Tag: Rob Verschuren

Literair tijdschrift Extaze 23 ‘Onbereikbaar’ [Jrg. 6, nr. 3]

coverE23Website.inddExtaze 23 – Onbereikbaar
zesde jaargang nr. 3, september 2017
Redactie Cor Gout, Els Kort (vormgeving)
Gebrocheerd, geïllustreerd, 112 blz.,
€ 15,00
Presentatie 14 september 2017
ISBN 978-90-6265-973-9

Het overkoepelende thema in dit nummer is ‘Onbereikbaar’ is met een zestal essays het overkoepelende thema in dit nummer. Voor Mira Feticu is ‘onbereikbaar’ een verzoening met haar pijnlijke verleden in Roemenië, die afgekapte staart van de hagedis die alsmaar regenereert als deel van het lichaam. Matthijs de Ridder maakt in zijn essay over Paul van Ostaijen aannemelijk dat de dichter op het onbereikbare stuitte bij het schrijven van de autobiografische roman Het landhuis in het dorp. Het viel hem moeilijk zijn concrete en abstracte idealen in al hun grootheid te formuleren. Anton Simons weet vanuit zijn ervaring als docent dat onbereikbaarheid tot de essentie van het onderwijs behoort. De leraren reiken naar de leerlingen zonder hen werkelijk (figuurlijk) te kunnen bereiken. De docent is een professional en moet alles wat er gebeurt gecontroleerd inzetten ten bate van de onderwijsdoelen. Kees Ruys leest in de brieven van Frits van den Bosch aan Aya Zikken zowel een groot verlangen van Van den Bosch naar een relatie met Zikken als zijn aanvaarding van de onbereikbaarheid daarvan: ‘Het was, tussen de buien door, soms heerlijk om te willen leven, om naar iemand te verlangen, om gelukkig te zijn.’ Henk van der Waal ontvouwt in het essay Het onbereikbare even aantikken (Gout/Van der Waal) de mystieke grond van ons bestaan en laat zien dat vrijheid en liefde de weg kunnen wijzen naar aardse wijsheid en goddeloze koestering. Over technologie zegt hij dat het goed is dat die ons dient, maar dat we moeten waken voor de omkering daarvan. Zijn terughoudendheid in dit opzicht sluit aan bij de waarde die Hans Schnitzler toekent aan ‘het periodiek digitaal onthouden’, een praktijk die het concentratievermogen van mensen verhoogt, ruimte creëert voor reflectie en de zintuigen aanscherpt.

Korte verhalen van Elise de Groot, Mark de Haan, Arjen van Meijgaard, Ishana Sayag, Marijke Scholten, Rob Verschuren, Bert Vissers, Henriette van Wermeskerken, Jan Zwaaneveld. Gedichten van Hester van Beers, Ruerd Smaling, Bert Vissers, Margriet Westervaarder. Het beeld in dit nummer is van Elisa Pesapane.

De presentatie van ‘Extaze 23’ zal plaatsvinden op donderdag 14 september 2017 in de Houtrustkerk in Den Haag (hoek Houtrustweg/Beeklaan). Lees ook nieuwe verhalen, gedichten, interviews en recensies op het digitale supplement van Extaze
Meer over ‘Extaze’

Literair tijdschrift Extaze 22 ‘Beeldende kunst’ [Jrg. 6, nr. 2]

coverE22voorD.inddExtaze 22 – Beeldende kunst
zesde jaargang nr. 2, juni 2017
Gebrocheerd, geïllustreerd, 104 blz.,
€ 15,00
Presentatie 1 juni 2017
ISBN 978-90-6265-962-3

Het 22ste nummer van literair tijdschrift ‘Extaze’ draait om beeldende kunst. In drie van de zeven opgenomen essays wordt aandacht besteed aan het werk van de in januari 2017 overleden beeldend kunstenaar Daan van Golden. Lucette ter Borg memoreert zijn talent om te zien, om de klok stil te zetten en geconcentreerd, als in trance, dat ene perfecte schilderij van een theedoek met geometrische patronen te tekenen. Geert Mul, die zich in het toenmalige doen en denken van Van Golden verplaatst, laat ‘hem’ zeggen dat Kwaliteit = Liefde + Aandacht. Wat je niet in je werk stopt, komt er ook niet uit. Onno Schilstra neemt waar dat Van Golden kon verdwijnen in precisie. Maar wat was het dat hij maakte? De aandacht van de beschouwer die zich die vraag stelt, gaat dan allereerst uit naar de verf en hoe hij die behandelde. In haar essay ‘De plank misslaan’ citeert Iris van der Graaf Job Koelewijn’s uitspraak: ‘Kunst gaat om het intensiveren van de werkelijkheid’. Dat kunnen, schrijft Ine Boermans, ook de rauwe randjes van het leven zijn. Zij spiegelt zich aan kunstenaars die de esthetiek van rouw en dood tot de hunne maken. Harry Haarsma vindt kunst een ongehoorzaam woord, dat niet verschilt van woorden als liefde, tijd en dood. Ton Mars ziet hoe de nevenschikking van de zestienhonderd culturele vormen en beelden in Hanne Daboven’s kunstwerk ‘Kulturgeschichte 1880-1984’ een equivalent van de werkelijkheid vormen, een bloemlezing daaruit, die de bezoeker vrijlaat om datgene wat hij ziet naar eigen inzicht te beschouwen en een actualiteit te geven.

Korte verhalen van Pim Cornelussen, Kristien De Wolf, Marc Poorter, Adje Steijn en Rob Verschuren. Gedichten van Hester van Beers, Carmen van Haren en Renée van Riessen. Beeld van Sam Andrea, Lucas van Eeden, Angie Korst, Gerolamo Lucente en Freerk Wilbers.

De presentatie van ‘Extaze 22’ zal plaatsvinden op donderdag 1 juni 2017 in de Houtrustkerk in Den Haag (hoek Houtrustweg/Beeklaan). Lees ook nieuwe verhalen, gedichten, interviews en recensies op het digitale supplement van Extaze
Meer over Extaze 22
Meer over ‘Extaze’

«Het is heel knap zoals Rob Verschuren die momenten uitlicht.» – Marjo van Turnhout

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Leestafel, 28 maart 2017:
Elf korte verhalen die de lezer even laten stilstaan in het leven. (…) De personages beleven een ongemakkelijk moment, ze zijn op zoek. (…) Het lijken verhalen waarin niets gebeurt. Dat is ook zo, er gebeurt weinig, maar in ieders leven zijn een heleboel van dit soort momenten. Het is heel knap zoals Rob Verschuren die momenten uitlicht, even oproept om ze dan weer te laten vallen. (…) In alle verhalen vind je mooie natuurbeschrijvingen, en eenzelfde haast stilstaande sfeer.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Een bijzondere ervaring.» – Yolande Belghazi-Timman

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Leestafel, 28 december 2016:
Het lezen van Stromen die de zee niet vinden van Rob Verschuren, een Nederlandse schrijver die al geruime tijd in Vietnam woont, is een bijzondere ervaring. In elf verhalen raak je verzeild in uiteenlopende werelden. (…) Met deze verhalen reis je niet alleen over de aardbol, maar ook in de geest. Ze brengen je dicht op de huid, hier en daar onder de huid van mensen in Vietnam, India, Nederland, Frankrijk. De schrijver zoemt in op gedachten en emoties van een personage, en stijgt naar de omgeving, de natuur en de stad en dat alles op een moeiteloze, soepele manier. (…) Veelkantig, gelaagd proza dat het bijzondere van onbekende mensen, de magie van het alledaagse tot leven brengt. Universeel. En dat alles geschreven in een stijl die doet denken aan Luceberts woorden: ‘ik tracht op poëtische wijze / dat wil zeggen / eenvouds verlichte waters / de ruimte van het volledig leven / tot uitdrukking te brengen’. Wereldliteratuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Combineert een originele schrijfstijl met een originele inhoud.» – Yolande Belghazi-Timman en Corine Gorter

CoverStromenvoorDef.inddInterview met Rob Verschuren over ‘Stromen die de zee niet vinden’ op Boekenbijlage, 25 maart 2017:
‘Ik heb geen eigen plek in huis, met een gezin van zeven. Ik schrijf in onze slaapkamer, aan een tafeltje voor de openslaande deuren naar de tuin, of op bed als mijn rug weer eens opspeelt. Ik heb een tijdje in het fietsenhok geschreven, maar dat was te ongezellig. Die slaapkamer is het centrum van ons familieleven. Kleindochtertje van twee danst en springt naast me op bed wanneer ik schrijf en iedereen valt de hele tijd binnen.’
Lees hier het interview
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

Ulises Segura genomineerd voor ANV Debutantenprijs 2017

VoorplatSeguraDe nominatiejury van de ANV Debutantenprijs, de jaarlijkse prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige fictiedebuut, heeft voor de editie van 2017 uit 80 inzendingen elf boeken op de longlist geplaatst, waaronder de verhalenbundel ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’ van de Vlaamse auteur Ulises Segura. Op 7 april a.s. wordt bekendgemaakt welke drie boeken worden genomineerd voor de prijs door de juryleden Casper Markesteijn, Jelle van Riet, Kees Snoek, Esther Op de Beeck, Arjan Peters. In eerdere jaren werden drie auteurs uit het fonds van Uitgeverij In de Knipscheer genomineerd: Erich Zielinski, Ruth San A Jong en Ilona Verhoeven. Over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’ van Ulises Segura schreef o.a. Rob Schouten in Trouw: ‘De bevolking van Segura’s korte verhalen bestaat uit alternatievelingen, zwervers, gelukszoekers of mensen in precaire situaties die praten over hun soms visionaire werkelijkheid. (…) Ze zijn als het ware de hallucinogenen in het verder tamelijk nuchtere en samenhangende literaire klimaat van onze generatie, maar als correctie op al die goed doortimmerde, kritische, psychologisch verantwoorde bouwsels van tegenwoordig laten ze de andere, meer verrassende, onduidelijker kant van de realiteit zien.’ Dit debuut van Ulises Segura verscheen als eerste deel in de Extazereeks van Uitgeverij In de Knipscheer, een serie debuten van talentvolle auteurs die eerder in het literaire tijdschrift Extaze publiceerden. In de reeks verschenen inmiddels ook de prozadebuten van Annette van ’t Hull en Rob Verschuren.
Meer over de ANV Debutantenprijs 2017
Meer over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’ van Ulises Segura

«‘Veelbelovend’ zou een ongepast cliché zijn bij dit debuut.» – Jan-Hendrik Bakker

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren in Den Haag Centraal, 23 februari 2017:
(…) Wie slechts één verhaal gelezen heeft weet al direct dat de man zijn hele leven lang geschreven moet hebben, zo trefzeker van stijl, sfeertekening en compositie zijn deze verhalen. (…) Wat Verschuren tot een verhalenverteller pur sang maakt, is de volkomen natuurlijke, ongekunstelde setting in combinatie met het vermogen de zintuigen van de lezer direct te raken. In het eerste verhaal ‘Schroeven’ bij voorbeeld drinkt een man een borrel. Hij zit ‘met hoge rug over zijn glaasje gebogen, dat hij tussen zijn handen houdt alsof hij bang is voor diefstal’. Zo’n man zie je onmiddellijk voor je. Zijn verhalen staan vol met dit soort zinnen en nooit lijken ze bedacht of opgelegd. (…) ‘Veelbelovend’ zou een ongepast cliché zijn bij dit debuut. Iemand die de zestig ruim gepasseerd is heeft al een heel schrijverschap achter zich. Ging het met Frits Hotz niet net zo? Ik hoop van harte dat Verschurens talent dezelfde weg zal gaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Stilistisch prachtig (…) volkomen eigen geluid.» – Jos Radstake

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren voor NBD | Biblion, 28 februari 2017:
(…) De verhalen die hier verzameld zijn (…) spelen zich overal op de wereld af. Ze trekken zich niets aan van grenzen, maar telkens is er een zacht gevoel van melancholie, waar ook ter wereld. Vroegere illusies moeten in deze verhalen overboord gegooid worden, verwachtingen komen niet uit en ook is er het ouder worden waardoor de dingen niet langer zijn wat ze leken. Er zijn zoektochten naar geluk. Soms hebben de verhalen de structuur van een raamvertelling; iemand vertelt een verhaal, er is een ontmoeting of iemand wordt aan een ander opgedrongen. Soms wordt er tegen ‘de’ werkelijkheid aangeschopt, maar altijd is er de milde melancholie vanwege verwachtingen die niet waargemaakt zijn. Een mooie bundel, stilistisch prachtig, vol rusteloze verhalen. Niet voor niets wordt Slauerhoff genoemd op het omslag, maar ook andere grote schrijvers worden in herinnering gebracht. Toch heeft deze bundel goede verhalen een volkomen eigen geluid.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Vol humor, zeer beeldend en treffend.» – Corine Gorter

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 1 februari 2017:
(…) Niet elke schrijver beheerst de kunst om de lezer vanaf de eerste regels het verhaal in te sleuren, maar Verschuren weet dat, ieder verhaal opnieuw weer, voortreffelijk te doen. (…) Alhoewel elk verhaal een open einde heeft, zijn ze toch “af ” en is het verhaal verteld. (…) Er is geen enkel verhaal dat niet boeit en dat je niet achter laat met een honger naar meer. (…) Hij schrijft vol humor, zeer beeldend en treffend. Maar daarnaast is zijn schrijfstijl soms haast poëtisch, net als de titel. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Gedetailleerde schrijfstijl en volle compositie.» – Reinier van Houwelingen

CoverStromenvoorDef.inddOver ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 23 januari 2017:
(…) De stijl van ‘Stromen die de zee niet vinden’ is behoorlijk rijk. Vooral de precieze (natuur)beschrijvingen vallen op. Alles krijgt een naam of een bijnaam, in regels waarin het aan bijzinnen en opsommingen niet ontbreekt. (…) Frequent worden er verhalen binnen verhalen opgevoerd door Rob Verschuren. Bijvoorbeeld via een bijfiguur die een oude historie uit de doeken doet, of door een droom. (…) De meeste verhalen eindigen onbestemd, met een natuurbeeld of een vergezicht. Er is geen pointe en geen boodschap. Het gaat vooral om de sfeer die telkens knap wordt opgeroepen. Verschuren schetst elf keer trefzeker een kleine wereld en laat die wereld nadien weer achter zich. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site