kleurrijkste uitgever van Nederland voor avontuurlijke lezers
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Op 27 november 2013 viel de keuze op ‘De nieuwe tijd’ en ‘Gewoon’ uit de debuutbundel ‘Nergens groet een boom die haar aarde niet vindt’ van de Surinaamse dichteres Karin Lachmising (1964).
Lees hier de gedichten
Meer over ‘Nergens groeit een boom’
Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising op Literatuurplein, 27 november 2013:
Karin Lachmising toont met haar bundel Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt dat ze het werk van haar voorgangers goed kent. Tegelijkertijd gaat haar poëzie verder dan het bezingen van de schoonheid van de natuur. Ze staat ook op de bres voor het behoud van datgene waarmee zij zich onlosmakelijk verbonden voelt: de aarde en alles wat erop groeit, bloeit en leeft. (…) Een indrukwekkende bundel eigentijdse gedichten.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Nergens groeit een boom’
Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans, 26 juni 2013:
Sinds de publicatie van haar ‘De woorden van Elisabeth’ heb ik al haar romans gelezen. Mijn belangstelling voor haar poëziedebuut was dus groot. Twee keer heb ik de gedichten gelezen. Ik las ze als één lang gedicht met meermaals herlezen van gedicht 4 en 5, zo ook ging het met de laatste zes gedichten. Mooi, ontroerend en heftig voor het kind dat wacht om te mogen verder fietsen in de volwassene, die de woorden heeft gevonden voor het schrijven van dit unieke levensgedicht met tranen achter de tanden. Proficiat voor de mooie uitgave van een waardevol debuut.
Meer over ‘Omwille van het bloed’ en Suzanne Binnemans
Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op De VVL-Boekhouding, 24 juni 2013:
Suzanne Binnemans serveert kieskeurige kwaliteit waarbij goede smaak en strenge afwegingen kenmerkend krachtig zijn. Wat zij schrijft is doorwerkt. Bij haar is trage tijd een onderdeel van de opdracht als schrijfster. (…) We hier te maken hebben met tedere poëzie die een strakke lijn trekt doorheen wat een doorworsteld leven moet zijn geweest. Deze bundel is geen potpourri, geen amalgaam van gedichten die gedwongen worden onder één dak samen te wonen. Bij Binnemans is het boek één geheel. De dichteres kijkt naar wat voorbij is. Die analyses groeiden uit tot een bundel van 27 gedichten, verspreid over drie cycli. Haar verzen bestaan uit afgebeitelde woorden die via uitverkoren metaforen tot een duidelijke poëtica leiden. Sterke visualisatie. Oude wonden worden opnieuw geopend, maar enkel om een totale genezing mogelijk te maken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Omwille van het bloed’ en Suzanne Binnemans
Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op De schaal van Digther, 20 mei 2013:
Na 25 jaar schrijverschap is dit Suzanne Binnemans’ rijpe debuutbundel. Het getuigenis van in de tijd bevroren emoties. (…) Nergens passages die herkenbaar zijn of aan iemand anders doen denken. Een eigen stijl en taalgebruik, dat vind ik bij Binnemans. Haar woorden zoeken eenvoud, vinden schoonheid. (…) De stijl van Suzanne Binnemans is een eigen concept voor nu al volwassen gedichten die traag gerijpt zijn tot tijdsloze getuigenissen. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat dit een debuutbundel is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Omwille van het bloed’ en Suzanne Binnemans
Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans op MeanderMagazine, 14 april 2013:
Prachtig is de regel ‘niets bleef langer dan de dag zelf’: een toestand die we allemaal kwijtraken, en niet alleen door spijt. (…) Het gedicht als een glas dat moet worden leeggedronken. En dan die gelijkenis: is dat niet waar dichters altijd naar zoeken? Een treffend beeld slaat een brug, die het mogelijk maakt om te kunnen geloven, zowel in gedichten als in iemand waarmee je een relatie hebt.
Lees hier de recensie
Meer over Omwille van het bloed
Over ‘Omwille van het bloed’ van Suzanne Binnemans:
Gevoelige verzen over de verzoeking van alcohol en parallel daarmee over kinderangsten en verdriet maar evenzeer over vergeving, verzoening en liefde-die-overwint. ‘Het hart luistert slechts naar het hart’. Het citaat komt van Elsschot en staat vooraan in de bundel. Het staat er niet voor niets. Elsschot moet immers zelf het soort vader zijn geweest, waarvan de strapatsen zolang hij in leven was met de mantel der liefde bleven bedekt. De opdracht net onder dit citaat vervolledigt het plaatje: ‘Voor mijn vader. Tegen de middelmatigheid.’
Lees hier de aanbeveling
Meer over ‘Omwille van het bloed’
Over ‘Wat geen teken is maar leeft’ van Michiel van Kempen voor NBD Biblion, 05 december 2012:
De eerste dichtbundel van Michiel van Kempen (1957), vooral bekend als kenner van de Surinaamse literatuur, bevat kortere en langere ‘prozagedichten’. Hij observeert, beschrijft, mengt zich in zijn beeld of bij het personage uit het gedicht om dan weer afstand te nemen, zowel in ruimte als in tijd. ‘Zoals je daar staat, vader, zo stond mijn vader nooit’ over de vader van de ik die eigenlijk ‘leeft, maar al dood is’.
Lees hier de recensie
Meer over deze bundel