Over ‘Het karaokemeisje’ van Rob Verschuren voor NBD/Biblion, 3 oktober 2019:
Het is te merken dat de auteur (1953) al lange tijd in Vietnam woont, want met grote kennis van zaken en gevoel voor humor beschrijft hij het dagelijks leven van een armoedig gezin in een grote Vietnamese stad. Met veel inlevingsvermogen en empathie geeft hij een beeld van hun gedachten over hoe ze geld kunnen lostroggelen van naïeve toeristen. Centraal staat de dochter des huizes, het karaokemeisje van de titel. Haar moeder staat op de markt, haar vader hosselt op straat, haar tweelingbroer verzint diverse vormen van inventieve zwendel op internet en zelf staat ze in het nachtleven als karaoketrofee. Dit familieportret roept vooral een glimlach op, want het zijn kleine scharrelaars die weliswaar leven van schijn en bedrog, maar toch hun hart op de juiste plaats hebben. De lezer voelt onvermijdelijk solidariteit met dit gezin en hun levenswijze. Met milde spot wordt het dagelijks leven in Vietnam beschreven, met een lichte laag van romantisch verlangen naar een betere toekomst. Een ontwapenende sfeerschets, die prettig voortkabbelt en dan passend eindigt met een donderslag bij heldere hemel.
Meer over ‘Het karaokemeisje’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Rob Verschuren
«Voor fijnproevers én voor een breed publiek. Een zeldzame combinatie.» – Yolande Belghazi-Timman
Over ‘Het karaokemeisje’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 20 september 2019:
‘Het karaokemeisje’ schildert de lotgevallen van de familie Le, een gewone en tegelijk bijzondere familie die in een toeristische kustplaats in Vietnam woont. (…) De personages zijn geen moment exotisch of geheimzinnig. Door de opmerkelijke gebeurtenissen en de zintuiglijke stijl word je als lezer van het eerste tot het laatste woord meegevoerd tot diep in een ander land, waar de mensen die daar wonen even dichtbij lijken als je eigen naasten. (…) Zoals de familie Le het bijzondere van het gewone laat zien, doet de stijl waarin hun verhaal opgeschreven is dat ook. Ik bedoel ‘gewoon’ in die zin dat je geen deftige woorden en ronkende volzinnen van een halve pagina zult vinden. Wel treffende beschrijvingen en originele vergelijkingen die de werkelijkheid in een nieuw licht laten zien. Hierdoor is de roman tegelijkertijd iets voor fijnproevers én toegankelijk voor een breed publiek. Een zeldzame combinatie.
Lees hier de recensie ‘Het schitterende van het alledaagse’
Meer over ‘Het karaokemeisje’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Rob Verschuren is ijzersterk in het creëren van karakters. » – Eus Wijnhoven
Over ‘Het karaokemeisje’ van Rob Verschuren op Hebban, 24 augustus 2019:
In een Vietnamese badplaats houdt de familie Le zich op creatieve manieren in leven. De interpretatie van vader Ducs tegeltjeswijsheid “Internationale samenwerking is de toekomst” lijkt ver af te staan van de ontplooiingsmogelijkheden van het gezin. Daar denkt zoon Tommy echter anders over en tot verbazing van de gezinsleden stroomt het geld ineens binnen. Moeder heeft overigens al lang ontdekt dat buitenlandse toeristen onvermoede kansen bieden, al betekent dat hard werken voor weinig. Phoenix, tweelingzusje van Tommy, is de heldin van het gezin. Zij is intelligent, inventief en empathisch, maar stelt duidelijk haar grenzen. Ook de zieke opa, die onbeweeglijk in zijn stoel zit en als luisterend oor wordt gebruikt door familieleden als zij iets op hun lever hebben, speelt een belangrijke rol in het verhaal; en dat door alleen maar aanwezig te zijn. Hij is als het ware een stille biechtvader. (…) Een boek over de strijd van een arm gezin om in hun levensbehoeften te voorzien. Rob Verschuren is een meester in metaforen en melancholie, zonder dat het pathetisch wordt (…) en ijzersterk in het creëren van karakters. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het karaokemeisje’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Zo schrijft alleen een heel groot auteur!» – Marianne Janssen
Over ‘Het karaokemeisje’ van Rob Verschuren op Leeskost, 28 augustus 2019:
De leden van de familie Le, inwoners van een Vietnamese badplaats, zijn bepaald niet rijk. Maar in plaats van het hoofd te laten hangen gebruiken ze al hun inventiviteit om aan geld te komen. Dat zij daarvoor soms kronkelige en duistere wegen moeten bewandelen mag de pret niet drukken. Ze maken gebruik van hun talenten. (…) Phoenix bijvoorbeeld werkt als barmeisje in een karaokebar. Zij is gezegend met een uitzonderlijke schoonheid en de mannelijke bezoekers van de bar tasten graag in de buidel voor extra gunsten. (…) Haar tweelingbroer Tommy begint een goede-doelen-website waarop hij mensen aanspoort een hond te adopteren – Het Puppy Parent Plan – om het diertje zo te redden van de pot: die slechte Vietnamezen eten hond en als zíj, die westerlingen, doneren kunnen zij dat voorkomen. De stichting loopt als een trein. (…) Dit is een buitengewoon amusante, beeldend geschreven roman, geschreven met een droge humor. Verschuren tekent de belevenissen van de vaak ontroerende, hartveroverende en criminele familie Le op in een schitterende stijl. Het vreemde, verre Vietnam wordt de lezer ‘eigen’. (…)
Lees hier de recensie ‘Hoe al het stoute wordt beloond’
Meer over ‘Het karaokemeisje’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Bundel boordevol verlangen.» – Arne Rombouts
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren in Enjoy Beauty (B), zomer 2019:
Rob Verschuren reist in elf verhalen de wereld rond en deelt met de lezer de zoektocht van elf alledaagse en vreemde personages. Je ontdekt alle ingrediënten van melancholie, humor en avontuur. Soms onwerelds, soms als een kind in een veel te grote wereld, zet hij de dwaasheid tegenover de wijsheid. Een aandoenlijke bundel, boordevol verlangen, steeds in een spanningsveld tussen verschillende culturen.
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
In de Knipscheer gezien bij Boekhandel Limerick Gent
Boekhandel Limerick zet het fonds van Uitgeverij In de Knipscheer in het zonnetje, Gent 11 april 2019:
Op de foto (klik hier vergroting) zijn te zien:
Niek van Bremen * Bang voor de liefde
Kristien De Wolf * Ava Miller en ik
Peter Lenssen * Pleisterplaats Belleville [Reinaerttrofee 2018]
E. de Haan * De Zwijguren
Theo Stokkink * Zwijgplicht
Theo Monkhorst * De zegen van weemoed
Lucas Hirsch * De weinigen
Ilona Verhoeven * In het licht
Kristien De Wolf * Rotgeluk
Rob Verschuren * Stromen die de zee niet vinden
Annette van ‘t Hull * Grote meisjes
Ulises Segura * De mooie mond van Bobby Cespedes
Dieuwke van Turenhout * Olifanten warm houden
Verder kwamen we nog tegen:
Arjen van Meijgaard * We hebben alles bij ons
Cor Gout * Tien muziekmomenten
Meer over Boekhandel Limerick
«Een zeer artistieke en originele editie van Extaze.» – André Oyen
Over ‘Extaze 29-Blokken’ op Lezers tippen lezers, 4 april 2019:
(…) ‘Extaze 29’ heeft als thema ‘Blokken’ van F. Bordewijk en bevat 5 essays. ‘Blokken’ is een korte roman van uit 1931 en het is een dystopische toekomstvisie van een communistisch-totalitaire staat die elk individualisme meedogenloos onderdrukt. Het overgrote merendeel van de mensheid is oprecht gelukkig in de blokmaatschappij en hoewel de aard van de bestuursraad dictatoriaal is, wordt hij toch op democratische manier verkozen uit alle lagen van de maatschappij. De maatschappij kan dus worden beschreven als een extreme democratie waarin de waarden van het algemeen nut als hoogste goed worden aangeprezen. De ‘blokken’ uit de titel verwijzen naar de rationele rechtlijnigheid die de Staat in de architectuur en in de samenleving als geheel doorvoert. Elke ronde vorm (die doet denken aan de menselijke, irrationele vorm) wordt uitgebannen. (…) In dit nummer gedichten van Jeanet Kingma en Bert Struyvé en korte verhalen van Helge Bonset, J.I. Clément, Guido Eekhaut, Mark de Haan, Boudewijn van Houten en Rob Verschuren. Het beeld in ‘Extaze 29’ is van Viktor Hachmang die ook voor de verstripping van de roman ‘Blokken’ tekende. (…)
Lees hier het signalement
Meer over Extaze 29
Literair tijdschrift Extaze 29 ‘Blokken’ [Jrg. 8, nr. 1]
Extaze 29– Blokken
achtste jaargang nr. 1, februari 2019
redactie Cor Gout, Els Kort (vormgeving)
gebrocheerd, geïllustreerd, 120 blz.,
€ 15,00
presentatie 7 februari 2019
ISBN 978-90-6265-759-9
Zoals in elk nummer wordt ook in dit nummer de inhoud bepaald door essays, gedichten, korte verhalen en beeld en nog uitgebreid met interviews en recensies op het digitale supplement van Extaze. Extaze 29 heeft als thema Blokken van F. Bordewijk en bevat 5 essays.
In haar essay ‘Verboden zones’ associeert Artien Utrecht ‘de verboden zone’ in Andrei Tarkowsky’s film Stalker met de totalitaire staat die F. Bordewijk beschrijft in zijn korte roman Blokken (1931). De rode draad in beide kunstwerken betreft fundamentele sociale botsingen die door de geschiedenis heen onopgelost zijn gebleven, zoals daar zijn: sociale ongelijkheid, de spanning tussen individualiteit en collectiviteit en die tussen secularisme en godsdienst.
Net als in Paul van Ostaijen’s toekomstgroteske ‘De stad der opbouwers’ (1932) zien we in Blokken hoe architectuur en ideologie met elkaar kunnen versmelten en hoe bouwcomplexen bepaalde denksystemen kunnen weerspiegelen, betoogt Thomas Pierrart in ‘Van Blokken tot brokken’.
Bij Herman van Bergeijk vinden we deze visie terug: door de scherpe staccato-achtige schrijfstijl wordt Blokken wel gezien als een novelle die de nieuwe zakelijkheid verbeeldde in de bouwkunst (sinds 1925 vanuit Duitsland tot in Nederland doorgedrongen). Maar, vervolgt hij, de afstandelijkheid van de reportage ontbreekt. De auteur neemt een standpunt in dat je anti-utopisch, sciencefictionachtig en romantisch-expressionistisch kunt noemen.
Leo Oorschot bevindt zich niet ver van deze visie waar hij schrijft dat Bordewijk zich lijkt te mengen in een architectenstrijd die in 1928 werd gevoerd tussen voorstanders van de collectivisatiebouw (bij Bordewijk: discipline, tucht, geschiedenisloosheid, individuloosheid en collectivisatiedrift) en esthetici die geen afstand wensten te nemen van de waarden van het fin de siècle.
Blokken, zo begint Boris van Meurs zijn verhandeling ‘Systeem, mens, ding’, is een boek over systemen en de rol van het individu daarin. In deze relatie lijken de dingen te worden teruggedrongen tot de ruimte van strikte functionaliteit. Maar kan het ding hier niet centraal gesteld worden? Is hun werking werkelijk altijd te voorspellen?
In dit nummer gedichten van Jeanet Kingma en Bert Struyvé en korte verhalen van Helge Bonset, J.I. Clément, Guido Eekhaut, Mark de Haan, Boudewijn van Houten en Rob Verschuren. Het beeld is van Viktor Hachmang.
De presentatie van Extaze 29 vindt plaats op donderdag 7 februari 2019. Locatie: Houtrustkerk, Beeklaan 535, Den Haag (hoek Houtrustweg). Parkeren kan gratis op het erf van de internationale school aan de overzijde. Aanvang: 20.15 uur precies. Deur open van 19.45 uur tot 20.10 uur, dus graag op tijd aanwezig zijn. Entree: € 10,00 (alleen contant te betalen). Reserveren: redactie@extaze.nl. Presentatie: Cor Gout. Licht en geluid: Anton Simonis (Adesign).
Lees ook het digitale supplement van ‘Extaze’
Meer over ‘Extaze’
Meer over F. Bordewijk / Blokken in ‘Om hart en vurigheid’
«Kroniek van een veranderende samenleving in ontroerend verhaal.»
Over ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren in Azië Magazine (jrg. 2, nr. 4), 12 december 2018:
Dit verhaal speelt zich af in een visserswijk in een dorp, ‘waar het altijd naar vis rook. Naar rotte vis, gedroogde vis, gezouten inktvis en naar de zwarte dampen van de vissausfabriek, die op sommige dagen alle andere geuren overstemden’. Het land wordt niet nader genoemd, maar het is duidelijk dat het gebaseerd is op Vietnam. Er is sprake van een jonge vorst, die een zeer luxe leventje leidt, waartegen de bevolking in opstand komt. Er volgt een oorlog, met een verdeling van het land in Noord en Zuid. Later wordt het land weer een geheel, onder een communistisch bewind. Maar zoals altijd spelen zich onder invloed van de Grote Gebeurtenissen, zoals die in de geschiedenisboeken belanden, ook vele kleine drama’s af, naast verhalen waarin het de mensen goed gaat. Behalve een ontroerend verhaal over een bijzondere driehoeksverhouding, is het een kroniek van een veranderende samenleving, waarin traditionele waarden goedschiks of kwaadschiks plaats moeten maken voor nieuwe.
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Rob Verschuren komt met een eigen geluid.» – Olivier Rieter
Over ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 26 oktober 2018:
(…) Rob Verschuren komt met een eigen geluid. Het is moeilijk hem te situeren in het Nederlandse literaire landschap. Hij woont al decennia in het buitenland, de laatste jaren in Vietnam, en dat is te merken in de thematiek van deze dunne roman. Tyfoon past niet bij een nationale traditie van calvinistisch spruitjesproza en misschien ook niet bij de tijdgeest in Nederland (en elders in Europa), waar nog maar weinig belangstelling lijkt te zijn voor wat er buiten de landsgrenzen gebeurt. (…) Het is prettig als een Nederlandse schrijver eens wat verder kijkt dan de polder. (…) Als Verschuren zich had geconformeerd, in stijl (maar ook in thematiek en locatie) aan wat in de Nederlandse letteren gebruikelijk is, hadden we een passage als deze moeten missen: ‘Lang nadat de trein was verdwenen, konden ze hem nog horen loeien als een verre krijgshoorn die ten aanval riep, en daarna, toen alle achterblijvers waren vertrokken en ze alleen op het perron stonden in de bleke lichtplas van een lamp die zwaaide in de wind, als een langzaam uitdovend gejammer op een verlaten slagveld bij het vallen van de nacht.’ Dit is stilistiek die iets van de lezer vraagt, omdat deze zin zijn geheimen niet meteen prijs geeft. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer