Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 30 september 2020:
(…) ‘Dat hij de vrouw nooit zou vinden was niet van belang. Hij zag haar niet langer als doel, maar als vertrekpunt. Hij zou andere dingen vinden, net als Columbus. Natuurlijk was de hele onderneming krankzinnig en hijzelf stapelgek, maar alle grote daden en alle grote gedachten hebben een belachelijk begin.’ Eenmaal in Azië (…) zwerft hij eindeloos door de stad, voert lange gesprekken met door het leven getekende lotgenoten, wordt ernstig dronken, en kijkt terug op zijn leven; tot nu toe niets nieuws onder zon. Maar wat ‘Het witte land’ onderscheidt van veel vergelijkbare romans is dat er iets onverwachts gebeurt, iets wat indruist tegen de spelregels van hoe je een spannend verhaal schrijft. Juist met deze gebeurtenis, en met de aanloop daar naartoe, maakt Verschuren het verband voelbaar tussen zijn jongensgevoel van vervreemding in de Oostenrijkse bergen, en zijn ontworteldheid als middelbare man. Verlossing begint niet met een daverende klap of een groot gebaar, maar met iets kleins, iets vanzelfsprekends. Met iets wat mensen tot mensen maakt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
Tag: Rob Verschuren
« **** Rob Verschuren heeft weinig pagina’s nodig om de lezer mee te slepen.» – Theo Jordaan
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Alles over boeken en schrijvers, 3 september 2020:
Roman van de week! (…) Bobby, de hoofdpersoon van de roman, is een man van 55 met een vrij succesvol reclamebureau. Relaties met vrouwen lopen meestal op de klippen, zonder in grote drama’s te eindigen. Sowieso is zijn leven vrij saai en voorspelbaar. Tijdens zijn werk als reclameman wordt hij geconfronteerd met een aangrijpende indringende foto van een vrouw die een tsunami heeft overleefd in een land in Azië. (…) Zijn verblijf in de volkswijk en met name de fascinerende ontmoetingen met een gehandicapte vrouw die een inneempunt van oude materialen beheert, zorgen ervoor dat hij zich meer en meer laat meeslepen door het karakter van de stad, de bevolking en het land. Hij raakt hierdoor in een contemplatieve staat van zijn waardoor hij zijn oude leven totaal kan achterlaten en ronduit gelukkig lijkt te zijn. De grote kracht van Rob Verschuren is dat hij weinig pagina’s nodig heeft om de lezer mee te slepen. Op overtuigende wijze creëert hij een bijna magisch realistisch en sprookjesachtige sfeer die je als lezer volledig overtuigt. ‘Het witte land’ is een mooie, stijlvolle en overtuigende roman die een groot lezerspubliek verdient. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Verstild en mystiek.» – F. Hockx
Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren voor NBD / Biblion, 23 juli 2020:
Bobby West, een succesvolle reclameman van middelbare leeftijd, raakt geïntrigeerd door een foto van een vrouw in een op Vietnam lijkend communistisch Aziatisch land waar een tsunami is geweest. Hij verbrandt zijn schepen achter zich en reist naar het land, met het onmogelijke doel de vrouw te vinden. Uiteraard gaat het vooral om een zoektocht naar zichzelf en het overdenken van zijn verleden: herinneringen aan mislukte relaties en aan zijn kinderjaren komen boven. Zich steeds verder onderdompelend in zijn nieuwe omgeving en lezend in ‘Don Quichote’, raakt hij in de ban van een gehandicapte vrouw in het wit in een afvalloods en vindt uiteindelijk vrede in een nieuw bestaan. De sfeer in ‘Het Witte Land’ is verstild, mystiek (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«De picturale dimensie van de roman geeft kleur aan het proza van Rob Verschuren.» – André Oyen
Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren op Lezers tippen lezers, 4 juli 2020:
(…) Rob Verschuren debuteerde met de verhalenbundel ‘Stromen die de zee niet vinden’. (…) Daarop volgden ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’, twee ijzersterke romans met verrassende plots. In zijn derde roman ‘Het Witte Land’ confronteert de auteur ons met een vraag aan het begin van het boek over de kindertijd en adolescentie van Bobby, het Midden-Nederlandse karakter, in het bijzonder van de vakantie die hij met zijn ouders doorbrengt in het pension van een dorp in de Oostenrijkse Alpen. Op een dag waarop hij wil alleen zijn, beleeft hij een unieke ervaring door zich te wagen op een besneeuwde top en de eerste hellingen van de gletsjer. Ongetwijfeld ervaart hij dan, onder deze witheid geaccentueerd door een dikke mist, hoeveel dood er in een hinderlaag zit, hoeveel elk wezen in werkelijkheid alleen is te midden van zijn dierbaren en van de mensheid als geheel. (…) Net als in ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’ vindt de meeste actie plaats in een stad in een Aziatisch land dat niet genoemd wordt, maar wat overeenkomsten heeft met Vietnam. Aangezien de hoofdpersoon dit keer echter de Europese nationaliteit heeft, blijft ‘Het Witte Land’ meer verankerd in de westerse beschaving, met name door een zeer duidelijke maatschappelijke kritiek, flashbacks over de katholieke oorsprong van Bobby en het aantal toespelingen naar de Franse, Spaanse of Amerikaanse literaire en picturale cultuur. (…) In veel vormen en een rijk palet geeft de picturale dimensie van de roman kleur aan het proza van Rob Verschuren, explicieter in deze roman dan in eerdere werken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«De schoonheid ligt vooral in de taal, in de stijlvolle, gracieuze beschrijvingen van de mensen en de natuur.» – Ines Nijs
Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren op Hebban, 21 juni 2020:
Op zijn vijfenvijftigste laat Bobby West zijn oude leven – de dingen zoals ze gingen – achter zich en vertrekt naar een land in Azië. In zijn portefeuille zit de foto van een tsunamislachtoffer, een onbekende vrouw die hem fascineert en naar wie hij op zoek gaat. (…) Hij verhuist naar een hotelletje in een wijk waar hij de enige westerling is. (…) Tijdens een van zijn tochten door de wijk ontmoet Bobby een mysterieuze verlamde vrouw, als een priesteres gehuld in een sneeuwwit gewaad. Hij noemt haar Bleke Orchidee en kijkt dagenlang aan haar zijde toe hoe de afvalvrouwtjes van de wijk stapels afval bij haar afzetten. (…) Maar aan het eind van de dag stuurt ze hem telkens weg. Het moment waarop hij beslist zich niet meer door haar te laten wegsturen, leidt hem wellicht naar zijn nieuwe plek in het leven. De schoonheid van ‘Het Witte Land’ ligt in de zelfrelativering van de personages, in de subtiele humor, maar vooral in de taal, in de stijlvolle, gracieuze beschrijvingen van de mensen en de natuur. In de raak getroffen beelden die een sfeer oproepen waardoor je als lezer graag nog wat langer in ‘Het Witte Land’ had verbleven.
Lees hier de recensie ‘Weggaan om aan te komen’
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«C’est en tous les cas ce que fait la poésie qui traverse la prose de Rob Verschuren.» – Daniel Cunin
Over ‘Le Pays blanc’ van Rob Verschuren op Flandres-Hollande – littérature flamande & néerlandaise, 5 juni 2020:
Daniel Cunin introduceerde het werk van Rob Verschuren voor de Franstalige lezer op 23 mei jl. Nu bespreekt hij het nieuwste werk van Rob Verschuren ‘Het Witte land’, diens vierde boek. Het artikel wordt gevolgd door een interview met de auteur. «(…) Comme dans ‘Typhon’ et dans ‘La Fille karaoké’ , l’essentiel de l’action se déroule dans une ville d’un pays d’Asie qui n’est pas nommé, mais qui présente certaines similitudes avec le Viêtnam. (…) En apparence, quant à la structure, ce roman présente moins de cohérence que les précédents – le premier tiers se déroulant en Hollande, le reste dans un pays asiatique montagneux couvert pour les trois quarts de jungles. (…) la poésie a-t-elle les mêmes vertus que la peinture ? parle-t-elle directement au cœur dès lors qu’on en perçoit la beauté ? C’est en tous les cas ce que fait la poésie qui traverse la prose de Rob Verschuren, nouvelle après nouvelle, roman après roman.»
Lees hier het artikel over ‘Het Witte Land’ en het interview met de auteur
Klik hier voor het bericht van 23 mei 2020
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Ses trois livres sont des merveilles de fraîcheur et de virtuosité.» – Daniel Cunin
Over het werk van Rob Verschuren op Flandres-Hollande – littérature flamande & néerlandaise, 23 mei 2020:
Daniel Cunin vestigt in de rubriek ‘Coup de cœur’ de aandacht op de Nederlands(talig)e auteur Rob Verschuren, die al meer dan een decennium in Vietnam woont. Onder de titel ‘De tyfoon Rob Verschuren’ memoreert Cunin Verschurens (1953) late debuut in 2016 met de verhalenbundel ‘Stromen die de zee niet vinden’, gevolgd door de romans ‘Tyfoon’ (2018), ‘Het karaokemeisje’ (2019) en – op het punt van verschijnen – ‘Het Witte Land’ (2020): «Rob Verschuren: un talent néerlandais qui stupéfie par un imaginaire hors pair glissé dans une prose parfois onirique. (…) C’est le roman ‘Typhon’ qui va plus particulièrement retenir notre attention.» Deze introductie in het Frans wordt afgesloten met vier fragmenten uit ‘Tyfoon’, vertaald in het Engels door Scott Rollins.
Lees hier de publicatie
Meer over Rob Verschuren op deze site
Rob Verschuren – Het Witte Land. Roman
Rob Verschuren
Het Witte Land
roman
Nederland, Vietnam
vormgeving Els Kort
gebrocheerd met flappen,
156 blz., € 18,50
Eerste uitgave 2020
ISBN 978-90-6265-799-5
Het Witte Land is het fascinerende relaas van een man die de zeggenschap over zijn lot uit handen heeft gegeven en op een miraculeuze manier zijn diepste wens vervuld ziet worden. Met niet veel meer dan een e-reader waarop hij zevenennegentig literaire meesterwerken heeft geladen, vertrekt Bobby, een reclameman van middelbare leeftijd, naar een sinister Aziatisch land. Hij heeft alles achter zich gelaten om een naamloze vrouw van een nieuwsfoto te zoeken, al beseft hij dat hij haar nooit zal vinden en vooral op zoek is naar zichzelf.
In de kuststad waar de foto is genomen, dwaalt hij doelloos door de chaotische volkswijk, tot hij op een ochtend in een afvalloods een verlamde jonge vrouw ziet, gehuld in een sneeuwwit gewaad. In zijn verbeelding wordt de loods een tempel, en de vrouw – die hij Bleke Orchidee noemt – een priesteres. Dag na dag zit hij bij haar op een stapel plat gevouwen dozen, totdat de roldeur begint te zakken en de vrouw hem wegwuift, nadat ze haar hand heeft opgehouden voor geld. Wanneer hij besluit om zich niet langer weg te laten sturen, wacht hem een verrassing.
Rob Verschuren debuteerde bij In de Knipscheer met de verhalenbundel Stromen die de zee niet vinden, die in de literaire pers geprezen werd om zijn stilistische kwaliteiten en volkomen eigen geluid. Daarop volgden Tyfoon, waarover Cees Nooteboom schreef: ‘Een spannende roman met de allure van een sprookje’, en Het karaokemeisje, ‘een superieure soap’ (Cor Gout).
Rob Verschuren is in 1953 in Malden geboren. Hij heeft lang als copywriter in de reclame gewerkt. Sinds het midden van de jaren tachtig woont hij buiten Nederland, de laatste elf jaar in Vietnam, met zijn Vietnamese familie. Hij is een voorbeeld van wat Salman Rushdie ‘translated men’ heeft genoemd, expatschrijvers wier geografische, culturele en linguïstische grensoverschrijdingen leiden tot een rijke kruisbestuiving tussen identiteiten en perspectieven.
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Een roman die wiegt als zeewier in de golven.» – Cor Gout
Over ‘Het karaokemeisje’ van Rob Verschuren op Extaze, 15 januari 2020:
(…) Rob Verschuren heeft de Westerse wereld in de Vietnamese economie, maatschappij en cultuur binnengeloodst. Westerse motieven zijn niet alleen in de handel en wandel van de personages in de roman ‘Het karaokemeisje’ geïmpregneerd, ze zijn ook in de vorm van de roman binnengekomen. (…) Ik zou ‘Het karaokemeisje’ willen karakteriseren als een superieure (televisie)soap, waarin een gezin of familie centraal staat. Denk daarbij aan ‘The Crown’, ‘The Sopranos’ en ‘Peaky Blinders’, series die esthetisch genot schenken, inzicht in de mens als individu en als gemeenschapswezen verraden, spanning oproepen en van humor getuigen. (…) De ster van de soapshow is ontegenzeggelijk Phoenix. Behalve mooi is ze ad rem, intelligent, onberekenbaar en ongrijpbaar. Ze werkt in karaokebars, zingt soms mee met de backing track en doet dat in een diepere stem dan die waarmee ze spreekt. Soms gaat ze aan het eind van haar werkdag met een klant mee, voor geld. Maar niet wanneer ze verliefd is (…) Alle hoofdstukken die ‘Het karaokemeisje’ telt vertonen de kenmerken van een goede soap: moeilijke gebeurtenissen (opa’s dood, de vondeling) die met een melancholieke schwung worden opgelost; ‘gewone’ gebeurtenissen die met humoristische details worden uitvergroot; projecten die zonder veel narigheden stranden; de sterk uiteenlopende karakters van de personages; de scherpe tekeningen van de omgangsvormen en de gewoonten binnen een gemeenschap; de verwikkelingen waarin een personage geraakt die niet in één lange opeenvolging van gebeurtenissen worden uitgebeeld, maar in afwisseling met de perikelen van een ander personage; de korte scènes die altijd eindigen met een vraagteken: hoe zal dit aflopen? En misschien het meest kenmerkend: de korte dialogen in de marges van het verhaal die de scènes gekruid en soms zelfs absurd maken. Een gesprek tussen taxichauffeurs: -‘Wat is het verschil tussen onze vrouwen en buitenlandse vrouwen?’ -‘Buitenlandse vrouwen lopen als mannen, onze vrouwen wiegen als zeewier in de golven.’ (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het karaokemeisje’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
Scott Rollins – Grenstekens. Gedichten
Scott Rollins
Grenstekens
gedichten
Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen, 84 blz.
€ 18,50
ISBN 978 90 6265 788 9 NUR 306
eerste druk 2020
Het opzoeken en exploreren van grenzen vormt het centrale thema van Grenstekens. De bundel voert de lezer langs water en land, leven en dood, werkelijkheid en droom, heden en verleden, stad en platteland. De gedichten zijn exercities in het vertalen van de wereld in beelden en woorden. Zij verkennen landschappen in Noord en Zuid-Amerika, Europa, Australië, Nieuw-Zeeland en de Cariben.
(…)
De schubben van de eerste vis tekenen
rillijnen van opwinding en plezier
De wolken in het steeds blauwer blauw
lijken net opgeklopte slagroom want er
zijn vele handbewegingen in deze droom
Nu moet ik dit gedicht van de haak halen
en schoonmaken voor het ontbijt.
De bundel besluit met de extra afdeling Een verzameld gedicht. In 1995 werd door Bridges op een fotoaffiche onder de titel A Collected Poem het oorspronkelijke gedicht in het Nederlands (Landschap van verlangen) en het Engels (Landscape of Desire) bijeengebracht met vertalingen in het Frans, Duits, Spaans, Portugees, Bahasa Indonesia, Welsh, Tsjechisch, Italiaans, Zweeds, Fins, Hongaars, Pools, Noors, Iers-Gaelisch, Russisch, Hebreeuws, Grieks, Urdu, Arabisch en Chinees. Voor deze uitgave werd daar een versie in een 23ste taal, het Tamazight (Berbers), aan toegevoegd.
«Scott Rollins heeft een zeer eigen schrijfstijl. Geïnspireerd door de schoonheid van de natuur heeft hij elegische gedichten geschreven die lang in je gedachten blijven hangen. Elke gedicht is gedistilleerd tot zijn essentiële kern. Rollins is een dichter die zich bezighoudt met vorm, maar de vorm dicteert niet de poëzie, maar de poëzie de vorm. Een begaafd dichter.» – Ben Dutton in Blogging the Classics
«Ik houd van zijn aandacht voor de vorm; die kom je nog maar zelden tegen. Het is al met al een zeer karakteristieke verzameling gedichten die ik aan veeleisende vrienden zal tippen.» – James Hamilton-Paterson
Dichter, vertaler, schrijver en muzikant Scott Rollins (1952) is geboren in New York en woont in Nederland sinds 1972. Hij begon in 1975 met het tijdschrift Dremples en was later uitgever van Bridges Books en het muzieklabel Otrabanda Records. Voor uitgeverij In de Knipscheer vertaalde hij o.m. werk van Hugo Pos, Albert Helman, Leon de Winter, Erich Zielinski, Eric de Brabander, Rob Verschuren, Brigitte Spiegeler. In 2001 gaf hij bij Uitgeverij In de Knipscheer de spoken word-cd (incl. booklet) After the beeb uit. Grenstekens is zijn Nederlandstalige debuut als dichter.
Meer over Scott Rollins bij Uitgeverij In de Knipscheer