«Hoge mate van sociale betrokkenheid en liefde voor het Limburgse land en haar bewoners.» – Marjo van Turnhout

VoorplatLichtverkoper-75Over ‘De Lichtverkoper’ van Ton van Reen op Leestafel, 26 mei 2021:
‘Ik heb nog nooit gehoord dat iemand een schat in de schoot geworpen krijgt. Dat zal ook nooit gebeuren. Wie niets heeft, krijgt nooit wat. Zelfs al bidden de mensen de sterren uit de kroon van Onze-Lieve-Vrouwe-Sterre der Zee. Zelfs al werken ze zich het eelt op hun handen voor hun bazen. Voor rijkdom moet je geboren zijn in een rijk nest, en geslapen hebben in een wiegje met kant en als kind elke dag sinaasappels hebben gegeten. Wie geboren is in de sloppen, blijft zijn hele leven een arme luis.’ Dit is zo’n beetje de korte inhoud van dit verhaal, dat speelt aan het einde van de negentiende eeuw. Maastricht heeft in die tijd enkele grote fabrieken onder andere die van grootindustrieel Petrus Regout die een glasfabriek had en een aardewerkfabriek. (…) De twaalfjarige Caspar Marres is een van de kinderen die met zijn familie in de Cité (wijk van Maastricht) woont. Hij wil en kan bovenstaand citaat niet accepteren. (…) Gelukkig komt het met Caspar allemaal wel goed, maar dit boek vertelt het verhaal van die vele mensen die nooit in staat waren zich te ontworstelen aan de vreselijke armoe. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtverkoper’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Huiveringwekkend verslag van een donker tijdperk.» – Job ter Steege

VoorplatLichtverkoper-75Over ‘De Lichtverkoper’ van Ton van Reen op Leeskost, 16 mei 2019:
Maastricht 1873. Caspar is een paar weken twaalf jaar oud. Hij is straatverkoper van lucifers, kaarsen, houtskool en lonten. Een lichtverkoper om het karige bestaan van zijn moeder, zijn zussen en broer Joes iets minder zwaar te maken. Vader is al tien jaar dood. Hij stierf aan de cholera, een arbeidersziekte. Wie geld had stierf daar niet aan. Joes kreeg de ziekte ook, overleefde, maar bleef invalide. (…) Een huiveringwekkend verslag van een donker tijdperk in de geschiedenis van de arbeiders. Daarnaast laat Ton van Reen zien hoe sommigen met wat geluk, een beetje hulp uit onverwachte hoek en heel veel doorzettingsvermogen erin slagen zich uit de armoede omhoog te werken naar een bestaan waar ze voorheen nimmer van hadden gedroomd. Caspar ondergaat aanvankelijk gelaten zijn lot als arbeiderskind. Wanneer hij bij een machine zijn arm ernstig heeft verwond en moet revalideren, kruist zijn leven het geluk. Niet alleen de bemoedigende lotgevallen van arbeiders die gebruikmaken van nieuwe kansen, maar ook een sociale geschiedenis die niet vergeten mag worden, maken deze roman tot een waardevol document.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtverkoper’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Schrijnend maar hoopvol portret van de erbarmelijke leefomstandigheden.» – Theo Jordaan

VoorplatLichtverkoper-75Over ‘De Lichtverkoper’ van Ton van Reen op Alles over boeken en schrijvers, 4 mei 2019:
(…) ‘De Lichtverkoper’ is een goed geschreven en boeiende historische roman die een schrijnend beeld schetst van de erbarmelijke omstandigheden waarin de arbeiders in de jaren 70 en 80 van de 19de eeuw moesten zien te overleven in Maastricht. Daarnaast laat de roman zien hoe meedogenloos overtuigt de grootindustriëlen waren van de rechtmatigheid van hun uitbuiting en hoe ze hierin door vrijwel de gehele katholieke elite gesterkt werden. Alhoewel gesitueerd in Limburg zal het in de rest van Nederland er op een vergelijkbare manier aan toe gegaan zijn. (…) Middels de hoofdpersoon van de roman, de 12-jarige Caspar Marres, schetst Ton van Reen een indringend beeld van de armoede waarin de meeste inwoners van Maastricht probeerde te overleven. (…) Na een ongeluk in de fabriek waar hij als jonge tiener aan het werk is raakt hij zwaargewond. Hij komt in het ziekenhuis terecht waar hij kennismaakt met Troef. Dit wakkert de wens tot vrijheid, de wens tot een beter bestaan en het bestrijden van onrecht die latent aanwezig waren bij Caspar nog verder aan. Op zijn eigen kracht en met een enorme dosis doorzettingsvermogen weet Caspar een beter bestaan op te bouwen en zich te onttrekken aan de voorbestemde armoede. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtverkoper’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Goed leesbare roman.» – Dr. N.J.P.M. Bos

VoorplatLichtverkoper-75Over ‘De Lichtverkoper’ van Ton van Reen voor NBD / Biblion, 2 mei 2019:
De auteur (1941), schrijver van talloze romans, kinderboeken en dichtbundels, beschrijft in deze roman drie jaar (1873-1875) uit het leven van Caspar, een twaalfjarig arbeiderskind dat in het vroeg industriële Maastricht moet zien te overleven. Hij woont in het beroemde Cité Ouvrière, een voor die tijd moderne woonkazerne die later naam heeft gemaakt als ‘menschenpakhuis’. Met de inkomsten als straatventer van kaarsen moet hij het altijd tekortschietende gezinsinkomen aanvullen. Ook werkt hij enige tijd in de aardewerkfabriek van de grootindustrieel Regout. Het gaat hem beter als hij als hulp van een fotograaf aan de slag kan. De belevenissen van Caspar zijn ingebed in de toenmalige schrijnende maatschappelijke context van armoede, kindersterfte, drankmisbruik, prostitutie en ook van het ontluikend zelfbewustzijn van de arbeidersklasse. Goed leesbare roman, inclusief personenregister, woorden- en begrippenregister en nawoord.
Meer over ‘De Lichtverkoper’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«In de roman heeft uiteindelijk de literaire kwaliteit het laatste woord.» – Wim Rutgers

Opmaak 1Over ‘Kruispunt’ van Joseph Hart in Antilliaans Dagblad, 22 maart 2016:
De roman ‘Kruispunt’ (2015) van Joseph Hart is sterk op het eiland betrokken met zijn scherpe tegenstellingen aan de vooravond van 10 oktober 2010. Via de opgevoerde personages krijgen lezers een caleidoscopisch beeld van het eiland dat met zijn inwoners voor scherpe politieke keuzes staat: onafhankelijk en autonoom zijn zonder inmenging van buitenaf (lees: Nederland) of samenwerken en met die samenwerking sterk te staan. De meningen zijn in het dagelijkse leven sterk verdeeld, zo ook via de opgevoerde personages in de roman. (…) Ezra de Haan schreef in zijn reactie na een uitgebreide inhoudsanalyse over de ‘listige opbouw’ van het verhaal, maar er is meer dat aantoont dat de auteur de twee eerder verschenen romans (…) evenaart zo niet overtreft. Allereerst is er de zorgvuldige opbouw van het verhaal in drie ongeveer even lange delen (Curaçao – Nederland – Curaçao), die weer worden opgesplitst in respectievelijk 16, 13 en opnieuw 16 korte hoofdstukken. Zo’n strak schema vergt planning en discipline bij het schrijven. (…) ‘Kruispunt’ is een hard boek dat misstanden klip en klaar benoemt, maar aan het slot ook een optimistisch boek dat perspectief op een open en positieve toekomst biedt. (…) Joseph Hart heeft met ‘Kruispunt’ niet alleen een inhoudelijk rijke roman geschreven die tot veel maatschappelijke discussie kan leiden, maar heeft voor dat sociaal-politieke engagement ook een literaire vorm gekozen die de inhoud niet alleen verdiept maar ook op een hoger literair plan brengt. In de roman heeft uiteindelijk de literaire kwaliteit het laatste woord.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Kruispunt’
Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Thriller die met een scherpe blik rondgaat in de gedachtewereld van Curaçaoënaars.» – G.P. Schuring

Opmaak 1Over ‘Kruispunt’ van Joseph Hart op NBD Biblion, 21 december 2015:
Twee jongemannen vertrekken van Curaçao naar Nederland. Giovanni gaat studeren, maar Frensel is min of meer weggevlucht. Hij was daar een kleine crimineel en drugshandelaar. Ook in Nederland gaat het slecht met hem, in tegenstelling tot Giovanni. Frensel heeft een minderwaardigheidscomplex en is ervan overtuigd dat blanke Nederlanders op hem neerkijken. Giovanni zit in het studentenleven en organiseert de komst van de op Curaçao charismatische pastoor Alfredo. Frensel raakt echter in de ban van Macho Nato, een radicale politicus die wil dat zijn land van Nederland losraakt. Het is een redelijk spannende psychologische thriller, die met een scherpe blik rondgaat in de gedachtewereld van de mensen van Curaçao, maar die ook een pijnlijk beeld geeft van de armoede en daaruit voortkomende misstanden zoals prostitutie en drugsgebruik.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Kruispunt’
Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Inge Nicole Bak slaagt erin in deze kleine novelle de rauwe sfeer van een benauwend wereldje uit vroegere tijden op te roepen, in een stijl die uitmunt door poëtisch en zorgvuldig taalgebruik.» – Kees de Bakker

Over De tranen van de zeegans van Inge Nicole Bak in Straatjournaal, juli 2012:
Het verhaal begint in Driewegen, in het jaar 1863. Wanneer haar moeder bij de bevalling van haar zevende kind is gestorven, trekt de veertienjarige Aleida naar de grote stad. Ze vindt werk bij de visafslag en komt later als huisbediende terecht bij een zekere Pons, “een zeeduivel in hermelijnbont, zijn stekels moet je mijden.” Maar te midden van de concurrerende jongedames in het huis, feitelijk prostituees, wordt Aleida gaandeweg de geliefde van huisbaas annex pooier Pons. (…) Inge Nicole Bak schrijft geen woord te veel en weet platvloerse clichés te vermijden, ook in de erotische scènes.
Lees hier de recensie.
Meer over Inge Nicole Bak.

Mooie woorden (2) over De tranen van de zeegans van Inge Nicole

1. Jan van Damme in PZC (19 december 2011):
Ik heb de novelle gelezen. En ben daar nog steeds en voor altijd heel blij om. (…) Elk drama blijft in woorden op afstand en komt daardoor des te harder aan.
Lees meer

2. Het Nederlands Dagblad op 13 mei 2011 [De lotgevallen van een prostituee]:
Inge Nicole laat zien hoe het verschil in macht, wel moeten leiden tot de tragische en noodlottige daad van Aleida aan het eind van de novelle. Door de krachtige beelden en het poëtische taalgebruik is het effect van de schokkende gebeurtenissen des te groter
Lees: DE LOTGEVALLEN VAN EEN PROSTITUEE.

3. NBD|Biblion:
Poëtisch geschreven novelle die je in een ruk uitleest. Zonder plastische beschrijvingen weet de schrijfster toch heel nauwkeurig de verschrikkingen die Aleida ondergaat te treffen, zodat je het verhaal als een film voor je ziet.
Lees meer

4. Ezra de Haan op Literatuurplein.nl:
Dit is schrijven. Vaak vergeet je dat je slechts een paar bladzijden hebt gelezen, zoveel indruk maakt dat wat je gelezen hebt. Je krijgt het gevoel een film te hebben gezien, een klassieker te hebben gelezen. De naïeve Aleida en haar pooier Pons, die niet te vertrouwen was tot hij gevoelens voor haar kreeg, vormen het ideale duo voor deze zeer goed geschreven novelle. Inge Nicole heeft ermee bewezen zeer getalenteerd te zijn op de korte baan.
Lees meer

5. Wilma van den Brink, historica:
Het boek geeft een interessant tijdsbeeld en weet door de poëtische schrijfstijl de lezer te boeien.
Lees meer

6. Karel de Vey Mestdagh, schrijver, recensent:
Ik heb net je boek gelezen. Een ontroerend verhaal dat je prachtig hebt geschreven! Met je subtiele taalgebruik uit een verder verleden voerde je mij terug in de tijd en hield je mij gevangen in je verdrietige vertelling. Ik heb er werkelijk bewondering voor hoe je dat in zo’n kort bestek zo geloofwaardig kon doen. Zoals al bij de presentatie naar voren kwam: geen woord te veel. Als schrijver weet ik maar al te goed hoe moeilijk dat is. En na het lezen ervan zeg ik eens te meer: wat een prachtige titel!

7. Guus Bauer, schrijver, recensent:
Een boek is een huis waar je in kunt wonen. Een schrijver schept een wereld, de lezer voegt daar zijn of haar eigen beleving aan toe. Zo ontstaat er een derde wereld met een eigen mythologie die noch aan de een noch aan de ander behoort. De Tranen van de Zeegans is een novelle die staat als een huis, een beschrijving van een hoerenkast in de 19de eeuw, met als hoofdthema de ongelijke verhoudingen. In het pand gebeuren zaken die intrigeren en afstoten tegelijk. Dat is wat literatuur moet doen.

Inge Nicole
De Tranen van de Zeegans. Novelle
Genaaid gebonden met stofomslag, 100 blz.
ISBN 978-90-6265-663-9
€ 16,50

Inge Nicole – De tranen van de zeegans

INGE NICOLE
De tranen van de zeegans
Novelle. Nederland
Genaaid gebonden, 88 blz.
ISBN 978-90-6265-663-9 ca. € 16,50
Te verschijnen in 2011

Met De tranen van de zeegans beproeft Inge Nicole haar talent op het genre van de novelle. Juist in deze vorm, die wat omvang betreft precies tussen de roman en het kortverhaal inzit, komt haar poëtische taalgebruik tot zijn recht. De secuur gekozen woorden roepen krachtige beelden op. Hierdoor ontrolt het levensverhaal van Aleida zich voor de lezer tot in ieder detail.

Driewegen 1863. Als haar moeder in haar zevende kraambed sterft, trekt de veertienjarige Aleida Vleijshouwer noodgedwongen naar de stad en gaat ze op zoek naar een betrekking. Ze vindt werk bij de visafslag en wordt als de dagen korten, opgepikt door Pons die haar werk binnenshuis aanbiedt. ‘Pons was klein van stuk maar had iets in zich waardoor weigeren niet in haar opkwam. Hij was een zeeduivel in hermelijnbont. Zijn stekels moest je mijden.’
Aleida denkt als huisbediende aan het werk te gaan maar wordt de prostitutie ingeleid. Verwarring ontstaat als Pons gevoelens voor haar krijgt. Aleida weet haar plaats niet meer.

‘Mijn vader is Cornelis Vleijshouwer, hij leeft van varkens en soms een oud paard. En mijn moeder is dood. Ze had een lichaam als van een garnaal en toch kwam steeds dat varken en bij het zevende kind brak ze in tweeën. Ik wil geen kinderen. Nooit.’
‘Nou, dat komt goed uit. Hier is geen plaats voor kinderen.’