Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Elders Literair, 3 juli 2023:
Hij drukt je erin tot je bijna geen adem meer krijgt. Ontsnappen is onmogelijk. De loopgravenmodder. De rotzooi. De stank van pis en angstzweet. De menselijke smeerlapperij die oorlog is. Die dan daarna vakkundig wordt weggeplamuurd door ‘Het theater der herinneringen’. Onberispelijk gemaaide herinneringsvelden. Herdenkingen die niet zonder militair vertoon kunnen alsof trompetgeschal achteraf nog iets kan goedmaken. Zalvende redevoeringen, alsof de wond ooit dicht zou kunnen gaan. (…) Hij, dat is zij. De Turkse Meryem Yildiz die op zoek gaat. Naar de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz en haar moederlijk verdriet. (…) Dit boek is geschreven door een auteur die geen compromissen wil sluiten met de primaire woede in zichzelf. Woede tegen wat de machtigen de onmachtigen aandoen. (…) Zoals Vlamingen en Limburgers kunnen schrijven. Mag er van calvinistische taalscherpslijpers geen mus zonder betekenis van het dak vallen, moet het aantal bijvoeglijke naamwoorden tot een minimum worden beperkt en heerst er het show don’t tell-dogma, in zíjn verhalen stuiven woordveren en -veertjes in het rond en buitelen associaties en taalvondsten ongeremd over elkaar heen. Schijnbaar chaotisch, als het leven zelf dus, (dat) alsof je geen artistieke dwangstructuren kunt opleggen zonder te veel weg te laten. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: roman
«In dit grote boek zit wel degelijk een meesterwerk verscholen.» – Holly Moors
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Moors Magzine, 1 juli 2023:
De Limburgse schrijver Peter Lenssen wil zijn lezers een geweten schoppen, in de geest van Louis Paul Boon, een schrijver waar ik hem al eerder mee vergeleken heb. Dat leverde tot nu toe een paar meesterlijke romans op, met als hoogtepunt wat mij betreft ‘Bitterdagen’. ‘Het theater der herinneringen’ is een ambitieuze roman van vijfhonderd pagina’s waarin hij de levens van kunstenares Käthe Kollwitz met dat van de Duits-Turkse Meryem verweeft. Meryem gaat naar de Westhoek in Vlaanderen om daar de beelden van Kollwitz te bekijken – het ouderpaar dat rouwt om hun zoon dat daar in de Eerste Wereldoorlog om het leven kwam. Het verhaal gaat over een zoektocht naar de zin van oorlog en liefde en het treurige verhaal van Meryem’s familie, die halsoverkop van Istanbul naar Berlijn verhuisde toen ze zes was, waarna ze haar Turkse familie nooit meer zag. Schrijven kan Lenssen nog steeds. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Ze formuleert precies en weet emoties prachtig te verwoorden.» – Jan Stoel
Over ‘Even kaas halen’ van Els de Groen op Bazarow, 20 juni 2023:
(…) Drie vrouwelijke personages staan centraal: Anne van eenenzeventig jaar, Emma van veertig jaar en Femke van negen jaar. De Groen heeft met subtiliteit en gevoel dit verhaal geschreven. Het wordt verteld vanuit het perspectief van de drie vrouwelijke hoofdpersonages. Dat brengt deze vrouwen dichtbij. (…) De auteur zoomt in op hun gevoelens en het psychologisch proces dat ze doormaken. (…) Verdriet, gemis en onmacht zijn drie belangrijke thema’s in deze novelle. (…) Afstand en nabijheid zijn twee elementen die in het verhaal terugkeren. (…) Els de Groen beschrijft nauwkeurig wat de drie vrouwen doormaken en zet de verbeeldingskracht van de lezer aan het werk. De vorm van de novelle, de vertelde tijd is zes weken, maakt dat helder: inleiding, eerste kennismaking tussen Femke en Anne, eerste verdieping en opbouwen van de spanning, uitwerking van de intrige, climax van het verhaal en inzicht/ontknoping. De Groen bouwt de personages zorgvuldig op en zorgt ervoor dat de spanning opgevoerd wordt. Ze formuleert precies en weet emoties prachtig te verwoorden. (…) Je voelt aan alles dat ‘Even kaas halen’ meer dan een novelle is en een diepere laag heeft. (…) Het is een gesublimeerd verhaal van wat haar zelf is overkomen. Het houdt ons een spiegel voor. Dit is een pakkend boek dat je raakt, inzicht geeft en laat zien dat praten kan helpen om een oplossing te vinden voor iets dat diep zit.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Even kaas halen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een intrigerende mix van harde actie, ‘fantasy’ en indiaanse wijsheid.» – L. Torn
Over ‘Het spel van Kat en Adelaar’ van Craig Strete voor NBD / Biblion, 18 juni 2011:
Een belangrijke inspiratiebron voor de Amerikaanse schrijver Craig Strete (1950) is zijn indiaanse afkomst. In de anti-oorlogsroman ‘Het spel van Kat en Adelaar’, een uitwerking van het gelijknamige verhaal in de bundel ‘Doodsriten’ (1990), spelen de indiaanse mythologie en denkwijze een belangrijke rol. Tijdens de nadagen van de Vietnamoorlog komt de indiaan Lifeseeker met een speciale missie aan in Saigon. Op verzoek van het hoogste militaire gezag moet hij achterhalen of het Amerikaanse leger nog in staat zal zijn om de oorlog te winnen. Als indiaanse ziener beschikt Lifeseeker over geheime krachten om de werkelijkheid te doorgronden en de onderliggende spirituele strijd te duiden. Met een adelaar als metgezel en geleid door visioenen begeeft hij zich naar het hart van de Vietnamese jungle. Daar vindt hij het antwoord op zijn missie, maar laat er zelf het leven bij. Dan verschijnt zijn tweelingbroer Deathseeker op het toneel. In een intrigerende mix van harde actie, ‘fantasy’ en indiaanse wijsheid houdt Strete de lezer een spiegel voor: zijn oorlog en imperialisme het waard om voor te leven en te sterven?
Meer over ‘Het spel van Kat en Adelaar’
Meer over Craig Strete bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Zijn taal is rijk, guirlandesk en diep doorvoeld. Ik heb me in de 500 pagina’s laten onderdompelen.» – Jos Bours
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Cultuurhuis Heerlen, 2 juni 2023:
(…) Meryem gaat op zoek naar de kunstenaar Käthe Kollwitz en haar moederlijk verdriet. Ze heeft haar jongste zoon Peter tegen de zin van haar man, als oorlogsvrijwilliger naar Flanders Fields laten gaan. (…) De jongen sneuvelt meteen. Wat rest is een niet meer goed te maken spijt. (…) Käthe probeert die spijt en schuld te verwerken en in (…) het beeldhouwwerk Treurend Ouderpaar van Käthe blijft haar zoon leven. Maar het is niet voor niets dat het bijna 18 jaar duurt voor dat beeldhouwwerk haar lukt. (…) “Absurdisme is het vaandel van de mensheid.” schrijft Peter Lenssen in de taal die zo kenmerkend is voor hem. Die taal is rijk, guirlandesk en diep doorvoeld. Zoals Vlamingen en Limburgers kunnen schrijven. (…) Ik heb me in de 500 pagina’s laten onderdompelen. (…) Käthe en Karl Kollwitz hebben twee zonen. Hans moét in dienst maar Peter wíl naar het front. Als vrijwilliger. Vader is mordicus tegen. Moeder twijfelt. En dan ontrafelt de auteur haarfijn de psychologische communicatiepatronen in het gezin.(…) Wanneer moet je voor iets staan, wanneer moet je wijken?” Dat is de vraag die Peter Lenssen de lezer voortdurend stelt. (…) Lenssen sluit zijn verhaal af met de zin “Licht is overal”, herhaalde ze. ”Licht is overal.” En dat is op de een of andere manier een opluchting. Omdat het wáár is. Zoals zoveel in dit boek wáár is.
Jos Bours (1946) is neerlandicus, dramaturg, publicist en romanschrijver.
Lees hier de hele voordracht
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Indrukwekkende roman: verbeeldingskracht laat verleden herleven.» – Niek Bremen
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Cultuurhuis Heerlen, 2 juni 2023:
(…) ‘Het theater der herinneringen’ is een zoektocht naar de waarheid. Het is een reis door België en Duitsland (voordat de nazi’s het land definitief in de afgrond storten). (…) Peter Kollwitz, de zoon van de Duitse beeldende kunstenares Käthe Kollwitz, had het commando van luitenant Kiem aan de manschappen doorgegeven. Toen hij zich oprichtte trof hem een kogel. Hij werd door zijn kameraden omlaag getrokken in de veronderstelling dat hij gewond was. Is het werkelijk zo gegaan? Bij Meryem slaat de twijfel toe. (…) En dan gaat de verbeelding met haar op de loop. (…) Waarheid is, ontdekt ze, niet star en afgebakend, maar fluïde. In iedere waarheid zit ontwikkeling. Ook hier. Als mensen gaan praten, als de aarde spreekt, als brieven worden gevonden, dan komt de waarheid steeds dichterbij. Slechts weinigen onder ons wilden of durfden in de entourage van de Eerste Wereldoorlog het eerlijke verhaal vertellen. Dat was te moeilijk, onverteerbaar. Ja, het was onmenselijk om het hier over te hebben. (…) Toch slaagt de schrijver er wonderwel in om met zijn verbeeldingskracht het verleden te laten herleven. Neem in het theater van Peter Lenssen plaats, zoek een plekje voorin, en ik weet zeker dat je denkt: zo zou het geweest kunnen zijn, zo is het gegaan. (…) De indrukwekkende roman ‘Het theater der herinneringen’ laat zien wat het betekent om zonen op te offeren, toont het immense verdriet van de achterblijvers, die met dit verdriet moeten (door) leven. (…)
Lees hier de hele voordracht
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Bijzonder rijk en goed geschreven boek.» – André Oyen
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Antwerpen leest, 1 juni 2023:
(…) De titel van zijn nieuwe boek ‘Het theater der herinneringen’ is uitermate goed gekozen omdat het een boek vol herinneringen is die het Turkse hoofdpersonage Meryem, gefascineerd door het werk en leven van de grote Duitse kunstenares Käthe Kollwitz,in diverse hoeken opdelft. (…) Meyrem leest alles wat ze te pakken krijgt over de kunstenares en deelt dat heel graag met de lezers. Käthe Kollwitz begon in de oorlogsjaren 1914-1918 met beeldhouwen. Op 23 oktober 1914 stierf haar 17-jarige zoon Peter Kollwitz, musketier in het Duitse leger, bij een aanval op Diksmuide in Vlaanderen. In april 1915 begon Käthe aan de uitwerking van de eerste plannen voor een gedenksteen voor het graf van haar zoon Peter. (…) Peter Lenssen weet de passie van Meyrem (waarschijnlijk ook die van hemzelf) voor het leven en werk van de kunstenares zo overtuigend weer te geven dat je als lezer automatisch meegesleept wordt in deze passie en dat zoeken zodat je meer wil te weten komen over Käthe Kollwitz. (…) Door Käthe Kollwitz. als centrumfiguur te gebruiken legt de auteur heel sterk de nadruk op de onzin van oorlog en onderdrukking zoals ook de ouders van Meyrem ook in Turkije gekend hebben. ‘Het theater der herinneringen’ is een bijzonder rijk en goed geschreven boek dat de lezer boeit maar ook doet nadenken.
Lees hier de recensie of op Ansiel
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Inspirerend boek over twee vrouwen.»
Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen in De Limburger, 28 mei 2023:
Tweeënhalf jaar werkte auteur Peter Lenssen uit Heerlen aan zijn roman ‘Het theater der herinneringen’. (…) Het is een inspirerend boek geworden over twee vrouwen: de Turkse Meryem Yildiz en de beroemde Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. “Altijd al had ik in mijn achterhoofd ooit iets met mijn fascinatie voor Käthe Kollwitz te doen”, vertelt Lenssen. “Ik heb Kollwitz-musea bezocht en antiquariaten afgestruind om boeken over haar te vinden. En nu is mijn roman klaar. Ik ben er trots op!” (…) In ‘Het theater der herinneringen’ combineert hij twee verhalen. Het verhaal van de Turkse Meryem die op haar zesde met haar ouders vanuit Istanbul in Berlijn, en later in Heerlen, terechtkomt, én dat van Käthe Kollwitz, die aan het begin van de Eerste Wereldoorlog haar zoon Peter verliest. “Het zijn bijna klassieke verhalen over mensen die door een speling van het lot een deel van hun identiteit, hun bestaansgrond, kwijtraken en vervolgens op zoek gaan naar hun herkomst, de bron waaruit ze putten, om uiteindelijk zichzelf te hervinden. Käthe Kollwitz werkte achttien jaar aan haar beroemde ‘Ouderpaar’, twee beelden die in West-Vlaanderen zijn opgesteld, een eerbetoon aan haar gestorven zoon. Meryem ontsluiert in haar zoektocht naar Käthe en het ontstaan van het monument het geheim van haar eigen ouders en de leegte die ze ervaart. Twee vrouwen, werelden van elkaar verwijderd, en toch niet.” (…)
Bron
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een novelle over drie generaties vrouwen en een slepend conflict.»
Over ‘Even kaas halen’ van Els de Groen voor NBD / Biblion, 25 mei 2023:
Een novelle over drie generaties vrouwen en een slepend conflict. Femke is negen, Emma veertig, Anne eenenzeventig jaar. Alle drie zijn ze slachtoffer in een conflict dat zich langgeleden afgespeeld heeft en nooit bijgelegd is. Femke, die de minste kennis van het verleden draagt, heeft de meeste aanleiding om het te helpen ontrafelen. Haar beleving wordt afgewisseld met hoofdstukken waarin Anne en Emma de situatie beschouwen. In sympathieke, toegankelijke stijl geschreven. Els de Groen (Den Haag, 1949) is o.a. schrijver, onderwijzer, politicus en journalist. Ze schreef tientallen boeken. Haar werk werd in meerdere landen uitgegeven.
Meer over ‘Even kaas halen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Writers Blog: Slow Train To Spain [9]
Over ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear’ van Roni Klinkhamer, 25 mei 2023:
Roni Klinkhamer is weer terug in Haarlem en doodweg happy in de Cornelissteeg waar ze haar in Spanje geschreven korte roman ‘The Wonderful Disappearance of Mrs Pear’ nog eens langs het toetsenbord haalt. “Well, well, well, never start a WritersBlog with the words well well well, for not all is well that ends well. Especially Number Nine of course, which Nikola Tesla and The Beatles have so very thoroughly investigated.”
Lees blog 9 ‘Het einde van deze Writers Blog’ hier verder
Lees ook Writers Blog: Slow Train To Spain [0]
Meer over ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear’
Meer over ‘Writers Blog Roni Klinkhamer’
Meer over Roni Klinkhamer bij Uitgeverij In de Knipscheer