’ zorgt voor nieuwe verrassingen. De dichter beschrijft de huwelijkse ellende als een landschap met in de tweede strofe, zeer geraffineerd, een wond, die je moeilijk anders kunt lezen dan als een seksuele verwijzing. (…)
Meer over ‘Het geluid van denken’
Meer over Karel Wasch op deze site

Over ‘Het geluid van denken’ van Karel Wasch voor NBD / Biblion, 13 december 2018:
In tien cycli en één ‘ontspiegelend’ eindvers leidt de dichter de lezers door zijn leven. De ‘duizend uur of meer’ die hij in zijn jeugd doorbracht in een kerk voelde als ‘de biecht van een onschuldig kind.’ Volwassenheid moest ‘een lange nazomer’ worden, ‘zonder een spoor / van de amper draaglijke rauwe directheid / van de jeugdjaren’. Was het ijdele hoop? Met een vriend loopt het slecht af: ‘We dronken ons door een woud / van leugens en wisten niet welke leugens en / tot welke prijs’. Ook in de liefde verliep niet alles even soepel: ‘Je naderde te snel, weer over grenzen / heengeraasd, een meteoor / vol zelfverwijt’. In een mooi vers over zijn moeder mijmert de dichter: ‘Ze laten ook zo weinig / sporen na, de doden, een zuchtje / in de lucht en ze zijn weg’. De titel van de bundel werd Walsch aangereikt door zijn zoon, die het als opgroeiende jongen prettig vond om zijn vader een verdieping lager te horen typen op zijn schrijfmachine: ‘Het was een troostend geluid zei / hij, alsof hij naar mijn denken / luisterde.’ Veel mooier kun je het als vader én als dichter toch niet wensen!?
Meer over ‘Het geluid van denken’
Meer over Karel Wasch op deze site