Over ‘Grote meisjes’ van Annette van ’t Hull voor NBD | Biblion, 29 december 2016:
(…) In alle verhalen in deze bundel zijn jonge en oude meisjes de hoofdfiguren, met de nodige opgelopen averij. Maar zijn het ook slachtoffers? Het kost je als lezer geen moeite met hen mee te leven. De gemeenschappelijke factoren van de verhalen zouden tot een voorspelbaar boekje hebben kunnen leiden, maar het tegendeel is waar. Met haar precieze woordkeus en treffende zinnen weet de auteur in haar debuut in kort bestek veel duidelijk te maken en spanning op te wekken. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Grote meisjes’
Meer over Annette van ’t Hull op deze site
Tag: prozadebuut
Lof van lezers voor ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren
Wereldliteratuur.
«Het lezen van ‘Stromen die de zee niet vinden’ is een bijzondere ervaring, in elf verhalen raak je verzeild in uiteenlopende werelden. (…) Veelkantig, gelaagd proza dat het bijzondere van onbekende mensen, de magie van het alledaagse tot leven brengt. Universeel.» – Timbel
Lees hier de recensie
Ongekende schrijfkunst.
«Verschuren voert je mee naar vreemde plekken en exotische oorden, hij laat je mensen ontmoeten uit andere culturen. Je bent er nooit geweest, maar je kunt de geuren ruiken, de armoede voelen. Zijn werk druipt van de sfeer. Hij is echt een meester in vertellen.» – F. Fijten
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Veerkrachtige en krachtdadige vrouwen.» – Jelle Jeensma
Interview over ‘Grote meisjes’ met Annette van ’t Hull op Uit de school geklapt, 8 december 2016:
Annette van ’t Hull publiceerde onlangs bij uitgeverij In de Knipscheer de verhalenbundel ‘Grote meisjes’. In elk van die elf verhalen staat een vrouw centraal. Dat kan een klein kind zijn, een opgroeiend meisje, een jongvolwassene of een oudere vrouw. Wat ze gemeen hebben, is dat ze veerkracht tonen als het ze tegenzit. Twee verhalen, ‘Beste Reiziger’ en ‘Kopstation’, verschenen eerder in het literaire tijdschrift Extaze. Vooral de ik-verhalen zijn sprankelend en fris. Het is een bundel voor volwassenen maar ook zeker interessant voor de leeslijst van middelbare scholieren. ‘Uit de school geklapt’ is een boekenprogramma van ScriptPlus, Hogeschool van Amsterdam.
Kijk hier naar het interview (ruim 23 minuten)
Meer over ‘Grote meisjes’
Meer over Annette van ’t Hull op deze site
«En alles is juist gedoseerd.» – André Oyen
Over ‘Grote meisjes’ van Annette van ’t Hull op Ansiel, 27 november 2016:
‘Grote meisjes’ bevat elf verhalen over diverse thema’s en met goed geschetste personages. Toch heb je na elk verhaal het gevoel dat de personages mekaar op een manier kennen, ook al zijn de verhalen stuk voor stuk op zich staand. De verhalen zijn sterk opgebouwd en lezen heel vlot. Annette van ’t Hull weet hoe ze spanningselementen in een verhaal moet invoeren. En alles is juist gedoseerd, zowel de spanning als de gevoelens en emoties die bij het menszijn horen: liefde, zelfhaat, angst, jaloezie, verdriet. Een vakantieliefde in eigen stad. Zo denkt Ramona, de moeder van Elian in het verhaal ‘Een feestvlag op een plastic steel’, terug aan het jaar waarin ze Elians vader, een Zuid-Amerikaan, ieder weekend zag. Maar de exotische man bleek in haar stad te wonen en over een vrouw en drie kinderen te beschikken. Heel pijnlijke situaties, die schrijnen in hun dagelijkse herkenbaarheid, worden in deze bundel heel apart en origineel. Er zit veel eenzaamheid, verdriet en onuitgesproken woede in deze verhalen alhoewel de humoristische noot ook wel altijd ergens om de hoek gluurt.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Grote meisjes’
Meer over Annette van ’t Hull op deze site
«Puur leesgenot.» – André van Leijen
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Trefpunt Thailand, 26 november 2016:
(…) Rob Verschuren is een rasverteller, iemand die je meesleept. Iemand aan wie je vraagt om nog een verhaal te vertellen. En daarna nog eentje. (…) ‘De bar en de leuning van de trap waren van barok houtsnijwerk, op maat gekruld door een lang gestorven artisan en dof van een stoffig patina, de zes tafels hadden bladen van beukenfineer en de houten stoelen waren recht en onversierd.’ Beukenfineer…je zit gelijk in een melaatse kroeg in een uithoek van België. Hostellerie du Château. ‘De Muur’ heet het verhaal, het enige verhaal dat neigt naar magisch realisme. De kroegbaas vertelt: ‘Elke steen is doortrokken van de universele energie die sommige mensen “God” noemen en andere “chi”. In een goede muur zijn de stenen zo gerangschikt dat deze energie wordt versterkt.’ Wat een prachtig contrast met de doodsheid van het beukenfineer. ‘Schroeven’ is een stuk realistischer. Het gaat over het leven in schroevenfabriek. Rob Verschuren aarzelt zelfs niet het verschil tussen een schroef en een bout te beschrijven. ‘Een bout is een ding met een kop… Van “een schroef” spreken we wanneer de mogelijkheid tot aandraaiing wordt verkregen door een uitsparing in de kop.’ En dan volgt het contrast: ‘Het stampen van de fabriek verandert in de hartslag van een blind en hersenloos beest, de hoelameisjes worden heidense priesteressen met wilde toermalijnen ogen en glanzende panterlijven, die in opperste extase rond barbaarse vreugdevuren springen. Er marcheert ook een doedelzakband voorbij.’ (…) Of het nu een schroevenfabriek is, een Belgisch café, een huis met drie jonge meiden in Goa of een dorpje in Vietnam, elke keer weet Rob Verschuren door te dringen tot in het beenmerg van de samenleving. Sommigen vergelijken Rob Verschuren met Slauerhoff of met Bordewijk. Dat mag zo zijn, mij doen zijn verhalen vooral denken aan Rob Verschuren. En dat betekent voor mij puur leesgenot.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Beeldend als geen ander. Een parel.» – Eus Wijnhoven
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op De Omslag, 26 november 2016:
Nooit heb ik in reïncarnatie geloofd, maar na lezing van deze verhalenbundel begin ik te twijfelen: is Slauerhoff herboren? ‘Stromen die de zee niet vinden’ is een bundel met elf verhalen, gemiddeld een pagina of vijftien elk. Verhalen die zich afspelen in verschillende culturen, veel in Azië. Alle verhalen kenmerken zich door een zekere rusteloosheid, door een verlangen naar geborgenheid. Als dat laatste echter in beeld dreigt te komen, overwint de drang naar het onbekende. Rob Verschuren (Malden, 1953) zwerft al zijn halve leven over de aardbol en woont tegenwoordig in Vietnam. Hij schrijft beeldend als geen ander; je ziet de kleuren, ruikt de geuren, hoort de lijsters in de waringin zingen. Melancholie kenmerkt alle verhalen, tussen de regels door en daarom zo krachtig. Daardoor lees je deze bundel als een roman: je kunt niet stoppen, liefst zou je de zinnen hardop lezen om het ritme van de taal te proeven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Je wordt meteen meegenomen in het verhaal.» – Danielle van der Hoeven
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Alles over boeken en schrijvers, 24 november 2016:
Het zijn heel fantasierijke verhalen die net even anders lopen dan je verwacht. Vaak met een open einde zodat ze je ook daarna nog aan het denken zetten. Ieder verhaal is inderdaad een fascinerende kleine wereld. De verhalen spelen zich vaak af in het buitenland, in Azië, Frankrijk, de woestijn, maar ook in een Nederlandse Fabriek. Door de mooie omschrijvingen heb je het gevoel dat je als lezer in dat land aanwezig bent. Je wordt meteen meegenomen in het verhaal. Omdat het korte verhalen zijn is het voor een schrijver lastig om een lezer direct mee te nemen. Dat is Rob Verschuren goed gelukt. Als lezer schakel je moeiteloos van het ene verhaal naar het andere ook al speelt zich dat af in een totaal andere setting. Ik heb Rob Verschuren ‘Stromen die de zee niet vinden’ met veel plezier gelezen en overdacht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Ik moest gelijk aan Slauerhoff denken.» – Bert Vos
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Aziatische tijger, 21 november 2016:
Toen ik ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren las, moest ik gelijk aan Slauerhoff denken. Zijn boeken verslond ik als 19-jarige jongvolwassene. Ik ervoer bij Verschuren hetzelfde gevoel van ontheemd zijn, het hebben van een eeuwig verlangen en de vereenzelviging met de buitenstaander die ineens opdoemt. En schrijven, dat kan hij wel. Verveling, wanhoop, liefde, twee krabben die in dezelfde pot terechtkomen versus de liefde tussen een Vietnamees stel, schoonheid en wreedheid in een Aziatische gevangenis. In de elf verhalen, waarin elke zin klopt en waarin hij alles beeldend en oogstrelend beschrijft, weet Rob Verschuren een bijna surrealistische werkelijkheid te creëren.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
‘Ik houd heel erg van taal.’
Annette van ’t Hull over ‘Grote meisjes’ in Resource, jrg.11 – nr.6, 27 oktober 2016:
Schrijven is voor Annette van ’t Hull ‘woorden wegschuren tot overblijft wat gezegd moet worden’. Haar debuutverhaal was meteen goed voor een prijs. Volgende week verschijnt haar eerste boek ‘Grote meisjes’. ‘Een bundel van elf verhalen over vrouwen die op een punt in hun leven komen dat ze een ingrijpende beslissing moeten nemen.’ Resource is het magazine van Wageningen University & Research.
Klik hier voor de pagina
Meer over ‘Grote meisjes’
Meer over Annette van ’t Hull op deze site
«IJzersterke verhalen.» – Monique van der Hoeven
Over ‘Grote meisjes’ van Annette van ’t Hull op Alles over boeken en schrijvers, 2 november 2016:
(…) De schrijfster neemt ons mee in de gedachten- en belevingswereld van mensen die, vaak wanhopig, hun best doen, om te overleven en om te voldoen aan eisen die ze op hun schouders voelen drukken. Om maar niet te hoeven kijken naar de kwetsbare kant van het leven, de kant waarover we geen controle kunnen uitoefenen. Tot het op een dag gewoon niet meer gaat. En dan neemt elk verhaal eigenlijk een verrassende wending. En je voelt als lezer mee, dat het onvermijdelijk is geworden, dat de soms levensveranderende beslissing van een personages gemaakt moest worden, misschien wel om erger te voorkomen. (…) Een verhalendebuut met ijzersterke verhalen over zachte en kwetsbare mensen. Ik hoop dat ze er nog veel meer gaat schrijven en uitgeven!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Grote meisjes’
Meer over de ‘Extazereeks’
Meer over Annette van ’t Hull op deze site