Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Leestafel, 16 november 2020:
Als kind heeft Bobby op een akelige manier kennis gemaakt met de eindigheid van het leven: als achtjarig jongetje ziet hij hoe een ekster een jonge merel uit het nest plukt en er mee wegvliegt. Eenmaal op de middelbare school is het de juf van Latijn en Grieks die verongelukt met haar auto. Als adolescent begeleiden haar woorden hem bij een hallucinerende ervaring, hoog in de Oostenrijkse Alpen. (…) De aloude levensvragen – is alles voorbestemd? Bepaal ik mijn eigen lot? – worden door het dagelijkse leven verdrongen, hij lijkt zich aan te passen aan het leven als ieder ander, krijgt een relatie, een baan, maar er ontbreekt iets aan zijn leven. Op zijn vijfenvijftigste laat hij alles achter zich en vertrekt. Naar een niet nader genoemd land in het Oosten. De aanleiding? Een foto die hem fascineert, de foto van een vrouw, met wanhoop in haar ogen staat ze bij de restanten van een tsunami. Haar blik roept iets bij hem los, een verlangen, een soort heimwee. (…) ‘Hij vroeg zich af waar een zangvogel in een kooitje zijn lied vandaan haalde. Wat viel er te zingen voor een tot levenslang veroordeelde?’ En maar zingen! Een prachtig beeld toch? Zo zit het boek vol met beelden, vergelijkingen, en fraaie stukjes proza. (…) Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens. Niet de maatschappij moet je leidraad zijn, die zit in jezelf. Opnieuw geeft Rob Verschuren ons een prachtige roman, een om nog lang over te mijmeren. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
Tag: roman
«De misdaad is nooit toevallig in mijn verhalen.» – Pauline J. van Munster
Over ‘Hannah en ik’ in een interview met Kees de Kievid op Boekenbijlage, 21 november 2020:
(…) Tijdens de opleiding voor regisseur/docent drama op de Hoge School voor de Schone kunsten, die ik heb gevolgd, ben ik veel met tekstanalyse bezig geweest. Omdat er destijds weinig banen waren in deze sector ben ik toneelteksten gaan schrijven voor kindertheater. Na enkele jaren heb ik een schrijfcursus gevolgd bij de toen nog onbekende Renate Dorrestein en zo ging mijn schrijvers carrière van start. (…) Meestal dringt het verhaal en vooral de personages zich aan me op. Hun problematiek en ontwikkeling manifesteert zich het beste in een gesloten arena, zoals ik het noem. Weinig ontsnappingsmogelijkheden zodat er duidelijk vanaf het begin maar één weg te gaan is. Dat levert ook de spanningsboog op waar ik graag mee werk. Ik ben op mijn best als er onontkoombaarheid aanwezig is en daar heb ik een gesloten omgeving voor nodig. (…) Er gaat altijd iets stuk en vrijwel altijd iemand dood. Opvallend ook dat het altijd een man is. Dat heeft uiteraard met mijn eigen ervaringen te maken en met mijn opvatting over hoe de lijnen lopen en omgangsvormen zijn. (…) De misdaad is nooit toevallig in mijn verhalen. Het is een bewuste daad, in ieder geval van mij als schrijver en meestal ook van het personage die hem begaat. (…)
Lees hier het interview ‘Van theater tot boek’
Meer over ‘Hannah en ik’
Meer over Pauline J. van Munster bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Schitterende roman laat vergezichten zien.» – Timbel
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Bol.com, 14 november 2020:
In ‘Het witte land’ ontvlucht Bobby West een wereld die weinig betekenis voor hem heeft. (…) Hij belandt in een zeestadje bij de sprookjesachtige Baai van de Neergedaalde Draken. (…) ‘De straat werd zijn woning, de menigte zijn dagtaak. Hij dreef mee op het eb en vloed van de mensenmassa (…) Hij zag vreemde en onbegrijpelijke dingen, maar hij zocht nooit naar begrip, alleen naar verwondering en kleine schitteringen van schoonheid.’ Op een dag ontdekt hij een loods waar afval gebracht en gesorteerd wordt. Daar zit een vrouw die hij ‘Bleke Orchidee’ noemt. Ze is in het wit gekleed en haar benen ‘die dun waren als rietstengels’ liggen uitgestrekt op een sofa. Hij vermoedt dat ze verlamd is. Iedere dag komt hij om vanaf een stapel dozen naar haar te kijken. De ruimte met de torenhoge balen afgedankte goederen gaat hij steeds meer zien als een tempel en de afvalkoningin als een hogepriesteres. (…) Hier komt het verhaal tot een hoogtepunt. Lelijkheid mengt zich met schoonheid tot een hogere vorm van schoonheid, van echtheid. (…) ‘Het witte land’ is een schitterende roman die klein van omvang is maar naar alle kanten uitwaaiert en vergezichten laat zien. (…)
Lees hier de recensie ‘Een verlamde godin’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«In dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming.» – Ben Koops
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 10 november 2020:
In ‘Het witte land’ van Rob Verschuren ontvlucht een man zijn midlifecrisis en de moderne wereld door op zoek te gaan naar een hem onbekende vrouw in een uithoek van de aarde. Reclameman Bobby West heeft zojuist zijn vriendin verloren. (…) Zijn ex verwijt hem in een brief dat hij ‘ironie gebruikt om elk gevoel buiten te houden en serieuze gesprekken te vermijden’. Hij geeft haar gelijk, maar is niet van zins om dit te veranderen. (…) Dat Bobby’s zoektocht een veel breder doel heeft dan alleen de vrouw vinden blijkt als hij rondreist door de stad (…). Hij wil door het ‘land dwalen als door een abstract schilderij’ waarbij hij altijd toeschouwer blijft. (…) ‘Het witte land’ is een onderhoudende en prettig geschreven novelle met mooie metaforen en reflecties over kunst. Bobby heeft een zwak voor het abstract expressionisme van kunstenaars als Rothko en De Kooning. Voor hem spreekt een schilderij meer tot de verbeelding dan woorden kunnen. De vergelijkingen zijn hier ook naar. Een lichtspel is een ‘chiaroscuro’ en als Bobby de steegjes doorwandelt wonen de bewoners van dit doolhof in de etsen van Piranesi. Verschuren bereist de ‘provincies van de verbeelding’ die niet per se ergens heen voeren. Het is een cliché, maar in dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming. De reis van Bobby leidt hem naar de vrouw in het wit en uiteindelijk het grote onbekende. De orchidee, die bloeit uit afval, vormt een passend beeld bij de weg die Bobby aflegt op zoek naar zijn bestemming.
Lees hier de recensie ‘Zoektocht van een toeschouwer’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Intrigerende roman over een catalograaf van Surinaamse afkomst.» – Ezra de Haan
Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin in SU Magazine, 10 november 2020:
(…) ‘Een catalograaf zonder een collectie om te beschrijven, is niet langer een catalograaf.’ Het zijn de veel betekende woorden waarmee Diana Tjin haar roman laat beginnen. Ze schetsen Edgars dwangmatige leefstijl, typerend voor iemand die zijn identiteit aan zijn beroep ontleent. ‘Een catalograaf moet eten op gezette tijden, en dat in hoeveelheden die onverstandig zijn voor mensen die niet in de bouw werken.’ De schrijfster werkt toe naar het moment waarop de gedrevenheid voor zijn werk zich tegen hem keert. Angst voor concentratieverlies en het daardoor maken van fouten, gaan een grote rol spelen. En dat terwijl volledigheid, precisie, accuratesse en productiviteit van hem worden verwacht. Jaren vol angst voor de controleurs van zijn beschrijvingen hebben hem getekend. Los daarvan was hij zelfs onnodig bang geweest dat men hem zou afwijzen vanwege zijn Aziatische uiterlijk en Joodse afkomst. (…) ‘De catalograaf’ doet aan de romans van schrijvers als Paul Auster en Kafka denken, en zelfs Roald Dahl schemert erdoorheen. Mensen komen, door ijdelheid of hun gewoonten in een val terecht. Weet Edgar zich eruit te worstelen? Diana Tjin weet je met deze zeer originele roman blijvend te boeien.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Met ‘Het Witte Land’ overstijgt Rob Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.» – André van Leijen
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Trefpunt Azië, 7 november 2020:
(…) ‘Het Witte Land’ is de Terra Incognita, de witte vlek van Bobby West. (…) De wereld is een grote witte vlek, waarvan je het bestaan vermoedt, maar waaraan je geen deel hebt. Dat verandert wanneer hij zich verdiept in het werk van Rothko. (…) “Wat hij in de samenvloeiende kleuren zag was directe communicatie tussen het hart van de schilder en zijn eigen hart. Eenzaamheid, depressie, hoop en wilde verlangens, het was er allemaal, het eeuwenoude fresco van menselijke emotie”, schrijft Rob Verschuren. (…) De ervaring zet hem aan om de witte plekken in zijn leven in te kleuren, zichzelf te ontdekken en contact te maken met de wereld. Hij vertrekt naar een ver Aziatisch land, waar “hij in het land wilde ronddwalen als in een abstract schilderij met de afstandelijke fascinatie van een toeschouwer, zonder iets te hoeven begrijpen en zonder verbinding te zoeken, behalve met de vreemdeling die hij voor zichzelf was.” Die verbinding komt er. (…) Wat dan gebeurt, is verrassend door zijn eenvoud. Het leven is dan geen witte vlek meer. (…) Rob Verschuren weet als geen ander het dagelijkse leven in een ver Aziatisch land te beschrijven. We hebben dat ervaren in zijn uitmuntende ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’. Ook in ‘Het Witte Land’ beschrijft Verschuren het Aziatische leven tot in de kleinste details, bijna fotografisch. Het kan niet anders of Verschuren heeft een innig doorvoeld contact met die gemeenschap. Zulk contact moet zijn queeste zijn geweest. En wellicht heeft hij bij die queeste ook zichzelf gevonden, net als Bobby. Daarmee ontstijgt Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Mooie beeldtaal.» – Julie Smit
Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Smitaki’s Boekenlust, 5 november 2020:
Nadat Bobby is verlaten door de zoveelste vriendin, raakt hij in de ban van een foto van een vrouw, die voor de puinhoop van een huis met een deken omgeslagen, ontredderd in de lens staart. Het is na een ramp in een verweggiestan-land, waar junta’s jarenlang de scepter hadden gezwaaid en het land gesloten, maar zich nu heeft geopend voor toerisme. De vrouw brengt zijn bestaan aan het wankelen: ontevredenheid over werk en leven, geen doel in zicht, brengt hem opeens tot het besluit om een andere wereld te verkennen. Hij weet wel dat hij de vrouw van de foto nooit zal vinden, maar wie weet welke ontdekking hij in haar land zal doen. Dus reist hij af naar een land, ergens in Azië. Op zijn e-reader laadt hij de honderd beste boeken uit de wereldliteratuur, niet in staat er een paar te kiezen. Hij begint bij het begin, nummer één: ‘Don Quichot’ van Miguel de Cervantes. (…) Terwijl Bobby het vreemde land probeert te doorgronden, vraagt hij zich af waarom Don Quichot zo’n ereplaats in de literatuur heeft behaald. De man was duidelijk gek. Terwijl bij Bobby langzaam een zekere gekte binnensluipt, begint hij de boerenslimheid van Don Quichot te begrijpen. (…) Ik houd er wel van wanneer Nederlandse schrijvers het benauwende kikkerlandje durven te verlaten om hun verhaal in den verre te situeren. (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer
«Prijsjury’s: ga snel met dit boek aan de slag.» – Kees de Kievid
Over ‘Het Wezen’ van Peter Drehmanns op Boekenbijlage, 3 november 2020:
Dertien een ongeluksgetal? De dertiende roman van Peter Drehmanns mag gerust gezien worden als ‘magnum opus’. Zou deze meesterlijke roman ooit nog overtroffen kunnen worden. In de vorige eeuw hadden we ‘de grote drie’ (Hermans, Mulisch en Reve). Ook nu worden er soms goede werken gepubliceerd, veelal steunend op de Hollandse traditie. Maar internationaal gezien…? Op hoog niveau kunnen we Pfeiffer en Waterdrinker noemen. Daar komt nu een derde naam bij: Peter Drehmanns. We hebben een nieuwe ‘grote drie’! (…) Twee mannen zijn op zoek naar iets. Dino Drogo, de taxidermist (preparateur van dode dieren) en Koen Grondijs, de hoofdpersoon van de roman. De eerste zoekt zeldzame dieren. Hij is uitgekeken op het opzetten van gewone exemplaren en hoopt nu wat beters te vinden. Grondijs zoekt ook iets: zichzelf! (…) Hij verhuurt zijn huis aan een Russisch echtpaar en vertrekt. Zijn bestemming wordt de Archipel, aan het einde van de wereld, in ieder geval ver genoeg weg van alle dingen waar hij de schurft aan heeft. (…) De auteur weet de gevarieerde ‘avonturen’ te verwoorden in even afwisselende stijl, dan weer humoristisch soms zelfs hilarisch, dan weer ingetogen en emotioneel, dan weer uitbundig op het flamboyante af. Stijlfiguren dwarrelen als herfstblaadjes door het boek. (…) Prijsjury’s: ga snel met dit boek aan de slag. Uitgever: laat het vertalen zodat ook het buitenland kan genieten. Producenten: bestudeer de mogelijkheden voor een filmhit.
Lees hier de recensie ‘Peter Drehmanns schreef een fabuleuze roman’
Meer over ‘Het Wezen’
«Een waanzinnig verhaal … met prachtige pen … meer dan complimenten.» – Anita Zijlstra
Over ‘Hannah en ik’ van Pauline J. van Munster op LeesKost, 27 oktober 2020:
De eeneiige tweelingzusjes Reinier kunnen niet zonder elkaar. Hoewel ze uiterlijk bijna niet uit elkaar zijn te houden verschillen ze toch wel van karakter. Hannah is voor de duvel niet bang en beschermt waar dat moet haar zusje. Ada aanbidt haar en heeft alles voor haar over. (…) Hannah zet haar voor het blok. Ada, kijk niet zo. Wanneer heb ik ooit je hulp ingeroepen. Nou? Wanneer? Het is het begin van een waanzinnig verhaal. (…) Het is een roman om in één adem uit te lezen. Met een prachtige pen laat Van Munster Ada afwisselend vertellen over de fatale dag van de moord, haar jeugd en iedereen die een cruciale rol heeft gespeeld in haar leven. En dat is toch vooral Hannah, die haar mooier en gelukkiger dan ooit nog steeds komt bezoeken in de gevangenis. Ada, die nog twee jaar moet zitten, luistert, maar weet: hun uitzonderlijke band is voorgoed veranderd. Meer dan complimenten voor de schrijfster. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Hannah en ik’
Meer over Pauline J. van Munster bij Uitgeverij In de Knipscheer
Henna Goudzand Nahar – De geur van bruine bonen. Roman
Henna Goudzand Nahar
De geur van bruine bonen
roman
Nederland / Suriname
gebrocheerd in omslag met flappen,
372 blz., € 23,50
eerste uitgave 2020
ISBN 978-94-93214-17-0
presentatie 25 november 2020
In De geur van bruine bonen, het eerste deel van een naar feuilletonromans opgezet tweeluik, staat het leven van Ilse Madrettor centraal. Zoals zovelen verliet ook haar moeder Suriname rond het uitroepen van de onafhankelijkheid. Ilse blijft achter bij haar grootmoeder in Paramaribo. Dat verandert wanneer Anita Madrettor, Ilses moeder, in haar nieuwe gezin moeite krijgt alle ballen in de lucht te houden. Ilse wordt naar Nederland ‘gehaald’, waar ook haar oom Frank woont, de jongste broer van haar moeder en de belangrijkste persoon in haar leven. Wanneer Jan, de boezemvriend van Ilse, ruim dertig jaar later, tijdens een etentje met haar en zijn nieuwe vriend, over het drugsverleden van Frank begint, raakt Ilse in een crisis. De vanzelfsprekendheid van haar leven dreigt weg te vallen. Terwijl ze iedereen van dienst wil zijn, blijkt zelfs dat niet genoeg. Staat ze in een spagaat tussen twee culturen of speelt er iets anders?
Henna Goudzand Nahar werkte als docente Nederlands in Paramaribo en – sinds ze in 1989 naar Nederland trok – in Amsterdam. In 2005 verscheen haar eerste roman Hele dagen in de regen. Het boek thematiseert postkoloniale etnische en religieuze cultuurconflicten tegen het decor van de jaren van het militaire regime in Suriname, in 2015 gevolgd door haar tweede roman Over het zoute water die zich afspeelt in de periode van de slavernij. Bij Uitgeverij In de Knipscheer publiceerde zij in de verhalenbundel Waarover we niet moeten praten.
Over Hele dagen in de regen: «Henna Goudzand Nahar beschrijft het geharrewar, de moed en de lafheid van de bewoners met kennis van zaken.» – Trouw
Over Over het zoute water: «De auteur is er goed in geslaagd het leven dat zich honderden jaren terug heeft afgespeeld spannend de beschrijven. De realiteit van slavernij in onze vaderlandse geschiedenis komt een stap dichterbij.» – NBD/Biblion