Fotograaf Paul Blanca (1958) is op 15 oktober 2021 overleden. Hij werd 62. Tot zijn vriendenkring behoorden in de jaren negentig onder meer Rob Scholte en Koos Dalstar. Van Rob Scholte gebruikte Uitgeverij In de Knipscheer diverse schilderijen op omslagen van boeken van ‘tijdgenoten’, zoals o.a. op de roman ‘De meter van Napoleon’ (1988) van René Huigen en op de dichtbundel ‘Et age’ (1992) van Koos Dalstar. Op het tweede boek van Koos Dalstar bij Uitgeverij In de Knipscheer, de novelle ‘De palingvijver’ (1993), prijkt dan weer een foto van Paul Blanca. Tal van boekhandels weigerden de novelle in te kopen omdat ze het omslag (van vormgever Henrik Barends) te afstotend vonden. Blanca kwam bij inleveren van de foto zijn honorarium voor de foto cash ophalen ten kantore van de uitgeverij, toen aan het Singel in Amsterdam.
Meer over Koos Dalstar bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over René Huigen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Lees ook ‘Paul Blanca, Deze film redt je leven (2021)’
Tag: Rob Scholte
«Talige spitsvondigheid en een onalledaagse brille qua stijl.» – Sander Meij
Over ‘Maskerade’ van Harry Vaandrager op Tzum, 15 januari 2017:
(…) ‘Maskerade’ is geschreven vanuit verschillende perspectieven, in de vorm van brieven, interviews en andere ego-documenten; vol woordgrapjes, neologismen, intertekstuele verwijzingen en postmoderne bespiegelingen over het bestaan. In die zin zou je Maskerade ook een experimentele roman kunnen noemen. Maar vanuit de gedachte dat veel romans die wij als ‘klassiek’ beschouwen, in brief- dan wel dagboekvorm zijn geschreven, zou je dit boek tegelijkertijd ook als zodanig kunnen bestempelen. (…) Het verhaal is ingebed door brieven van de Rotterdamse Ada Brink, die als een soort Kaspar Hauser tijdens haar jeugd opgesloten heeft gezeten in een bijkeuken. Verder bestaat het uit interviewfragmenten met de fictieve kunstschilder Bob Boëtius, die net als Rob Scholte zonder benen door het leven gaat, plus het verontwaardigde commentaar van diezelfde Bob Boëtius op de weergave van zijn woorden ín die interviews. De interviewer wordt door Boëtius ‘Vaantje’ genoemd, in wie de lezer de bijnaam van de auteur kan herkennen. Daar tussendoor klinkt vanuit een ‘versteende baarmoeder’ ook nog de stem van Ben Boëtius, de ongeboren tweelingbroer van Bob. Ben tekent de baarmoederwand vol met ‘schilderingen’ en bij gebrek aan daglicht tekent hij ook in het luchtledige. (…) Tot slot krijgen we ook nog de brieven van vader Boëtius te lezen. (…) In zijn laatste brief besluit hij dan ook voor eeuwig te zwijgen, ‘niemand breekt mij de bek nog open.’ Hier klinkt de echo van Hermans’ ‘Au pair’, waarin personages in opstand willen komen tegen de almacht van de auteur en zich vertwijfeld afvragen waarom de ellende die hen overkomt juist hén moet overkomen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Maskerade’
Meer over Harry Vaandrager op deze site
«Met elk nieuw boek wordt zijn eigenheid duidelijker én verrassender.» – Bart Vervaeck
Over ‘Maskerade’ van Harry Vaandrager op De Reactor.org, Platform voor literaire kritiek, 3 november 2016:
Als je de appendix buiten beschouwing laat, zie je een haast symmetrisch opgebouwd bolwerk. Aan de buitenkant daarvan zit het verhaal van Ada Brink. Zij zorgt voor een voor- en een nawoord. Aan de binnenkant wisselen twee verhalen elkaar af: dat van Bob en dat van zijn ongeboren tweelingbroer, de dode en versteende foetus Ben Boëtius. Bob is zelf nog eens opgesplitst in twee stemmen: in romein is hij de verteller, cursief is hij het vertelde personage dat zich beklaagt over alle leugens, verzinsels en ‘verzwijgsels’ van zijn verteller. Die laatste blijkt Vaandrager te heten, waardoor de drie traditionele instanties van het verhaal in het kluwen opgenomen worden: auteur, verteller en personage. Wie de achtergrond en de vroegere versies van deze stemmen wil leren kennen, kan het feuilleton lezen dat Vaandrager op de site van het Rob Scholtemuseum plaatste. Daar heet Ben Boëthius nog Bob Scholte en is Bob Boëthius Rob Scholte. De gedaanteverwisseling kent geen einde. (…) Aan het woord is de ongekuiste taal. In haar nawoord zegt Ada ‘dat mijn woorden vieze nagelriemen hebben vanwege het pulken aan mijn eenzaamheid’. Maar zelfs ongekuist blijft de taal ontoereikend: ze kan het leed en de dood niet vatten, ze kan ze niet voelen of iets invoelbaar maken en ze kan ze al evenmin verzachten. De taal kan niet zwijgen, maar evengoed kan ze niet anders dan verzwijgen. Alle beelden, vloeken en ongecensureerde vertellingen blijven verhullingen. ‘Maskerade’ is een meesterlijke oefening in het verhullen en onthullen van de dood die – om het einde van een vitalistisch epos te perverteren – ‘ons allen boeien blijft in dit aardse leven’.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Maskerade’
Meer over Harry Vaandrager op deze site
Dalstar – Et age. Gedichten
Dalstar
Et age
gedichten
omslagillustratie Rob Scholte
vormgeving omslag Henrik Barends
ingenaaid, 80 blz., € 15,00
eerste uitgave 1992
ISBN 978 90 6265 296 9
uitverkocht
WANT DE MAXIMALE DICHTER HEEFT HET MAXIMALE RITME & HET MAXIMALE RITME HEEFT DE MAXIMALE TEKST
Dalstar (Koos Dalstra, 1950, vliegbasis Leeuwarden). Hij publiceerde in eigen beheer en in ‘Maximaal’ (1988) waarvan hij de grondlegger was. Hij studeerde taal en misdaad in Los Angeles en Bielefeld (BRD). Hij onderwees en deed onderzoek in criminologie aan de Vrije Universiteit van Amsterdam tot 1980, om daarna full-time dichter en beeldend kunstenaar te worden. Hij was als ‘poet in residence’ verbonden aan Museum Fodor. Poëzie van hem werd vertaald in het Duits, Engels, Frans, Spaans en Japans. Hij woonde geruime tijd in Japan, Amsterdam en Vlissingen. Voorafgaand aan deze bundel Et age uit 1992 bij Uitgeverij In de Knipscheer, verscheen van hem in 1988 ‘Timing’ (met Paul Blanca) en in 1989 ‘Tartufo-Tartuffe’ (met Rob Scholte).
René Huigen – De meter van Napoleon. Roman
René Huigen
De meter van Napoleon
roman
omslagillustratie Rob Scholte
vormgeving omslag Henrik Barends
garenloos gebrocheerd, 152 blz., € 16,50
eerste uitgave 1988
ISBN 90 6265 278 X
uitverkocht
De meter van Napoleon, de debuutroman van René Huigen, is een opvallend boek omdat het in het geheel niet autobiografisch is en niets heeft van de oude vertrouwde psychologische roman. Gebruik makend van een grote verbeeldingskracht en van de montagetechnieken en effecten van de tekenfilm, toont Huigen ons de belevenissen van vijf bijna-dertigers: Lasker, would-be acteur in de rol van kruidenier; Marga, zijn overspelige en overspannen echtgenote; Suikertaart, grootmeester in het blindschaken; Lörze, wetenschapper en vrijgezel; en Harry, schrijver en voyeur. Nadat Lasker zijn faillissement en het land ontvlucht is en zich in Parijs een rijke vriendin heeft aangemeten, raken onze helden verzeild in onstuitbare verwikkelingen, die hen uiteindelijk naar een dramatische hereniging in Spokane leiden.
René Huigen (Alkmaar, 1962) publiceerde poëzie in o.m. De Revisor en De Held, en in de bloemlezing Maximaal. Met De meter van Napoleon heeft hij een roman geschreven die een even hilarisch als scherpzinnig beeld geeft van een voor ons fin-de-siècle typerende levenshouding.
Van René Huigen verschenen daarna bij Uitgeverij In de Knipscheer Paleis der ingewanden (poëzie 1989), Terra Incognita (poëzie, 1990), Dood is ook een leven (roman, 1992), Hartsoeker (verhalen, 1994). In 2003 werd hij genomineerd voor de VSB-Poëzieprijs.