Tag: poëzie

«De poëzie, even intens als intelligent.» – Eppie Dam

[foto De Gids]
Over ‘Khazarenbloed’ van Rogi Wieg in Leeuwarder Courant, 19 oktober 2012:
Nu publiceert Rogi Wieg (1962), die op twintigjarige leeftijd als dichter debuteerde met ‘Tijd is als een nekschot’, zijn ‘Khazarenbloed’. Zoals voor de Khazaren de keuze voor het Jodendom een overlevingsmechanisme was, is het schrijven van gedichten dit voor Rogi Wieg. ‘Ik ben een khazar, / drink mijn eigen bloed / als het moet (…) eet mijn eigen verzen / als het moet’. (…) Wieg spreekt uit dat híj de zon nog wil zien. ‘Ik wil nog. Ik wil een nieuw / jaar met jou.’ Die ‘jou’ is Abys Kovács, een Hongaarse beeldend kunstenares, die aan deze indringende bundel grafisch werk bijdroeg in de vorm van zwart-wit tekeningen. Voor geluk ben jij niet geboren, zei iemand tegen hem. Voor de poëzie, even intens als intelligent, des te meer.

Lees hier de recensie

Meer over Rogi Wieg

«Albert Hagenaars maakt in Bloedkrans haast op een natuurlijke wijze het vertrouwde vreemd en het vreemde vertrouwd.» – Richard Foqué

Over ‘Bloedkrans’ van Albert Hagenaars op De VVL-Boekhouding, 25-09-2012:
Begenadigd schrijver als Albert Hagenaars is, weet hij als geen ander de taal te bespelen. Geen kunst en poëtisch vliegwerk hier maar een afgewogen beeldspraak, rijk aan ritme en klanken. Geen barokke overdaad van gestapelde bijvoeglijke naamwoorden maar dwars door de ziel snijdende zinnen, die blijven branden.

Lees hier de hele recensie

«Dit is poëzie die wil communiceren, die uitgesproken moet worden en gehoord.» – Joop Leibbrand

Over ‘Torent een man hoog met zijn poëzie’ van Michaël Slory op MeanderMagazine, 25-09-2012:
Hoewel het werk dus duidelijk in een orale traditie staat, zijn de gedichten niet neergezet in brede, epische streken. Slory blijkt in de eerste plaats een taalkunstenaar te zijn die de bijzondere facetten van de werkelijkheid die hij waarneemt, bijslijpt tot juweeltjes. Ieder gedicht een geschenk, ik denk dat hij het zo bedoelt.
Lees hier de hele recensie.

«Eén van onze wereldwijd grootste dichters.»

Arie Storm over Rogi Wieg in Tros Nieuwsshow, Radio 1, 22 september 2012:
Een heel toegankelijk dichter, terwijl als je hem een paar keer leest er dan toch telkens een betekenis bijkomt. (…) Dat is de grote spanning in de bundel: je zoekt de hele tijd naar iets en het is er niet.

Luister hier naar de ‘Boekenrubriek met Arie Storm’ vanaf 12:25

«Het boek is een echt Curaçaos werk.» – Klaas de Groot

Over ‘Kate Moss in Mahaai’ van Hans Vaders en Herman van Bergen in OSO (2012-1), 10 september 2012:
In de inleiding wordt het boek een poëziebundel genoemd, maar door de combinatie van woord en beeld is een boek ontstaan dat meer is dan een verzameling gedichten. Zo wordt Boeli van Leeuwen afgebeeld in de laatste fase van zijn leven. Deze afbeelding sluit goed aan bij het thema van het verval en de teloorgang, het grote thema van dit boek. De titel laat al zien dat in deze bundel gedichten bijzondere combinaties niet geschuwd worden. Zo bijzonder in sommige gedichten en illustraties dat het surrealisme niet ver weg is. Het surreële element speelt tenslotte ook een prominente rol in sommige illustraties. De collage is immers gedemocratiseerd surrealisme, merkte W.F. Hermans ooit op. Het surrealisme mag dan op zichzelf voor vervreemding zorgen, op Curaçao is het nooit ver weg.
Met die vervreemding zijn we bij de laatste alinea van de inleiding: ‘Maar let wel, er zit een speciale afgeleide wereld in onze wereld. In deze poëziebundel trachten een beeldend kunstenaar en een dichter dit innerlijk denkbare behang vorm en inhoud te geven. Wellicht noemen we dit kunst, dat voortdurend verversen van verwondering en vervreemding.’ Aardig in dit citaat is de verwijzing naar de poëziebundel Het innerlijk behang van Hans Lodeizen. Niet de minste om in je gezelschap te hebben, als je een bijzonder boek wilt maken. En daarin zijn Van Bergen en Vaders geslaagd.

Lees hier de recensie

Meer over Kate Moss in Mahaai

Meer over Hans Vaders

Meer over Herman van Bergen

Bernadette Heiligers*Pierre Lauffer. Het bewogen leven van een bevlogen dichter

BERNADETTE HEILIGERS
Pierre Lauffer.
Het bewogen leven van een bevlogen dichter
Biografie
Curaçao
Genaaid gebonden met stofomslag, 304 blz., € 23,50
geïllustreerd met 30 afbeeldingen
september 2012
ISBN 978-90-6265-814-5

Presentatie 16 september in Podium Mozaïek Amsterdam

Pierre Lauffer was een man van grote, meeslepende passies. Geboren in 1920 op zijn geliefde Curaçao, bracht hij het eigene van zijn land tot uitdrukking in volwaardige literatuur. Hij zag schoonheid in het alledaagse en legde een vergrootglas op gevoelens en gebruiken van de meest eenvoudige mensen. Met zijn gedichten en verhalen doorbrak hij de koloniale opvattingen van zijn tijd en de inherente schaamte voor de eigen cultuur.
Een keerzijde van die passie was zijn sterke afkeer van sociale conventies, luxe en formaliteiten. Die legde hij categorisch en luidruchtig aan de dag, zonder acht te slaan op het spoor van onrust dat hij daarmee door zijn leven trok. Zijn liefde voor het eigene, maar ook zijn menselijke tekortkomingen en zijn wisselende stemmingen, joegen hem als dichter op en bewogen hem tot schrijven.
Deze goed geschreven biografie gaat over Pierre Lauffer als dichter, schrijver en als mens. Het verhaal wordt prachtig ondersteund door goed uitgekozen fragmenten uit zijn werk.

Bernadette Heiligers werkte 10 jaar als journalist dan wel programmamaker bij de radio. Onder andere in 1986 schreef ze Curaçao Close-up, een Engelstalige publicatie over Curaçao voor Macmillan Caribbean, in 2003 Cultuur maakt het leven mooier bij het vijftigste bestaansjaar van het Prins Bernhard Cultuurfonds Nederlandse Antillen en Aruba, en in Kristòf ‘Forsa di Palabra’ (De kracht van het woord), ter ere van een nieuwe dichtbundel van Nydia Ecury.
In 2004 publiceerde ze eigen werk, geïllustreerd door Elis Juliana. Met medewerking van Jos de Roo schreef ze in 2005 Vanuit de UNA gezien, een kijk op de Curaçaose samenleving, bij het 25 jarig bestaan van de Universiteit van de Nederlandse Antillen. In 2008 verscheen haar bundel Flecha, met 33 verhalen in het Papiaments.
Voorafgaand aan de biografie over Pierre Lauffer, stelde ze in samenwerking met Lucille Berry-Haseth, voor de Stichting Pierre Lauffer een theaterprogramma samen met zijn literaire en muzikale werken.

«De manier waarop hij taal en ritme naar zijn hand zet, is bewonderenswaardig.» – Ezra de Haan

Over De muziek van het huis van Cor Gout op Literatuurplein.nl, 9 augustus 2012:
Met De muziek van het huis heeft Cor Gout een bijzondere dichtbundel geschreven die verder gaat dan de verklanking van het huis waarin hij woont en ook is opgegroeid. De muziek van het huis maakt ons bewust van een denkproces, van datgene wat maakt dat je geroerd wordt en waardoor dat kan ontstaan. In een bundel die vol met verleden staat, maakt hij ons bewust van onszelf en het leven dat we leiden. Daarmee is deze dichtbundel van Gout een vervolg op zijn twee verhalenbundels Noirette en De stilte die volgt op het woord. De taal van Cor Gout is uniek in zijn soort en onttrekt zich aan genres. Gout is, als geen ander, in staat ook deze vorm van literatuur een eigen geluid te geven.

Lees hier de hele recensie.

«Deze poëzie roept een soort intimiteit op die mij dierbaar is.» – Levity Peters

Over De muziek van het huis van Cor Gout op Meander Magazine, 21 juli 2012:
Het openingsgedicht ‘Bechstein’ gaat over de muziek die de dichter ervaart, maar welke soort blijft een raadsel. Het zal wel klassiek zijn, vloeiend als taal. (…) Ik moet bekennen dat dit wel een soort poëzie is waar ik een zwak voor heb (…). Het kost me weinig moeite mij erdoor te laten meeslepen in de ervaringen die zij probeert te beschrijven. In dit geval brengt zij mij in mijn oude huizen terug, en bij wat ik ervoer wanneer ik ze herbezocht. Ze roept een soort intimiteit op die mij dierbaar is. (…) Misschien heeft de dichter zelf het beste verwoord waar het hem om te doen was, in ‘Mijn fiets’:
[…]
want hij is al op jaren
mijn fiets
vriend
en evenknie
in het malen van
de melancholie

Lees hier de recensie

«De begaafdste dichter die vandaag de dag op Zeeuwse bodem rondloopt.» – Mario Molegraaf

Over Nachtvlinders door het kattenluik door Chawwa Wijnberg in Zeeuws Tijdschrift, jrg. 62, nummer 3-4 [juli] 2012:
De dood is een belangrijk onderwerp in de bundel. (…)Toch kan Chawwa Wijnberg, schrijfster van beladen herinneringen, bespiegelingen over de dood, een cd die bij deze bundel hoort ‘Vrolijke Gedichten’ noemen. Met recht, zij verstaat namelijk de zeldzame kunst om het zware een beetje lichter te laten wegen.

Lees hier de recensie.

«Het woordloze talig maken.» – Joop Leibbrand

Over ‘Bloedkrans’ van Albert Hagenaars op MeanderMagazine, 19 juni 2012:
In ‘Bloedkrans’ profileert Albert Hagenaars zich nadrukkelijk als een reiziger, en wel in dubbel opzicht. Enerzijds is hij de levensreiziger die verslag doet van het eigen leven, beginnend bij de geboorte en eindigend bij het bereiken van wat als zijn bestemming kan worden beschouwd. Anderzijds is hij de wereldreiziger, die inmiddels een vast adres in Indonesië heeft en door de beide Amerika’s, het Midden-Oosten en Azië trekt. Over ‘Bloedkrans’ is veel goeds te melden. Er is een dichter aan het woord die iets te zeggen heeft en dat met overtuiging doet. De grote gevarieerdheid aan onderwerpen en locaties maakt dat je je geen moment verveelt.

Lees hier de recensie

Meer over Albert Hagenaars