Over ‘Nuttige idoten’ van Els de Groen in Brabants Dagblad, 22 oktober 2015:
Ze schreef de nodige kinderboeken en romans, reisde veel rond in het voormalige Oostblok, zag daar zowel de mislukkingen van het communisme als het falen van het kapitalisme en was jarenlang lid van het Europees Parlement. Vanuit de vele ervaringen die ze her en der opdeed, schreef auteur Els de Groen een nieuw essay met als titel ‘Nuttige idioten’. Ze gaat in het boek in op grensoverschrijdende problemen uit het heden, waarbij ze ook een sprong naar het verleden maakt. Zelf zegt ze over dit boek in het Brabants Dagblad dat ze het met ‘de nodige ironie’ heeft geschreven: “Het is een pleidooi voor verkenning en volledige opening van zaken. In het oosten is het de staatspropaganda, in het westen kleuren zakelijke belangen veel informatie. Politiek heeft een slechte reputatie, waar het transparantie betreft. Dat verklaart de scepsis van burgers. En populisten springen in het gat. Ze nemen de argwaan niet weg; ze krabben waar de burger jeuk heeft. Verder blijft alles bij het oude, terwijl het hoogtijd voor iets nieuws is. Door de vluchtelingenstroom, de rol van Rusland in Syrië en het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne, staat de Oost-West relatie nog hoger op de agenda. Maar ook de rol van Europa roept herhaaldelijk vragen op. En dan kwam onlangs ook nog het eindrapport over MH17 uit. Ik hoop een bijdrage te hebben geleverd aan een open en diepere discussie. Die is hard nodig.”
Meer over ‘Nuttige idioten’
Tag: Rusland
Els de Groen – Nuttige Idioten. Essay
Els de Groen
Nuttige Idioten
Voor, na en door de Muur
Essay
Paperback, 134 blz., € 14,50
Eerste uitgave 2015
ISBN 978-90-6265-886-2
Muren hebben iets treurigs: ze verrijzen uit angst. De langste muur ter wereld is de Chinese muur, de meest politieke is de muur in Berlijn. In 1989 werd hij bestormd en vernietigd door Oost- en West-Berlijners, die elkaar uitzinnig van vreugde in de armen vielen. De Koude Oorlog leek voorbij. Maar sinds de strijd in Oekraïne, met zijn duizenden burgerslachtoffers, onder wie de inzittenden van vlucht MH17, weten we dat één muur tussen Oost en West nooit is afgebroken: die van het onbegrip.
Els de Groen raakte gefascineerd door het onbekende en ontoegankelijke Oosten. Toen, begin jaren tachtig, werd ze nog geplaatst in de categorie ‘Nuttige Idioten’. Die benaming werd voor haar een geuzennaam. Ze reisde 20 jaar door Rusland en de landen van Oost-Europa. Ze schreef er een groot aantal boeken over die ter plekke veel aftrek vonden. Haar kritiek op de Europese Unie kwam haar te staan op de uitnodiging ‘het dan zelf maar te komen oplossen’. Van 2004 tot 2009 was ze lid van het Europees Parlement.
Vandaag klinkt opnieuw de roep om beschermende grenzen en muren. Maar schuilen gaat niet meer, stelt De Groen. ‘Van een vestingvolk zijn we vlaktebewoners geworden, kwetsbaar op een manier die niet meer te harnassen valt. Deden we vroeger ons best ons van anderen te onderscheiden, nu worden we gedwongen te zoeken naar overeenkomsten.’
Met Nuttige Idioten levert Els de Groen met krachtige 23 columnachtige hoofdstukken een bijdrage aan (het begin van) een inhoudelijke discussie over hoe-nu-verder.
Meer over ‘Nuttige Idioten’
«Inge Nicole pakt het thema misdaad bij de kop.» – Mark Minnema
Over ‘Aardappelbloed’ van Inge Nicole in Alkmaarsche Courant, 5 november 2014:
Het nieuwe boek van de Alkmaarse schrijfster Inge Nicole, heeft naargeestige trekken. Dayra zit het liefst in een kast en hongert zichzelf uit om uit de tentakels van haar criminele Russische familie te blijven. (…) Inge Nicole pakt ook het thema misdaad bij de kop, zonder van het boek een typische thriller te maken. Toch komt er behoorlijk wat wreedheid in voor, de Russische penoze laat zich niet ombetuigd. (…) ‘Ik ben nooit echt een spreker geweest. Ik heb nadenktijd nodig, die heb je als je schrijft.’
Lees hier het artikel
Meer over ‘Aardappelbloed’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een klein boek, maar een groot verhaal.» – Anja Schuller
Over ‘Aardappelbloed’ van Inge Nicole op Boekenwurm en Pleeg, 17 september 2014:
Darya wil niet zo dik als haar moeder worden. Ze wil model worden, maar heeft aardappelbloed. Ze stopt bijna helemaal met eten en trekt zich terug in een grote kast, daar waar de matroesjka’s staan te pronken, het verleden is uitgestald. (…) Haar oom Sergei kan niet van jonge vrouwen afblijven. (…) Jonge vrouwen uit het voormalige Oostblok worden met mooie praatjes, met valse hoop, naar het Westen gelokt. Uiteraard belanden ze, al laat de schrijfster dit gelukkig grotendeels onaangeroerd, in de seksindustrie. Naast alle ellende en haar eetstoornis, is er ook haar jeugdliefde Peter. Hij heeft er alles voor over om Darya een echt leven te geven. De grote kast, met de matroesjka’s moet een herinnering, een herinnering met littekens, blijven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Aardappelbloed’
«Boeiende kijk op de problematiek van kwetsbare vrouwen.» – G. de Haan
Over ‘Aardappelbloed’ van Inge Nicole voor NBD Biblion, 5 september 2014:
Het leven van Darya, dochter van een alleenstaande Russische arbeidsmigrante, is getekend door de rampspoed in haar familie. Haar vader is verdwenen, haar neefje is verdronken, haar oma is verongelukt. Ze besluit het lot van haar zwaarlijvige moeder en zus te ontlopen door het eten te laten staan. Ze hoopt hiermee immuun te zijn voor de handtastelijkheden van haar oom Sergei, die zich bezighoudt met schimmige zaakjes. Maar de familievloek blijft haar achtervolgen. In veertien hoofdstukken, getiteld met gerechten, wordt de kluwen van Darya’s familieverleden ontward. (…) Het is een moedige beschrijving van de ruwe en onbehouwen realiteit waaraan Darya probeert te ontsnappen. Inge Nicole (Bak) (1968) is dichteres, kunstenares en heeft nu haar vierde roman gepubliceerd. Thema’s als sociaal onrecht, problematische relaties en ontworteling staan centraal in haar werk.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Aardappelbloed’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een geslaagde vertelling over een adolescente die zich vastklampt aan de honger omdat er meer niet voorhanden is.» – Guus Bauer
Over ‘Aardappelbloed’ van Inge Nicole op Literair Weblog Tzum, 19 augustus, 2014:
Darya wil model worden, maar ze heeft aardappelbloed. Een zwaar gestel en een neiging tot vetzucht. Ze houdt zo goed als op met eten en trekt zich terug in een grote kast, daar waar de matroesjka’s staan te pronken, het verleden is uitgestald. Een familiegeschiedenis waar je nooit helemaal van afkomt, hoe ver je ook vlucht. De broer van moeder Iva, Sergei, is er zo eentje die niet van jonge vrouwen af kan blijven. Sergei met zijn trawanten stelen ‘schaapjes’ die ze doorverkopen. Deze jonge vrouwen uit het voormalige Oostblok worden met mooie praatjes, met valse hoop, naar het Westen gelokt. Daartoe is een modellenbureau opgericht. Uiteraard belanden ze, al laat de schrijfster dit gelukkig grotendeels onaangeroerd, in de seksindustrie. Deze novelle gaat eerder over de omerta, over het al dan niet doorbreken van het zwijgen, de heilige familieband. Daarnaast laat Nicole goed zien hoe buitenstaanders, vooral die van dat universum dat Rusland heet, tegen de Nederlandse infrastructuur aankijken. Ze maakt treffend duidelijk hoe anders de verhoudingen zijn in een Russische (criminele) familie. Het hebben van ondergewicht heeft nog een voordeel voor Darya. Ze wordt met rust gelaten door Sergei en de andere ‘ooms’. De schrijfster is wederom heel secuur in haar taalgebruik, weet het verhaal doorgaans ingetogen te vertellen. ‘Aardappelbloed’ is een geslaagde vertelling over een adolescente die zich vastklampt aan de honger omdat er meer niet voorhanden is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Aardappelbloed’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Van Hartevelt bewijst dat hij een groot talent is.» – Bart Van der Bruggen
Over ‘Vreemd eten’ van Hans van Hartevelt in De Leeswolf (Vlabin), 31 december 2009:
De spanningsboog in elk verhaal is perfect opgezet, wat geen sinecure is als je alles wil gezegd krijgen op een beperkt aantal bladzijden. Onveranderlijk wordt er een betoverende sfeer gecreëerd die je meesleept in een setting ver weg van hier, in een ander land of in heel andere omstandigheden. Van Hartevelt schreef eerder al vier romans, maar nu bewijst hij in de zwaar onderschatte discipline van het kortverhaal dat hij een groot talent is. Schijnwerpers, graag.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vreemd eten’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een uiterst plezierige verhalenbundel.» – Ezra de Haan
Over ‘Vreemd eten’ van Hans van Hartevelt op Literatuurplein, 13-01-2009 :
Ieder verhaal is een aanleiding voor de auteur om alles eruit te halen wat erin zit. Voedsel, het eten ervan en waar dat gebeurt, het genot of de walging die het teweeg brengt, biedt mogelijkheden tot variatie die Hans van Hartevelt ten volle heeft benut. Hans van Hartevelt doet denken aan een chef-kok die met niet meer dan wat worteltjes, uien, paprika en een stuk kip in staat is iets op tafel te zetten dat je niet snel vergeten zal. Zijn bundel komt overeen met een goed diner. Je vindt er de amuse, het voorgerecht, het culinaire hoogtepunt en het verrassende toetje. Een beschaafde lezer consumeert deze bundel in alle rust.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vreemd eten’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
Mooie woorden (10) over Op zijn Chinees van Hans van Hartevelt
De pers over ‘Op zijn Chinees’:
«Verrassende verhalen over de grote contrasten in de hedendaagse Chinese maatschappij.» – Wereldzaken
«Hans van Hartevelt voert een Nederlandse congresorganisator op die een jaar lang moet samenwerken met een volstrekt onervaren Chinese collega. De twee reizen door heel China, wat verhalen oplevert over hilarische eet- en drinkpartijen, de imposante cultuur en de chaos van alledag.» – de Volkskrant
«Een enthousiast geschreven verhaal – heel persoonlijk, in een korte, bondige stijl – over de ervaringen van een westerse zakenman in China. Twee hoogtepunten van het boek spelen in Rusland ten tijde van de augustuscoup tegen Gorbatsjov en in de Tibetaanse gemeenschap in India waar hij in Dharamsala een urenlang interview heeft met de Dalai Lama.» – China Nu
«De lezer verveelt zich nauwelijks in zijn collectie van pittige anekdotes over zijn uitstapjes in Beijing, Harbin (het Parijs van het oosten), Tibet, Australië en Moskou.» – Knack
«Fascinerende blik op verborgen China, die dieper gaat dan dat van thee, het eten met stokjes, veel fietsen, vliegers, het Plein van de Hemelse Vrede en de Chinese Muur.» – Leidsch Dagblad
«Fascinerend beeld van de Chinese cultuur.» – Avro-tv, Roeland Kooimans
Meer over ‘Op zijn Chinees’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer