«Mooie novelle met twee zeer innemende verhalen over de jeugd van een Ambonese jongen.» – Margot Poll

VoorplatSneeuw-75Over ‘Onder de sneeuw een Indisch graf’ van Frans Lopulalan in NRC.next, 19 maart 2021:
Dit jaar is het precies zeventig jaar geleden dat op 21 maart 12.500 Molukkers per schip naar Nederland kwamen. Daarom is de mooie novelle ‘Onder de sneeuw een Indisch graf’ van de Molukse schrijver Frans Lopulalan (1953-2020) opnieuw uitgegeven. Zijn vader was één van deze KNIL-militairen die voor Nederland hadden deelgenomen aan de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog en nu tijdelijk is Nederland zouden worden opgevangen. In twee zeer innemende verhalen beschrijft Lopulalan het verhaal van zijn jeugd – hoe het was met andere gezinnen in de barakken in Woerden te wonen en later te verhuizen naar een huis in Leerdam. Hoe het was om als Ambonese jongen op de School met de Bijbel te belanden waar ‘de kinderen van Christelijk Nederland ons naar believen mochten vernederen’. Maar de twee verhalen zijn vooral een ode aan zijn vader die hij zag worstelen met het trauma ontstaan door de gebeurtenissen in voormalig Nederlands-Indië. Hij zag de eenzaamheid van de Molukkers in Nederland, hij zag het verlangen om terug te gaan naar Porto op Saparua. Over datzelfde trauma schreef Lopulalan in 1997 een toneelstuk waarin hij volgens toneelrecensent Kester Freriks de ‘mooiste en ook de meest theatrale zin van het theaterseizoen’ had geschreven: ‘Je kunt niet boos zijn op een jongen met heimwee’.
Meer over ‘Onder de sneeuw een Indisch graf’
Meer over Frans Lopulalan bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De liefde voor zijn vader dubbel en dwars goedgemaakt.» – Marjo van Turnhout

Over ‘Onder de sneeuw een Indisch graf’ van Frans Lopulalan op Leestafel, 13 maart 2021:
‘Jongen, als ze je vragen waar je vandaan komt, zeg dan nooit dat je uit Woerden komt, maar uit Porto op Saparua.’ Maar hij is geboren in Nederland, in het kamp, waar hij gelukkig was. Tussen de regels door proef je het onvermogen van de zoon, geboren en getogen in Nederland, die zijn weg heeft gevonden en zich niet helemaal kan inleven in de vader die tot op het laatst verteerd wordt door heimwee naar Zijn land. (…) Het waren de jaren vijftig van de vorige eeuw. Met andere KNIL-militairen kwamen ook groepen Molukkers naar Nederland. In Indonesië zijn ze niet meer veilig als Nederland de strijd heeft verloren. Noch de Nederlanders noch de Indonesiërs willen iets horen over een Onafhankelijke Molukse Staat. Een groep Molukkers, waaronder het gezin Lopulalan wordt in Woerden gehuisvest. De vader van Frans is beter geschoold dan menige andere kampbewoner, en wordt vaak om hulp gevraagd. Thuis voedt hij zijn kinderen op volgens de tradities, waarin ook de overledenen deel uit maken van het leven. Ze worden tweetalig opgevoed: ze leren zowel Nederlands als Maleis. (…) De verhalen tonen de liefde die de schrijver had voor zijn vader, misschien bij leven te weinig onderkend, maar nu in dit boek dubbel en dwars goedgemaakt. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onder de sneeuw een Indisch graf’
Meer over Frans Lopulalan bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Verplichte literatuur voor elk stel dat kinderen heeft.» – Mieke Koster

VoorplatWHAB-75Over ‘We hebben alles bij ons’ van Arjen van Meijgaard op Alles over boeken en schrijvers, 3 juni 2018:
(…) Meijgaard heeft een ontroerend verhaal geschreven over wat een scheiding betekent. Voor de vader, maar vooral wat de impact op kinderen is. Een van de manieren om dat te overleven is als kind te bedenken dat je vader dood is of gewoonweg vergeten. Het altijd maar schipperen tussen verlangen naar vader en schaamte als hij weer eens opduikt omdat je weet dat moeder niet op hem zit te wachten. Maar ook geeft Meijgaard een inkijkje in de gedachtestroom van vader. Ja, zeker een womanizer maar ook zijn ex-vrouw niet al te veel lastig te vallen over zijn eigen behoefte zijn kind te zien opgroeien. Dus deed vader maar wat. Liet hij zich blindelings leiden door weer een of andere vrouw. Was hij een zwakkeling en een door en door slecht vader (pagina 154). Maar tussen de woorden en regels in ruik je dat vader en zoon veel van elkaar houden. Dat deze liefde onvoorwaardelijk is. Kortom een prachtige roadtrip over liefde, ongemak, onmacht, weggestopte verlangens. Verplichte literatuur voor elk stel dat kinderen heeft. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘We hebben alles bij ons’